Η ΠΡΟΔΟΜΕΝΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

(τοῦ Κώστα Σαρδελῆ)

Ἄν ἐπιθυμούσαμε εἰλικρινά νά ἐμβαθύνουμε στίς διάφορες ἐκδηλώσεις τοῦ καθημερινοῦ μας δημοσίου καί ἰδιωτικοῦ βίου, στήν μεταξύ μας συμπεριφορά καί στήν συμπεριφορά μας πρός τούς ἄλλους, ὡς πολιτῶν καί ὡς κράτους, θἀ εἴχαμε, σᾶς διαβεβαιῶ, ἀνάγλυφη καί ἀποκρουστική εἰκόνα τῆς γελοιογραφίας μας.

Πράγματι, ἀσυνείδητα ἤ συνειδητά εἴμαστε ἐνεργούμενα μιᾶς ξένης, πρός τή δική μας, παραδόσεως, πού μᾶς ἐπιβλήθηκε μετά ἀπό σωρεία εἰσβολῶν, ἐπιβουλῶν καί ἐπιρροῶν.

Αὐτό φυσικά, δέν σημαίνει καθόλου, ὅτι ἐμεῖς μποροῦμε νά βγάζουμε, κάθε φορά, τήν οὐρα μας ἀπ’ ἔξω καί νά φορτώνουμε συνεχῶς τίς δικές μας εὐθύνες στούς ἄλλους. Πατρογονική ἡ ἁμαρτία: «Ἕλληνες ἀεί ἐν θαύμστι τιθέασι τά ἀλλότρια ἤ τά οἰκεῖα», γράφει, πρό ἀμνημονεύτων χρόνων, ὁ περιηγητής Παυσανίας. Οἱ Ἕλληνες -λέει- θαυμάζουν τά ξένα παρά τά δικά τους πράγματα. Ξενολάτρεις καί ξενομανεῖς, λοιπόν, ἀπό τότε.

Σ’ αὐτήν τή χρόνια ἐθνική ἀσθένεια, πού μᾶς κληροδότησε ὁ Γραικυλισμός ἀπό τήν ἐποχή τῶν Ρωμαίων καί πότε σέ κατάσταση ὑφέσεως καί πότε σέ ἔξαρση, δέν ἔπαψε, σ’ ὅλη τή διαδρομή τῶν αἰώνων, ὥς τίς μέρες μας, νά ταλαιπωρεῖ καί νά τραυματίζει τήν πατρίδα μας, σ’ αὐτή, λέγω, ὀφείλεται τό σημερινό μας κατάντημσα, πού δημιουργεῖ, ἐλπίζω, σέ ὅλους μας τήν αἴσθηση, ὅτι ζοῦμε τίς τελευταῖες μέρες μιᾶς πνευματικῆς καί ἠθικῆς Πομπηίας, τήν ἀποθηρίωση τοῦ Γραικυλισμοῦ στήν προαιώνια πάλη του μέ τόν Ἑλληνισμό. Ὅτι ζοῦμε, τέλος, τήν τελευταία πράξη τοῦ πνευματικοῦ, δηλαδή τοῦ πιό ὀδυνηροῦ δράματος τῆς Φυλῆς μας.

Ἀδελφοί μου, ἦρθα ἐδῶ σήμερα νά βάλω φωτιά. Νά σᾶς βάλω σέ μάχη μεταξύ σας καί μέ τούς ἄλλους. Σέ μάχη πνευματική καί εἰρηνική. Δέν ἦρθα νά σᾶς καθησυχάσω. Γιατί γνωρίζω πολύ καλά, ὅτι εἶναι γιά σάλπιγγα ὁ καιρός. Θά μέ καταλαβαίνετε. Κι ὅποιος δέν τήν ἀκούει, αὐτός εἶναι ἀνάξιος τῆς ἐποχῆς του. Εἶναι ἐμπρηστής τοῦ σπιτιοῦ του, φονιάς τῶν παιδιῶν του, ὑβριστής τῶν προγόνων του, προδότης τῆς πατρίδας καί τῶν παραδόσεων τοῦ Γένους. Ἐθελόδουλος, ὑποτελής, γλοιώδης, Γραικύλος.

Ὁ ἀγώνας τῶν Γραικύλων πέρασε στήν τελευταία καί ἀποφασιστική φάση τοῦ σατανικοῦ τους σχεδίου καί ἀπεργάζεται, ὑπό τούς ἐκκωφαντικούς τυμπανισμούς ἑνός μανιακοῦ ὄχλου, τόν πνευματικό μας θάνατο.

Αὐτοί εἶναι οἱ ἀπόγονοι ἐκείνων πού ἐγέννησαν τό μεγαλύτερο κακό στόν τόπο μας: τήν ξενομανία, τή μανία γιά τά ξένα πράγματα πού μᾶς εἶπε πιό πάνω ὁ Παυσανίας. Ἐκείνη πού μᾶς βούλιαξε στά ἕλη τῆς ἀνωνυμίας καί παραχάραξε καί ἀλλοίωσε ἐπικίνδυνα τήν φυλετική μας ἰδιοπροσωπεία, τήν φυλετική μας ταυτότητα, ὅπως συνηθίσαμε νά λέμε.

Δέν φτάσαμε ἐδῶ πού ἐφτάσαμε σήμρα, χωρίς λόγο, τυχαῖα. Γι’ αὐτό φταίξαμε ὅλοι μας. Ἔφταιξαν ὅμως κυρίως ἐκεῖνοι, πού χάριν τῆς ἐξουσίας ἤ ἄλλων ἰδιοτελῶν σκοπῶν, ἀκόμα καί διαστροφῆς πνευματικῆς, ἄνοιξαν πρός ὅλους τούς ἀνέμους τά παράθυρα τῆς πατρίδας μας. Αὐτοί εἶναι τά ἐκτρώματα τοῦ ψευτοπροοδευτισμοῦ. Οἱ προοδευτικοί, ὅπως ἔχουν αὐτοανακηρύξει τούς ἑαυτούς τους, ἐνῶ πρόκειται γιά ἄτομα ὁλοκληρωτικῆς ψυχολογίας.

Ἀλλά ἄς ἀφήσουμε νά μιλήσουν τά γεγονότα, πού μᾶς ὁδήγησαν στό σημερινό κατάντημα, νά διατρέχουμε δηλαδή πλήρη πνευαμτικό ἐξανδραποδισμό. Γιατί εἶναι καθολική, σχεδόν, ἡ πεπεοίθηση καί ἡ ἀγωνία οῦ λαοῦ μας, ὅτι περιέρχεται προοδευττικῶς σέ κατάσταση πνευματικῆς ναρκώσεως καί αἰχμαλωσίας καί ὅτι οἱ θεσμοί του, ὅταν δέν διαλύονται καί δέν γελοιοποιοῦνται, ἀμφισβητοῦνται σοβαρῶς καί οἱ ἀξίες του διασύρονται καί μεθοδικῶς, στόν κατάλληλο χρόνο, τίθενται, χωρίς οὐσιαστική ἀντίταση, στό περιθώριο.

Δέν ὑπάρχει λόγος νά πὰμε τόσο μακριά, ὥς τόν Παυσανία καί τούς Ρωμαίους. Θά σταθοῦμε σχετικῶς πλησίον μας, στούς ὕστερους χρόνους τῆς τουρκοκρατίας καί στή συνέχεια μετά τήν ἐπανάσταση, τότε, δηλαδή, πού τό θηρίο τῆς Ἀποκαλύψεως ἐβγῆκε ἀπό τά ἔγκατα τοῦ Γραικυλισμοῦ καί ἄρχισε τό ἀποτρόπαιο ἔργο του, χωρίς κανένα φραγμό, ἀπροσχημάτιστα, ἀφοῦ αὐτό ἐκυβερνοῦσε τό ντελικάτο ἐκεῖνο Ἑλλαδικό κρατίδιο -προτεκτοράτο. Νά μή φοβόμαστε τίς λεξεις. Τίς πράξεις νά βδελυσσόμεθα καί ν’ ἀποφεύγουμε. Ἦτνα οἱ Βαυαροί μέ τους Γραικύλους. Αὐτοί ἤτανε τό θηρίο ἐκεῖνο τῆς Ἀποκαλύψεως.

Στό δεύτερο μισό, λοιπόν, τοῦ 18ου αἰώνα ἡ ἀντίθεση μεταξύ τῶν φορέων τοῦ δυτικοῦ διαφωτισμοῦ, πού ἐπιθυμοῦν νά παραχαράξουν τήν ἰοδιοπροσωπία τοῦ τόπου καί νά τόν ὑποτάξουν, πνευματικῶς, βέβαια, στή Δύση, στή Φραγκιά, καί τῶν προμάχων τῆς πνευματικῆς καί θρησκευτικῆς καθαρότητας τῆς ἑλληνικῆς Ἀνατολῆς, βρίσκεται σέ ὀξύτατη φάση.

Οἱ θεωρητικοί τοῦ ψευτοδιαφωτισμοῦ αὐτοῦ διαπράττουν τό ἔγκλημα νά θέλουν νά ἐπιβάλουν στήν ὀρθόδοξη Ἀνατολή τό ἄθεο πνεῦμα τῶν ἐγκυκλοπαιδιστῶν τῆς Δύσεως. Σπουδασμένοι στά πανεπιστήμιά της καί ἀποκομμένοι ἀπό τόν τόπο τους καί τήν παράδοσή του, πολλές φορές Γενίτσαροι, Φραγκεμένοι, γίνονται στοιχεῖο πρός κακήν ἀλλοίωση, δηλητηριῶδες καί ἐπικπίνδυνο γιά τήν ὑπόδουλη τότε πατρίδα μας.

Κλάδος τοῦ εὐρωπαΐκοιῦ διαφωτισμοῦ, λένε, εἶναι ὁ ἑλληνικός. Γιά ποιόν ὅμως διαφωτισμό μᾶς μιλᾶνε; Γιατί ἄν μᾶς μιλᾶνε γιά τόν δικό τους, ἔχει καλῶς. Ἀλλά αὐτός δέν εἶναι ἑλληνικός, εἶναι δυτικός, φράγκικος. Γιατί ὁ διαφωτισμός αὐτός, ὁ ἀνθρωποκεντρικός καί ἄθεος δέν ἔχει καμιά σχέση μέ τόν διαφωτισμό τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἱτωλοῦ, τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τοῦ Ἁγίου Μακαρίου τοῦ Νοταρᾶ, τοῦ Ἀθανασίου Παρίου, τοῦ Εὐγενίου Βούλγαρη καί δεκάδων ἄλλων φιλοκαλικών Πατέρων.

Θά πρέπει νά ποῦμε, ὅτι αὐτήν τήν ἐποχή, δηλαδή τό δεύτερο μισό τοῦ 18ου αἰώνα, τοῦ Χρυσοῦ Αἰῶνα τοῦ Νέου Ἑλληνισμοῦ, ἐπιχειρεῖται μία ἐκ τῶν ἔσω ἀναγέννηση τῆς Ἐκκλησίας διά τοῦ φιλοκαλικοῦ κινήματος, τό λεγόμενο παραπλανητικῶς τῶν «Κολλυβάδων», τοῦ ὁποίου ἡγεῖται ὁ Ἀθιανάσιος Πάριος. «Ἡ Φιλοκαλική ἀναγέννηση -παρατηρεῖ σπουδαῖος μελετητής τῆς ἐποχῆς μας- ἦταν μιά γνήσια συνέχεια καί ἀνανέωση ῆς ζωντανῆς πατερικῆς παραδόσεως καί ταυτόχρονα ἡ ἀπάντηση τῆς Ἐκκλησίας στά αἰτήματα τῶν καιρῶν. Ἡ φιλολογία τοῦ κινήματος αὐτοῦ, πού ἀποτελεῖ καί ἀνάσχεση στήν εἰσβολή τῶν Φραγκολεβαντίνων καί τῶν καταλυτικῶν δυτικῶν ἐπιρροῶν, εἶναι τό ἀπαύγασμα τοῦ νεοελληνικοῦ πολιτισμοῦ καί τοῦ νεοελληνικοῦ πνεύματος. Κορυφαῖο ἔργο της ἡ “Φιλοκαλία τῶν ἱερῶν Νηπτικῶν”, ἡ ὁποία ἔγινε τό ὁρόσημο γιά τήν ἀναγεννητική αὐτή κίνηση».

Ὁ λαός μας εἶναι μέ τούς «Κολυβάδες». Οἱ δυτικόφρονες ὀρθολογιστές ζοῦν, εὐτυχῶς, στά σύννεφα. Δέν καταδέχονται νά πλησιάσουν τό λαό, τόν ὁποῖο, δημαγωγικῶς, ὅπως καί σήμερα, ἄλλωστε, συχνά ἐπικαλοῦνται. Προσπέλαση καί ἀνταπόκριση ἀπό τό λαό ἔχουν οἱ φιλοκαλικοί Πατέρες, μέ ἐπικεφαλῆς τόν Ἅγιο Κοσμᾶ τόν Αἰτωλό, οἱ ὁποῖοι ζοῦν πλησίον του, ἐργάζονται γι’ αὐτόν, συμπάσχουν μαζί του καί θυσιάζονται γιά τό λαό. Εἶναι οἱ καλοί ποιμένες. Πνεῦμα θυσίας καί αἰνέσεως. Καί μεταξύ αὐτῶν πρῶτοι οἱ Νεομάρτυρες. Τά πρωτοπαλίκαρα τοῦ ἐν αἰχμαλωσίᾳ Γένους. Ἡ μαρτυρία τοῦ αἵματος καί τῆς τελειώσεως διά τοῦ μαρτυρικοῦ θανάτου, εἶναι προνόμιο τῶν πιστῶν στό πάτριο δόγμα. Κανείς, μά ἀπολύτως κανείς ψευτοπροοδευτικός ἔχυσε σταγόνα αἵματος. Αὐτοί, ὅπως συνήθως, κατέφευγαν, γιά προστασία, στήν προσφιλή τους Δύση.

Ὁ ἅγιος καί μεγαλομάρτυς λαός μας δέν ἦταν, τήν ἐποχή πού μιλᾶμε, τῆς τουρκοκρατίας, στήν κατάσταση τήν πνευματική, πού συνήθως μᾶς τόν παρουσιάζουν. Δέν ἦταν σέ κατώτερη μοίρα ἀπό τούς λαούς τῆς ἐλεύθερης καί πλούσιας Εὐρώπης μέ τά φημισμένα πανεπιστήμια, στά ὁποῖα, φυσικά, φοιτοῦσαν τά παιδιά τῶν «καλῶν οἰκογενειῶν» καί τά παιδιά, πού προωθοῦσε ἡ λατινική καί προτεσταντική Ἐκκλησία, κι ὄχι τά παιδιά τοῦ λαοῦ.

Θά σᾶς ἀναφέρω, γι’ αὐτό, τή γνώμη ἑνός ξένου, πού δέν φημίζονταν γιά τά φιλελληνικά του αἰσθήματα, τοῦ Ἄγγλου ἱστορικοῦ Φίνλευ:

«Μέσα στούς αἰῶνες τῆς ὀθωμανικῆς κυριαρχίας – γράφει – ἦταν πολύ πιθανό πώς τό ποσοστό τῶν Ἑλλήνων πού μποροῦσαν νά γράφουν καί νά διαβάζουν ἦταν ἐξ ἴσου μεγάλο ὅπως τό ποσοστό σέ ὁποιοδήποτε ἄλλο εὐρωπαϊκό ἔθνος». Ἐνῶ ὁ γνωστός περιηγητής W. Leake (1814) γράφει, ὅτι «δέν ὑπάρχει κοινότης Ἑλληνική, ἔχουσα εὐμάρειαν τινά, νά μήν ἔχη τό ἑλληνικόν σχολεῖον της».

Ἡ λεγόμενη λαϊκή παιδεία παρέχεται ἀποκλειστικῶς καί μόνο ἀπό τήν Ἐκκλησία, ἀπό τούς κληρικούς της. Σ’ αὐτή, στή λαϊκή παιδεία, ἐντάσσονται, ἀσφαλῶς, καί τά Σχολεῖα, πού ἵδρυσε ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, καθώς καί τό «Κρυφό Σχολειό».

Οἱ πρόμαχοι αὐτοί τῆς ὀρθόδοξης πίστης μας καί τοῦ ὑπόδουλου Γένους, δέν εἶναι, ὅπως κακῶς ἔχει δημιουργηθεῖ ἡ ἐντύπωση μέ τήν ἀναίσχυντη προπαγάνδα τῶν Δυτικοφρόνων καί τῶν ξενομανῶν, ὑπέρ τοῦ ἀπομονωτισμοῦ. Δέν θαυμάζουν τέτοια μοντέλα οἱ ἅγιοι ἐκεῖνοι ἄντρες. Ὅλα τά ἐμάθαιναν καί ὅλα τά ἐπιζητοῦσαν. Ἀλλά ἐγνώριζαν τί νά κρατήσουν καί τί νά ἀποβάλουν ὡς κόπρον.

Θά ἐπικαλεσθῶ πάλι τόν Ἅγιο Κοσμᾶ. Λέει: «... καί ἔμαθα πολλῶν λογιῶν γράμματα, ἑβραϊκά, τουρκικά, φράγκικα καί ἀπό ὅλα τά ἔθνη, μέ τήν χάριν τοῦ Χριστοῦ μας, καί πολλά τά ἐδιάβασα. Καί ὅλα τά ἐθνικά κάλπικα τά ηὗρα· ὅλα εὑρέματα καί σπέρματα τοῦ διαβόλου, καί κατά ἀλήθειαν, ἀδελφοί μου, τόσον τά ἐμελέτησα τά γράμματα ...».

Ἡ ἐθνική μας ἀσθένεια, ἡ ξενομανία, ἡ δυτικομανία, πιό σωστά κατά τόν Κόντογλου, πού στούς σκληρούς καί ἀνελέητους χρόνους τῆς δουλείας εἶχε περιοριστεῖ στούς Γραικύλους, μετά τήν ἐπανάσταση ὑποτροπιάζει καί γίνεται γάγγραινα πού σαπίζει τόν κορμό τοῦ Γένους. Ὅ,τι δέν πέτυχαν οἱ ἐχθροί του στήν περίοδο τῆς δουλείας, τό πέτυχαν καί μάλιστα διά διαφόρων μορφῶν δοσιλογισμοῦ, ἀκουσιών τε καί ἑκούσιων, στούς χρόνους τῆς Ἐλευθερίας, ὑπό τή Βαυαροκρατία καί τούς συνεχιστές της. Ὑπό τήν ἔννοια αὐτή, καί ὄχι μόνο, τό ὅραμα τῆς πνευματικῆς Ἐλευθερίας, δηλαδή τῆς ἀληθινῆς Ἐλευθερίας, παρέμεινε ὅραμα γιά τούς πρωτοπόρους τοῦ Μεγάλου Ξεσηκωμοῦ καί τό Ἑλλαδικό κράτος μιά ἄλλη μορφή δουλείας.

Νά γιατί σᾶς καλῶ γύρω ἀπό τούς πατέρες μας. Νά ζήσουμε μαζί τους ὄχι μέσα ἀπό τήν Ἱστορία. Ὄχι στούς παγερούς θαλάμους τῆς Ἐπιστήμης, ἀλλά στόν παλμό τῆς ζωῆς. Γιατί οἱ Πατέρες ζοῦν. Οἱ Πατέρες εἶναι ἀνάμεσά μας. Ἀναπνέουμε μαζί τους τό μυρωμένο ἀγέρα τῆς Ἁγίας Παράδοσης. Δέν εἶναι πτώματα πρός μελέτην, πού σήπονται ἐν γωνίαις. Οἱ Πατέρες εἶναι μεγάλοι καί κραταιοί. Ζῆ Κύριος ὁ Θεός ἡμῶν!

Εὔστοχα ἔχει λεχθεῖ, ὅτι ἐκεῖνοι, πού σκότωσαν τόν Καποδίστρια, σκότωσαν τήν Ἑλλάδα. Ὄντως. Τό δικό τους ἀνοσιούργημα πληρώνουμε ἀκόμη σήμερα καί θά τό πληρώνουμε ποιός ξέρει γιά πόσο ἀκόμα. Γιατί ἀπό τότε ἡ Ἑλλάδα δρομολογήθηκε λάθος. Καί προχωρεῖ λάθος. Πηδάει ἀπό ψέμα σέ ψέμα καί ἀπό ἀπάτη σέ ἀπάτη. Γραικυλικός πολιτικαντισμός. Ἀποκόπτεται ἀπό τή θηλή τῆς μάνας της τῆς Ρωμιοσύνης καί τοῦ μεσαιωνικοῦ μας βασιλείου, τοῦ Βυζαντίου, τήν ποτίζουν ρακή, χασίσι, κι ἀντίς νά τήν πάνε μπροστά, τήν περνᾶνε πάνω ἀπό ἕνα κενό εἴκοσι αἰώνων καί πάνω, καί ἀπό φουστανέλλα, τῆς φορᾶνε τή χλαμίδα τοῦ Περικλέους!

Οὔτε Βυζάντιο, οὔτε τουρκοκρατία. Δέν ἔχει γονιούς, τῆς εἶπαν. Εἶσαι ἀπάτωρ καί ἀγεννήτωρ. Ἔχεις μόνο παπποῦ. Πῶς γίνεται αὐτό, μόνο ἐκεῖνοι τό ἐγνώριζαν. Θανάσιμο τό μῖσος τῶν ψευτοπροοδευτικῶν κατά τοῦ μεσαιωνικοῦ Ἑλληνισμοῦ, τοῦ Βυζαντίου.

Ἡ Ἐκκλησία γίνεται ἐνεργούμενο τῆς Ἀντιβασιλείας καί στή συνέχεια τῆς βασιλείας. Κεφαλή της, λέει, πώς ἔχει τό Χριστό, στήν οὐσία ὅμως, ὀρθόδοξη αὐτή, ἔχει ἀρχηγό της ἕνα καθολικό βασιλιά, τόν Ὄθωνα καί μιά προτεστάντισα βασίλισσα, τήν Ἀμαλία. Ὁ βασιλικός ἐπίτροπος εἶναι παρών στίς Συνόδους καί τίποτε δέν μπορεῖ νά γίνει χωρίς τήν δική τους ἔγκριση. Εἶναι τό μάτι τοῦ βασιλιᾶ στά ἄδυτα τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας. Ὁ κλῆρος, πού ἀκόμα δέν ἔχει ἀφήσει τό Σταυρό καί τό καριοφίλι, καθημαγμένος μαζί μέ τό λαό, τίθεται οὐσιαστικῶς ὑπό διωγμό. Ἑκατοντάδες μοναστήρια ἐρημώνονται. Τά καταφύγια καί τά προπύργια αὐτά τοῦ Ἱεροῦ Ἀγῶνος τῆς Ἀνεξαρτησίας, γκρεμίζονται καί οἱ μοναχοί, πού συχνά μετέβαλαν τά παράθυρά του σέ πολεμίστρες, κι ἀντιμετώπισαν τά φουσάτα τοῦ καταχτητῆ, χλευάζονται καί τίθενται στό περιθώριο τῆς καθολικῆς καί προτεσταντικῆς «προστασίας». Τά γράφει ὄξω ἀπό τά δόντια ὁ Μακρυγιάννης: «Διάλυσαν τά μοναστήρια· συνφώνησαν μέ τούς Μπαυαρέζους καί πούλαγαν τά δισκοπότηρα, κι ὅλα τά γερά εἰς τό παζάρι·... Ἀφάνισαν ὅλως διόλου τά μοναστήρια καί οἱ καϊμένοι οἱ καλόγεροι, ὁποῦ ἀφανίστηκαν εἰς τόν ἀγῶνα πεθαίνοντας τῆς πείνας μέσα στούς δρόμους, ὁποῦ αὐτά τά μοναστήρια ἦταν τά πρῶτα προπύργια τῆς ἐπανάστασής μας... καί μέ τά ἔργα τῶν χεριῶν τους ἀπόχτησαν αὐτά, ἀγωνίζοντας καί δουλεύοντας τόσους αἰῶνες· καί ζοῦσαν μαζί τους τόσοι φτωχοί κ’ ἔτρωγαν ψωμί. Καί οἱ ἀναθεματισμένοι τῆς πατρίδας πολιτικοί μας καί οἱ διαφταρμένοι ἀρχιερεῖς... συνφώνησαν μέ τούς Μπαυαρέζους καί χάλασαν καί ρίμαξαν ὅλους τούς ναούς τῶν μοναστηριῶν». Οἱ δυτικόφρονες καί ὅλα τά προϊόντα καί ὑποπροϊόντα τοῦ Γραικυλισμοῦ, ἀποθρασύνονται καί ἁμιλῶνται στήν ξενομανία καί στήν ξετσιπωσιά. Ρωσίζουν, γαλλίζουν, ἀγγλίζουν καί μόνο δέν ἑλληνίζουν.

Ἐναντίον αὐτῆς τῆς ἐξαχρειώσεως, τῆς πνευματικῆς, ἐθνικῆς καί κοινωνικῆς κραιπάλης, προβάλλουν ἀντίσταση οἱ νεοφιλοκαλικοί Πατέρες, Παπουλάκος, Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος καί ἄλλοι, πού μαρτυροῦν καί πεθαίνουν στά μπουντρούμια τῆς βασιλείας. Οἱ Νεομάρτυρες αὐτοί, τοῦ ἐλεύθερου, τάχα, βασιλείου, γίνονται στόχος τοῦ κοινοῦ μετώπου τῶν Γραικύλων καί τῶν ὁμολόγων τους ξένων.

Αὐτά τά «μωρά τοῦ Θεοῦ» ὁ Παπουλάκος, ὁ Φλαμιᾶτος, ὁ Μακρυγιάννης κι ὄχι οἱ τάχα σπουδαῖοι ἀντιστάθηκαν στίς καταλυτικές καί παραμορφωτικές δυνάμεις, πού εἶχαν εἰσβάλει στόν τόπο καί ἀσχημονοῦσαν, σέ ἀπόλυτη συνεργασία μέ τούς Γραικύλους, σέ βάρος τοῦ λαοῦ καί τῆς παραδόσεώς του. Εἴδαμε παραπάνω τή μαρτυρία τοῦ Μακρυγιάννη, πού οἱ Γραικύλοι μέ τούς ξένους ἐπιχείρησαν νά ἀγνοηθεῖ ἡ Ὀρθοδοξία ἀπό τό Σύνταγμα καί μετά τήν ἀντίσταση τοῦ Μακρυγιάννη, ζήτησαν νά τεθεῖ τό θέμα σέ ψηφοφορία. Καί τό αἴτημά του ἔγινε δεκτό παμψηφεί χωρίς ψηφοφορία. Μέχρι πού ἀποπειράθηκαν νά τόν δολοφονήσουν οἱ Γραικύλοι γιά τή νίκη του αὐτή. Ἀλλά, ὅπως γράφει ὁ ἴδιος, «ὁ Θεός τούς νέκρωσε τήν θέλησήν τους». Μήπως δέν ἀποπειράθηκαν τό ἴδιο οἱ ἀπόγονοι τῶν Γραικύλων ἐκείνων, οἱ ψευτοπροοδευτικοί καί κατά τήν πρόσφατη ἀναθεώρηση τοῦ Συντάγματος; Ὅλ’ αὐτά, φίλοι μου, δέν εἶναι καθόλου τυχαῖα, ἀλλά ὑποκρύπτουν τά ἐκθεμελιωτικά σχέδια τῶν Γραικύλων.

Στήν ἐποχή τοῦ Παπαδιαμάντη ἡ κατάσταση δέν μποροῦσε νά εἶναι καλύτερη. Ἡ κάλπικη παράδοση ποτίζει τό ἔθνος ὅλο καί πιό βαθιά. Τό χασίσι ἔχει ἀπορροφηθεῖ ὡς τά μύχια τοῦ ἀσθενοῦς ὀργανισμοῦ. Ὁ μεγάλος μας πεζογράφος, πού οἱ σημερινοί Γραικύλοι φροντίζουν νά τίθεται στό περιθώριο ὅλο καί περισσότερο καθημερινά, στό περίφημο διήγημά του «Λαμπριάτικος ψάλτης», στιγματίζει τό ἔγκλημα.

«Ἄγγλος ἤ Γερμανός ἤ Γάλλος – γράφει μεταξύ τῶν ἄλλων – δύναται νά εἶναι κοσμοπολίτης ἤ ἀναρχικός ἤ ἄθεος ἤ ὅ,τι δήποτε. Ἔκαμε τό πατριωτικόν χρέος του, ἔκτισεν μεγάλην πατρίδα. Τώρα εἶναι ἐλεύθερος νά ἐπαγγέλεται χάριν πολυτελείας τήν ἀπιστίαν καί τήν ἀπαισιοδοξίαν. Ἀλλά Γραικύλος τῆς σήμερον, ὅστις θέλει νά κάμη δημοσία τόν ἄθεον ἤ τόν κοσμοπολίτην, ὁμοιάζει μέ νάνον ἀνορθούμενον ἐπ’ ἄκρων ὀνύχων καί τανυόμενον νά φθάση εἰς ὕψος καί φανῆ καί αὐτός γίγας. Τό Ἑλληνικόν ἔθνος, τό δοῦλον, ἀλλ’ οὐδέν ἦττον καί τό ἐλεύθερον, ἔχει καί θά ἔχη διά παντός ἀνάγκην τῆς θρησκείας του...».

«Νά παύση π.χ. ἡ συστηματική περιφρόνησις τῆς θρησκείας ἐκ μέρους πολιτικῶν ἀνδρῶν, ἐπιστημόνων, λογίων, δημοσιογράφων καί ἄλλων. Ἡ λεγομένη ἀνωτέρα τάξις νά συμμορφωθῇ μέ τά ἔθιμα τῆς χώρας... Νά γίνῃ προστάτις τῶν πατρίων, καί ὄχι διώκτρια. Νά ἀσπασθῇ καί νά ἐγκολπωθῇ τάς ἐθνικάς παραδόσεις.

»Νά μήν περιφρονῇ ἀναφανδόν ὅ,τι παλαιόν, ὅ,τι ἐγχώριον, ὅ,τι ἑλληνικόν. Νά καταπολεμηθῇ ὁ ξενισμός, ὁ πιθηκισμός, ὁ φραγκισμός. Νά μή νοθεύονται τά θρησκευτικά καί τά οἰκογενειακά ἔθιμα... Νά μήν χάσκωμεν πρός τά ξένα...» ((Κριτική ἔκδοση Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλου. «Δόμος» 5 (1988), σ. 158-198).

Καί ἀλλοῦ γράφει: «... ἐκ τῆς παρούσης ἡμῶν γενεᾶς τίς ἠμύνθη περί πάτρης; Ἠμύνθησαν περί πάτρης οἱ ἄστοργοι πολιτικοί, οἱ ἐκ περιτροπῆς μητρυιοί τοῦ ταλαιπώρου ὠρφανισμένου Γένους...».

»Ἄμυνα περί πάτρης θά ἦτο ἡ εὐσυνείδητος λειτουργία τῶν θεσμῶν, ἡ ἐθνική ἀγωγή, ἡ χρηστή διοίκησις, ἡ καταπολέμησις τοῦ ξένου ὑλισμοῦ καί τοῦ πιθηκισμοῦ, τοῦ διαφθείραντος τό φρόνημα καί ἐκφυλίσαντος σήμερον τό ἔθνος, καί ἡ πρόληψις τῆς χρεοκοπίας. Τίς ἠμύνθη περί πάτρης;»

»Καί τί πταίει ἡ γλαῦξ, ἡ θρηνοῦσα ἐπί ἐρειπίων; Πταίουν οἱ πλάσαντες τά ἐρείπια. Καί τά ἐρείπια τά ἔπλασαν οἱ ἀνίκανοι κυβερνῆται τῆς Ἑλλάδος...»

Νομίζω, ὅτι τά λόγια αὐτά τοῦ Παπαδιαμάντη ἰσχύουν τό ἴδιο καί σήμερα. Σάν νά μήν περπάτησε ἀπό τότε τό ἔθνος οὔτε ἕνα βῆμα.

Ἀλλά ὁ μέγας σκιαθίτης δέν θά πάψει νά μάχεται κατά τῆς ξενομανίας τῆς ἐποχῆς του. «Δεν ἔπαυσαν, συνεχίζει, τ’ ἄχυρα καί τά σκύβαλα τοῦ πολιτισμοῦ νά μᾶς ἔρχωνται διαρκῶς μέ τήν πνοήν τῶν ἀνέμων. Ὅλοι... μᾶς φέρουν τ’ ἀπορρίμματα, τά καθάρματα τῶν δογμάτων καί τῶν θεωριῶν... ἀπό τήν Ἑσπερίαν...».

Δέν χρειάζεται πολλή σοφία -κοντά στό νοῦ κι ἡ γνώση- ὅτι καί οἱ Γραικύλοι τῆς σήμερον, δηλαδή τῆς δικῆς μας σήμερον, μποροῦν θαυμάσια νά δοῦν τόν ἑαυτό τους στούς λόγους τούτους τοῦ μεγάλου Σκιαθίτη. Εἶναι καθρέφτης. Εἶναι προφητικό καί γιά μᾶς σήμερα τό κείμενο αὐτό τοῦ Παπαδιαμάντη. Γιατί δέν κάναμε τό πατριωτικό μας χρέος, κι οὔτε χτίσαμε μεγάλη καί κραταιά πατρίδα, ὅπως ὁ Γερμανός, ὁ Ἄγγλος καί ὁ Γάλλος. Καί ὄχι δέν ἐκερδίσαμε τίποτε, παρά τούς ἀγῶνες καί τό αἶμα πού ἐχύσαμε, πάντοτεστό πλευρό τῶν νικητῶν-δημοκρατικῶν δυνάμεων, ἀλλά καί ἐχάσαμε ἀπό τά δικά μας πατρογονικά ἐδάφη.

Ἡ Ἑλλάδα, λοιπόν, ἐκείνη τοῦ 1830, ἡ κομμένη καί ραμμένη στά μέτρα αὐτῶν πού τήν ἔφτιαξαν, τῶν «προστατῶν» καί τῶν ἐγκαθέτων φίλων τους ντόπιων, δρομολογημένη λάθος, ταξιδεύει σέ τρικυμιώδη ἄγνωστα πέλαγα, σάν μεθυσμένο καράβι. Κατευθύνεται πρός ἑνα κάποιο ’22, ἔστω καί μέ κάποιον ἤ μέ κάποιους, ἐνδιαμέσους, θριάμβους. Γιατί εἶναι προδιαγεγραμμένο, ἡ Ἑλλάδα νά ἐπανέλθει πέριξ, περίπου, τῆς παλιᾶς της ἑστίας, τῆς Ἀττικῆς μέ κάποια, ἄν θέλετε, ἐνδοχώρα, ὥστε νά μή σκάσει ἀπό τήν ἀσφυξία. Νά γιατί χάνεται ἡ Μικρασία, ἡ Κωσταντινούπολη, ἡ Ἀνατολική Ρωμυλία, τά τμήματα τῆς Μακεδονίας, ἡ Κύπρος καί ἡ Βόρειος Ἤπειρος... Νά γιατί ἀπειλοῦνται –καί ἀπειλοῦνται πραγματικά- τά νησιά μας.

Ἀλλά τότε, φίλοι μου, πού συνέβαιναν αὐτά καί ἄλλα πολλά, πού δέν εἶναι δυνατό νά μνημονευθοῦν ἐδῶ, κρατοῦσαν ἀκόμα γερά οἱ θεσμοί , καί οἱ ἀξίες ἦταν τιμή καί καμάρι, κορόνα τοῦ καθενός. Τοῦ πλούσιου καί τοῦ φτωχοῦ, τοῦ νέου καί τοῦ γέρου, ὅλου τοῦ λαοῦ, ἀρχόντων καί ἀρχομένων. Ἦταν ὑγιῆ τά ἤθη καί αὐτά κατηύθηναν ὅλων τίς πράξεις. Πρῶτα - πρῶτα ὑπῆρχε οἰκογένεια ὡς συνισταμένη ὅλων τῶν ἀξιῶν τῆς ζωῆς πού εἶναι. Τώρα ἡ οἰκογένεια πάει περίπατο. Πρώτη-πρώτη τή χτύπησαν οἱ κακοῦργοι, γιατί γνωρίζουν, ὅτι χτυπώντας τήν οἰκογένεια, χτυποῦσαν τήν κοινωνία καί τό ἔθνος μας στή ρίζα τους.

Μετά ἄρχισαν νά χτυποῦν τήν Ἐκκλησία, τάχα οἱ ἄνομοι, ὅτι ἐνδιαφέρονται γιά τήν κάθαρσή της, ἐνῶ σκοπός τους εἶναι νά τήν θέσουν στό περιθώριο σάν ἕνα παραδοσιακό, παλαιοντολογικό φαινόμενο κατάλληλο γιά τό μουσεῖο. Καί ξέρετε γιατί; Γιατί γνωρίζουν καλά, μά πολύ καλά ὅτι παραμερίζοντας τήν Ἐκκλησία, παραμερίζουν ὅλα τά ἐμπόδια γιά τήν ἐπικράτησή τους, ἐπειδή ἡ Ἐκκλησία ὑπῆρξε, σέ ὅλους τούς αἰῶνες, ἡ κιβωτός τῆς πνευματικῆς καί ἐνσάρκου σωτηρίας τοῦς Γἐνους μας. Καί ἐπειδή, καθώς σαφῶς τό τονίζει ὁ Κωνσταντῖνος Παπαρηγόπουλος, ὁ Ἑλληνισμός σώθηκε χάρις στήν συμμαχία του μέ τόν Χριστιανισμό. Νά γιατί βάλλουν οἱ ψευδοπροοδευτικοί κατά τοῦ Ἑλληνοχριστιανικοῦ πολιτισμοῦ. Καί ἀκόμα γιατί ἡ Έκκλησία μας ἡ ὀρθόδοξη, εἶναι ὁ μοναδικός φορέας τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς δημοκρατικῆς παραδόσεως τοῦ λαοῦ μας. Αὐτή ἡ λέξη Ἐκκλησία εἶναι ἑλληνικότατη καί τό συνοδικό σύστημα διοικήσεώς της, ὁ ἀρχαῖος δῆμος τῶν προγόνων μας. Αὐτή ἡ Ἐκκλησία μας, ἔκαμε βίωμά της τήν γνήσια ἑλληνική Δημοκρατία, ἐνῶ οἱ ξενόδουλοι ψευτοπροοδευτικοί, εἶναι ἄτομα ὁλοκληρωτικῆς ψυχολογίας, ἐπικίνδυνα.

Ἀκολούθησε, μεθοδικῶς, ἡ ἐπέκταση τοῦ σατανικοῦ τους σχεδίου, στίς μεγάλες ἀξίες τῆς ζωῆς, μέ πρώτη καί καλύτερη τόν πατριωτισμό, ἀπό τήν ὁποία πηγάζουν πολλές ἄλλες. Ὁ πατριωτισμός σήμερα εἶναι χολερόβλητος κι ὁ πατριώτης συνώνυμος τοῦ ἐχθροῦ τοῦ λαοῦ, πρόσωπο ὕποπτο, ἐπικίνδυνο, ὑπό διωγμό.

Καί τό κανονικό ξήλωμα τῶν ἑλληνικῶν ἀξιῶν συνεχίζεται μέ τήν γλώσσα, τήν ἀξία τῶν άξιῶν, τήν ὁποία ἐκχυδαΐζουν καί ὁδηγοῦν σταδιακῶς πρός τήν λατινικήν, νά πάψουμε δηλαδή νά μιλᾶμε τή γλώσσα τῶν προγόνων μας, τή γλώσσα τοῦ Ἀριστοτέλη, τοῦ Πλάτωνα, τοῦ Σοφοκλῆ καί τοῦ Αἰσχύλου, τή γλώσσα τῆς Ἀποκαλύψεως, τῆς Ὀρθοδοξίας μας, τοῦ Ἐρωτόκριτου καί τῶν δημοτικῶν τραγουδιῶν, τοῦ Σολωμοῦ καί τοῦ Κάλβου κι ὅλων τῶν μεγάλων τοῦ Γένους μας.

Ὁ ἐκμαυλισμός τῆς νεολαίας, βασικός στόχος τους. Ὁ ἀποπροσανατολισμός της ἀπό τίς ἀξίες καί τά ἰδανικά τοῦ ἔθνους ἔχει προκαλέσει, φοβᾶμαι, ἀνεπανόρθωτη ζημιά. Δεσμία τοῦ ἰδεολογικοῦ λαθρεμπορίου, σέ σοβαρό ποσοστό βρίσκεται ὑπό τήν ἐπήρεια «σκληροῦ» ναρκωτικοῦ. Θά ἐπανέλθει ἄραγε; Τό εὐχόμαστε.

Ἀνάλογες καί ἐξίσου δραστικές καί ἐπικίνδυνες μεθοδεύσεις, ἐφαρμόζονται, ὄχι πλέον ἀφανῶς, ἀλλά προκλητικῶς, καί στήν Ἱστορία, τήν ὁποία ἀναθεωροῦν καί «διορθώνουν» τά σημεῖα πού τούς ἐνδιαφέρουν στά σχετικά ἐγχειρίδια τῆς Δημοτικῆς καί Μέσης Ἐκπαιδεύσεως. Δέν θέλω νά ἀναφερθῶ στό «1984» τοῦ Τζ. Ὄργουελ, ὅτι δηλαδή ἐπιδιώκεται καί ἡ τελεία ἀποκοπή ἀπό τό παρελθόν. Ἀσφαλῶς ὅμως ἕνας τέτοιος κίνδυνος ἄρχισε νά διαφαίνεται πλέον καθαρά καί ἡ ἀντίδραση πρέπει νά εἶναι ἄμεσος καί δραστική πρίν εἶναι πολύ ἀργά. Σπασμωδικές κινήσεις μεμονωμένων ἀτόμων ἤ καί ὁμάδων, εἶναι ἀνεπαρκεῖς. Καί ὄχι μόνο τοῦτο, ἀλλά ἐνθαρρύνουν τόν ἐχθρό νά ἐπανέλθει ἰσχυρότερος, νά προωθήσει τίς θέσεις του.

Τώρα δέν μᾶς μένει παρά μιά καθολική πνευματική ἐξέγερση. Νά ἐγκαταλείψουμε τούς τύπους καί τά γραφεῖα καί νά βγοῦμε ἔξω, προκαλώντας κατά μέτωπο τόν ἐχθρό.

(Κώστα Σαρδελῆ, Ἡ προδομένη Παράδοση, Οἱ Γραικύλοι τῆς σήμερον, Β΄ Τόμος, ἐκδ. Τήνος, 1991, σελ. 9-24)