Η διαχείριση μιας διάσπασης

Του Στέφανου Κασιμάτη

Θρίαμβος του Κασσελάκη – δεν σηκώνει συζήτηση. Ενας άγνωστος, τον οποίο υπό κανονικές συνθήκες θα τον λέγαμε μεγάλο ψώνιο, όπως είπε και επιφανής υπουργός, εμφανίζεται από το πουθενά και μέσα σε μόλις ένα μήνα, με ένα ρεσάλτο, τους παίρνει το κόμμα μέσα από τα χέρια. Δεν το περίμενα με τίποτα. Στην καλύτερη περίπτωση για εκείνον, έλεγα, να συγκεντρώσει ένα 35%, δηλαδή περίπου το ποσοστό που πήρε τελικά η Εφη Αχτσιόγλου. Αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που ζούμε και το οποίο, αν το βλέπαμε σε ταινία, θα το λέγαμε γελοίο... 

Αυτό που εκπροσωπεί ο νικητής του πρώτου γύρου είναι θολό και απροσδιόριστο, διότι κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς είναι ο κύριος Κασσελάκης, δεδομένου ότι μόλις έναν μήνα προτού θέσει υποψηφιότητα υμνούσε τον Κυριάκο Μητσοτάκη σε άρθρο του στην «Καθημερινή». Υπόψη, δε, ότι θα χρειαστεί κάποιο εύλογο χρονικό διάστημα μέχρι να βρει και ο ίδιος τι είναι, ώστε μετά να μας το πει. Οπότε ας περιμένουμε. Δεν θα αργήσουμε να καταλάβουμε. Ο κύριος Κασσελάκης λατρεύει δύο πράγματα: τη δημοσιότητα και τον εαυτό του. Με άλλα λόγα, είναι θέμα χρόνου. Ενας άνθρωπος που επαίρεται, όπως ο κύριος Κασσελάκης σε συνέντευξή του, ότι οι διαχειριστικές ικανότητές του είναι «κλάσεις επάνω από τους σημερινούς κυβερνώντες» θα υποκύψει ευχαρίστως στις Σειρήνες. 

Εκείνο που μπορούμε όμως να πούμε είναι ποιος έχασε προχθές. Ηττήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ του 4-5%, ο ΣΥΡΙΖΑ του Νίκου Φίλη, θα τον έλεγα, μολονότι ο πρώην υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε καμία ουσιαστική ανάμειξη στην υπόθεση, πέραν των τηλεοπτικών εμφανίσεών του. Ηταν όμως ο πρώτος που κάλεσε για την ιδεολογική και πολιτική επιστροφή του ΣΥΡΙΖΑ στις ρίζες της ριζοσπαστικής ορθοδοξίας των Εξαρχείων. Δεδομένου λοιπόν ότι αυτό ήταν το κύκνειο άσμα του κύριου Φίλη στην πολιτική, καθώς απέτυχε να επανεκλεγεί στη Βουλή, είναι δίκαιο να δίνουμε το όνομά του στη συγκεκριμένη τάση. Είναι μια μορφή αναγνώρισης στο πολύτιμο έργο του και, επίσης, είναι δωρεάν. Δεν έχει κανένα κόστος, διότι αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ ηττήθηκε την περασμένη Κυριακή. 

Το ύφος των ηττηθέντων, στις δηλώσεις τους τη νύχτα της Κυριακής, έδινε το μέτρο της συντριβής. Ακόμη και ο εσωτερικός θυμός της κυρίας Αχτσιόγλου, που πάντα τον νιώθεις να πάλλεται στη φωνή της, είχε τσακίσει από το πλήγμα. Ο δε Γιούκλιντ ήταν περίλυπος, σε έκανε να φοβάσαι ότι ανά πάσα στιγμή θα ξεσπάσει σε ένα γοερό, νευρικό κλάμα. Για εκείνον το πλήγμα το είχαν δεχτεί «οι ιδέες, η ιστορία, οι προοπτικές της Αριστεράς». Πρόσθεσε ότι το αποτέλεσμα έδειξε πως «η μεταπολιτική έχει διεισδύσει παντού». Για να το λέει εκείνος έτσι θα είναι, αν και εγώ δεν νιώθω τίποτα. (Βέβαια, δεν είμαι και αριστερός, οπότε γιατί να νιώθω κάτι;) Δεν μπορώ να ξέρω τι εννοεί ο Γιούκλιντ ως μεταπολιτική, κατά πάσα πιθανότητα όμως ο κύριος Κασσελάκης είναι μια απόπειρα μεταμαρξιστικής εκδοχής της Αριστεράς. Σε αυτό κυρίως διαφέρει. Ειδάλλως, τα κακά ελληνικά, η έλλειψη βάθους, η έπαρση και η αμετροέπεια τον κάνουν να μη διαφέρει ιδιαιτέρως από εκείνον τον οποίο φιλοδοξεί να διαδεχθεί. Ενας Τσίπρας με καλές σπουδές και χωρίς καθόλου μαρξιστικές αποσκευές είναι ο κύριος Κασσελάκης. 

Αν ο θριαμβευτής του πρώτου γύρου επαναλάβει τον θρίαμβο και την επομένη Κυριακή, τότε θα μιλάμε εκ των πραγμάτων για δύο ΣΥΡΙΖΑ. Ο ένας θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που δρα και λειτουργεί μέσα σε ένα μαρξιστικό πλαίσιο, ο ΣΥΡΙΖΑ για τον οποίο οι ιδέες έχουν πάντα την προτεραιότητα έναντι της πραγματικότητας, ο ΣΥΡΙΖΑ που αντιλαμβάνεται την ένταξη στην Αριστερά με όρους θρησκείας. Ο άλλος θα είναι ο χύμα στο κύμα ΣΥΡΙΖΑ, ενός πολυσυλλεκτικού αριστερού και, γενικώς, προοδευτικού λαϊκισμού, που δεν δεσμεύεται ιδεολογικά, αλλά μόνον αισθητικά. Ο πρώτος ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ο κοινοβουλευτικός, διότι αυτή η παράδοση επικρατεί στους εκλεγμένους στη Βουλή· ο δεύτερος θα είναι ο κινηματικός ΣΥΡΙΖΑ, ας τον πούμε έτσι αφού το βουβό κίνημα του χαβαλέ θα έχει καταλάβει την προεδρία. Θα μπορέσουν ποτέ να συνυπάρξουν οι δύο ΣΥΡΙΖΑ; Θα βρεθούν οι όροι συμβίωσης των μαρξιστών με τους τυχάρπαστους και τους μοδάτους; Το χάσμα που τους χωρίζει είναι τεράστιο, γι’ αυτό και δεν μπορώ να φανταστώ άλλο τέλος, εκτός από τη διάσπαση. Είναι και αυτή στις παραδόσεις της Αριστεράς..