Μπαμπάς

Μέχρι κάποια ηλικία, το παιδί σου σε θεωρεί ως τον καλύτερο πατέρα του κόσμου.

Μπορεί να είσαι καλός ή κακός άνθρωπος, εργατικός ή τεμπέλης, στοργικός ή αδιάφορος, δολοφόνος, εργοδότης, εργάτης, υπάλληλος, άνεργος, άεργος, στρατιωτικός, μπάτσος, δημοσιογράφος, αγρότης, συγγραφέας, καφετζής, ταξιτζής, αθλητής, σερβιτόρος, κλέφτης, καθηγητής, περιπτεράς, απατεώνας, μπορεί να είσαι προσγειωμένος ή ψώνιο, να είσαι εκεί ή να λείπεις συνέχεια, να σπέρνεις αγάπη ή μίσος στην καρδιά του, να ξέρεις τα πάντα γι’ αυτό ή να μην ξέρεις τίποτα. Ό,τι κι αν είσαι, θα σ’ αγαπάει χωρίς καμία προϋπόθεση -επειδή, απλώς, είσαι ο πατέρας του.

Κι έρχεται μια στιγμή που αυτό αλλάζει. Σ’ αγαπάει, αλλά το ζυγίζει. Μετά, το ζυγίζει καλύτερα. Όσο μεγαλώνει, περνάς κι εσύ από το φίλτρο του για τον κόσμο και τους ανθρώπους, είσαι ένας άνθρωπος τριγύρω του που πρέπει να κρίνει, έστω και με λιγότερη αυστηρότητα. Αλλά θα σε κρίνει. Κι αν δεν φτάνεις στο μπόι του, αν νιώθει λειψό από όσα του έχεις δώσει κι όσα μπορείς να του δώσεις, θα σ’ απορρίψει. Θα σε κάνει στην άκρη. Θα ξαναδεί όλη του τη ζωή σε δεύτερη ανάγνωση και θα σε τιμωρήσει αναδρομικά. Για τις ώρες που έλειπες, για τις νύχτες που δεν πέρασες δίπλα στο κρεβάτι του, για τα «όχι» που είπες προκαταβολικά πριν τελειώσει αυτό που ήθελε να ζητήσει. Για όσα του στέρησες επειδή δεν ήθελες να τα στερηθείς εσύ. Μια μέρα, το παιδί σου δεν θα είναι παιδί σου αλλά ένας άνθρωπος και θα σε αντιμετωπίσει ως άνθρωπο -εκείνη τη μέρα δικάζεσαι για όλα.

Καμιά φορά ξεχνιέμαι και νιώθω Θεός. Με ένα μου βλέμμα, με ένα μου νεύμα αλλάζω τη διάθεσή τους. Τη μέρα τους. Τη ζωή τους όλη, αν το καλοσκεφτείς, αφού η ζωή τους είναι κάτι απλό και δίχως περίπλοκες αναλύσεις. Τι θα πει ο μπαμπάς, αν συμφωνεί ο μπαμπάς, γιατί λείπει ο μπαμπάς. Ξεχνιέμαι, επειδή τώρα είναι εύκολο, η οπτική τους για τον κόσμο περνάει κι από την οπτική του μπαμπά. Μια μέρα δε θα περνάει. Θα έχω δώσει εφόδια, θα έχω αρματώσει τη σκέψη τους με όσα μπορώ να τις μεταδώσω, αλλά μια μέρα θα με κάνουν στην άκρη επειδή θα τους κρύβω τον ήλιο και θα θελήσουν να τον κοιτάξουν κατάματα. Ελπίζω να τις έχω δώσει τόσα πολλά που να λένε «ο μπαμπάς μου» και το βλέμμα τους να είναι όπως είναι τώρα που με χρειάζονται ακόμα και για να πιούνε νερό. Να με αγαπάνε όσο τώρα, να φτάσουν μέχρι και στο γήπεδο να με πηγαίνουν όταν δεν θα μπορώ να πάω μόνος μου να βλέπω τον ΠΑΟΚ. Και να λένε «κάποτε μας έφερνες εσύ, τώρα θα σε πηγαίνουμε εμείς».