Ο Θεόδωρος Γρίβας γνωστός και ως Θεοδωράκης Γρίβας (1797 - 24 Οκτωβρίου 1862) ήταν αγωνιστής του 1821, στρατηγός και πολιτικός.
O Θεοδωρος Γρίβας γεννήθηκε στην Πρέβεζα το 1797 και πέθανε στο Μεσολόγγι το 1862. Ήταν οπλαρχηγός στην Επανάσταση του 1821 και στρατιωτικός στις πρώτες δεκαετίες του ελληνικού κράτους. Γιος του Δημητρίου (Δράκου) Γρίβα, ήταν από το 1815 αρματολός στη Ρούμελη και στην εφηβική του ηλικία υπηρέτησε στην αυλή του Αλή πασά. Με την έναρξη του Αγώνα, από την Αιτωλία, όπου βρισκόταν, άρχισε τη δράση του: στα τέλη Μαΐου 1821 πολέμησε στη μάχη του Βραχωρίου (Αγρίνιου) δίπλα σε άλλους οπλαρχηγούς (Δημήτρη Μακρή, Αθανάσιο Ραζηκότσικα και Αλέξη Βλαχόπουλο). Τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου πήρε μέρος στη μάχη του Γηροκομειού Πατρών και συνέχισε σε άλλες περιοχές τις επιθέσεις εναντίον των Τούρκων. Επικεφαλής τμήματος, που είχε οργανώσει ο ίδιος, ακολούθησε τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο στη μάχη του Πέτα (Ιούν. 1822) και μετά την αποτυχία της επιχείρησης αυτής πέρασε στην Πελοπόννησο, αφού προηγουμένως κατόρθωσε να αποκρούσει αποτελεσματικά τις τουρκικές επιθέσεις.
Στα μέσα Νοεμβρίου 1822 ο Γρίβας μπήκε στο πολιορκημένο Μεσολόγγι, για να ενισχύσει την άμυνά του, και μετά τη λύση της πολιορκίας ξαναγύρισε στην Πελοπόννησο. Συνεργάστηκε τότε με τον Κολοκοτρώνη, στο πλευρό του οποίου στάθηκε και κατά το μεγαλύτερο διάστημα του εμφύλιου πολέμου του 1824 - 25. Στα αμέσως επόμενα χρόνια ο Γρίβας μεταπήδησε στο αντίπαλο στρατόπεδο και όταν έληξαν οι εργασίες της Τρίτης Εθνικής Συνέλευσης (άνοιξη 1827) κατέλαβε το Παλαμήδι, επιδιώκοντας την αύξηση της επιρροής του στα πελοποννησιακά πράγματα. Μετά την άφιξη του Καποδίστρια (1828), ο Γρίβας παρέδωσε το Παλαμήδι στον κυβερνήτη και συμφιλιώθηκε με τους αντιπάλους του, η στάση του όμως κατά τα τελευταία χρόνια του Αγώνα και ιδιαίτερα η τυραννική συμπεριφορά του είχε προκαλέσει την αγανάκτηση της στρατιωτικής μερίδας, αλλά και των κατοίκων της Αργολίδας.
Μετά την άφιξη του βασιλιά ’Οθωνα (Ιαν. 1833) η Αντιβασιλεία αγνόησε το Γρίβα και τον απέκλεισε από την απονομή τιμητικών διακρίσεων, εκείνος όμως όταν τον Αύγουστο του 1834 εκδηλώθηκαν ταραχές στη Μεσσηνία, προσφέρθηκε να πολεμήσει τους «αντάρτες». Σε συνεργασία με το Χατζηχρήστο και άλλους παλαιούς οπλαρχηγούς κατέστειλε την εξέγερση και απελευθέρωσε Βαυαρούς που είχαν συλληφθεί από τους Μανιάτες. Το Φεβρουάριο επίσης του 1836 συνεργάστηκε για την καταστολή ανταρσίας που ξέσπασε στην Ακαρνανία. Η δράση του ως την επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843 δεν είναι γνωστή, είναι όμως βέβαιο ότι πήρε μέρος στην Εθνική Συνέλευση που ψήφισε το Σύνταγμα του 1844. Οπαδός πια του «γαλλικού» κόμματος και αντίπαλος του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου, ο Γρίβας οργάνωσε κίνημα εναντίον του στην Ακαρνανία τον Απρίλιο του 1844. αλλά κατά την πρωθυπουργία του «γαλλόφιλου» Ιωάννη Κωλέττη, το 1847, ύψωσε τη σημαία της ανταρσίας στο χωριό Περατιά της Ακαρνανίας (παλαιό έδρα των Γριβαίων), όπου πολιορκήθηκε και με δυσκολία κατόρθωσε να διαφύγει στα Επτάνησα.
Κατά τη διάρκεια του Κριμαϊκού πολέμου (1853-55), όταν ξέσπασαν (1854) απελευθερωτικά κινήματα στη Θεσσαλία, τη Μακεδονία και την Ήπειρο, ο Γρίβας, αφού παραιτήθηκε από το βαθμό του στρατηγού, που του είχε στο μεταξύ απονεμηθεί, ανέλαβε την αρχηγία του αγώνα στην Ήπειρο, όπου πολέμησε επί μήνες. Υπήρξε επίσης ένας από τους κύριους πρωτεργάτες της εξέγερσης που κατέληξε στην έξωση του ’ Οθωνα: από την Ακαρνανία, όπου βρισκόταν στις αρχές Οκτωβρίου 1862, σχεδίαζε να κατευθυνθεί στην Αθήνα με το στρατιωτικό σώμα που για το σκοπό αυτό είχε οργανώσει. Στο Αγρίνιο όμως πληροφορήθηκε την εξέγερση στην ελληνική πρωτεύουσα και παρέμεινε στο Μεσολόγγι με μικρή δύναμη 500 ανδρών.
Στην προσωρινή κυβέρνηση, που σχηματίστηκε μετά την έξωση με πρόεδρο το Δημήτριο Βούλγαρη ο Γρίβας δε συμπεριλήφθηκε και γι' αυτό χολωμένος αποφάσισε να βαδίσει εναντίον της πρωτεύουσας και να διεκδικήσει την εξουσία. Η κυβέρνησή ανέθεσε τότε στον Μπενιζέλο Ρούφο και στον Επαμεινώνδα Δεληγεώργη να συναντήσουν το Γρίβα στο Μεσολόγγι και να του ανακοινώσουν την απόφασή της «να αποδώση εις τον γενναίον αντιστράτηγον τον βαθμόν του στρατάρχου, τον ανώτατον στρατιωτικόν βαθμόν των πεπολιτισμένων εθνών». Η κυβερνητική αντιπροσωπεία όμως βρήκε άρρωστο το Γρίβα, που πέθανε στις 24 Οκτωβρίου 1862.
Ο Γρίβας, όπως προκύπτει από όσα είναι ως τώρα γνωστά, υπήρξε ανυπότακτος αλλά και ασταθής στις πολιτικές του θέσεις. Διαπνεόταν από φιλελεύθερες ιδέες, που το υπόβαθρό τους δεν είναι σαφές, και σε ορισμένες περιπτώσεις επηρεάστηκε από προσωπικά πάθη. Αποτελεί οπωσδήποτε μια ιδιότυπη περίπτωση του Αγώνα του 1821 και των χρόνων του Όθωνα, που δεν έχει ως τώρα μελετηθεί.
Πηγή: Β. Σφυρόερας (Εκδοτική Αθηνών)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου