Χριστούγεννα 1942: Η πισώπλατη μαχαιριά της Τουρκίας

 

Όποιος δεν θυμάται το παρελθόν του, είναι

καταδικασμένος να το ξαναζήσει.

 George Santayana(1863-1952)
Χριστούγεννα 1942.

Η Ελλάδα γονατισμένη κάτω από την ναζιστική κατοχή βιώνει τον χειρότερο λιμό από την εποχή της αρχαιότητας, με χιλιάδες νεκρούς από πείνα στα μεγάλα αστικά κέντρα.

Η Τουρκία από τον Ιούνιο του 1941 είχε υπογράψει «σύμφωνο φιλίας» με την ναζιστική Γερμανία και ένα χρόνο αργότερα (Ιούνιος 1942) εμπορική συμφωνία για την τροφοδοσία των ναζιστικών δυνάμεων με τα απαραίτητα για την κατασκευή όπλων μέταλλα - ιδίως χρώμιο.

Όσοι παρακολουθούν διαχρονικά την πορεία της Τουρκίας από το κίνημα των νεότουρκων (1908)
μέχρι σήμερα, θεωρούν πως όλες ανεξαιρέτως οι διαχρονικές, αποφασιστικές ενέργειες της Τουρκίας διαθέτουν κάποια ιδιαίτερα, κοινά χαρακτηριστικά: Είναι ύπουλες (πισώπλατες), μεθοδευμένες, θρασύτατες και γίνονται συνήθως εκ του ασφαλούς μέσα σε ένα ήδη διαμορφωμένο πλαίσιο το οποίο θεωρούν ότι παρέχει την «κατάλληλη ευκαιρία». Αν αποτύχουν, δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα να κάνουν «στροφή 180 μοιρών». Δηλαδή, ότι ακριβώς συνέβη μόλις κατέστη βέβαιη η ήττα των Γερμανών στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και η Τουρκία έσπευσε αμέσως «να κηρύξει τον πόλεμο
στην Γερμανία» (23 Φεβρουάριου 1945)!

Ο Ισμέτ Ινονού, διάδοχος του Μουσταφά Κεμάλ στην Προεδρία της Τουρκικής Δημοκρατίας, μόλις
ξεκίνησε η Γερμανική εισβολή στην Ελλάδα στις 6 Απριλίου 1941, μυρίστηκε την «κατάλληλη ευκαιρία» προκειμένου να εξοντώσει όσους Έλληνες, Αρμένιους και Εβραίους είχαν καταφέρει να επιβιώσουν στην
Κωνσταντινούπολη και ζούσαν ακόμα στην Τουρκία, όπως ακριβώς ένας καρχαρίας μυρίζεται το ανθρώπινο αίμα από κάποιο ναυάγιο.

Ολόκληρος ο πλανήτης ήταν απασχολημένος με τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Ελλάδα, βαριά
πληγωμένη αιμορραγούσε στον πλευρό των συμμάχων για τα ιδανικά της ελευθερίας και της
Δημοκρατίας. Η Τουρκία, κρυμμένη πίσω από την επιτήδεια ουδετερότητα και το «σύμφωνο φιλίας» με την ναζιστική Γερμανία, είχε λυμένα τα χέρια της. Άρα, υπήρχε η «κατάλληλη ευκαιρία».

Έτσι τον Μάιο του 1941, λίγες μόλις βδομάδες μετά την Γερμανική εισβολή, η Τουρκία κήρυξε γενική επιστράτευση των μη μουσουλμάνων νέων ηλικίας από 20 έως 45 ετών. Όλος ο ανθός, η αφρόκρεμα της χριστιανικής κυρίως νεολαίας της Κωνσταντινούπολης οδηγήθηκε στα βάθη της Ανατολής με στόχο την φυσική της εξόντωση. Η οξύτατη διαφωνία του δίδυμου Ινονού-Σαράτσογλου με τον στρατάρχη Φεβζί Τσακμάκ ο οποίος φοβόταν τις πιθανές συνέπειες μιας νέας γενοκτονίας, δεν επέτρεψε την εν ψυχρώ εκτέλεση των επιστρατευμένων, έτσι η επιστράτευση μετατράπηκε σε εκτέλεση καταναγκαστικών έργων.

Ο Πρόεδρος Ισμέτ Ινονού όμως δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένος. Κάλεσε τον πρωθυπουργό
Σουκρού Σαράτσογλου και του ανέθεσε το έργο της εξόντωσης, φυσικής ή οικονομικής, των μη
μουσουλμανικών πληθυσμών της Τουρκίας με «όπλο» ένα έκτακτο φόρο περιουσίας. Ο φόρος αυτός θα ήταν τόσο εξωφρενικός ώστε πρώτα οι «υπόχρεοι» θα αδυνατούσαν να τον πληρώσουν και στην συνέχεια θα τους δινόταν η «μεγαλόψυχη» ευκαιρία να τον εξοφλήσουν με καταναγκαστική εργασία κάτω από πολύ σκληρές και απάνθρωπες συνθήκες, οι οποίες θα οδηγούσαν στην φυσική τους εξόντωση.
Υπολογίζεται ότι για την εξόφληση του φόρου που επιβλήθηκε σε κάθε Έλληνα, Αρμένη ή Εβραίο αλλά δεν κατέστη δυνατό να πληρωθεί, απαιτείτο καταναγκαστική εργασία διακοσίων έως τριακοσίων ετών προκειμένου να εξοφληθεί!

Ο Τούρκος πρωθυπουργός δεν έχασε χρόνο. Σχεδίασε προσεκτικά τα βήματα που έπρεπε να γίνουν ένα προς ένα:

Πρώτον έπρεπε να προετοιμαστεί το κατάλληλο κλίμα στο εσωτερικό της Τουρκίας. Ο τουρκικός
τύπος άρχισε σταδιακά να εξαπολύει μια εκστρατεία μίσους και φανατισμού εναντίον των μη μουσουλμάνων - Ελλήνων, Αρμενίων, Εβραίων. Όλα τα δεινά της Τουρκίας φορτώνονταν στις πλάτες των μειονοτήτων και στην οικονομική ευημερία που απολάμβαναν.

Δεύτερον, ανασύρθηκε ένας νόμος που είχαν ετοιμάσει το 1914 οι νεότουρκοι για την «ανάπτυξη της Τουρκικής οικονομίας» με πλιάτσικο όλων των μεγάλων χριστιανικών περιουσιών της Τουρκίας.
Ξεσκονίστηκε, καθαρογράφτηκε, συμπληρώθηκε και παρουσιάστηκε από τον υφυπουργό οικονομικών Εσαάτ Τεκελί στον πρωθυπουργό Σουκρού Σαράτσογλου. Ο τελευταίος ζήτησε από τον σεσημασμένο για σφαγές άμαχων Ελλήνων Fuat Agrali, την δημιουργία ενός μικρού διευθυντηρίου που θα εφάρμοζε τον νόμο. Μέλη του ορίστηκαν οι Falk Octe, (έφορος Κωνσταντινούπολης) και  τους Mumtaz Arham
οποίους ο Fuat Argali παρουσίασε στον Τούρκο πρωθυπουργό με τα εξής λόγια: «Αυτά τα δύο
παλληκάρια θα εφαρμόσουν τον νόμο μας στην Κωνσταντινούπολη και στη Σμύρνη».

Πηγή:1.bp.blogspot.com