Η Ρωμανία αν περασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο..

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης:
«Αυτές τις µέρες διάβαζα δηµοτικά τραγούδια
για τ’ άθλα των κλεφτών και τους πολέµους
Πράγµατα συµπαθητικά, δικά µας, γραικικά.
Διάβασα και τα πένθιµα για το χαµό της πόλης.
Πήραν την πόλιν, πήραν την, πήραν τη Σαλονίκη.
Και τη φωνή που εκεί που οι δυο εψέλναν
ζερβά ο βασιλιάς και δεξιά ο Πατριάρχης
ακούστηκε κι είπε να πάψουν πια.
Πάψτε παπάδες τα χαρτιά και κλείστε τα Βαγγέλια.
Πήραν την πόλιν, πήραν την, πήραν τη Σαλονίκη.
Όµως εκείνο που µε άγγιξε πιο πολύ
ήταν το άσµα το Τραπεζούντιο µε την παράξενή του γλώσσα
και µε τη λύπη των Γραικών των µακρινών εκείνων
που ίσως όλο πίστευαν πως θα σωθούµε ακόµη.
Μα αλίµονο µοιραίον πουλίν
από την πόλη έρτε
µες σο φτερούλιν’ αθ εν’ χαρτίν περιγραµµένον
κι ουδέ σην άµπελον κονεύ µηδέ σο περιβόλιν
επήεν και εκόνεψεν σου κυπαρίσσ’ τη ρίζαν.
Οι αρχιερείς δε δύνανται ή δε θέλουν να το διαβάσουν
Σέρας υιός γενήκασεν αυτός που το παίρνει το χαρτί
Και το διαβάζει κι όλο φύρεται
Σίτα αναγνώθ’ σίτα να κλαίει
Σίτα να κρούει την κάρδιαν
Να αλί εµάς να βάι εµάς
η Ρωµανία πάρθεν.»
Ν’ αϊλί εµάς να βάϊ εµάς, οι Τούρκ’ την Πόλ’ επαίραν…
επαίραν το βασιλοσκάµν’ ελλάγεν η αφφεντία.
Μοιρολογούν τα εκκλησιάς, κλαίγνε τα µαναστήρεα
κι Άϊ Γιάννες ο Χρυσόστοµον, κλαίει δερνοκοπάται.
Μην κλαις µην κλαις Άϊ Γιάννε µου, και µη δερνοκοπάσαι
η Ρωµανία πέρασεν, η Ρωµανία επάρθεν
η Ρωµανία αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο”…
ΝΑΙ, ΑΝΘΕΙ ΚΑΙ ΦΕΡΕΙ ΚΙ ΑΛΛΟ!!!