Ο δρόμος της σύνθεσης είναι ένας πολύ μοναχικός δρόμος, που σιγά-σιγά σε πάει στην απόλυτη μοναξιά, στην προσευχή ή και στην τρέλλα.
Η μουσική είναι ο τρόπος που μου έδωσε ο Θεός για να πορεύομαι και να Τον υμνώ.
Είναι το δυνατότερο ναρκωτικό και με πάει σε μέρη και σε αισθήματα ακατανόητα μεν, μαγικά δε.
Είναι τελικά το δώρο που μου δόθηκε, ίσως χωρίς να το αξίζω.
Ο καλλιτέχνης που δεν βλέπει τον Θεό πίσω απ’ τη μουσική ή την έμπνευση, είναι για μένα τυφλός.
Γίνεται φτωχός, ενώ γεννήθηκε πλούσιος.
Η μαγεία της δημιουργίας βρίσκεται στη στιγμή.
Το μόνο που ζητάει ο Θεός είναι να ΄σαι εκεί. Ετοιμοπόλεμος και ταπεινός.
Σκέψου να «λείπεις» όταν σου χτυπάει την πόρτα η έμπνευση.
Αν είχα τον χρόνο, θα απέσυρα όλους τους δίσκους μου και θα τους «διόρθωνα», όπως σήμερα νομίζω ότι θα ΄πρεπε.
Αλλά πώς βγάζεις μουσικές από την καρδιά των ανθρώπων;
Γιατί εκεί έχει «κατοικήσει» πολλή από τη μουσική μου και επομένως δεν μου ανήκει πια.
Άλλωστε, έτσι είναι και το σωστό.
Διαβάστε αναλυτικά το άρθρο στην ιστοσελίδα:romioitispolis.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου