Εχω ακούσει αρκετούς υπουργούς να αναφέρονται σε κάποια ζωτική υπηρεσία του ελληνικού κράτους και να ομολογούν πως «αυτή η υπηρεσία δεν σώζεται, πρέπει να κλείσει και να ξανανοίξει». Το είχα ακούσει πριν από δεκαπέντε χρόνια, το άκουσα ακόμη και πρόσφατα. Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία σε ποια συγκεκριμένη υπηρεσία αναφέρονταν. Σημασία έχει πως εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι από πολύ διαφορετικά κόμματα και αντιλήψεις καταλήγουν κάποια στιγμή στο συμπέρασμα πως σημαντικά κομμάτια του νεοελληνικού κράτους θέλουν γκρέμισμα και ξαναχτίσιμο.
Κανείς όμως δεν το τολμά. Και κάποιος πληρώνει ακριβά –και ενίοτε άδικα– βαρύ προσωπικό κόστος για την ατολμία του, όταν το σαθρό οικοδόμημα πέφτει και πλακώνει και τον ίδιο.
Τώρα το ζήτημα είναι, γιατί δειλιάζουν όλοι; Γιατί δεν παίρνουν την απόφαση να αναδιοργανώσουν κάποιες υπηρεσίες από την αρχή, όταν καταλήγουν στο συμπέρασμα πως η ανικανότητα και η σαπίλα έχουν διαβρώσει τα θεμέλιά τους; Αυτό είναι κάτι που μπορείς συνήθως να κάνεις στην αρχή μιας διακυβέρνησης, όταν έχεις το πολιτικό περιθώριο και τη σχετική ανοχή. Μετά σε τρώει η ρουτίνα, οι εισηγήσεις υπηρεσιακών που σου λένε «μα αυτό δεν γίνεται» και ο φόβος ότι θα δυσαρεστήσεις πολιτικούς πελάτες. Κομματικά στελέχη, συνδικαλιστές και μέσα ενημέρωσης παίζουν άλλωστε καλά το κατενάτσιο για λογαριασμό του ανεπαρκούς στάτους κβο.
Ενας μόνο τρόπος υπάρχει ώστε να λυθούν αυτά τα ζητήματα: ο συνδυασμός πολιτικής βούλησης και ειλικρινούς συναίνεσης. Σε μια σοβαρή χώρα θα καλούνταν οι καλύτεροι τεχνοκράτες σε έναν κλάδο, π.χ. στην πυρόσβεση, να προτείνουν πώς μπορούν να στηθούν ορισμένες μονάδες μέσα στην Πυροσβεστική, οι οποίες θα βασιστούν στους άριστους και σε τεχνική βοήθεια από το εξωτερικό. Εν συνεχεία, η κυβέρνηση θα ζητούσε παρασκηνιακά από την αντιπολίτευση να βάλει πλάτη, και με απτές εισηγήσεις και με πολιτική στήριξη.
Αντ’ αυτού, βλέπουμε να αναλαμβάνει την Πολιτική Προστασία και πάλι ένα κομματικό στέλεχος. Σε νευραλγικές θέσεις του κράτους διορίζονται βολικοί αξιωματούχοι, όχι εκείνοι που απολαμβάνουν την εμπιστοσύνη και τον σεβασμό στον τομέα τους. Αποκομίζει κανείς την αίσθηση πως ακόμη και αυτή η τραγωδία και η κρίση θα γίνουν αντικείμενο εκμετάλλευσης προκειμένου να διοριστούν λίγο περισσότεροι ημέτεροι σε παλαιές ή νέες υπηρεσίες.
Ετσι όμως δεν γίνεται η δουλειά. Θα συνεχίσουμε να ζούμε τραγωδίες και κρίσεις που θα δοκιμάζουν το ελληνικό κράτος. Γιατί στο τέλος τέλος, για τον κόσμο που υποφέρει από τις συνέπειες είναι αδιάφορο ποιος πολιτικός κατάλαβε αλλά δεν τόλμησε. Η συσσωρευμένη ατολμία, όμως, η κακοδιαχείριση και η σαπίλα σε νευραλγικές υπηρεσίες έχουν τεράστιο κόστος για τη χώρα
http://www.kathimerini.gr/979015/opinion/epikairothta/politikh/giati-deiliazoyn-oloi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου