ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΔΙΓΛΩΣΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΜΕ ΑΠΟΔΕΚΤΕΣ ΤΗΝ ΕΕ

Επισυνάπτονται:

> α. Δίγλωσση επιστολή μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου για το «Μακεδονικό» προς τους ηγέτες της ΕΕ

> β. Το σκεπτικό αποστολής της επιστολής.

Όταν γράφονταν Ιστορία…

Το «Μακεδονικό», για μια ακόμα φορά φούντωσε για τα καλά. Οι προτροπές για «έντιμο συμβιβασμό» πληθαίνουν και η κυβερνητική αισιοδοξία για επίλυση του ονοματολογικού υπερχειλίζει. Αλλά και ο φόβος υπερχειλίζει, διότι η όποια επιχειρηματολογία δεν είναι πειστική, ο δημόσιος διάλογος υποκαταστάθηκε από κραυγές και λάσπη, και ο συμβιβασμός θεωρείται μονόδρομος. Δεν υπάρχουν αναστήματα του τύπου Ελύτη-Γεωργάκη-Αρβελέρ-Μάνεση-Μερκούρη-Τσάτσου, που στις 28 Μαρτίου 1992 έστειλαν κοινή ανοιχτή επιστολή στους ηγέτες της ΕΟΚ με την εθνοκεντρική επωδό: «Για μας η ψυχή μας είναι το όνομά μας». Δεν υπάρχουν ηγεσίες να εμπνεύσουν το λαό να ξεχειλίσει τους δρόμους της μακεδονικής πρωτεύουσας, όπως έγινε στις 14 Φεβρουαρίου 1992, με ένα εκατομμύριο διαδηλωτές. Οι σημερινές ηγεσίες καταναλώνουν τις ενέργειές τους στις χαμηλές πτήσεις. Δεν υπάρχει κάποιος με φωνή για να υπενθυμίσει την ξεχασμένη απόφαση των Πολιτικών Αρχηγών του 1992, που πάρθηκε υπό την προτροπή του Προέδρου της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνου Καραμανλή, σύμφωνα με την οποία ο όρος «Μακεδονία» δεν πρέπει να περιλαμβάνεται στην ονομασία των Σκοπίων. Δεν υπάρχει Χριστόδουλος.

Αισθάνομαι επιτακτική την ανάγκη να δώσω στη δημοσιότητα το κείμενο που έστειλε ο μακαριστός στους ηγέτες της ΕΕ, στις 17 Νοεμβρίου 2004, και να κοινολογήσω το σκεπτικό του, καθότι υπήρξα, κατά την εποχή αυτή, Ειδικός Συνεργάτης του σε θέματα Εκκλησιαστικής Διπλωματίας. Ήταν η εποχή που τα Σκόπια αναγνωρίστηκαν από τις ΗΠΑ με το συνταγματικό όνομά τους: «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Ωστόσο, πρώτα άρχισε να αλλάζει η επίσημη θέση της Ελλάδας με την αποδοχή ονομασίας με γεωγραφικό προσδιορισμό μπροστά από τον όρο Μακεδονία. Η ομόφωνη απόφαση των Πολιτικών Αρχηγών του 1992 είχε ήδη ξεφτίσει. Ο Χριστόδουλος δέχονταν καταιγισμό προτροπών από τον ελλαδικό και απόδημο Ελληνισμό να πράξει κάτι. Η πρώτη του κίνηση ήταν η αποστολή μονοσέλιδης επιστολής προς τον Αμερικανό Πρόεδρο George W. Bush, με ημερομηνία 10 Νοεμβρίου 2004. Ακολούθησαν η προειρημένη επιστολή προς τους ευρωπαίους ηγέτες και, στις 19 Δεκεμβρίου 2005, τετρασέλιδη επιστολή προς τον πρ. πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Αθήνα, Nicholas Burns, επ΄ ευκαιρία της ανάληψης των νέων καθηκόντων του ως μονίμου υφυπουργού Εξωτερικών της χώρας του.

Για να αποκαλυφθεί η αλυτρωτική μανία των Σκοπιανών η εισήγηση προς τον Χριστόδουλο, που την έκανε αμέσως αποδεκτή, ήταν η επιστολή προς τους ηγέτες της ΕΕ να είναι δίγλωσση. Ήτοι, πρώτα το αγγλικό κείμενο και να ακολουθεί το ελληνικό με την επισήμανση: «ακολουθεί το ίδιο κείμενο στην ελληνική, στη γλώσσα των Μακεδόνων προγόνων μας».

Το σκεπτικό της επιστολής Χριστόδουλου προς τους Ευρωπαίους δεν ήταν ο τακτικισμός, δηλαδή ο κατευνασμός του οικουμενικού και εγχώριου Ελληνισμού. Οι λόγοι ήταν βαθύτεροι: ήταν πολιτικοί, με την αριστοτελική έννοια της πολιτικής ως διαμόρφωσης του ήθους της πόλης από τους πολίτες και όχι από τους επαγγελματίες του είδους, καθώς και γεωπολιτικοί. Εκτιμώ πως θα έπρεπε να διδάσκονται σε διεθνολογικά σεμινάρια της χώρας μας ως άσκηση εφαρμοσμένης στρατηγικής. Καλής ή κακής, αυτό είναι άλλο θέμα. Γι΄ αυτό θα τους συνοψίσω, αποδίδοντάς τους σε τίτλους ως εξής:

1.     Η αποδοχή του ονόματος «Μακεδονία» είτε ως συνθέτου είτε ως παραγώγου θα επιφέρει ένα “win-lose” και όχι ένα “win-win” αποτέλεσμα. Χαμένος ο Ελληνισμός που θα παραχωρήσει μέρος του εαυτού του και θα αφήσει το υπόλοιπο στους πολυάριθμους καλοθελητές. Θα πρόκειται για νομιμοποίηση μιας καθαρής υπεξαίρεσης των Σκοπιανών, αφού η πατρογονική τους ονομασία για χίλια χρόνια ήταν «Δαρδανία» και προπολεμικά ήταν γνωστή ως «Νότιος Σερβία» ή «Βαρντάρσκα Μπανόβινα».

2.     Η Ελλάδα θα χωριστεί στα δύο: Βορράς και Νότος. Σημαντική μερίδα του Ελληνισμού θα αποξενωθεί από το μητροπολιτικό κέντρο· η ρήξη έθνους και αθηναιοκεντρικού κράτους θα είναι καταλυτική. Η ήττα ολοκληρωτική. Η χώρα θα βρεθεί αντιμέτωπη με ένα νέο διχασμό. Η οργή θα ξεχειλίζει και μέσα σε γηπεδικούς χώρους.

3.     Θα σωρεύσει εκρηκτική αστάθεια στην περιοχή. Οι Αλβανοί των Σκοπίων, έχοντας έντονη εθνική συνείδηση με καταγωγικές ρίζες, όπως υποστηρίζουν, στους αρχαίους Ιλλυριούς, θα αποξενωθούν οριστικά από την κυβερνώσα σλαβική πλειοψηφία. Και τούτο, διότι το όνομα θα τους διαιρεί, καθότι δε θα προσδιορίζει γεωγραφικά αλλά εθνικά το τεχνητό αυτό κρατικό δημιούργημα, με συνέπεια να προσδεθούν στο άρμα του αλβανικού μεγαλοϊδεατισμού. Ένα άλλο κεφάλαιο αλυτρωτισμού εναντίον του Ελληνισμού θα ανοίξει.

4.     Η ένταξη των ψευδομακεδόνων στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ θα τραυματίσει αθεράπευτα τον Ελληνισμό, διότι: θα δημιουργηθούν ενδοσυμμαχικοί φιλοσκοπιανοί «άξονες»· ο «μικρός» θα έχει επίσημο βήμα και ισότιμη θέση και, ως εκ τούτου, θα γιγαντωθεί· μια «μικρή Τουρκία» θα δημιουργηθεί στους κόλπους αυτών των Οργανισμών· οι Γραφειοκρατίες τους θα πιέζουν την Ελλάδα, τον «ισχυρό» και όχι το “underdog”, για χάρη της συμμαχικής ενότητας. Εξάλλου, οι «μικροί» σπάνια δελεάζονται από πουρμπουάρ, ώστε να υποχωρούν και να «συνετίζονται», διότι εάν δελεάζονταν, οι Σκοπιανοί ποτέ δε θα ήγειραν το «Μακεδονικό».

5.     Η συγκατάθεσή μας θα δικαιώσει την υψηλή στρατηγική της Μόσχας που πρωτοδημιούργησε το «Μακεδονικό Ζήτημα» ως σλαβικό προγεφύρωμα, με σκοπό την πρόσβασή της στα θερμά ύδατα. Άλλωστε, η ρωσική επιρροή –πολιτική και θρησκευτική- στα Σκόπια ήταν και παραμένει έντονη. Θα πρόκειται για νίκη της Μόσχας και όχι της Ουάσιγκτον ή/και των Βρυξελλών.

6.     Θα ξυπνήσει τον εν υπνώσει βουλγαρικό εθνικισμό. Ήδη η Βουλγαρία προβάλλεται πολιτικά, εκκλησιαστικά, πολιτισμικά ως προστάτης των πρωτοεξαδέλφων τους  Σλαβομακεδόνων και ήταν η πρώτη χώρα που τους αναγνώρισε με το συνταγματικό τους όνομα. Η πρόσφατη απόφαση της Εκκλησίας της Βουλγαρίας να καταστεί «Μήτηρ Εκκλησία» της σχισματικής αυτοαποκαλούμενης Εκκλησίας της «Μακεδονίας», το επιβεβαιώνει.

7.     Η εμμονή στο «Μακεδονία» αποκαλύπτει με κρυστάλλινο τρόπο μεγαλοϊδεατικές βλέψεις. Εάν όλα ήταν αθώα και καλά τότε θα επιλέγονταν όνομα που θα προσδιόριζε το κράτος αυτό και τον λαό του γεωγραφικά, που όλοι ομοφωνούν,  και όχι ιστορικά, που όλοι διαφωνούν. Ένα συμβατό και ενωτικό όνομα θα ήταν «Δημοκρατία της Κεντρικής Βαλκανικής», ώστε να συμπεριλαμβάνονται όλα τα σύνοικα στοιχεία που συνθέτουν το εθνοτικό μωσαϊκό της χώρας: Σλάβοι, Αλβανοί, τουρκογενείς, ελληνικής συνείδησης και ελληνίζοντας κ.ά.

Και μια τεχνοκρατικής φύσεως επισήμανση. Για όσους εξ ημών έχουν στοιχειώδη ακαδημαϊκή γνώση της τεχνικής των διαπραγματεύσεων γνωρίζουν τις δύο κύριες αρχές της επιτυχούς διαπραγμάτευσης. Πρώτον, την επίκληση ισχυρού «προηγούμενου» και, δεύτερον, την πρόταξη έγκυρων και ανεξάρτητων πηγών. Και στις δύο περιπτώσεις η Ελλάδα διαθέτει ισχυρά «χαρτιά» που τα ακυρώνει, αφού επιζητεί λύση «Μακεδονική». Αναφέρω ενδεικτικά τα ακόλουθα. Αναφορικά με το πρώτο, υπάρχει το προηγούμενο του εξαναγκασμού του Λονδίνου να προβεί στην αλλαγή του επίσημου ονόματος της χώρας από Μεγάλη Βρετανία σε Ηνωμένο Βασίλειο, για να ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις του Παρισιού που επέμενε με ανένδοτο και πιεστικό τρόπο στην εξάλειψη κάθε συνειρμού με τη δική του Βρετάνη, δηλαδή τη συνορεύουσα με τα βρετανικά νησιά επαρχία του. Επίσης, το προηγούμενο του Βερολίνου που έθετε ως απαρέγκλιτο όρο διατήρησης διπλωματικών σχέσεων με τρίτους τη μη αναγνώριση εκ μέρους τους της ομοεθνούς Ανατολικής Γερμανίας, διότι υποστήριζε ότι η Γερμανία ήταν μια, αυτή που αυτό εκπροσωπούσε.

Αναφορικά με τη δεύτερη αρχή της επιτυχούς διαπραγμάτευσης, επικαλούμαι ενδεικτικά τα ακόλουθα: τη ζωντανή απόδειξη των αρχαιολογικών ευρημάτων στην Ελληνική Μακεδονία· τις επιστημονικές ανακοινώσεις έγκριτων πανεπιστημιακών και ειδικών απ΄ όλο τον κόσμο περί της ελληνικότητας της Μακεδονίας· την επίσημη παραδοχή του πρώτου προέδρου των Σκοπίων, Κύριλλου Γκλιγκόροφ, που διατυπώθηκε στις 3 Ιουνίου 1993: «Δεν έχουμε καμία συγγένεια με τον Μέγα Αλέξανδρο. Ήρθαμε στην περιοχή τον 6^ο μ.Χ. αιώνα. Είμαστε Σλάβοι».

Με αυτά τα ισχυρά διαπραγματευτικά ατού, τι άραγε συζητούν οι Έλληνες τεχνοκράτες επί τόσα χρόνια; Μήπως περιμένουν να μεγαλώσει το νήπιο, να ανδρωθεί, να πολλαπλασιαστεί, για να επιτεθεί θεριεμένο και εμείς απλώς να υποχωρήσουμε με μια «έντιμη» υποχώρηση (συμβιβασμό);

Σήμερα αναβιώνουμε το κλίμα της χριστοδουλικής εποχής. Όλοι έχουν δικαίωμα να ομιλούν εκτός των «διαφωνούντων» και δη της Εκκλησίας, οι οποίοι συλλήβδην χαρακτηρίζονται «χρυσαυγίτες». Ωραία «δημοκρατία» φτιάξαμε μεταπολιτευτικά!

Καταλήγω αυτές τις σκόρπιες και προχειρογραμμένες σκέψεις με τα καταληκτικά λόγια του Μίκη Θεοδωράκη στην έκκληση που απηύθυνε στις 7 Ιανουαρίου 2018:

«Όταν δεν φοβάσαι να πεις ότι αγαπάς την πατρίδα σου και έχεις το θάρρος να το βροντοφωνάξεις, αυτό δεν είναι εθνικισμός, είναι πατριωτισμός!

Και η Ελλάδα σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, έχει ανάγκη από πατριώτες!»

Αθήνα, 11 Ιανουαρίου 2018

Dr. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΟΥΡΤΟΣ

http://greece4greeks.blogspot.gr/2018/01/blog-post_12.html?m=1

http://greece4greeks.blogspot.gr/2018/01/300.html?m=1

http://greece4greeks.blogspot.gr/2018/01/blog-post_13.html

http://eleytheriadhs.blogspot.gr/2018/01/blog-post_519.html?m=1