εφημέριος του Ιερού Ναού Αγ. Παντελεήμονος Αμπελοκήπων Θεσσαλονίκης
Όταν κάποιος φεύγει, συνηθίζουμε να λέμε ότι απεβίωσε, πέθανε, εκοιμήθη… Ο καλός φίλος, παπα-Μανώλης Κοντάκης, ας μου επιτραπεί να πω ότι φτερούγισε στον ουρανό!
Ημείς, οι ανάξιοι εργάτες του αμπελώνος, κηρύττομεν διαπρυσίως την ματαιότητα των ανθρωπίνων και ότι «ταύτα πάντα εξηφάνισται» με την επέλευση του θανάτου. Πόσο άραγε το πιστεύουμε αυτό, προσκολλημένοι στα φθαρτά και επίγεια; Για να το πω πιο απλά… ποιοι και κατά πόσο είμαστε ικανοί να κάνουμε τη θεωρία πράξη;
Ο πατήρ διέθετε μνήμη θανάτου… Το να εννοείς, δηλαδή, τον θάνατο στον παρόντα βίο, το να παραδέχεσαι μεν ότι ως άνθρωπος κτιστός και φθαρτός είσαι συζευγμένος μ΄ αυτόν, αλλά να υπερβαίνεις το φόβο του και να προσδοκείς - με την βεβαιότητα της Αναστάσεως - ζωήν την αιώνιον, ζωήν ατελεύτητον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου