ΚΡΥΜΜΕΝΑ Η ΚΡΥΦΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

Τα τελευταία χρόνια στις επίσημες γιορτές του Ελληνισμού, από πλευράς είτε εθνικής είτε εκκλησιαστικής, εμφανίζονται στα Μ.Μ.Ε. διάφορα πυροτεχνήματα, που καταλήγουν σε κινέζικους δράκους φοβερούς και προσπαθούν να μας αναπροσδιορίσουν τα θέσμια του Ελληνισμού. Ό,τι δηλαδή γνωρίζουμε από τους παπούδες μας και αλλοτινούς τοπικούς άρχοντες είναι, εν ολίγοις, περισσότερο ή λιγότερο στρεβλά, λες και οι παλαιότεροι από εμάς κοιμούνταν ύπνον δικαίου και ό,τι τους έλεγαν το πίστευαν. Δηλαδή αυτοί που πολέμησαν στα βουνά της Πίνδου και στο Ρούπελ, αυτοί που έφυγαν με τη βία στο εξωτερικό λόγω του εμφυλίου πολέμου, αυτός που τον χτύπησε το τανκ στα γεγονότα του Πολυτεχνείου, ο αρχιεπίσκοπος που δε δέχτηκε να ορκίσει την κυβέρνηση των Ναζί, ο Γερμανός Καραβαγγέλης που αγωνίστηκε κατά της βουλγαρικής επιβολής στη Μακεδονία και άλλοι πολλοί δεν ήξεραν τί ήταν και γιατί αγωνίστηκαν, ενώ εμείς οι νεοέλληνες των θρανίων, της υπερκατανάλωσης, της ηθικής και οικονομικής κρίσης τα ξέρουμε όλα, γιατί έχουμε πρόσβαση στο διαδίκτυο!

Ειδικότερα διατυμπανίζεται ότι ο Γύζης κατά τη διάρκεια ενός ονείρου είδε ένα κρυφό σχολειό, έκανε έναν πίνακα και όλοι χειροκρότησαν τη φαντασία του και πλήρωσαν πολλά για την αγορά του, και μετά αντίγραφα γέμισαν τις αίθουσες διδασκαλίας, τις ιδιωτικές οικίες και τ’ αρχονταρίκια εκκλησιών!

Οι περιοχές της Μακεδονίας, Ηπείρου, Στερεάς Ελλάδας και Πελοποννήσου σεμνύνονται για τα κρυμμένα τους σχολειά στους βράχους και τις εσοχές των βουνών, προβάλλοντάς τα ως μνημεία και αξιοθέατα μέχρι τη σημερινή ημέρα. Όμως ο Γύζης δε ζωγράφισε ένα από αυτά, αλλά κάποιο σχολειό που στήνονταν αυτοσχέδια σε μοναστηριακό χώρο, όπου τα παιδιά διαβάζανε με συνοδεία μοναχού ή παπακαλόγερου το Ψαλτήρι, το Ευαγγέλιο, την Οκτώηχο και το Ωρολόγιο. Επειδή δεν υπήρχαν χειρόγραφα, τα ελληνόπουλα, παράλληλα με τα τουρκικά γράμματα, που είχαν τη δυνατότητα να διδάσκονται, στην προσπάθεια να προσδιορίσουν την Ορθόδοξη ερμηνεία της καθημερινής τους ζωής, μαζεύονταν μακριά από τους χώρους του επίσημου οθωμανικού σχολείου να μελετήσουν, και εκεί ο ιερέας ή ο καλόγερος τους διαφώτιζε πως λίκνο των προγόνων τους δεν είναι η Κασπία θάλασσα, πως δεν είναι οι Τούρκοι, αλλά Έλληνες Ορθόδοξοι, ήτοι Ρωμιοί, Μακεδόνες, Μωραΐτες, νησιώτες κάτοικοι των ίδιων εδαφών που όριζαν, νέμονταν και πολεμούσαν γι’  αυτά οι δικοί τους πρόγονοι και πριν από 2500 χρόνια, και ότι οι Τούρκοι, όσο καλοί κι αν φαίνονται, είναι κατακτητές και κάποτε πρέπει να τους εκδιώξουνε. Ότι έχουμε ένδοξο παρελθόν, ότι οι παπικοί, οι ευρωπαίοι, άλλαξαν τις αλήθειες της Πίστης, γι’  αυτό και είμαστε χωρισμένοι. Πως ο Όμηρος, σαν ο Αβραάμ, ο γενάρχης του ισραηλιτικού λαού, είναι ο αρχαιότερος πρωτοπόρος των ελληνικών Γραμμάτων, όντας μικρασιάτης -και ουχί τούρκος, όπως διατείνονται σήμερα οι εξ ανατολών ιστορικοί του κεμαλικού κατεστημένου-, που μας συσπείρωσε και μέσα απ’ τα αρχαιότερα έπη του κόσμου, την Ιλιάδα και την Οδύσσεια (τότε δεν ήταν ακόμη το βαβυλωνιακό έπος του Γκιλγκαμές, αρχαιότερο των ομηρικών μα κατώτερο σε σύνθετική δύναμη και χάρη λογοτεχνική), μας χάραξε την οδό της ευσέβειας, της τιμής των αρχαίων, του φιλότιμου και της ευπραξίας. Πως ο Παρθενώνας δεν ήταν τυχαίο κτίσμα ενός λαού άσχετου από καλλιέπεια, πως η προφητεία του τραγωδού Αισχύλου στον «Προμηθέα δεσμώτη» για την έλευση Εκείνου που θα λύτρωνε τον αλυσοδεμένο και ωμά τιμωρούμενο Προμηθέα, δηλαδή του ανθρώπου που θα ερχόταν μετά από δεκατρείς γενιές, μας ετοίμαζε να ξεφύγουμε από το δωδεκάθεο και να μετατεθούμε στην προσκύνηση του Ναζωραίου που σταυρώθηκε «έξω της πύλης». Πως ο τεράστιος Αλέξανδρος κέντησε το μωσαϊκό τόσων λαών, που ζούσαν υπό τις σκληρές σατραπείες των Περσών, χάρη στη διδασκαλία του σπουδαίου -και για τους σημερινούς άγνωστου- Αριστοτέλη. Ότι οι μαθηματικοί του κορυφαίου Σάμιου Πυθαγόρα, στον Κρότωνα της Ιταλίας, που μέχρι σήμερα στους αγωνιστικούς χώρους της οι φίλαθλοι επευφημούν την ομάδα τους με το «Magna Graecia», ήταν πράγματι μυημένοι, ενώ σήμερα δεν υπάρχουν παρά ανδρείκελα, αυτά του μαθηματικού κατεστημένου της Ελλαδίτσας.

Οι ιερείς και οι μοναχοί στ’ αρχονταρίκια των εκκλησιών και των μοναστηριών λέγανε στα παιδιά πως η σύζευξη του Ελληνισμού με το Χριστιανισμό γέννησε τη Ρωμηοσύνη (σάρκα στην ένωση αυτή έδωσε ο Μ. Κωνσταντίνος, και δημιουργήθηκε η Ρωμανία, λάβαρο του νέου υπερκράτους υψώθηκε το «εν τούτω νίκα»), πως ο Ιουστινιανός, συνεχίζοντας το έργο του Αλεξάνδρου, ανήγειρε το νέο Παρθενώνα του Ελληνισμού εκεί που ενώνονται οι δύο ήπειροι, Ευρώπη και Ασία, εκεί που, καθώς πίστευαν τότε, βρίσκεται το κέντρο του κόσμου. Τους μιλούσαν λοιπόν για πολλά θέματα ελληνορθόδοξης παράδοσης, που ετοίμαζαν τους νεανίες για την έξοδό τους από το μωσαϊκό του οθωμανικού κατεστημένου των λαών. Όλα αυτά δηλαδή, που εμείς οι μοναχοί, κρατώντας την ίδια συνήθεια μέχρι σήμερα, λέμε στους νεαρούς προσκυνητές, γνωρίζοντας πως η επίσημη Παιδεία μας έχει μετριοπαθώς έως πολύ διεστραμμένες κατευθύνσεις με αριθμητικούς προσδιορισμούς, με τη Ιστορία να μιλάει για το συνωστισμό των ρωμηών στην προκυμαία της Σμύρνης, με εθνικούς προδότες μόνο τους βασιλιάδες του τόπου και τα χριστιανόπουλα της ΕΟΚΑ, με φίλους στενούς τους γνωστούς εχθρούς του Ελληνισμού, απογόνους του Καρλομάγνου, που προσπαθούν να μας πιουν το αίμα μέσα στο πέλαγος της κρίσης μας, και πολλά άλλα.

Το κρυφό σχολειό ακόμα συνεχίζεται, δε χρειάζονται λόγια πολλά, αλλά ήσυχα-ήσυχα κι απλά, όπως έλεγε ο εθνικός μας βάρδος, να συνεννοούμαστε αναμεταξύ μας.

Μοναχός Ταράσιος Κουτλουμουσιανός