Γρηγόρης Αυξεντίου: Ο ήρωας που ταπείνωσε του Άγγλους

 Σχόλιο Στρατηγού Φράγκου Φ.:

Ένας απίστευτος διάλογος του Ήρωα Γρηγόρη Αυξεντίου!.

Και η υπερήφανη στάση της ΜΑΝΑΣ και του πατέρα του στο άγγελμα της θυσίας του αγαπημένου τους παλληκαριού!..

Ελληνοκύπριος αγωνιστής της ΕΟΚΑ, κατά τον Απελευθερωτικό Αγώνα του 1955-1959 εναντίον της αγγλικής κατοχής.

Όταν ο Αυξεντίου διέταξε τους συντρόφους του να εγκαταλείψουν το κρησφύγετο, ο συναγωνιστής και παιδικός του φίλος Αντώνης Παπαδόπουλος τον ρώτησε:

-«Τζαι εσύ Μάστρε τι εν να κάμεις»;

Ο Αυξεντίου ξεπερνώντας την ατέλεια του θανάτου απάντησε: «Εγώ θα πολεμήσω και θα πεθάνω. Πρέπει να πεθάνω. Πρέπει να πεθάνω. Πρέπει να πεθάνω».

(Φωτογραφία του νεκρού Γρηγόρη Αυξεντίου στο νεκροτομείο της Λευκωσίας, λίγες ώρες μετά την ηρωική του θυσία).

Το καρβουνιασμένο πτώμα του αναγνώρισε πρώτος ο πατέρας του στο στρατιωτικό νοσοκομείο Λευκωσίας.

«Απ' τις χοντρές ελληνικές κοκκάλες του»,όπως είπε, «κι από κείνο το χρυσό κωσταντινάτο που άχνιζε στον κόρφο του».

Βγήκε από το νεκροτομείο χαμογελώντας...

Όλοι νόμισαν ότι δεν ήταν ο γιος του. Όταν απομακρύνθηκε όμως, ξέσπασε σε λυγμούς.

Στην εύλογη απορία, γιατί γελούσε πριν κι αν τελικά δεν είναι ο Γρηγόρης, αυτός απάντησε με περηφάνια: «Ναι, ο Γρηγόρης είναι, αλλά να μην μας δούνε αυτά τα σκυλιά να κλαίμε...».

Η μάνα του όταν πληροφορήθηκε το μαύρο μαντάτο, γονάτισε κι αφού έσφιξε το μαύρο της τσεμπέρι κάτω απ' το δυνατό σαγόνι της,είπε ακριβώς τα λόγια που περίμενε ο γιος της: «Είμαι περήφανη για τον γιο μου. Κάλλιο μια φούχτα τιμημένη στάχτη, παρά γονατισμένος ο λεβέντης μου. Χαλάλι για την πατρίδα. Κι εγώ στη θέση του το ίδιο θα έκανα».

Κι αφού κάθησε σε μια καρέκλα, συνέχισε:

«Και τώρα θα κάνω το καθήκον μου...» κι άρχισε να κλαίει τον γιο της...

Ο Γρηγόρης Πιέρης Αυξεντίου (1928-1957)

Ποτέ δε θα μπορούσα να πιστέψω πως η στενότητα μιας σπηλιάς μπορούσε να έχει τόση ευρυχωρία,μπορούσε να χωρέσει την πατρίδα με τις ελιές της,τ’ ακρογιάλια της, τα βάσανά της, με τα καΐκια της μ’ ολάνοιχτα τα πανιά στον αντρίκιο αγέρα της,τον κόσμο με τα φλάμπουρά του, τα όνειρά του,τις καμπάνες του, και τα μικρά αγριόχορτα.

Μπορώ να επαναλάβω:

‘’Λάβετε, φάγετε, τούτο εστί το σώμα μου και το αίμα μου’’ – το σώμα και το αίμα του Γρηγόρη Αυξεντίου,ενός φτωχόπαιδου, 29 χρονώ,απ’ το χωριό Λύση,οδηγού ταξί το επάγγελμα,πούμαθε στη Μεγάλη Σχολή του Αγώνα τόσα μόνο γράμματα, όσα να φτιάχνουν τη λέξη

‘’ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ’’

Διαβάστε αναλυτικά το άρθρο στην ιστοσελίδα:www.sansimera.gr