Το όραμα Ερντογάν για μια νέα Κύπρο και η ελληνική αβρότητα

Του ΓΡΗΓΟΡΗ ΡΟΥΜΠΑΝΗ

Όποιος ανησυχεί για το Κυπριακό ιδίως μετά τους τελευταίους εναγκαλισμούς του Γιώργου Γεραπετρίτη με τον κατοχικό ηγέτη Ερσίν Τατάρ στη Νέα Υόρκη, δίκιο έχει. Κι όποιος υποπτεύεται ότι το Κυπριακό μαζί με την τουρκική και τουρκολιβυκή προκλητικότητα πιθανότατα θα μπει στην επιχειρηματολογία του Κ. Μητσοτάκη για πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, δύο φορές έχει δίκιο.

Το Κυπριακό έχει χρησιμοποιηθεί και άλλες φορές κατά το παρελθόν ως πρόφαση για πρόωρη προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία. Μόνο πρόφαση. Ουσιαστική βούληση δεν εκδηλώθηκε ποτέ. Καμία πίεση, ποτέ και από κανέναν, δεν ασκήθηκε στην Αγκυρα για να συμμαζευτεί. Κάθε κυβέρ-νηση έκανε τα δικά της μικρά ή μεγάλα βήματα οπισθοχώ-ρησης, δίνοντας ολοένα και περισσότερα πλεονεκτήματα στην αντίπερα ακτή του Αιγαίου. Με δύο εξαιρέσεις: τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος μπορεί να μην κέρδισε τίποτα αλλά τουλάχιστον την μπλόκαρε και δεν έδωσε, και τον Κώστα Καραμανλή, ο οποίος μαζί με τον Κύπριο Τάσσο Παπαδόπουλο μπλόκαρε το περιβόητο Σχέδιο Ανάν.

Ο,τι κακό άρχισε επί Σημίτη, απλώνεται τα τελευταία χρόνια σαν την απειλή της «μοβ μέδουσας» στις ελληνικές θάλασσες. Η υποταγή της χώρας στα μνημόνια συνοδεύτη-κε από νευρική παράλυση στις προκλήσεις και τις επεκτατικές κινήσεις της Αγκυρας. Μήνα με τον μήνα, χρόνο με τον χρόνο απομακρύνεται από τα βασικά χαρακτηριστικά μιας εξωτερικής πολιτικής αποτροπής, όπως την είχε χαράξει ο Κων. Καραμανλής το 1974. Και βρίσκονται τώρα Κύπρος και Ελλάδα περικυκλωμένες στη Μεσόγειο από τον Ερντογάν και τους συμμάχους του σε σχήμα «ημισελήνου».

Το άλλοτε αδιαπέραστο Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα, το οποίο είχε διατυπώσει ο Ανδρέας Παπανδρέου, έχει εκφυλιστεί σε εναγώνια προσπάθεια προάσπισης των Νοτίων Κυκλάδων δια του... Λιμενικού. Το δόγμα Μητσοτάκη και θερμές χειραψίες του Γ. Γεραπετρίτη με τον Τατάρ (μόνο που δεν τον αγκάλιασε) ή οι υποκλίσεις του στον Ερντογάν έχουν δημιουργήσει νέα δεδομένα. Καμιά απολύτως υποχρέωση δεν είχε να συναντήσει τον Τουρκοκύπριο ηγέτη, καθώς δεν είναι τίποτε άλλο από «πρόεδρος» ενός παράνομου κράτους, το οποίο δεν αναγνωρίζεται όχι μόνο από την ελληνική πλευρά αλλά και από τα Ηνωμένα Έθνη.

Η πρόοδος στο Κυπριακό προφανώς κρύβεται στους κλειστούς φακέλους του υπουργείου Εξωτερικών, αλλά ομολογείται στις δημόσιες ομιλίες του Ερντογάν και του ακολούθου του στα κατεχόμενα. Η αναγνώριση από την Ελλάδα και τη διεθνή κοινότητα της πραγματικότητας των δύο κρατών, λέει η Αγκυρα, είναι εκ των ων ουκ άνευ Ουδεμία διάθεση απολογίας δείχνει για το γεγονός ότι το τμήμα του νησιού που ονομάζει «Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου» είναι κατεχόμενο από τις δυνάμεις του «Αττίλα» από το 1974. Ουδεμία κίνηση καλής θέλησης προβάλλει για την υιοθέτηση των αποφάσεων του ΟΗΕ επί του θέματος.

Η τουρκική άποψη, ανεξαρτήτως αν στο τιμόνι της χώ-ρας βρίσκεται δημοκρατικά εκλεγμένος ηγέτης ή δικτάτορας, κεμαλιστής ή ισλαμιστής, είναι ότι έχει το δικαίωμα να επεμβαίνει σε οποιαδήποτε χώρα (Ελλάδα, Κύπρο, Ιράκ, Συρία και όπου αλλού προκύψει), όταν θίγονται τα συμφέροντά της. Εφαρμόζει τον καταστατικό χάρτη του ΟΗΕ κατά το δοκούν και αρνείται να υπογράψει τη Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας, «οδηγό» για τον ορισμό ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας. Ισως γι' αυτό βρίσκει σταθερά την κατανόηση της Ουάσινγκτον, ως μονίμως ατακτούσα κι αυτή και μονίμως κινούμενη εκτός των αρχών του Διεθνούς Δικαίου, το οποίο ούτε καν αναγνωρίζει.

Πηγή Εφημερίδα των Συντακτών