«Μαχήτρια»

 

Δευτέρα, 22 Φεβρουαρίου 2021

«Μαχήτρια»

από τον Χρήστο Μπολώση

 

Ο φίλος μου Σ.Κ.,  μου έδωσε σε ηλεκτρονική μορφή έναν θησαυρό. Τα 15 από τα 18 εκδοθέντα φύλλα της εφημερίδος «Μαχήτρια». Στην αρχή ήταν «Όργανο των μαχητριών του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας». Αργότερα άλλαξε και έγινε «Όργανο της Πανελλήνιας Δημοκρατικής Ένωσης Γυναικών». Πιο ήταν πιο καλό, σεις θα τα κρίνετε…

Στα τέλη του 1948 το κόμμα (ένα είναι το κόμμα…) ανέθεσε στις  φιλολόγους Ουρανία Βιζουκίδου και Μαργαρίτα Λαζαρίδου,  την ευθύνη για την έκδοση της εφημερίδος. Η έδρα ης ήταν κάπου στην περιοχή των Πρεσπών. Από τότε το «τιμημένο» είχε δοσοληψίες με τις Πρέσπες, οι οποίες ολοκληρώθηκαν με το γνωστό τρόπο

Η Μαργαρίτα Λαζαρίδου, έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο: «Πόλεμος και αίμα. Ταξείδι στο παρελθόν – Ταξείδι στον πόνο», το οποίο έχει εξαντληθεί. Στην σελίδα 211 γράφει κάτι που αξίζει να διαβάσουμε.   Το τόσο επίκαιρο αυτό κείμενο, είναι αφιερωμένο σε όλο το σημερινό πολιτικό φάσμα. Και σ’ αυτούς που υπέγραψαν τις «Πρέσπες» και σ’ αυτούς που «σέβονται την υπογραφή της Ελλάδας» καίτοι μέχρι σήμερα τα Σκόπια έχουν παραβιάσει πάνω από 180 φορές την συμφωνία και συνεπώς μπορούμε να την προσβάλουμε:  «Στο λημέρι μας στην Πρέσπα, μας φώναξε μια μέρα ο Μιλτιάδης Πορφυρογένης, θα ήταν αρχές Μαρτίου του 1949 και μας ανέλυσε τις αποφάσεις της 5ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ, που έγινε κάπου στον Γράμμο στις 30-1-1949. Αποφάσεις που μιλούσαν  για την αυτονομία της Μακεδονίας. Ακούγαμε άναυδες, σιωπηλές, τις θέσεις του ΚΚΕ για την «Εθνική αποκατάσταση των Σλάβων της Ελλάδας με την δημιουργία ‘’Ανεξάρτητου Μακεδόνικου Κράτους’’»!  Μια νεκρική σιωπή έπεσε ανάμεσα μας. Κανείς δεν μίλησε. Άλλωστε οι αποφάσεις των Ολομελειών  δεν συζητιόνταν, έπρεπε να εφαρμόζονται ασυζητητί. Οι σλαβικής καταγωγής Μιχάλης Μητρόπουλος (που είχε αλλάξει το όνομα του σε Πασκάλ Μητρόφσκυ), η Βέρα Φώτεβα, η Ουρανία Πυροβέτσι πανηγύριζαν. Έβλεπαν κιόλας τον εαυτό τους Υπουργό  στη Θεσσαλονίκη. Η Ουρανία Βιζουκίδου και εγώ κλαίγαμε μετά στο καλύβι μας.

«Η Θεσσαλονίκη μας δεν θα είναι πια Ελληνική; Πώς είναι δυνατόν αυτό;»

Πόσοι κομμουνιστές τότε στην Ελλάδα δεν πλήρωναν με τη ζωή τους αυτή την απόφαση τη ΚΕ του ΚΚΕ! Όταν δικάζονταν, τους έβαζαν μια μόνο ερώτηση. Αν συμφωνούν με την απόφαση της 5^ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ της 30^ης Ιανουαρίου ου 1949. Αν έλεγαν «ΟΧΙ» εσήμαινε πως ξέκοβαν, έβγαζαν  τον εαυτό τους από τις γραμμές  του Κόμματος. Αν έλεγαν «ΝΑΙ» εσήμαινε πως πρόδιδαν την πατρίδα τους, ζητούσαν τον διαμελισμό της. Κι’ αυτό θα είχε ως συνέπεια την καταδίκη σε θάνατο.

Όμως πολλοί προτίμησαν το θάνατο. Και ίσως μέσα στη ψυχή τους να μη συμφωνούσαν  με τέτοια απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ που απέκοβε  τη Μακεδονία από τον κορμό της μητέρας Πατρίδας.

Μα πώς να ζήσουν με τον χαρακτηρισμό του προδότη, που τόσο εύκολα σου κολλούσαν ο κομματικοί καθοδηγητές, οι οποίοι με αυτόν τον τρόπο  συγκάλυπταν τα δικά τους λάθη;

 

Η Λαζαρίδου είχε πλούσια δράση μέσα στους κόλπους του ΚΚΕ, όμως στο τέλος  έπεσε σε δυσμένεια,  όπως συχνά συμβαίνει  στον κομμουνιστικό παράδεισο. Εδώ πούλησαν ολόκληρο Ζαχαριάδη την  Λαζαρίδου θα υπολόγιζαν! Στον επίλογο του βιβλίου της, γράφει: «Μπροστά μας υψώνονταν και οι μηχανισμοί του Κόμματος. Μπροστά σ’ αυτούς, έχανες τα πάντα. Το ‘’Κόμμα’’, το ΚΚΕ, μας έπνιγε, μας έσφιγγε, δεν μπορούσαμε να αναπνεύσουμε

            Ήταν και το μέλος του Πολιτικού Γραφείου της ΚΕ ου ΚΚΕ, ο υποστράτηγος (!!!) Δημήτρης Βλαντάς, που κάθε τόσο εμφανιζόταν στο γραφείο του Παύλου και απαιτούσε ‘’Αφήστε την την αστή’’.

            Τώρα ήμουν αυτή που με ρωτούσαν: ‘’Πόσες πέτρες είχε ο κυλινδρόμυλος του πατέρα σου;’’  Όμως δεν με ρωτούσαν: ‘’Πόσα θύματα έδωσε η οικογένειά σου στον αγώνα;’’……. Το κορίτσι του παρελθόντος, εκείνο με τα τρελά όνειρα, εκείνο που είχε κάνει τόσα σχέδια όταν άφηνε το πατρικό της σπίτι  για να σπουδάσει Νομικά στη Θεσσαλονίκη, είχε φύγει προ πολλού. Στη θέση του, βρισκόταν τώρα μια δυστυχισμένη γυναίκα, όμως μια δυνατή γυναίκα, αποφασισμένη  να γίνει η καλύτερη μητέρα για τα παιδιά της….»

 

Από την εφημερίδα λοιπόν «Μαχήτρια»,  θα σας κερνάω μεζεδάκια, με σκοπό να κάνετε καινούργιο νεφρί από το γέλιο, αλλά και να προβληματισθείτε σοβαρά. Διότι η Μαργαρίτα Λαζαρίδου, μπορεί στο τέλος να είδε το φως το αληθινό, αλλά τότε πειθαρχούσε τυφλά στις ανάγκες του κόμματος και το αποτέλεσμα ήταν μάλλον ευτράπελο. Τα 18 φύλλα της εφημερίδος, καλύπτουν το διάστημα από 22 Αυγούστου 1948 μέχρι 10 Αυγούστου 1949. Υπομονή.

 

https://www.dimokratianews.gr/apopseis/machitria/