Σε μια συζήτησή μας, η σκηνοθέτις Γεωργία Μαυραγάνη, η οποία είχε κάνει το υπέροχο «Το γήρας – ένα χορικό» στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου το 2016, μου μίλησε για τη συνάντησή της με την αείμνηστη ποιήτρια Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ ενόψει εκείνης της παράστασης, που ήταν ένας φόρος τιμής στον χρόνο που περνάει αφήνοντας το αποτύπωμά του στην ανθρώπινη ύπαρξη, διαμορφώνοντας αυτό που αποκαλούμε εμπειρία, με ό,τι θετικό ή αρνητικό μπορεί να σημαίνει. «Μου ήταν δύσκολο να κάνω την πρώτη ερώτηση. Ρώτησα τη Ρουκ “τι είναι τα γηρατειά;”. Γέλασε και μου είπε: “Θες να με ρωτήσεις πώς αισθάνομαι τα γηρατειά”. Μου περιέγραψε τον φόβο και τη μοναξιά».
Στην Ελλάδα, το 23% του πληθυσμού είναι άνω των 65 ετών. Αλλά ακόμη και εάν το όριο των 65 δεν το πιστεύουν πολλοί, είναι γεγονός ότι ο πληθυσμός στη χώρα μας όταν γερνάει συνήθως απομονώνεται. Εκτιμάται πως περίπου 530.000 άτομα μεγαλύτερης ηλικίας στην Ελλάδα ζουν μόνα τους, και βιώνουν μοναξιά και κοινωνική απομόνωση – ίσως έτσι να υποβαθμίζεται η ποιότητα της ζωής τους και να ασθενούν ψυχικά και σωματικά.
«Είναι φυσικό να μεγαλώνεις, είναι λογικό να βρεθείς “εκτός” απ’ ό,τι έκανες. Είναι καλή “ταπείνωση” αυτό. Συνέρχεσαι από την οίηση της ζωής», πιστεύει η Μαυραγάνη, και έχει δίκαιο. Αθάνατο-πηγή σοφίας είναι αυτό που θα περάσεις στους άλλους και όχι μόνο ένα έργο τέχνης ή ένα επιστημονικό έργο. Είναι και ένα ρυτιδιασμένο, ζεστό χαμόγελο, ένα αφιλτράριστο ποστ της φθαρτής ζωής μας. Και είναι δίπλα μας, περιμένει να το εισπράξουμε.
Διαβάστε αναλυτικά το άρθρο στην ιστοσελίδα:www.kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου