Ιστορία της Βόρειας Ηπείρου την περίοδο 1913-1921

Η ιστορία της Βόρειας Ηπείρου την περίοδο 1913-1921 σημαδεύτηκε από την επιθυμία του τοπικού ελληνικού στοιχείου για ένωση με το Βασίλειο της Ελλάδας, καθώς και την αλυτρωτική επιθυμία της ελληνικής πολιτικής για προσάρτηση της συγκεκριμένης περιοχής, η οποία τελικά επιδικάστηκε στο Πριγκιπάτο της Αλβανίας.

Η Ήπειρος μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας. Διακρίνεται η αντιστοιχία μεταξύ της Αρχαίας Ηπείρου (σε γκρίζο χρώμα), της σημερινής ελληνικής περιφέρειας της Ηπείρου (σε πορτοκαλί χρώμα), του τμήματος της Αλβανίας όπου κατοικούν κυρίως ελληνόφωνοι πληθυσμοί (σε πράσινο χρώμα) και τα όρια της «Βόρειας Ηπείρου» με διακεκομμένες. Το Αργυρόκαστρο (αλβανικά: Gjirokastër) και η Κορυτσά (αλβανικά: Korçë) αποτελούν τις δύο σημαντικότερες πόλεις της Βόρειας Ηπείρου.

Κατά τη διάρκεια του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου, η Βόρεια Ήπειρος, η οποία φιλοξενούσε μια σημαντική μειονότητα Ορθοδόξων που μιλούσαν είτε ελληνικά είτε αλβανικά, βρέθηκε, ταυτόχρονα με τη Νότια Ήπειρο, υπό τον έλεγχο του ελληνικού στρατού, ο οποίος είχε προηγουμένως απωθήσει τις οθωμανικές δυνάμεις. Η Αθήνα επιθυμούσε την προσάρτηση αυτών των εδαφών. Όμως, η Ιταλία και η Αυστροουγγαρία ήταν αντίθετες σε αυτό το ενδεχόμενο, ενώ το Σύμφωνο της Φλωρεντίας του 1913 παραχωρούσε την Βόρεια Ήπειρο στο νεοσυσταθέν Πριγκιπάτο της Αλβανίας, η πλειοψηφία των κατοίκων του οποίου ήταν μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα. Έτσι, ο ελληνικός στρατός αποχώρησε από την περιοχή, όμως οι Χριστιανοί Ηπειρώτες, αρνούμενοι τη διεθνή συγκυρία, αποφασίζουν, με την κρυφή στήριξη του ελληνικού κράτους, τη δημιουργία ενός αυτόνομου καθεστώτος^[α], με έδρα το Αργυρόκαστρο.

Διαβάστε αναλυτικά το άρθρο στην ιστοσελίδα:el.m.wikipedia.org