Η αχάλαστη λάμψη της ποίησης

 

Με αυτό το έργο ο Παλαμάς όρισε το υπαρκτικό νόημα και την πνευματική αποστολή των ποιητών και, κατ’ επέκταση, των πνευματικών ανθρώπων κάθε εποχής

Από τον Παναγιώτη Λιάκο

Ὦ Φοινικιά, μᾶς ἔσπειρεν ἐδῶ ἕνα χέρι,

καὶ θὰ ξαναπλωθῇ, καὶ θὰ μᾶς ξερριζώσῃ,

καὶ θὰ πεθάνουμε· τὸ κῦμα καὶ τ᾿ ἀγέρι

καὶ τὸ νερὸ ἀνελεήμονα θὰ μᾶς σαρώσῃ,

καὶ δὲ θὰ κλάψῃ μας τ᾿ ὁλόανθο καλοκαῖρι,

κ᾿ ἡ πλατιὰ πλάση τὸ χαμό μας δὲ θὰ νιώσῃ,

καὶ κάτου ἀπὸ τοῦ ἴσκιου σου τὰ μάγια πάλι

θ᾿ ἀναστηθῇ μοσκόπνοη μιὰ βλάστηση ἄλλη.

Καὶ μήτε θὰ βρεθῇ γιὰ μᾶς κανένα μνῆμα

τοῦ διάβα μας τὸ φάντασμα νὰ συγκρατήσῃ·

μονάχα ὁλόφωτο τριγύρω σου ἕνα ντύμα

μὲ νέα μία λάμψη ἀχάλαστη θὰ σὲ στολίσῃ,

καὶ θὰ εἶναι ἡ σκέψη μας κι ὁ λόγος μας καὶ ἡ ρίμα.

Καὶ θὰ φανῆς ἐσὺ στὴν ξαφνισμένη χτίση

σὰν ἕνα χρυσοπράσινο καινούργιο ἀστέρι.

Καὶ μήτ᾿ ἐσύ, μήτε κανεὶς δὲ θὰ μᾶς ξέρῃ…

Διαβάστε αναλυτικά το άρθρο στην ιστοσελίδα:www.newsbreak.gr