(Ανανεωμένο) Δεν τους γνώρισα από κοντά, δεν συγχρωτίστηκα ποτέ μαζί τους. Δεν συμπορεύτηκα ιδεολογικά. Δεν άκουσα ούτε καν στον ύπνο μου τον ήχο της φωνής τους. Τη μητρική γλώσσα τους, τα ελληνικά της μάνας και του πατέρα τους με την βλάχικη προφορά των χωριών της μακεδονικής καταγωγής τους.
Όμως κάθε φορά που γίνεται λόγος για τη ''Βόρεια Μακεδονία'' και τη ''Συμφωνία'' που συνομολογήθηκε τον Ιούνιο του '18 στις ιστορικές πλέον Πρέσπες (''Договорот од Преспа'', στα... νεο-''μακεδονικά'' της ντροπής) νιώθω το ''ξεσκισμένο'' φτωχό μου δάκρυ''*, ξεχασμένο κάπου στην κόγχη του ματιού μου, να κυλάει αβίαστα στο μάγουλό μου σαν νοερή, ετεροχρονισμένη συμπαράσταση στους Μακεδόνες της Βέροιας οι οποίοι δυο χρόνια πριν ένιωσαν διπλά προδομένοι και εξαπατημένοι ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου