Συνδιαλλαγές με ισοβίτες

Ο τρελός του χωριού σε ρεσιτάλ

Αν κοιμάσαι με φασίστες (μαύρους ή κόκκινους) το πρωί θα πονάει ο κ@λος σου ή θα σπάζεις πέτρες σε γκουλάγκ ή θα γίνεις σαπούνι...

Ο κυρ Γιώργης, από το 1974, έκλεινε τα μάτια του σε κάθε αδικία, κακία, μλκ, βανδαλισμό, εμπρησμό, ένοπλη ληστεία, δολοφονία κτλ

που προερχόταν από την δήθεν αριστερά...των Λένιν, Στάλιν, Μάο, Τσαουσέσκου, Κάστρο, Πολ Ποτ, Χόνεκερ, Εμβέρ Χότζα και άλλων

"τιτάνων" του κόκκινου φασισμού...αντιθέτως, θύμιζε Παβαρότι και Κάλλας όταν οι πανηλίθιοι ετεροθαλείς αδελφοί των προηγούμενων

και μέλη της ΧΑ πλάκωναν στο ξύλο κάποιους κακομοίρηδες μελαχροινούς ασιάτες σε λαϊκές αγορές...έτσι τα φίδια από το μαύρο αυγό

μπήκαν στη φυλακή αλλά τα φίδια από το κόκκινο αυγό μπήκαν στο δημόσιο, σε ΔΕΚΟ, τράπεζες, κοινοβούλιο, ΜΜΕ, παιδεία, συνδικα-

λισμό και Κυβερνείο...έπρεπε να νοιώσει την ανάσα των κόκκινων βαμπίρ στο σβέρκο του, με τον ΔΟΛ και το MEGA για να κατανοήσει

πως τα υβρίδια που καλλιεργούνται στα εκκολαπτήρια Λ.Ηρακλείου, Πλ.Κουμουνδούρου, Ιπποκράτους κλπ είναι κλώνοι των Κιμ Γιόνγκ...

σχεδόν μισό αιώνα με το καταστατικό των μαμούθ του Περισσού να γράφει πως σκοπός είναι η εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλε-

ταριάτου !!! και ουδείς κομματικός τενεκές ή δικαστικός λειτουργός, τους έχει εγκαλέσει για την απάλειψη του σχετικού άρθρου !!! το κω-

μικοτραγικό των βαμπίρ από πολλούς σταύλους είναι πως ζητάνε την εφαρμογή των άρθρων του νόμου για τις συνθήκες διαβίωσης των

καταδίκων !!! αλλά κάνουν γαργάρα για τις δεκάδες φόνων, ένοπλων ληστειών, εμπρησμών, καταστροφών κλπ "αριστερών" χορηγιών...

Κάλλιο αργά παρά ποτέ κυρ Γιώργη, είσαι από τους λίγους που πλύνατα τα μάτια σας για να φύγουν οι κόκκινες τσίμπλες...καλό μήνα...

ave

Του Γιώργου Χρ. Παπαχρήστου

Μια χώρα χειμαζόμενη, σε παρακμή, και μια πολιτική ζωή να χορεύει πυρρίχιο γύρω από το κρεβάτι ενός απεργού πείνας, ο οποίος αφού μακέλεψε κόσμο και κοσμάκη στο όνομα μιας παραφροσύνης, και ενός ακήρυκτου πολέμου κατά του κράτους, τώρα ζητάει από αυτό το κράτος να τηρήσει τους νόμους που εκείνο ψήφισε, και εκείνος όχι μόνο ποτέ δεν αποδέχθηκε, άλλα τους πολέμησε κιόλας με το κουμπούρι στο χέρι. Κι από κοντά ένα πλήθος, που ζει στις παρυφές του σκοταδιού και της νομιμότητας, που απαιτεί να ικανοποιηθούν τα αιτήματα του απεργού, δηλαδή ένα, το συγκεκριμένο, που δεν ισχύει πουθενά σε κανένα κράτος του κόσμου. Ευνομούμενο και μη. Δημοκρατικό ή απολυταρχικό. Πλούσιο ή φτωχό, προηγμένο ή υπανάπτυκτο: να διαλέγει ο κατάδικος, ο βαριά κατάδικος, ο δολοφόνος, ο ορκισμένος εχθρός του κράτους και της οργανωμένης πολιτείας, το σε ποια φυλακή θα συνεχίσει να κρατείται. Και με το πείσμα της λογικής, της κοινής λογικής και του δικαίου, πίσω από αυτό το τρελό αίτημα, να στοιχίζονται κόμματα και πολιτικοί, πανεπιστημιακοί και δημοσιολογούντες, ότι τάχα μου η μη ικανοποίηση του αιτήματος, του τραγικά ανόητου στη σύλληψή του αιτήματος, θα σημαίνει ότι το κράτος δολοφονεί τον απεργό πείνας.

Μα αν το κράτος ξεκινήσει να συνδιαλέγεται με τον δολοφόνο 11 αθώων ψυχών και γύρευε πόσων άλλων που δεν παραδέχθηκε ποτέ, Κουφοντίνα, γιατί να μην κάνει αύριο το ίδιο με τον κάθε ισοβίτη που κρατείται στις φυλακές; Γιατί ο Κουφοντίνας, ας πούμε, έχει περισσότερα δικαιώματα από (λέω ένα όνομα στην τύχη) τον Βλαστό; Αν αύριο ξεκινήσει, για παράδειγμα, απεργία πείνας ο κ. Βλαστός, με το ίδιο ή κάποιο ανάλογο αίτημα, ποιος θα βρεθεί να πει ότι κακώς το κράτος δεν συνδιαλέγεται μαζί του;

Το μίσος και οι διαδηλώσεις

Μην ψάχνει κανείς απαντήσεις εκεί που η λογική έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά και οι νουνεχείς νιώθουν απειλητική τη σκιά της άγριας ανθρωποφαγίας που εξελίσσεται μέσω των Social media. Στη χώρα που γέννησε το μέτρο και συνέβαλε στον παγκόσμιο πολιτισμό με το «μέτρον άριστον», το μέτρο έχει οριστικά χαθεί και τη μάχη φαίνεται να την κερδίζει ένα περιθώριο που μισεί, απεχθάνεται, υπονομεύει, συκοφαντεί, εξυβρίζει και δηλητηριάζει την κοινωνία με ό,τι απεχθέστερο διαθέτει σε κατώτερα συναισθήματα η ανθρώπινη ύπαρξη.

Μιλούν πολλοί για τη λεγόμενη «σιωπηλή πλειοψηφία» που τα παρακολουθεί όλα αυτά και τα καταδικάζει. Να τη χαίρεται, έχω να πω, αυτή την καταδίκη η «σιωπηλή πλειοψηφία», αλλά δεν έχω δει να γίνεται και κάτι με το καθημερινό σουλάτσο 3.000-5.000 ανθρώπων επί καθημερινής βάσεως στο κέντρο της Αθήνας, εν μέσω πανδημίας και με το ΕΣΥ να έχει φτάσει στα όριά του.

Δεν έχω δει επίσης να ζητάει αυτή η «σιωπηλή πλειοψηφία» από την κυβέρνηση που ανέδειξε στις εκλογές του 2019 να εφαρμόσει έναν νόμο που η ίδια ψήφισε για τις διαδηλώσεις. Αντιθέτως, τη «βλέπω» να στήνεται μπροστά τις τηλεοράσεις κάθε βράδυ και να φρίττει ακούγοντας συνθήματα του είδους «όταν οι αντάρτες θα μπαίνουν στην Αθήνα, το Σύνταγμα θα λέγεται πλατεία Κουφοντίνα». Το Σύνταγμα. Η πλατεία που πήρε το όνομά της από την γνήσια Επανάσταση του 1843, που απαίτησε από τον βασιλιά Σύνταγμα και πολιτικές ελευθερίες, και τα κέρδισε με το σπαθί της...

Και μετά γυρίζει κανάλι να δει τις εξελίξεις στο «Survivor» αν έφυγε κανείς και ποιος ήταν αυτός ή στο «Master Chef» για το ποιος μαγείρεψε σήμερα καλύτερα τα κολοκύθια με τη ρίγανη...

Το Σύνταγμα

Ευκαιρίας δοθείσης (και ως διάλειμμα) στα όσα με απογοήτευση άλλα και θυμό ανέφερα γι’ αυτά που συμβαίνουν στη χώρα της «φαιδράς πορτοκαλέας», έχω να σημειώσω, μετά θερμών ευχαριστιών, ότι ο φίλος Αλέξανδρος Λυκουρέζος με διόρθωσε σε σχέση με αυτά που ανέφερα προχθές για το Σύνταγμα της 3ης του Σεπτέμβρη. Εγραφα κάπου ότι οι επαναστάτες διεκδίκησαν και κέρδισαν το πρώτο Σύνταγμα της χώρας και ο κ. Λυκουρέζος με επανέφερε στην τάξη, καθώς του Συντάγματος του 1843 είχαν προηγηθεί άλλα τρία: της Επιδαύρου το 1822, του Αστρους το 1823 και της Τροιζηνίας το 1827. Τα δύο πρώτα δεν εφαρμόστηκαν ποτέ, διότι συνεχιζόταν η επανάσταση, το δε τρίτο, γιατί έφτασε στην Ελλάδα ο Καποδίστριας, ο οποίος πλην των άλλων θα οργάνωνε τη χώρα και στο πεδίο των πολιτικών ελευθεριών, αν δεν μεσολαβούσε η δολοφονία του.

Σωστές οι επισημάνσεις φυσικά, σωστή και η δική μου αναφορά. Γιατί όντως το πρώτο Σύνταγμα που διεκδικήθηκε και εφαρμόστηκε στην Ελλάδα ήταν αυτό που κερδήθηκε από στρατό και λαό στις 3 Σεπτέμβρη του 1843 από τον αρχηγό του Κινήματος Δημήτριο Καλλέργη.

Τώρα, για να πιάσω πάλι το νήμα από εκεί που το άφησα, μερικές χιλιάδες συμπατριώτες μας, αγράμματοι εν πολλοίς, αποπατούν επί των αληθινών αγωνιστών για χάρη ενός εκ συστήματος δολοφόνου. Αυτή είναι η κατάντια της χώρας...

Η σιωπή είναι συνενοχή

Και είμαι απόλυτος ως προς αυτό. Πού είναι, για παράδειγμα, αυτή η Εθνική Επιτροπή για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821; Πού είναι ο πνευματικός κόσμος της χώρας; Οι ταγοί αυτής της κοινωνίας; Να σηκωθούν όλοι και να φωνάξουν ένα stop στην άθλια επιχείρηση που στόχο έχει να αμαυρώσει ή και να ακυρώσει τους πραγματικούς αγώνες που δόθηκαν για την ελευθερία, τη δικαιοσύνη και την κοινωνική απελευθέρωση αυτής της χώρας;

Χάθηκαν κι αυτοί, τρομοκρατημένοι από τη χαοτική πλειοψηφία εκείνων που δεν ζουν πραγματική ζωή, αλλά τη ζωή της εικονικής πραγματικότητας των Social media. Φοβούνται ότι θα μπουν στο στόχαστρο μιας ομάδας ανθρώπων που θεωρεί εχθρικό ό,τι δεν συμβαδίζει με τις απόψεις της και επιχειρεί φασιστικά να το καταπνίξει. Κρίμα, γιατί κάποια στιγμή πρέπει όλοι να καταλάβουν ότι η σιωπή είναι πια συνενοχή.

Θέλουν «Δεκεμβριανά»

Και να πεις ότι δεν υπάρχουν; Υπάρχουν! Οτι δεν διαθέτουν αντανακλαστικά; Διαθέτουν! Παράδειγμα, 224 καθηγητές Πανεπιστημίου και μεταξύ τους κορυφές, όπως οι Νίκος Αλιβιζάτος, Ευάγγελος Βενιζέλος, Σπύρος Βούγιας, Αχιλλέας Γραβάνης, Ιωακείμ Γρυσπολάκης, Αχιλλέας Ζαπράνης, Ορέστης Καλογήρου, Βάσω Κιντή, Σταμάτης Κριμιζής, Ευάνθης Χατζηβασιλείου κ.ά., είδαν αυτό που συμβαίνει με τη στοχοποίηση του εξαίρετου καθηγητή και νυν πρυτάνεως του ΑΠΘ Νίκου Παπαϊωάννου και βγήκαν να τον στηρίξουν. Και τον στήριξαν με ένα κείμενο που είναι ύμνος όχι μόνο για τον κ. Παπαϊωάννου, άλλα και για το ίδιο το πανεπιστήμιο και τη φύση του. Που καμία σχέση δεν έχει με το πώς το εννοούν οι εισβολείς της περασμένης εβδομάδας. Που προσπάθησαν να το καταλάβουν, με αποτέλεσμα να κληθεί η αστυνομία και να τους πετάξει έξω. Εκτοτε ο κ. Παπαϊωάννου ζει μια κόλαση. Και οι συνάδελφοί του τον στηρίζουν, και πολύ καλά κάνουν. Θα ήθελα όμως να τους δω με ένα ανάλογο κείμενο να τοποθετούνται απέναντι στην προσπάθεια μιας μικρής ομάδας να ρίξει τη χώρα στη δίνη μιας κρίσης, ανάλογης με εκείνη που ακολούθησε τη δολοφονία Γρηγορόπουλου το 2008.

Γιατί περί αυτού πρόκειται με ό,τι συμβαίνει αυτές τις ημέρες γύρω από το κρεβάτι του Κουφοντίνα. Μια επανάληψη των «Δεκεμβριανών» επιδιώκεται. Θα τους αφήσουν; Δεν πρέπει κάποιος να το καταγγείλει όλο αυτό;