“Δεν κλαίω, Σοφία, γιατί έχασα τα μάτια μου… Κλαίω, γιατί δεν έχω άλλα δυο να τα δώσω για την πατρίδα…”

 

Η ΣΟΦΙΑ ΒΕΜΠΟ αφηγήται:

Καθως τραγουδουσα σε ενα μεγαλο θαλαμο, που ηταν καταμεστος απο τραυματιες, με πλησιασε μια νοσοκομα και μου ειπε χαμηλοφωνα, δειχνωντας μου εναν τραυματια, ο οποιος ειχε δεμενο το κεφαλι με επιδεσμους:

Πηγαινε Σοφια σε κεινο το παλληκαρι,σε κεινο τον ανθυπολοχαγο, εχει χασει και τα δυο τα ματια του .Ολη την ωρα που τραγουδας κλαιει με λυγμους και δεν εχει κανεναν να τον παρηγορησει”

Πλησιασα κοντα του ,τον χαιδεψα το κεφαλι και του ζητησα να μην κλαιει. Του θυμισα οτι αλλοι δεν γυρισαν καθολου, απο την πρωτη γραμμη, αλλοι εχασαν τα ποδια τους τα χερια τους.

Του ειπα οτι ολοι εμεις θα ειμαστε κοντα τους,κοντα στους τραυματιες μετα τον πολεμο και θα τους βοηθησουμε να ξαναφκιαξουν την ζωη τους.

Και ο ηρωας γυρισε και μου ειπε αυτα τα μοναδικα λογια: “Δεν κλαιω, Σοφια, γιατι εχασα τα ματια μου… Κλαιω,γιατι δεν εχω αλλα δυο να τα δωσω για την πατριδα….”

Πηγή:choratouaxoritou.gr