Στη Μνήμη του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΕΦΕΡΗ και της Θάλασσας, που πασχίζουμε να την εξαντλήσουμε!!!

Στη Μνήμη του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΕΦΕΡΗ και της Θάλασσας,

που πασχίζουμε να την εξαντλήσουμε!!!

Η θάλασσα∙ πώς έγινε έτσι η θάλασσα;

Άργησα χρόνια στα βουνά∙

με τύφλωσαν πυγολαμπίδες.

Τώρα σε τούτο τ’ ακρογιάλι περιμένω

ν’ αράξει ένας άνθρωπος

ένα υπόλειμμα, μια σχεδία.

Μα μπορεί να κακοφορμίσει η θάλασσα;

Ένα δελφίνι την έσκισε μια φορά

κι ακόμη μια φορά

η άκρη του φτερού ενός γλάρου.

Κι όμως ήταν γλυκό το κύμα

όπου έπεφτα παιδί και κολυμπούσα

κι ακόμη σαν ήμουν παλικάρι

καθώς έψαχνα σχήματα στα βότσαλα,

γυρεύοντας ρυθμούς,

μου μίλησε ο θαλασσινός Γέρος:

«Εγώ είμαι ο τόπος σου∙

ίσως να μην είμαι κανείς

αλλά μπορώ να γίνω αυτό που θέλεις». 

Γιώργος Σεφέρης «Επί σκηνής» [Δ΄]