Γεώργιος Στρατήγης - Ποιήματα

 

Γεώργιος Στρατήγης (Σπέτσες 1860 – Πειραιᾶς 1938): Ποιητὴς καὶ θεατρικὸς συγγραφέας μὲ καταγωγὴ ἀπὸ τὴν Καστάνιτσα Κυνουρίας.

Ὁ Ματρόζος

Ἐπιγράμματα

Περὶ τοῦ ποιήματος: Ὁ Ματρόζος, Σπετσιώτης ἀγωνιστής, ποὺ χάρισε ἀφειδώλευτα τὰ πάντα στὴν πατρίδα, τελείωνε τώρα τὴν ζωή του φτωχὸς καὶ ἀγνοημένος, ἐνῷ οἱ πρώην ναῦτες του εἶχαν γίνει καπεταναῖοι στὰ βασιλικὰ καράβια καὶ ὁ παλιὸς συμπολεμιστής του Κωνσταντῖνος Κανάρης ἦταν πρῶτος ὑπουργός. Αὐτόν, λοιπόν, τὸν Κανάρη -τοῦ ὁποίου τὴν ζωὴ εἶχε γλυτώσει κοντὰ στὴν Τένεδο- πηγαίνει νὰ συναντήσει ὁ γερο-Ματρόζος στὴν Ἀθήνα.

Ἕνας Σπετσιώτης γέροντας, σκυφτὸς ἀπὸ τὰ χρόνια,μὲ κάτασπρα μακριὰ μαλλιά, μὲ πύρινη ματιά,σὰν πλάτανος θεόρατος γυρμένος ἀπ᾿ τὰ χιόνια,περνοῦσε πάντα στὸ νησὶ τὰ μαῦρα γηρατειά.

Εἶναι ἀπὸ κείνη τὴ γενιὰ κι ὁ γερο-καπετάνος ποὺ ἀκόμα καὶ στὸν ὕπνο του τὴν ἔτρεμε ὁ Σουλτάνος.

Εἶναι ἀπὸ κείνους ποὺ ἔχυσαν τὸ ἀθάνατό τους αἷμα,ἀπὸ τοὺς χίλιους ποὺ ἔβγαλες, πατρίδα μου χρυσή,εἶναι ἀπὸ κείνους ποὺ ἔβαλαν στὴν κεφαλή σου στέμμα καὶ ἄγνωστοι σβηστήκανε στὸ δοξαστὸ νησί.

Εἶχες ἀστέρια ὁλόλαμπρα στὸν οὐρανό σου κι ἄλλα,μὰ ἐκεῖνα ποὺ δὲν ἔλαμψαν ἤσανε πιὸ μεγάλα.

Σὰν ἔγραψαν μὲ τὸ δαυλὸ τῆς ἱστορίας μόνοι,χωρὶς γι᾿ αὐτοὺς τοὺς ἥρωες μία λέξη αὐτὴ νὰ πεῖ,μὲ τὴν πληγή τους γιὰ σταυρὸ κι ἀτίμητο γαλόνι,ἄλλοι στὰ δίχτυα ἐγύριζαν καὶ ἄλλοι στὸ κουπί.

Κι οἱ στολοκάφτες τῶν Σπετσῶν, τ᾿ ἀτρόμητα λιοντάρια,μὲ τὶς βαρκοῦλες ἔπιαναν στὸ περιγιάλι ψάρια.

Διαβάστε αναλυτικά την συνέχεια στην ιστοσελίδα:users.uoa.gr