Του Σωκράτη Β. Σίσκου
Κάποιες φορές νιώθω θλίψη και απογοήτευση όταν διαβάζω κείμενα ελλήνων πολιτικών και διανοουμένων οι οποίοι, με το θολό επιχείρημα της προσπάθειας για τη διαμόρφωση μιας (δήθεν) παγκόσμιας πολυπολιτισμικής κοινωνίας, κατακρεουργούν τα πολιτιστικά στοιχεία που αποτελούν τη βάση του ελληνικού πολιτισμού. Είναι η μίζερη πλευρά της ελληνικής πολιτιστικής ζωής, εξαιτίας μιας αρρωστημένης ιδεολογίας η οποία εξουσιάζει τις δομές και τους φορείς του κρατικού μηχανισμού, τα μεγάλα ιδιωτικά και δημόσια ΜΜΕ και μια σημαντική μερίδα του καλλιτεχνικού κόσμου. Ως άτομα αποτελούν μια ελάχιστη μειοψηφία στο σύνολο των ελλήνων πολιτών, αλλά εντούτοις ελέγχουν ιδεολογικά την ελληνική κοινωνία και διαμορφώνουν αποσυνθετικά το φρόνημα του ελληνικού λαού.
Η αντίθεση είναι εμφανής αν κάποιος ανατρέξει στα μέσα ενημέρωσης του εξωτερικού, όχι μόνο για πολιτικά ή οικονομικά θέματα, αλλά με στόχο να διερευνήσει τα πνευματικά και επαγγελματικά ενδιαφέροντα των απόδημων Ελλήνων. Εκεί δύσκολα βρίσκεις την ίδια πνευματική και ιδεολογική μιζέρια. Μένω έκπληκτος από την πνευματική και πατριωτική ζωντάνια των Ελλήνων της Αυστραλίας, όταν ανακαλύπτω πνευματικούς θησαυρούς και μια απέραντη αγάπη για την Ελλάδα, μέσα στα κείμενα του Anagnostis e-Magazine ή ξεφυλλίζω το έντυπο ελληνογερμανικό πολιτιστικό περιοδικό «ΕΡΜΗΣ».
Την αφορμή για να εκφράσω για μια ακόμα φορά το θαυμασμό μου για τους Έλληνες μιας «Άλλης Ελλάδας» που βρίσκεται διασκορπισμένη σε όλον τον κόσμο, μου την έδωσε ένα πρόσφατο δημοσίευμα στο γαλλικό περιοδικό «Le Point». Αποτελεί έναν ύμνο για τον ελληνοαμερικανό γιατρό, κοινωνιολόγο και συγγραφέα Νικόλαο Χριστάκη. Στο πρόσφατα εκδοθέν βιβλίο του «ΤΟ ΤΟΞΟ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ», συνδυάζει την ελληνική μυθολογία με τις σύγχρονες απόψεις του για τον κορονοϊό COVID-19.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου