Δημήτρης Δραγώγιας
Αφιερωμένο σε όλες τις … μαμάδες που αποχαιρετούν τους νεοσύλλεκτους γιους τους
Η μαμά του νεοσύλλεκτου είναι ένας ιδιαίτερος τύπος ανθρώπου. Μπορεί να μην μπαίνει στο στρατό, αλλά το ζει σαν να είναι αυτή στην πρώτη γραμμή. Μύριες σκέψεις περιπλανώνται σαν ερινύες πάνω από το κεφάλι της:
«Πού θα κοιμάται το παιδί μου; Σε κάτι κρεβάτια που δεν έχουν ούτε ένα καλό στρώμα; Κι αν κρυώσει; Έχουν καλοριφέρ εκεί; Μήπως να του πάρω έναν υπνόσακο με γούνινη επένδυση;» σκέφτεται, κοιτάζοντας καταλόγους με στρατιωτικά είδη.
Η μεγαλύτερη της ανησυχία είναι το φαγητό. «Τι θα τρώει; Σούπες και κονσέρβες; Το παιδί μου δεν έχει μάθει έτσι! Θα λιμοκτονήσει! Κι αυτό το “Γκοτζίλα” που λες; Τι είναι πάλι αυτό; Κατεψυγμένο κρέας; Και το σερβίρουν στην… καραβάνα; Το παιδί μου τρώει σε πιάτο, όχι σε μεταλλικό κουτί σαν αυτό!» Μ’ αυτά και μ’ εκείνα, η κουζίνα της μετατρέπεται σε εργοστάσιο παραγωγής φαγητού για τον “νεοσύλλεκτο”, λες και πηγαίνει σε κάμπινγκ.
Όμως, οι πραγματικές δυσκολίες αρχίζουν όταν η μαμά ακούει για τα “μυστήρια” του στρατού. «Λουκάνικο; Τι εννοείς λουκάνικο; Σου έδωσαν να κουβαλάς αλλαντικά;» ρωτάει με απορία, πολλές φορές και με απόγνωση: «Τι θα πει εξάρτηση; Είναι κάποιο μηχάνημα; Κουβαλάς πράγματα; Πόσο ζυγίζει; Μήπως εννοούν εξαρτημένοι; Εθισμένοι; Ναρκωτικά παιδάκι μου σας δίνουν;» Κάθε νέος στρατιωτικός όρος γίνεται αφορμή για ένα νέο πανικό και … δημιουργικές ερμηνείες.
Και η σκοπιά; Άλλο δράμα: «Τι σημαίνει “γερμανικό νούμερο”; Πήγαμε και στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο τώρα; Και ποιόν φυλάς εσύ στα 2 τα ξημερώματα; Αφού όλοι κοιμούνται… Δεν έχει αξιωματικούς εκεί; Αυτή δεν είναι η δουλειά τους…».
Η τελαμώνα, πάλι, μπορεί να παραπέμπει στον μυθικό γιγαντόσωμο βασιλέα της Σαλαμίνας αλλά η μαμά είναι πιο ρεαλίστρια: «Μου είπες ότι φοράς τελαμώνα; Τι είπες είναι; Ζώνη; Έχεις δει ζώνες αυτοκινήτου που να τα λένε τελαμώνες;» Και ύστερα μαθαίνει για τις “ντακότες”. «Δεν πιάνεις όπλο; Είσαι καλά; Γιατί; Είναι σοβαρό; Μήπως σε έχουν για υπέρβαρο;» ρωτάει, με ανησυχία και λίγη δόση υπερβολής, χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι όλα αυτά έχουν την εξήγησή τους. Για τις “μοδίστρες”; Ούτε λόγος! «Σας πλέκουν και πουλόβερ εκεί ή μαντάρουν τις τρύπιες κάλτσες; Τι θα πει σμηνίτες;»…
Με τα πολλά η μέρα αναχώρησης θυμίζει τον αποχαιρετισμό των «γκασταρμπάιντερς» για τις φάμπρικες στα 50s και 60s, με τους ήχους των «Μαντουμπάλα», «Φαρίντα» να δίνουν το σύνθημα για νέο γύρο δακρύων από τις πανταχού μανάδες νεοσυλλέκτων που έπιασαν στασίδι έξω από πύλη του στρατοπέδου. Και κάπου βαθιά στου Μανώλη Αγγελόπουλου το καμπάνιασμα «κλαίει ο φελλάχος πικρά, για τη Φαρίντα πονά», πετάγονται ιδέες και πρακτικές λύσεις: «Εγώ του έδωσα ένα πακέτο πρώτων βοηθειών, γιατί ποτέ δεν ξέρεις!» «Εγώ του έβαλα θερμόμετρο και μίνι φαρμακείο στην τσάντα.» Μπροστά στο “μαμαδίστικο” δίκτυο το 2ο Γραφείο ωχριά.
Αν ο γιος της δεν τηλεφωνήσει για μία-δύο μέρες, το δράμα λαμβάνει επικές διαστάσεις. «Τι θα πει δεν έχει σήμα; Που ζούμε; Στην εποχή του Παπάγου; Να πάρω το στρατόπεδο;» Ως εκ θαύματος η επικοινωνία αποκαθίσταται κι αρχίζει η ανάκριση: «Έφαγες; Κοιμήθηκες καλά; Έχεις φίλους; Σου φτάνουν τα χρήματα;»
Λίγοι έχουν υμνηθεί από δημιουργούς της τέχνης όσο η μάνα του στρατιώτη. Στην ελληνική συνείδηση κατέχει ισότιμη θέση με τους ήρωες… Είναι η ηρωίδα όλων μας, ο άνθρωπος που μπορεί να μην δίνει ασπίδα για το «ή ταν, ή επί τας» διότι μέσα της βαθιά ξέρει ότι ο γιος της θα τα καταφέρει. Κι αν στείλει με το ταχυδρομείο κουλουράκια ή κανένα κουβερλί πάντα αυτο θα συνοδεύεται με ένα γλυκό σημείωμα «η μανούλα σε σκέφτεται»… Είναι η … δική της μάχη. Και τη δίνει με όλη της την καρδιά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου