Κάποτε λέγαμε «Ελλάς η χώρα των ηρώων». Από το 1974 και μετά το πράγμα ψιλοστράβωσε, όταν μερικοί «ήρωες» μπήκαν από το παράθυρο
(κυρίως αντιστασιακοί, από αυτούς που κοιτούσαν λοξά την τηλεόραση, όταν μιλούσε ο Παπαδόπουλος, πράγμα που αποτελούσε υψίστη αντιστασιακή πράξη…) για να έρθει η «Πρώτη φορά Αριστερά» και να του πάρει ο διάολος τον πατέρα.
Μη έχοντας ούτε Λεωνίδα, ούτε Αχιλλέα, ούτε Κολοκοτρώνη, ούτε Κανάρη, ούτε Βελισσαρίου, ούτε Δαβάκη, ούτε καν Τσιάρτα να επιδείξει η αριστερή μπουρδολογία, έπρεπε επειγόντως να δημιουργήσει.
Και δημιούργησε.
Έτσι αρχίζοντας από το 1974 και ερχόμενοι προς τα ‘δω έχουμε: Την Ηλένια (Ασημακοπούλου), που σκοτώθηκε μεν στην οδό Στουρνάρη πλην όμως ήταν μοντέλο που κατοικούσε στο Λονδίνο. Ήταν ο πρώτος ετεροχρονισμένος κσι μουσαντένιος θάνατος. Ακολουθούν οι χιλιάδες νεκροί του πολυτεχνείου οι συγγενείς των οποίων κάνοντας χρήση του ευεργετήματος του Γ.Α. Μαγκάκη εισπράττουν σχετικές συντάξεις. Το ότι ουδείς παρουσιάστηκε για να διεκδικήσει σύνταξη είναι μία ασήμαντη λεπτομέρεια. Πολλοί είπαν ότι δεν δήλωσαν διότι φοβόνταν (το 1981) την χούντα. Μπορεί…Πάντως, όποιος θέλει μπορεί να βρει τους χιλιάδες νεκρούς στους ομαδικούς τάφους στο νεκροταφείο Ζωγράφου (τρίτο στενό δεξιά), όπου τους είχε εντοπίσει ο αείμνηστος μεταπολιτευτικός δήμαρχός του Δημ. Μπέης. Ευχαρίστως να τους δείξει και σ’ εμάς
Μία ηρωίδα, που χάθηκε όμως στην πορεία, ήταν η γνωστή μαυρούλα κομμώτρια Καντίτσα Σάνκο από την Σιέρα Λεόνε, την οποία συνόδευσε στο Προεδρικό Μέγαρο το 2008 ο τότε πρόεδρος του Συνασπισμού κ. Τσίπρας. Όμως, εδώ και μερικά χρόνια αγνοείται η τύχη της Καντίτσας.
Ξεχωριστή θέση στο Πάνθεον των ηρώων της Αριστεράς κατέχουν οι πεσόντες στο περίβολο της ΕΡΤ καρεκλοκένταυροι, όταν με μία σπανίας πολιτικής βλακείας απόφαση του κ. Σαμαρά, «ρίχτηκε» μαύρο στην ΕΡΤ. Προς τιμή τους, φτιάχτηκε και μνημείο, που δείχνει κάποιους κλεισμένους σε ένα ασανσέρ, που τους έχει πιάσει τα δάχτυλα η πόρτα. Το γλυπτό, προφανώς έχει ως πηγή εμπνεύσεως «Τα δάχτυλα» του μεγάλου Καζαντζίδη. (Από τα δέκα δάχτυλά μου, μόνο τα πέντε θα κρατήσω, λέει το άσμα. Τα υπόλοιπα τα έπιασε η πόρτα…)
Ένας νέος οσιομάρτυς τη Αριστεράς είναι ο μικρός Αμίρ, συνεχιστής της παραδόσεως του μεγάλου Έλληνα Αλβανού Τσενάϋ, ο οποίος όπου βρεθεί και όπου σταθεί στο Αμέρικα, βρίζει την Ελλάδα. Στον Αμίρ λοιπόν, απένειμε ο κ Τσίπρας την σημαία μας. Και ποιός είναι ρε κύριε ο Αμίρ που του δίνεις την τιμημένη Ελληνική σημαία; θα ρωτήσω και αν πάρω απάντηση, να παρακολουθήσω δίωρη διάλεξη του κ. Καρανίκα «Περί της αναγκαιότητος των Ενόπλων Δυνάμεων». Αν δεν ευκαιρεί ο κ. Καρανίκας, (τόσες συμβουλές δίνει), ας είναι και ο κ. Ζούλας με το ίδιο όμως θέμα, το οποίο κατέχει άριστα!
Διαχρονικοί ήρωες τη Αριστεράς χωρίς περαιτέρω συστάσεις, είναι ο Μπελογιάννης, που φρόντισε να αραιώσει ο πληθυσμός της Πελοποννήσου εφαρμόζοντας πλήρως επιτυχή πολιτική αποκεντρώσεως, με την ευγενική χορηγία τοπικής βιομηχανίας κονσερβών, καθώς και ο Άρης Βελουχιώτης άξιος βοηθός του προηγουμένου, στους τοίχους του σπιτιού του οποίου περίοπτον θέση κατέχει η «Δήλωση Μετάνοιας» με την συμπληρωματική αυτής, ενώπιον του υπουργού δημοσίας τάξεως του Μεταξά, Κων. Μανιαδάκη.
Ήρωας και ο Παύλος Φύσας με την σχετική δίκη, να μην είναι ούτε στα μισά…
Ήρωες και οι Καπετάν Νικήτας και Αντώνης Βρατσάνος. Δεν τους ξέρετε; Και τότε, πώς έγιναν σήραγγες στις Εθνικές Οδούς;
Και βέβαια ο ήρωας των ηρώων Δημήτρης Κουφοντίνας ή «φαρμακοχέρης», ο οποίος σεμνύνεται για 15 δολοφονίες. Αν δεν το πιστεύετε ρωτήστε και τον πρόεδρο της βουλής κ. Βούτση…
Μη έχοντας ούτε Λεωνίδα, ούτε Αχιλλέα, ούτε Κολοκοτρώνη, ούτε Κανάρη, ούτε Βελισσαρίου, ούτε Δαβάκη, ούτε καν Τσιάρτα να επιδείξει η αριστερή μπουρδολογία, έπρεπε επειγόντως να δημιουργήσει.
Και δημιούργησε.
Έτσι αρχίζοντας από το 1974 και ερχόμενοι προς τα ‘δω έχουμε: Την Ηλένια (Ασημακοπούλου), που σκοτώθηκε μεν στην οδό Στουρνάρη πλην όμως ήταν μοντέλο που κατοικούσε στο Λονδίνο. Ήταν ο πρώτος ετεροχρονισμένος κσι μουσαντένιος θάνατος. Ακολουθούν οι χιλιάδες νεκροί του πολυτεχνείου οι συγγενείς των οποίων κάνοντας χρήση του ευεργετήματος του Γ.Α. Μαγκάκη εισπράττουν σχετικές συντάξεις. Το ότι ουδείς παρουσιάστηκε για να διεκδικήσει σύνταξη είναι μία ασήμαντη λεπτομέρεια. Πολλοί είπαν ότι δεν δήλωσαν διότι φοβόνταν (το 1981) την χούντα. Μπορεί…Πάντως, όποιος θέλει μπορεί να βρει τους χιλιάδες νεκρούς στους ομαδικούς τάφους στο νεκροταφείο Ζωγράφου (τρίτο στενό δεξιά), όπου τους είχε εντοπίσει ο αείμνηστος μεταπολιτευτικός δήμαρχός του Δημ. Μπέης. Ευχαρίστως να τους δείξει και σ’ εμάς
Μία ηρωίδα, που χάθηκε όμως στην πορεία, ήταν η γνωστή μαυρούλα κομμώτρια Καντίτσα Σάνκο από την Σιέρα Λεόνε, την οποία συνόδευσε στο Προεδρικό Μέγαρο το 2008 ο τότε πρόεδρος του Συνασπισμού κ. Τσίπρας. Όμως, εδώ και μερικά χρόνια αγνοείται η τύχη της Καντίτσας.
Ξεχωριστή θέση στο Πάνθεον των ηρώων της Αριστεράς κατέχουν οι πεσόντες στο περίβολο της ΕΡΤ καρεκλοκένταυροι, όταν με μία σπανίας πολιτικής βλακείας απόφαση του κ. Σαμαρά, «ρίχτηκε» μαύρο στην ΕΡΤ. Προς τιμή τους, φτιάχτηκε και μνημείο, που δείχνει κάποιους κλεισμένους σε ένα ασανσέρ, που τους έχει πιάσει τα δάχτυλα η πόρτα. Το γλυπτό, προφανώς έχει ως πηγή εμπνεύσεως «Τα δάχτυλα» του μεγάλου Καζαντζίδη. (Από τα δέκα δάχτυλά μου, μόνο τα πέντε θα κρατήσω, λέει το άσμα. Τα υπόλοιπα τα έπιασε η πόρτα…)
Ένας νέος οσιομάρτυς τη Αριστεράς είναι ο μικρός Αμίρ, συνεχιστής της παραδόσεως του μεγάλου Έλληνα Αλβανού Τσενάϋ, ο οποίος όπου βρεθεί και όπου σταθεί στο Αμέρικα, βρίζει την Ελλάδα. Στον Αμίρ λοιπόν, απένειμε ο κ Τσίπρας την σημαία μας. Και ποιός είναι ρε κύριε ο Αμίρ που του δίνεις την τιμημένη Ελληνική σημαία; θα ρωτήσω και αν πάρω απάντηση, να παρακολουθήσω δίωρη διάλεξη του κ. Καρανίκα «Περί της αναγκαιότητος των Ενόπλων Δυνάμεων». Αν δεν ευκαιρεί ο κ. Καρανίκας, (τόσες συμβουλές δίνει), ας είναι και ο κ. Ζούλας με το ίδιο όμως θέμα, το οποίο κατέχει άριστα!
Διαχρονικοί ήρωες τη Αριστεράς χωρίς περαιτέρω συστάσεις, είναι ο Μπελογιάννης, που φρόντισε να αραιώσει ο πληθυσμός της Πελοποννήσου εφαρμόζοντας πλήρως επιτυχή πολιτική αποκεντρώσεως, με την ευγενική χορηγία τοπικής βιομηχανίας κονσερβών, καθώς και ο Άρης Βελουχιώτης άξιος βοηθός του προηγουμένου, στους τοίχους του σπιτιού του οποίου περίοπτον θέση κατέχει η «Δήλωση Μετάνοιας» με την συμπληρωματική αυτής, ενώπιον του υπουργού δημοσίας τάξεως του Μεταξά, Κων. Μανιαδάκη.
Ήρωας και ο Παύλος Φύσας με την σχετική δίκη, να μην είναι ούτε στα μισά…
Ήρωες και οι Καπετάν Νικήτας και Αντώνης Βρατσάνος. Δεν τους ξέρετε; Και τότε, πώς έγιναν σήραγγες στις Εθνικές Οδούς;
Και βέβαια ο ήρωας των ηρώων Δημήτρης Κουφοντίνας ή «φαρμακοχέρης», ο οποίος σεμνύνεται για 15 δολοφονίες. Αν δεν το πιστεύετε ρωτήστε και τον πρόεδρο της βουλής κ. Βούτση…
Υ.Γ.: Όλα αυτά, μου ήρθαν στο νου αυτές τις ημέρες, που θα γιορτασθεί το «έπος του πολυτεχνείου», στο οποίο ως γνωστόν πρωτεύουσα θέση κατέχει το σουβλάκι και το μαλλί της γριάς. Αν θέλετε να μάθετε συναρπαστικά πράγματα για τους «ήρωες» που εξαργυρώνοντας αργότερα τους «αγώνες» τους έγινα ειδικοί ψαρολόγοι (Δαμανάκη) ή διεθνείς τραπεζίτες (Παπουτσής), διαβάστε τα δύο πορίσματα του εισαγγελέα πρωτοδικών Δημ. Τσεβά (14 Οκτ. 1974) και του Αστ. Δντού Α΄ Γεωργίου Σαμπάνη (8 Φεβ. 1982). Δύο πορίσματα που απέχουν 12 χρόνια και όμως είναι σχεδόν ίδια με το ίδιο «Δια ταύτα»: «Ουδείς νεκρός μέσα στο πολυτεχνείο»
ΠΗΓΗ Ήρωες χωρίς ηρωισμούς | δημοκρατία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου