Times News
Στην Κηφισιά, σ΄ ένα σταυροδρόμι γωνία Κεφαλληνίας και Δαγκλή, βρίσκεται μια βίλα διώροφη
Εκεί, στις τρείς παρά δέκα το πρωϊ της 28ηςΟκτωβρίου 1940, μέσα στη νύχτα, ήρθε και σταμάτησε ένα αυτοκίνητο του Διπλωματικού Σώματος. Ο σκοπός χωροφύλακας διέκρινε μέσα τρείς άντρες. Ό ένας τους βγήκε, του μίλησε ελληνικά, εξήγησε πως ο πρεσβευτής της Ιταλίας, ζητάει να ιδεί τον Πρόεδρο της Κυβερνήσεως. Έχει να του κάνει, λέει, μιάν υπέρ επείγουσα ανακοίνωση. Ο σκοπός χτύπησε το ηλεκτρονικό κουδούνι της σκοπιάς του, να ειδοποιήσει το σπίτι. Κοιμόνταν όλοι.
Ο ακόλουθος που ξύπνησε πρώτος και πήγε να ειδοποιήσει τον Ιωάννη Μεταξά, δεν είχε ξεχωρίσει στο σκοτάδι τα χρώματα της σημαίας του αυτοκινήτου. Είπε στον πρωθυπουργό πώς τον ζητάει ο πρεσβευτής της Γαλλίας. Απορημένος ο Μεταξάς κατέβηκε στον κήπο και πήγε να κοιτάξει από την πλαϊνή πόρτα, της οδού Κεφαλληνίας. Τότε αναγνώρισε τον Γκράτσι. Κατάλαβε. Η ώρα είχε σημάνει στο ρολόι της Ιστορίας.
Ο Μεταξάς έδωσε το χέρι του στον Γκράτσι και είπε στον χωροφύλακα ν’ αφήσει ελεύθερη τη διάβαση. Ο Στρατιωτικός Ακόλουθος με το διερμηνέα έμειναν Δίχως άλλο προοίμιο, ο Γκράτσι δήλωσε, μιλώντας γαλλικά, πως η κυβέρνησή του τον έχει επιφορτίσει να επιδώσει μιάν επείγουσα ανακοίνωση.
Ο Ιωάννης Μεταξάς άρχιζε να διαβάζει
Το κείμενο είταν μακρύ. Αναμασούσε στις γνωστές, ασύστατες αιτιάσεις: Ελληνικές παραχωρήσεις προς την Αγγλια..
Ο Γκράτσι, στο βιβλίο του, λέει πώς τα χέρια του Μεταξά, καθώς κρατούσαν το τελεσίγραφο, ελαφρότρεμαν συγκινημένα και τα μάτια του, πίσω από τα γυαλιά, είταν υγρά.Το βάρος της ευθύνης απέναντι στην Ιστορία, στο έθνος, στις παραδόσεις του, θα μπορούσε να λυγίσει πολύ στιβαρούς ώμους. Άς ειπωθεί προς τιμήν του Μεταξά ότι δεν λύγισε τους δικούς του. Είναι ολοφάνερο πώς μέσα στη συνείδησή του μιλούσε εκείνη την ώρα κάτι πέρα από την πρακτική φρόνηση και τον πολιτικό ρεαλισμό. Μέσα στη νύχτα, στο σαλονάκι αυτό που βρισκόταν μόνος του υπόλογος απέναντι στην Ελλάδα, εντολοδόχος της, ο Μεταξάς άκουσε μέσα στο αίμα του τη βαθειά φωνή της εθνικής ψυχής. Όταν διάβασε το κείμενο, σήκωσε τα μάτια του, κοίταξε καλά τον πρεσβευτή και με φωνή συγκινημένη αλλά στέρεα, είπε:
Alors, c’ est la guerre. Ώστε λοιπόν, πόλεμος…..
E 1940-1941
Το πώς είχε προσφερθεί η Θεσσαλονίκη στους Γιουγκοσλάβους για να βγούνε στον πόλεμο με τον Άξονα, η Ανατολική Μακεδονία και η Δυτική Θράκη στους Βουλγάρους για ν’ ανοίξουν πρόθυμα τις πύλες τους στη Βέρμαχτ.
Τι ήθελαν, στα τέλη Μαρτίου αλήθεια, στη Βουλγαρία εκείνες οι 680.000 γερμανικός στρατός; Κανένας δεν μπορούσε πιά στην Ελλάδα ν’ αμφιβάλλει ότι η κατεύθυνση τουςήταν ξεκάθαρη, τα ελληνικά σύνορα.
Η εαρινή επίθεση είχε μαδήσει τα τελευταία στρατιωτικά όνειρα της
Στις 11 Νοεμβρίου, δεκαπέντε ημέρες από την εισβολή, η ελληνική επιστράτευση είχε συμπληρωθεί, κι αυτό ήταν κιόλας σαν ένα πρώτο θαύμα. Η παρουσίαση των εφέδρων στις μονάδες τους έγινε μέσα σ’ ένα κύμα ενθουσιασμού. «Αλλά υπάρχουν στιγμές-είχε πει ο Μεταξάς στις 30 Οκτωβρίου -κατά τις οποίες ένας λαός οφείλει, αν θέλει να μείνει μεγάλος, να είναι ικανός να πολεμήσει, έστω και χωρίς καμμιάν ελπίδα νίκης. Μόνον διότι πρέπει. Γνωρίζω ότι ο ελληνικός λαός θα ήτο αδύνατον να δεχθεί άλλο τι αυτήν την στιγμήν».
Στα παιδιά που φεύγανε για το μέτωπο τον Οκτώβριο του 1940, η ευχή όλων ήταν : «Στο καλό και με τη νίκη»’ κανένας όμως δεν προδικάζει Οι πρώτες ημέρες στα μετόπισθεν, είχαν περάσει μέσα σε περισυλλογή αλλά δίχως τρομάρα.
Τα ανακοινωθέντα του Γενικού Στρατηγείου είταν λιγόλογα κι επιφυλακτικά, έδιναν δικαίωμα μόνο στην μετρημένη αισιοδοξία.
Στο προσκήνιο είχε έρθει η εθνική ζωή, η ιδιωτική αποτραβιόταν πίσω, με μιαν αόριστη συστολή. Είταν η επιστράτευση των ψυχών, η αυτόματη. Οι εφημερίδες, περιορισμένες σε δισέλιδα και κάπου-κάπου τετρασέλιδα, δημοσίευαν κάθε μέρα προσκλήσεις σ’ εράνους, για τη Φανέλλα του στρατιώτη, για την Κοινωνική Πρόνοια. Τα βράδια, η συσκότιση των δημοσίων χώρων, η συγκάλυψη των φώτων, έδινε στις πολιτείες μια νέα όψη, εχέμυθη. Κι’ ο καθένας συλλογιζόταν πώς εκεί-απάνω γίνεται την ώρα τούτη η τραγική ιεροτελεστία, η θυσία του αίματος…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου