ΚΟΚΚΙΝΟΙ ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ ΄Η ΗΛΙΘΙΟΙ;

Το 7ο Συνέδριο του ΚΚΕ (το πρώτο μεταπολεμικό) τον Οκτώβριο του 1945
 υπό την ηγεσία του Νίκου Ζαχαριάδη, στο «Τιτάνια» στην Αθήνα.

Με αφορμή τις πρόσφατες «αποκαλύψεις» του καθηγητή Σεργκέι Ραντσένκο (του αποκληθέντος από τον κύριο «Παπατσούμπα» ως «Παπαρατσένκο»), περί της στενής εξάρτησης και ισχυρής ενίσχυσης του εμφυλιοπολεμικού ΚΚΕ από την σταλινική Σοβιετική Ένωση, σας παραθέτω κάποιες σελίδες από το έργο μου «Τοτέμ και Ταμπού της Νεότερης Ιστορίας μας» (εκδόσεις Αδούλωτη Μάνη, 2016, και επανέκδοση από τις εκδόσεις  M-press, 2017), εις ανάμνηση των μεγάλων ηγετών του ΚΚΕ εκείνης της περιόδου, και της λυσσαλέας πάλης τους για τον στιγματισμό των προδοτών που είχαν παρεισφρήσει στις τάξεις του, ακυρώνοντας εν πολλοίς τις προσπάθειές τους για την οικοδόμηση μιας κομμουνιστικής Ελλάδας, απαλλαγμένης επί τέλους από το βάρος της προβληματικής Μακεδονίας. Πληρέστερη και αναλυτική τεκμηρίωση για όσα  θα διαβάσετε παρακάτω, βασισμένη κατά κύριο λόγο σε πηγές πρωτοκλασάτων κομμουνιστών της εποχής, και μη επιδεχόμενη της όποιας αμφισβήτησης περί της αληθείας της, μπορείτε να βρείτε στο προαναφερθέν έργο μου.

Σκιές

Οι μεταξύ τους διώξεις και καθαιρέσεις αποτέλεσαν ιστορικά το «σήμα κατατεθέν» των απανταχού του πλανήτη Κομμουνιστικών Κομμάτων. Άκρως διαφωτιστικά είναι τα όσα σχετικά είπε στις συνεντεύξεις του το 1978 ο Μάρκος Βαφειάδης με αφορμή ερώτηση για τον ηγέτη του ΚΚΕ Νίκο Ζαχαριάδη («Μάρκος Βα­φειάδης-Μαρτυρίες», βιβλίο που εκδόθηκε το 1983 του δημοσιο­γράφου Δημήτρη Γουσίδη στον οποίο έδωσε τις συνεντεύξεις του το 1978): «Αν πάρουμε τα γεγονότα από τότε που (ο Ζαχαριάδης) ήλθε στην Ελλάδα και ανέλαβε υπεύθυνα την ηγεσία του κόμμα­τος, σε σειρά καθοριστικών γεγονότων θα δούμε ότι όλες του οι ενέργειες έχουν ένα χαρακτήρα αφύσικο, αντίθετο με την πραγμα­τικότητα και η ανάλυσή τους οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ήταν ενέργειες αντίθετες με τα συμφέροντα του δικού μας κινήματος και πιότερο…, πώς να το πούμε, ταυτισμένες με τις επιδιώξεις των εχθρών του λαού μας, των Αγγλοαμερικάνων… Τότε κατάλα­βα σ’ αυτή τη σύσκεψη ότι ο Ζαχαριάδης και η κλίκα του πάνε για εξόντωση του κινήματος. Όλα όσα έγιναν μετά από αυτή τη σύ­σκεψη του Νοέμβρη (15 Νοεμβρίου 1948), οφείλονται στο Ζαχα­ριάδη, η ήττα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας και όλα όσα ακολούθησαν. Παρ’ όλ’ αυτά δεν είχα ακόμα τότε καταλήξει σ’ αυτό που πιστεύω σήμερα: ότι ο Ζαχαριάδης ήταν συνειδητός προβοκάτορας… Φτάσαμε στην 6^η Ολομέλεια οπότε καθαιρέθηκε ο Ζαχαριάδης και ανέλαβε ο Κολιγιάννης. Εμένα δε με κάλεσαν αλλά με αποκατάστησαν στο κόμμα. Στην 7^η Ολομέλεια αποκατα­στάθηκα και στο Πολιτικό Γραφείο. Στην 8^η Ολομέλεια του 1958 καθαιρέθηκα και πάλι και το 1961 με διέγραψαν από το κόμμα…». Άντε να μπλέξεις με τέτοιους ανθρώπους…

Αναφορικά πάντως με τον Ζαχαριάδη, χαρακτηριστικά είναι και τα ακόλουθα αποσπάσματα από το έργο του ελασίτη αγωνιστή Νίκου Παπανικολάου («Αλέξανδρος») με τίτλο «1945. Υπό διωγ­μό» που εκδόθηκε το 1985: «Ο Ζαχαριάδης, ποτέ δεν δίστασε να αχρηστέψει, με την μέθοδο του λασπώματος ή και να βγάλει από την μέση οριστικά, στελέχη του κόμματός του, με κάθε άτιμο μέσο, όταν αυτά στέκονταν εμπόδιο στις εκάστοτε, αντιφατικές συνήθως, αποφάσεις του…

»Από το 1936 έως το 1945 ο Ζαχαριάδης βρίσκεται στη φυλακή. Αρχικά στην Ελλάδα και από τον πόλεμο και κει, στο Νταχάου, όπου υπηρετεί τους Γερμανούς σαν διερμηνέας τους στο στρα­τόπεδο. Και από το στρατόπεδο του θανάτου, για όλους τους άλ­λους κρατούμενους, ο διερμηνέας των Γερμανών, βγαίνει υγιής και ρωμαλέος και από τη Γαλλία με αγγλικό αεροπλάνο μετα­φέρεται στην Ελλάδα. Τέτοια προσωπικότητα πώς να μην την σεβαστούν και να την φροντίσουν Γερμανοί και Άγγλοι!

»Αφού υπηρέτησε πιστά τον Στάλιν στον Εμφύλιο, όταν αργότερα ήρθε σε αντίθεση με τα αφεντικά του της Μόσχας, με τη σειρά του, εξοντώθηκε κι αυτός. Τον έβγαλαν προδότη και τον έστειλαν να τελειώσει το βίο του εξόριστος στους πάγους της Γιακουτίας (δίπλα στο Βόρειο Πόλο).

»Ο Ζαχαριάδης ήταν ένας τύπος καταχθόνιος και αδίσταχτος. Εξόντωνε αμέσως, ηθικά ή και φυσικά, κάθε συνεργάτη του, όταν είχε αντίθετη γνώμη, όταν νόμιζε πως υπονομεύει ή αμφισβητεί το αλάθητό του ή ήταν εμπόδιο στη νέα γραμμή του. (Μην ξε­χνάμε τον Μπελογιάννη, τον Πλουμπίδη, τον Βαβούδη, τον Μπάτση)… Ο Τάσος Βουρνάς στο βιβλίο του «Υπόθεση Μπελο­γιάννη» έκδοση 1984, δίνει την αληθινή εικόνα του Ζαχαριάδη, δηλαδή ενός αδίστακτου εκτελεστή των ανεπιθύμητων, σ’ αυτόν. συντρόφων του… Για τον Βαβούδη, τον Πλουμπίδη, τον Μπελο­γιάννη, θα γραφτεί μια σελίδα με χρυσά γράμματα, στο βιβλίο της ιστορίας των λαϊκών αγωνιστών και μια σελίδα με μαύρα γράμμα­τα στο βιβλίο της ιστορίας των ηγετών του ΚΚΕ.

»Όποιοι από τους νέους, αλλά και από τους παλιούς που έχουν αδύνατη μνήμη, ενδιαφέρονται να γνωρίσουν την αληθινή ιστορία σχετικά με την αντίσταση 1941-1944 και σε συνέχεια με τον εμ­φύλιο (και τους προτρέπω να επωφεληθούν), να διαβάσουν προ­σεχτικά μερικά βιβλία – ντοκουμέντα, παλιών συντρόφων και αγωνιστών, για να καταλάβουν τί θα τους περίμενε αν, για κακή μας τύχη, παίρνανε στα χέρια τους την εξουσία τα Κουκουέ…».

Η αναφορά στην επιβίωση του Ζαχαριάδη στο Νταχάου, στο οποίο παρέμεινε έγκλειστος από τον Νοέμβριο του 1941 έως το τέλος Απριλίου του 1945, όταν οι έγκλειστοι του στρατοπέδου απελευθερώθηκαν από τα αμερικανικά στρατεύματα, αφήνει υπο­νοούμενα για την «σκοτεινή περίοδο» της ζωής του εκεί ως διερ­μηνέα (δραγουμάνου) των Γερμανών, για την οποία ο ίδιος ποτέ δεν αναφέρθηκε, εκτός από την αινιγματική του φράση προς τον Γιώργη Σιάντο: «Είχα κάνει τους Γερμανούς να με σέβονται. Τους σεβόμουν κι εγώ. Είχα τις σχέσεις που έπρεπε να έχω, για το καλό και των άλλων κομμουνιστών του Νταχάου…».

Ο Νίκος Ζαχαριάδης (στο μέσον, καθήμενος) με την μητέρα του Ερατώ, μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα από το Νταχάου, τον Μάϊο του 1945. Πίσω, στην πρώτη σειρά, όρθιοι από αριστερά, οι: Στρίγγος, Σιάντος, Παρτσαλίδης, Πορφυρογένης και Γαβριηλίδης.

Απαξιωτικές είναι πάντως και οι απόψεις του μεταστραφέντος κομμουνιστή Τάκη Λαζαρίδη για το σύνολο των ηγετών του ΚΚΕ, στο έργο του «Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι…», που επανεκ­δόθηκε το 2008: «Όταν ο Ζαχαριάδης ζήτησε από την ελληνική πρεσβεία της Μόσχας την άδεια να γυρίσει και να δικαστεί στην Ελλάδα, τον έστειλαν σε αυστηρή απομόνωση στη μακρινή Για­κουτία, καταδικάζοντάς τον και σε φυσικό θάνατο. Γιατί; Με ποιο δικαίωμα; Γιατί ο Ζαχαριάδης ήξερε πολλά κι έπρεπε να κλείσει το στόμα του για πάντα. Και γιατί, ως αφέντες, θεωρούσαν αυτο­νόητο δικαίωμά τους να δολοφονούν. Και οι νεοδιορισμένοι “ηγέτες” του ΚΚΕ θεώνται απαθείς το έγκλημα, θεωρώντας το προφανώς εντελώς φυσικό και νόμιμο…

»Πράγματι, μένει κανείς κατάπληκτος διαπιστώνοντας την προθυ­μία και τη σπουδή με την οποία οι εκάστοτε ηγέτες του ΚΚΕ εκτελούσαν τις εντολές της Μόσχας. Μια προθυμία που υπερβαί­νει σαφώς τα όρια του “προλεταριακού διεθνισμού” και της “προ­λεταριακής αλληλεγγύης” και μεταβάλλεται σε καθαρή υποτέλεια και εθελοδουλεία. Μια προθυμία που δεν μπορεί να εξηγηθεί μόνο με την τυφλή και απεριόριστη αφοσίωση κι εμπιστοσύνη τους στην ευθυκρισία και το “αλάθητο” των Σοβιετικών. Ούτε από το γεγονός ότι ήταν διορισμένοι και είχαν την ψυχολογία και τη συμπεριφορά του διορισμένου. Κι άλλοι ηγέτες ΚΚ ήταν διορι­σμένοι, δεν παρουσίασαν όμως αυτό το θλιβερό θέαμα…

»Οι άνθρωποι που διορίστηκαν κατά καιρούς στην ηγεσία του ΚΚΕ αποδείχθηκαν ανθρωπάκια, όχι μόνο στο πολιτικό αλλά και στο ηθικό πεδίο. Αδίστακτοι ψεύτες και λασπολόγοι, έτοιμοι να εκμεταλλευθούν ανενδοίαστα την ανιδιοτέλεια, την ευπιστία και την αγνότητα των στελεχών και των μελών του κόμματος. Έτοι­μοι να φορτώσουν στους άλλους τις ευθύνες τους προκειμένου να επιβιώσουν πολιτικά…

»Σε δεκατρείς ανέρχονται οι γνωστές περιπτώσεις επαναπατρι­σθέντων πολιτικών προσφύγων που αυτοκτόνησαν γιατί, γέροι όντες και ανήμποροι, δεν είχαν τα μέσα να συντηρηθούν. Και οι “ηγέτες” του ΚΚΕ παρακολουθούν με απάθεια την τραγωδία, κα­τασπαταλώντας προκλητικά ένα δισεκατομμύριο δραχμές για το “Σπίτι του Λαού”, για τα δικά τους δηλαδή πολυτελή γραφεία! Και μη τολμώντας να απευθύνουν μία, τυπική έστω, διαμαρτυρία στις κυβερνήσεις των “σοσιαλιστικών χωρών”. Οι οποίες εξίσου προκλητικά αρνήθηκαν το δικαίωμα της σύνταξης στους απλούς αγωνιστές που, αφού έχυσαν το αίμα τους στον εμφύλιο πόλεμο για τα συμφέροντα της σοβιετικής νομενκλατούρας, δούλεψαν εν συνεχεία ευσυνείδητα τριάντα και περισσότερα χρόνια για την “οικοδόμηση του σοσιαλισμού” στις ανατολικές χώρες…».  

Το «Δια ταύτα»

Συμπερασματικά, μετά από όλα όσα καταμαρτυρήθηκαν ανω­τέρω (προηγούνται πριν από τις Σκιές που μόλις διαβάσατε και άλλα σχετικά κεφάλαια με τα συναφή ντοκουμέντα), προκύπτει, καθ’ ομολογίαν των επισήμων ηγετικών μορ­φών, και των επισήμων αποφάσεων, και των επισήμων εντύπων του ΚΚΕ, ότι: οι δυό πιο διακεκριμένοι καπετάνιοι του ΕΛΑΣ, ο Άρης Βελουχιώτης και ο Διαμαντής ήταν δηλωσίες, ενώ ο ηγέτης του ΚΚΕ στην κατοχή και τα Δεκεμβριανά, Γιώργης Σιάντος, ήταν προδότης και πράκτορας, όπως άλλωστε και το εξέχον μέλος του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ Νίκος Πλουμπίδης, ενώ τον πάλαι ποτέ κορυφαίο ηγήτορα του ΚΚΕ Αντρέα Τζήμα «τον είχαν να ρίχνει κάρβουνα στα καζάνια για να αποκτήσει προλεταριακή συνείδηση». 

Ακόμη χειρότερα, ο αρχιστράτηγος του Δημοκρατικού Στρατού Μάρκος Βαφειάδης, πέραν των άλλων, ήταν επιπλέον «λιπο­τάχτης» και «χαφιές», ενώ το ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ και πρόεδρος της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης μετά την καθαίρεση Βαφειάδη, Μήτσος (Δημήτρης) Παρτσαλίδης, ανήκε στο στρατόπεδο του ταξικού εχθρού. Ο Καραγιώργης, διακεκρι­μένος αρθρογράφος του «Ριζοσπάστη» και αρχηγός των στρατιω­τικών επιχειρήσεων του ΕΛΑΣ στην Κεντρική και Νότιο Ελλάδα (που πέθανε στις ρουμανικές φυλακές το 1950 κατηγορούμενος για επαφές με «αντιδραστικά στοιχεία») ήταν ωσαύτως πράκτο­ρας και προδότης, ενώ οι στρατιωτικοί ηγέτες του Δημοκρατικού Στρατού Γιώργος Γιαννούλης και Γιώργος Γεωργιάδης (που εξε­τελέσθησαν από τους κομμουνιστές ως λιποτάκτες) ήταν επίσης πράκτορες.

Επιπλέον, οι  ηγετικές φυσιογνωμίες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΚΚΕ και στη συνέχεια του Δημοκρατικού Στρατού, Γούσιας, Βλαντάς, και  Μπαρτζιώτας, που διαδέχθηκαν σε πρώτους ρόλους στον εμφύλιο τον καθαιρεθέντα από το ΚΚΕ Μάρκο Βαφειάδη, καθηρέθησαν και αυτοί με την σειρά τους, ωσαύτως από το ΚΚΕ, ενώ ο υπ’ αριθμόν ένα ιστορικός ηγέτης του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης ήταν εχθρός του λαού, και κατά τα γραφόμενα του κομμουνιστή καπετάνιου Ντίνου Ροζάκη που βίωσε τα συμβάντα, εξοντώθηκε από τον καινούργιο γενικό γραμ­ματέα του ΚΚΕ Χαρίλαο Φλωράκη, ο οποίος παρεμπιπτόντως χα­στούκιζε αγνούς ελασίτες όταν δεν έσκυβαν υπάκουα το κεφάλι στις επιταγές της σοβιετίας.

Προδότες, δηλωσίες, πράκτορες, χαφιέδες, και εχθροί του λαού, χωρίς προλεταριακή συνείδηση, λοιπόν, όλοι οι ιστορικοί ηγέτες του ΚΚΕ, στην κατοχή και στον εμφύλιο, σύμφωνα πάντα με τις επίσημες αποφάσεις του ίδιου του ΚΚΕ. Ποιά θα μπορούσε άραγε να είναι η απάντησή του στην λογικώς προκύπτουσα απορία: «τι χρείαν έχομεν μαρτύρων, όταν το ίδιο το ΚΚΕ αυτοαποκαλείται “κόμμα της προδοσίας”»;

Και πως άραγε περίμενε ένα τέτοιο ΚΚΕ να τύχει της εκτίμησης του κάθε καλοπροαίρετου πολιτικού παρατηρητή,  όταν η εκάστο­τε προηγούμενη ηγεσία του ΚΚΕ χαρακτηρίζονταν από την επόμενη ως προδοτική; Ακόμα κι αν δεχτεί κανείς ότι όλες αυτές οι κατηγορίες εκσφενδονίζονταν με μοναδικό σκοπό τον εξοβελι­σμό της μιας ηγετικής κομμουνιστικής φατρίας από την άλλη, τότε δεν ανακύπτει το ακόμα πιο αμείλικτο ερώτημα: σε τί χρησι­μεύει άραγε στην κοινωνία και πού την οδηγεί μια ιδεολογία που προπαγανδίζεται ως ανθρωπιστική, όταν στην πράξη οι εκφρα­στές της δεν είναι παρά μέλη συμμοριών που μάχονται λυσσαλέα για την προσωπική τους ιδιοτελή ανέλιξη, πατώντας επί των πτω­μάτων των «συντρόφων τους»; Ποιός άραγε και γιατί θα επέλεγε να τους ακολουθήσει;

Έχοντας κανείς επίγνωση αυτής της θλιβερής πραγματικότητας δεν έχει παρά να δικαιώσει τον Κορνήλιο Καστοριάδη, όταν στην ερώτηση ενός δημοσιογράφου (της ισπανικής εφημερίδας El Pais) για το τί είναι αυτοί οι χιλιάδες των χιλιάδων άνθρωποι που ακο­λουθούσαν παθιασμένα στους δρόμους τις αριστερές «ειρηνιστι­κές» πορείες στις πόλεις της Ευρώπης κατά την δεκαετία του ’80, απήντησε: «ή κόκκινοι πράκτορες ή ηλίθιοι»!

Χρίστος  Γούδης