ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΣΙΓΗ (ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ ΚΩΣΤΑ ΚΟΥΚΙΔΗ)

 

(Από τη Συλλογή του αειμνήστου ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗ ΚΑΜΠΑ)

Οι Γερμανοί απόρησαν, οι Έλληνες αδιαφόρησαν Οι Γερμανοί θαυμάσανε, οι Έλληνες ξεχάσανε Οι Γερμανοί εννόησαν, οι Έλληνες… ΑΓΝΟΗΣΑΝ! ΗΤΑΝ ΝΕΟΣ, την τιμημένη του στρατού στολή φορώντας κι επάνω στην Ακρόπολη, την ένδοξη ΣΗΜΑΙΑ μας φρουρώντας. 

Όταν οι Ούνοι ναζιστές, τη σβάστικα υψώναν τον Απρίλη πρόσβαλαν την ΕΛΛΑΔΑ μας, μπροστά στον ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ, εσβύσανε οι ήλιοι εκεί που η καρδιά της χώρας μας, με αρρυθμιά χτυπούσε σαν να ’σβηνε, μα ΔΕΝ θα ξεψυχούσε! 

Ήταν μαθές ελληνική καρδιά, γεμάτη ευωδιά.

 Εκεί υψώθηκε μαύρος αγκυλωτός σταυρός, 

Εκεί στον ιερό το βράχο, εμπρός στο ΜΑΡΜΑΡΕΝΙΟ ΠΟΙΗΜΑ

Σωριάστηκε ο Γαλανόλευκος Σταυρός.

Και δάκρυσε η θρυλική θεά, η Αθήνα Παλλάδα.

Δάκρυσε η ιστορία μας, δάκρυσε η ΕΛΛΑΔΑ.

Τότε ο Στρατιώτης μας, τους ούνους τους ξαφνιάζει γονάτισε ΕΥΛΑΒΙΚΑ, καθόλου δεν διστάζει 

ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΤΟΝ ΠΡΟΣΤΑΖΕΙ

μαζεύει τη Σημαία μας, το άχραντο Σύμβολό μας τη δίπλωσε τη ΦΙΛΗΣΕ, την έκρυψε στο στήθος  και… ΥΨΩΣΕ τον Λαό μας! 

ΠΗΔΑ μαζί της στο κενό, τσακίζεται και μ’ ΑΙΜΑ

Έβαψε το Στεφάνι του, του ΜΑΡΤΥΡΑ ΤΟ ΣΤΕΜΑ την Άνοιξη του πρόσφερε, τα νιάτα του τα ωραία μαζί με την Σημαία του, ΠΕΤΑΞΑΝΕ παρέα. 

Κι έμεινε Ήρως ΑΦΑΝΗΣ, θρύλος χωρίς να γίνει στη μνήμη μας το όνομα, τουλάχιστον να μείνει. 

Το έβαψε η σημαία μας πολλές φορές, το Ιερό πανί της ΜΕ ΤΕΤΟΙΟ ΤΡΟΠΟ ΟΜΩΣ, ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΠΕΣΕ ΜΑΖΙ ΤΗΣ! 

Το Ζάλογγο ήταν Γκρεμός και εκείνες Ελληνίδες μα ήταν Ζόρι από Τουρκιά, κι έγιναν ηλιακτίδες. 

Ο Άγνωστος φαντάρος μας, ΜΟΝΟΣ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ έπεσε η Σημαία του, χωρίς τη λευτεριά, ζωή αξίζει;

Διαβάστε την συνέχεια ΕΔΩ.pdf