Ο Πατέρας της Νίκης

Γράφει ο Λευκός Λύκος

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, το καθεστώς θα «γιορτάσει» υποκριτικά και εντελώς τυπικά την 28η Οκτωβρίου 1940, χωρίς την παραμικρή αναφορά στους πρωταγωνιστές της, δηλαδή θα παρατηρηθεί για άλλη μια φορά το μοναδικό φαινόμενο στην παγκόσμια ιστορία, να μην μνημονεύονται οι Ηγέτες ενός Έθνους, που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη του πολέμου. 

Μόνη η Ελλάς, από όλο τον κόσμο, θα παρουσιαστεί και πάλι ως μια χώρα ακέφαλη, που ο «λαός» είπε μόνος του το ΟΧΙ, μόνος του κατάρτισε τα επιτελικά σχέδια, μόνος του πήγε και πολέμησε και νίκησε, χωρίς Ανώτατο Άρχοντα, χωρίς Πρωθυπουργό, χωρίς Αρχιστράτηγο!

Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι. Η Ελλάς είχε Ανώτατο Άρχοντα, τον βασιλιά Γεώργιο Β’, είχε Πρωθυπουργό, τον εθνάρχη Ιωάννη Μεταξά και είχε και Αρχιστράτηγο, τον Αλέξανδρο Παπάγο. Διέθετε δηλαδή την πιο άξια Ηγεσία στην νεότερη ιστορία της, μια ηγεσία που προετοίμασε ηθικά, πνευματικά και υλικά το Έθνος για τον επικείμενο πόλεμο και λαμβάνοντας Αποφάσεις και δίνοντας Διαταγές, αλλά κυρίως Εμπνέοντας τον σεβασμό και την πειθαρχία, κατόρθωσε το αδιανόητο, την Νίκη!

Πρωθυπουργός Μεταξάς - Βασιλεύς Γεώργιος Β

Πρωτότοκος γιος του Στρατηλάτη Βασιλέα Κωνσταντίνου, ο Γεώργιος ο Δεύτερος, συμμετείχε υπό τας εντολάς του πατρός του στους νικηφόρους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-13, έζησε τον εθνικό Διχασμό ακολουθώντας τον στην εξορία και βασίλευσε σε τρεις περιόδους, το 1922-1924, το 1935-1941 και το 1946-1947, εκδιωκόμενος πάντα με πραξικόπημα και επανερχόμενος πάντα με δημοψήφισμα, από τον λαό του. Ασφαλώς η αριστερή ιστοριογραφία θα γράψει ότι τα δημοψηφίσματα του 1935 και 1946 ήταν νόθα, αλλά έχουμε πια συνηθίσει την επιλεκτική της μνήμη όσο και την επιλεκτική της συνήθεια να βαπτίζει Κίνημα ότι την συμφέρει ιδεολογικά και Πραξικόπημα ότι δεν την συμφέρει ιδεολογικά. Για παράδειγμα ο Βενιζέλος το 1909, το 1917, το 1922, το 1933 και το 1935, δεν έκανε πραξικοπήματα και δικτατορίες, αλλά... κινήματα! Ενώ ο Πάγκαλος το 1925 και ο Μεταξάς το 1936 έκαναν στυγνές δικτατορίες! Για τέτοια «διπλή σκέψη» μιλάμε, όπως θα έλεγε και ο Όργουελ και φυσικά η σύγχρονη «αστυνομία σκέψης» συλλαμβάνει τους έχοντες διαφορετική άποψη, δηλαδή όταν επικαλούνται την απλή Λογική, θεωρούντες κάθε επέμβαση του Στρατού, ως Στρατιωτικό Κίνημα, τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο! 

Ο Γεώργιος, βλέποντας τους κινδύνους της ταραγμένης εποχής του, αλλά και έχοντας εμπιστοσύνη στον επιτελικό αξιωματικό του πατρός του, τον Μεταξά, όχι μόνο τον διορίζει πρωθυπουργό, αλλά τον βοηθά στην προσπάθειά του να ανυψώσει τους Έλληνες και να τους οδηγήσει επιτυχώς στα πεπρωμένα της Φυλής, στην Δόξα και στην Νίκη.

Ο βασιλεύς Γεώργιος, κοντά στους στρατιώτες του, γευματίζει λιτά σε έναν βράχο κοντά στην Κλεισούρα

Ο Παπάγος, είναι εκείνος που σταματώντας το αυτοκίνητο του πρωθυπουργού Τσαλδάρη το 1935, εν τω μέσω της οδού, διαδραματίζει τον πρώτο σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη των πραγμάτων για την επαναφορά του Γεωργίου στον ελληνικό θρόνο και ασφαλώς είναι το πρόσωπο εμπιστοσύνης του Μεταξά, ο οποίος τον τοποθετεί Αρχηγό του Γενικού Επιτελείου και Αρχιστράτηγο των Ενόπλων Δυνάμεων, αναγνωρίζοντάς του τις ικανότητες που θα έδειχνε και μετά τον πόλεμο, κατά την διάρκεια του συμμοριτοπολέμου, που έβγαλε από το αδιέξοδο τις εθνικές δυνάμεις και έβαλε οριστικό τέλος στα σχέδια των συμμοριτών εναντίον της πατρίδος.

Ο Παπάγος σε συνεργασία με τον Βασιλιά και τον Πρωθυπουργό, αλλά και με την τύχη να έχει ικανούς και γενναίους αξιωματικούς και έναν Στρατό που το Καθεστώς της 4ης Αυγούστου είχε φροντίσει να εξοπλίσει – μέσα σε τέσσερα μόλις χρόνια – αλλά και να δημιουργήσει τα τεράστια ψυχικά Αποθέματα ηθικού και φρονήματος, κατόρθωσε να νικήσει τους Ιταλούς.

ΠΑΠΑΓΟΣ - ΜΕΤΑΞΑΣ

Για τον Εθνάρχη Μεταξά, δεν θα γράψουμε πολλά. Ο άνθρωπος εκείνος – μαζί με τον «άγιο» Καποδίστρια – υπήρξε ο «από μηχανής θεός» για την Φυλή μας, υπήρξε η έκφραση της Θείας Πρόνοιας στο καταρρακωμένο από την Μικρασιατική Ήττα έθνος μας, η προσωπικότητα εκείνη που πήρε εις χείρας του ερείπια, υλικά και ψυχικά και σε λίγο καιρό άλλαξε τα πάντα προς το καλύτερο. Δεν θα σταθούμε μόνο στην πολεμική προπαρασκευή, στη Γραμμή Οχυρών Μεταξά, στην δημιουργία Αεροπορίας εκ του μηδενός, στην ανάπτυξη της χώρας, στα κοινωνικά έργα και στην δημιουργία του Γ’ Ελληνικού Πολιτισμού, αλλά κυρίως στην δημιουργία της ΕΟΝ, της εθνικής οργανώσεως νεολαίας, στην οποία κατά κύριο λόγο οφείλεται το Έπος του ’40. Πήρε τα παιδιά ο Μεταξάς, σαν στοργικός πατέρας και τα έμαθε να αγαπούν την Μάνα Ελλάδα και να μάχονται για αυτήν, τα έμαθε – ξεχασμένες σήμερα έννοιες – Καθήκον, Τιμή, Γενναιότητα, Προσφορά, Πειθαρχία, έννοιες που οδήγησαν εκείνη την Νεολαία να τρέχει σαν ορμητική αγέλη Λύκων, με μόνο εφόδιο την ξιφολόγχη και φωνάζοντας «αέρα» να τρομοκρατεί και να τρέπει εις άτακτον φυγή τον εχθρόν! Μια Νεολαία, που την έκανε να σταθεί στα πόδια της, να πατήσει την Ιερή Γη των Προγόνων, να αισθανθεί το Κλέος, την Δόξα και την Υπερηφάνεια και να γίνει αντάξιος συνεχιστής τους. Μια Νεολαία, που έγραψε τις Ηρωικότερες σελίδες στην Παγκόσμιο Ιστορία, που οδήγησε «εχθρούς» και «φίλους» να αναγνωρίσουν την μοναδικότητά της και την αξία της.

Ούτε μια οδός, ούτε ένα στενάκι, ούτε μια προτομή, Εκείνου του Έλληνος, δεν υπάρχει σήμερα στην χώρα που τίμησε όσο κανείς άλλος στην σύγχρονη ιστορία της και τολμώ να πω και στην Μακραίωνη ιστορία της από αρχαιοτάτων χρόνων. Γιατί ο Μεταξάς, τοποθετείται αυτοδικαίως στα Ηλύσια Πεδία των Μεγάλων Ελλήνων, δίπλα στον Μιλτιάδη του Μαραθώνα, στον Λεωνίδα των Θερμοπυλών, στον Θεμιστοκλή της Σαλαμίνος, στον Αλέξανδρο, στον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο. Γιατί ο Μεταξάς, δεν φύλαξε απλώς Θερμοπύλες, δεν νίκησε μόνο στα πεδία της τιμής, αλλά δημιούργησε το Πρότυπο του Ηγέτη, το συνώνυμο του Ηρωισμού, της Αυτοθυσίας, της Προσφοράς. 

Η σημερινή κατάντια, δεν θα τιμήσει φυσικά τον Μεταξά, ούτε καν θα τον αναφέρει, όπως δεν αναφέρει και δεν τιμά κανέναν μεγάλο Έλληνα. Η σύγχρονη «ηγεσία» θα μιλήσει με τον συνηθισμένο ξύλινο λόγο της, για αγώνες του λαού κατά του φασισμού (άρες μάρες κουκουνάρες!) και για το αξιόμαχο (!) τον ενόπλων δυνάμεων, των οποίων τους Ευέλπιδες βλέπει απαθέστατα να ξυλοκοπούνται, από τα μοντέρνα τάγματα εφόδου των ηττημένων της ιστορίας! Και μετά την «καθιερωμένη» παρέλαση – που θέλουν να καταργήσουν - βουρ για ουζάκι και μεζέ! Τέτοιοι είναι, τέτοια κάνουν. 

Επαφίεται σε μας, όσους ακόμα ζωντανούς, να τιμούμε μέσα από τις σκέψεις μας, μέσα από τους λόγους μας, δημόσιους και ιδιωτικούς, Εκείνον τον Μεγάλο Εθνάρχη, τον Μεταξά της Νίκης.

Αιωνία του η Μνήμη

Ζήτω η Αιωνία Ελλάς