Είχα μια πολύ ευχάριστη έκπληξη αυτές τις μέρες…

Γράφει ο Κυτίνος Ευάγγελος

Εισαγωγή

Είχα μια πολύ ευχάριστη έκπληξη αυτές τις μέρες.

Ένα νεαρό αγόρι και ένα κορίτσι (που γράφουν ως δημοσιογράφοι σε ένα περιοδικό) με βρήκαν και μου ζήτησαν να κάνουμε μια συνέντευξη.

Φυσικά τους είπα ότι ΔΕΝ είμαι υποψήφιος, ότι ΔΕΝ έχω κομματικές απόψεις αλλά μόνο προσωπικές, αλλά εκείνοι επέμεναν…

Έτσι «κουβεντιάσαμε επί δίωρο» και μερικά από τα σημεία του διαλόγου σας τα παρουσιάζω εδώ…

Η αρχή

Ερώτηση: Πως και πότε αρχίσατε να γράφετε;

Απάντηση: Το 1964 μπήκα στο Πολυτεχνείο. Τότε στις Γενικές Συνελεύσεις μιλούσαμε όλοι… Έτσι έπαιρνα το λόγο κι εγώ.

Κάποιοι μου είπαν: «Καλά τα λες… Δεν τα γράφεις κιόλας για να βάλουμε σε μπροσούρες, έντυπα πολυγράφου, κλπ»

Τα έγραψα. Κι από τότε άρχισαν να μου λένε: «Βαγγέλη, γράψε κάτι για το τάδε θέμα, και για το δείνα, και για το επόμενο…».. Έτσι έγινα «γραφικός».

Ερώτηση: Σε μεγάλη εφημερίδα πότε γράψατε για πρώτη φορά;

Απάντ: Την ίδια εποχή. Έγραφα στο ΕΘΝΟΣ, μια δημοκρατική εφημερίδα που έκλεισε στις 21/4/1967. Και μάλιστα έγραφα κριτική κινηματογραφικών ταινιών !!!

Ερώτ: Μετά τι έγινε;

Απ: Έγραψα κείμενα σε αμέτρητες εφημερίδες, περιοδικά, μπροσούρες, κλπ και έχω ένα τεράστιο αρχείο, με το οποίο πρέπει κάποια στιγμή να ασχοληθώ.

ΕΡ: Με την Πρέβεζα πότε αρχίσατε;

ΑΠ: Αμέσως μετά τη δικτατορία έγραψα πολλά κείμενα για τον αείμνηστο Τάκη Λούπα και την εφημερίδα «Αδέσμευτος». Φυσικά και για την «Τοπική Φωνή» και για το «ΒΗΜΑ της Πρέβεζας», και για άλλα έντυπα.

ΕΡ: Η στήλη σας στο «ΒΗΜΑ της Πρέβεζας» πως προέκυψε;

ΑΠ: Η τότε αρχισυντάκτης του Βήματος η κα Βάσω Λαδιά μια μέρα μου είπε: «Κε Κυτίνο, πολλοί αναγνώστες μας κάνουν θετικά σχόλια για τα κείμενά σας. Θέλετε να σας κάνουμε μια στήλη και να γράφετε τακτικότερα;»

Της είπα το ΝΑΙ, έγινε η στήλη «Καλημέρα αδέρφια, ένα διδακτικό ημερογράφημα από τον Κυτίνο Ευάγγελο» στην οποία επί 10 χρόνια, κάθε μέρα, γέμιζα τη 2η σελίδα της εφημερίδας…

ΕΡ: Δηλαδή πόσα κείμενα γράψατε;

ΑΠ: Λίγο περισσότερα από 2.222 !!!

ΕΡ: Μετά ήρθε το Πάμε Πρέβεζα;

ΑΠ. Ακριβώς. Ένα κείμενο την εβδομάδα, αλλά και άλλα κείμενα για εφημερίδες της Χαλκίδας, της Ραφήνας, της Άνδρου, κλπ. κλπ. Αλλά ας περάσουμε σε άλλα θέματα, όχι σε προσωπικά μου…

Οι νέοι

ΕΡ: Πώς βλέπετε τους νέους σήμερα;

ΑΠ: Τους βλέπω με αισιοδοξία. Εύχομαι να γίνουν καλύτεροι από εμάς. Αλλά προσοχή. Σαν κοινωνία, ΔΕΝ έχουμε αντικειμενική εικόνα για τους νέους μας. Ίσως και να τους αδικούμε…

ΕΡ: Τι εννοείτε;

ΑΠ: Ακούστε… Κάποιοι νέοι διαβάζουν, πειραματίζονται, ανακαλύπτουν πράγματα στο εξωτερικό, τους καμαρώνουν οι ξένοι, κι εμείς δεν μαθαίνουμε τίποτε από τις επιτυχίες τους ! Αντίθετα κάποιοι μπαχαλάκηδες καταστρέφουν ΙΧ, καταστήματα, λεωφορεία, κλπ και όλοι ασχολούνται μαζί τους.

Άρα ΔΕΝ μαθαίνουμε ΚΑΙ τα καλά ΚΑΙ τα κακά για να είμαστε δίκαιοι, αλλά περισσότερο τα αρνητικά.

ΕΡ: Την Ελληνική εκπαίδευση πως τη βλέπετε;

ΑΠ: Έχω «πατήσει» στις 4 ηπείρους της Γης (εκτός από την Αυστραλία). Ξέρω πως είναι εκεί τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, οι συνθήκες σπουδών, τα σχολικά βιβλία, οι υποχρεώσεις καθηγητών και μαθητών, κλπ. Μιλάω για Ανατολή και Δύση, για Βορά και Νότο, για Αμερική και Ρωσία. Δυστυχώς το «ελληνικό μοντέλο» πανεπιστημίου ΔΕΝ υπάρχει πουθενά στον κόσμο. Κι αυτό είναι λυπηρό.

ΕΡ: Γιατί το λέτε αυτό;

ΑΠ: Ακούστε ένα συλλογισμό. Κάποια χρονιά στην πρώτη δημοτικού σχολείου γράφονται κάποια «πρωτάκια». Μερικά από αυτά πάνε στο διευθυντή, που είναι πτυχιούχος, με 20 χρόνια στην εκπαίδευση και του λένε: «Εσύ και οι δάσκαλοι ΔΕΝ ξέρετε τη δουλειά σας. Από σήμερα αναλαμβάνουμε εμείς τη διοίκηση του σχολείου !!!» Γελάτε;

ΕΡ: Να μην γελάσουμε… Είναι αστείο…

Απ: Να μην γελάσετε, γιατί είναι σοβαρό !!! Ενώ για το δημοτικό σχολείο αυτό σας φαίνεται αστείο, ας το μεταφέρουμε και στο Πανεπιστήμιο. Ο πρωτοετής φοιτητής, 17-18 ετών, που ΔΕΝ έχει δει πως δουλεύουν άλλα, ξένα, διάσημα, πετυχημένα πανεπιστήμια, που δεν έχει περάσει ακόμη ούτε ένα μάθημα, πάει στους καθηγητές, κοσμήτορες, πρυτάνεις και τους λέει: «Εσείς ΔΕΝ είστε άξιοι να διοικήσετε το πανεπιστήμιο. Θέλω να το διοικήσω εγώ!!!»

Και δυστυχώς υπάρχουν κάποιοι υπουργοί παιδείας, κάποιοι πολιτικοί, κάποια κόμματα, κλπ, που για να «κλέψουν» τις ψήφους των φοιτητών, ενισχύουν και υποστηρίζουν παρόμοιες ιδέες.

ΕΡ: Τι πρέπει να κάνουμε δηλαδή;

ΑΠ: Να έχουμε κανονισμό λειτουργίας Πανεπιστημίων  όπως έχει η Ρωσία, η Ιαπωνία, η Κίνα, η Αυστραλία, κλπ. Το πανεπιστήμιο το διοικούν οι καθηγητές του και σε όποιον ΔΕΝ αρέσει αυτό, φεύγει από το πανεπιστήμιο…

Ας φτιάξει δικό του πανεπιστήμιο στο οποίο να διοικούν οι φοιτητές…

ΕΡ: Τι λέτε για το άσυλο;

ΑΠ: Το «ελληνικό άσυλο» είναι ένα γελοίο δημιούργημα. ΔΕΝ υπάρχει σε κανένα κράτος του κόσμου. Στα ξένα πανεπιστήμια μπαίνουν μέσα μόνο οι καθηγητές, οι φοιτητές και οι διοικητικοί υπάλληλοι. Στα ελληνικά πανεπιστήμια μπαίνουν λαθρέμποροι, έμποροι ναρκωτικών, έμποροι λευκής σάρκας, και πολλοί ακόμη. Κι αυτά τα έχουν πει και τα έχουν γράψει οι ίδιοι οι φοιτητές, δεν τα λέω εγώ…

Προσέξτε: Για να τιμωρήσουμε τη χούντα που έκανε ανεπίτρεπτες επεμβάσεις στα πανεπιστήμια (με το σπουδαστικό της Ασφάλειας), εμείς κάναμε το νόμο για το άσυλο και καταστρέψαμε τα Ελληνικά πανεπιστήμια. Ρωτείστε να μάθετε για το Πανεπιστήμιο της Κύπρου και θα με δικαιώσετε…

Εκλογές

ΕΡ: Πως βλέπετε τις επόμενες εκλογές;

ΑΠ: Γεννήθηκα το 1946. Άρα έχω ζήσει αμέτρητες εκλογές. Τούτες που έρχονται είναι από τις συνηθισμένες.

ΕΡ: Τι εννοείτε;

ΑΠ: Αφού είστε νέα παιδιά ας ξεκινήσω με μια παρομοίωση. Σας δανίζει  κάποιος κάτι. Μια μπάλα του βόλεϊ, ένα ποδήλατο, ένα αυτοκίνητο, μια βάρκα, μια κιθάρα, κλπ. Και αφού το χρησιμοποιήσεις αρκετό καιρό, αφού το συνηθίσεις, και το θεωρείς σαν δικό σου, επιστρέφει και στο ζητάει πίσω.

-Μα δεν μου το χάρισες για πάντα; ρωτάει διαμαρτυρόμενος ο δωροδέκτης.

-Όχι, στο παραχώρησα για λίγο καιρό και τώρα αποφάσισα να το δώσω σε άλλον, λέει ο δωροδότης.

-Μα μόνο εγώ σε αγαπάω, μόνο εγώ σε περιποιούμαι… Ο άλλος θα σε καταστρέψει, επιμένει ο δωροδέκτης….

-Έτσι αποφάσισα και προσαρμόσου στην πραγματικότητα, απαντάει ο δωροδότης.

ΕΡ: Μας το «μεταφράζετε» για να το καταλάβουμε κι εμείς;

ΑΠ: Ευχαρίστως… Ένα δώρο είναι και η πρωθυπουργία. Τη δίνουμε σε κάποιον πολιτικό για να της κάνει καλή χρήση… Αυτός απολαμβάνει τα καλά της (διορισμοί, ταξίδια, διακοπές, ισχύς, κόλακες, παρατρεχάμενοι, κλπ, κλπ) και θεωρεί ότι όλα αυτά θα τα έχει για πάντα. Έτσι επιδιώκει, με κάθε μέσον, να κρατήσει το δώρο – πρωθυπουργία για πάντα.

Αλλά ο Ελληνικός λαός που είναι κυρίαρχος, θέλει να κάνει αυτός την επιλογή… Που είναι σεβαστή…

ΕΡ: Μια θητεία πρωθυπουργού είναι αρκετή;

ΑΠ: Επειδή είστε νέοι, δεν ξέρετε κάποια πράγματα. Υπάρχει Έλληνας πρωθυπουργός που το όνομά του είναι Αναστάσης Χαραλάμπης. Ξέρετε πόση ήταν η συνολική θητεία του;  ΜΙΑ (1) ημέρα…

Υπάρχουν άλλοι πολιτικοί (Ελ. Βενιζέλος. Χαρ. Τρικούπης, Κων/νος Καραμανλής, κ.ά.) που ο Ελληνικός λαός τους έδωσε πολλές θητείες, σε πολλές εκλογές, γιατί έτσι έκρινε. Επομένως εγώ έχω μόνο μια ψήφο (τη δική μου) και την απόφαση την παίρνει όλος ο Ελληνικός Λαός με την πλειοψηφία του… Αυτός θα αποφασίσει αν θα κρατήσει ή αν θα αλλάξει το σημερινό πρωθυπουργό…

ΕΡ: Δεν υπάρχει κίνδυνος αν αλλάξουμε πρωθυπουργό;

ΑΠ: Ακούστε. Σε δυο χρόνια συμπληρώνουμε 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821. Σε αυτά τα χρόνια οι Έλληνες άλλαξαν πάνω από 100 πρωθυπουργούς, προέδρους δημοκρατίας, βασιλιάδες, στρατάρχες, κλπ. Και δεν συνέβη τίποτε το δυσάρεστο…

Όπως  ο Ελληνικός Λαός εμπιστεύθηκε το σημερινό πρωθυπουργό, έτσι μπορεί να εμπιστευθεί και τον επόμενο, τον μεθεπόμενο κλπ. Κανένας ΔΕΝ είναι μόνιμος…

Αλλά υπάρχει κι άλλα εκδοχή…

ΕΡ: Ποια είναι αυτή;

ΑΠ: Η ευθύνη του ίδιου του εκάστοτε πρωθυπουργού…

ΕΡ: Δηλαδή;

ΑΠ: Αν οι προηγούμενοι πρωθυπουργοί, με τα λάθη που έκαναν, έφεραν στην εξουσία το σημερινό, με την ίδια λογική και ο σημερινός πρωθυπουργός, με τα δικά του λάθη, θα φέρει τον επόμενο… Κι εκείνος τον μεθεπόμενο κλπ…

Πολιτικά

ΕΡ: Σας ενόχλησε που η κυβέρνηση μείωσε τους μισθούς στους συνταξιούχους, που δεν κατάργησε τον ΕΝΦΙΑ, κλπ;

ΑΠ: Θα σας πω κάτι να το ξέρετε όταν μεγαλώσετε. Αν παίρνεις σύνταξη 100 ευρώ, μπορείς πιεζόμενος να ζήσεις και με 80 η 70. Και αυτό το αντέχεις αν δεις ταυτόχρονα να γίνονται άλλα καλά και θετικά πράγματα. Αν όμως ΔΕΝ δεις τα καλά τότε θυμώνεις…

ΕΡ: Τι καλά θα περιμένατε εσείς;

ΑΠ: Συνεχίζω τον προηγούμενο συλλογισμό. Ο συνταξιούχος από 100 μπορεί να συμπιέσει τις ανάγκες του και να περάσει με 70. Η τραγωδία είναι ο άνεργος που έχει εισοδήματα ΜΗΔΕΝ… Κι αυτό δεν αντιμετωπίζεται…

Επομένως θα περίμενα να γίνουν πολλές νέες επενδύσεις από ιδιώτες για να απασχοληθούν άνεργοι νέοι και νέες.

Θα περίμενα να ξεκινήσει η επένδυση στο Ελληνικό για την οποία η σημερινή κυβέρνηση έχει ψηφίσει και νόμο, για να δουλέψουν εκεί 11.000 νέοι εργαζόμενοι.

Δυστυχώς ΔΕΝ έγινε, ούτε αυτή ούτε άλλη επένδυση…

ΕΡ: Ακούσαμε για κάποιους διορισμούς. Τι είναι αυτοί;

ΑΠ: Είναι μια πονεμένη παλιά ιστορία, που την έχουν κάνει πολλές άλλες κυβερνήσεις. Προεκλογικά διορίζεις στο δημόσιο με ολιγόμηνες συμβάσεις κάποια άτομα. Τους εκβιάζεις λοιπόν να σε ψηφίσουν αυτοί και οι οικογένειές τους, γιατί τους τάζεις ότι αν ξαναγίνεις πρωθυπουργός θα τους μονιμοποιήσεις…

Αλλά το καλό ΔΕΝ είναι να αυξάνονται οι δημόσιοι υπάλληλοι. Το καλό είναι να γίνονται ιδιωτικές επενδύσεις και να διορίζονται αξιοκρατικά όλα τα ελληνόπουλα, όχι μόνο οι κομματικοί φίλοι της εκάστοτε κυβέρνησης…

Εκλογές και προβλήματα

ΕΡ: Για πείτε μας… Θα πάτε να ψηφίσετε;

ΑΠ: Θα σας πω πάλι παράδειγμα. Μπαίνετε σε μια ταβέρνα γεμάτη, με άγνωστα σε σας πρόσωπα. Και  κάθεστε έστω στο τραπέζι 25. Έχετε πει ποτέ στο γκαρσόνι ότι: Σαλάτα θα πάρω ότι θέλει το τραπέζι 7, κύριο πιάτο θα φάω ότι αποφασίσει το τραπέζι 13 και επιδόρπιο θα πάρω ότι θέλει το τραπέζι 21; Ασφαλώς όχι. Αφού δείτε το μενού παραγγέλνετε ότι θέλετε εσείς οι ίδιοι.

ΕΡ: Πως ερμηνεύουμε την παραβολή;

ΑΠ: Το ίδιο κάνουμε και στις εκλογές. Βλέπουμε όλα τα κόμματα που διεκδικούν την ψήφο μας, συγκρίνουμε και αποφασίζουμε ΕΜΕΙΣ ποιό κόμμα θα επιλέξουμε…

Κι αυτό γίνεται μόνο με την ψήφο μας… Όχι με την αποχή… Γιατί με την αποχή  αναθέτουμε σε κάποιους άλλους και άγνωστους να αποφασίζουν για εμάς…

ΕΡ: Είχατε προβλήματα συνείδησης στις εκλογές;

ΑΠ: Πολλά και πάντα. Και τώρα έχω..

ΕΡ: Για πείτε μας ένα από αυτά;

ΑΠ: Θα σας πω για το αγαπητό φίλο μου το Σπύρο (δεν λέω επώνυμο) που είναι και ο προσωπικός μου οφθαλμίατρος. Είναι ένας υπέροχος γιατρός, είναι άριστος οικογενειάρχης, είναι συνεπέστατος συνδικαλιστής στο χώρο του, είναι σχετικός με τον πολιτισμό, με τον κινηματογράφο, κλπ, είναι ήπιος και διαλεκτικός, δηλ. έχει αμέτρητα προσόντα που τον θεωρώ υπεράξιο να μπει στην επόμενη βουλή… Αλλά δυστυχώς αυτόν τον υπέροχο Άνθρωπο ΔΕΝ θα τον ψηφίσω…

ΕΡ: Γιατί;

Απ: Γιατί διαφωνώ με το κόμμα του. Το κόμμα του έχει κάποιες απόψεις για την ασφάλεια των πολιτών (δηλ. κάνει νόμους ευνοϊκούς για  τους εγκληματίες), για την διδακτέα ύλη στα σχολεία, για τη συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων του Αιγίου με την Τουρκία, για το ότι το Καστελόριζο ΔΕΝ έχει υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, κλπ.

Αυτές τις απόψεις τις διαμόρφωσε το κόμμα, χωρίς να ρωτήσει το φίλο μου τον Σπύρο…

Έτσι εγώ ΔΕΝ μπορώ να ψηφίσω ένα κόμμα με τέτοιες απόψεις και επομένως αδικώ τον άξιο φίλο μου και έχω συνειδησιακό πρόβλημα…

Επίλογος

Με τα παιδιά μιλήσαμε πολύ ακόμη και θίξαμε πολλά θέματα…

Με την κουβέντα και το διάλογο περνάει εύκολα η ώρα…

Εμείς ας σταματήσουμε εδώ με ευχές.

Μακάρι να γίνουν ήρεμα, πολιτισμένα, δημοκρατικά οι εκλογές…

Μακάρι να πάνε και να ψηφίσουν ΟΛΟΙ οι Έλληνες…

Μακάρι η επιλογή που θα κάνει ο Ελληνικός λαός να αποβεί στο καλό της Ελλάδας και των Ελλήνων…

Μακάρι τα παιδιά μας να απολαύσουν μια Ελλάδα Ευρωπαϊκή, Δημοκρατική, με κοινωνικό πρόσωπο, με ενδιαφέρον για τον αδύναμο Έλληνα και Ελληνίδα, με φροντίδα για την τρίτη ηλικία, τα περήφανα γηρατειά…

Καλή ψήφο, αδέρφια  Έλληνες…

Και αγαπημένοι ΟΛΟΙ μετά τις εκλογές… Νικητές και χαμένοι…