Αρχαία μας φεγγάρια

Τά ἀρχαῖα μας φεγγάρια, μές τούς θρύλους ταξειδεύουν,

σάν Πανσέληνοι κι ἀγάπες, στίς πατρίδες τίς παληές μας

καί νυχτιές παραμυθένιες, στά μυστήρια τους μαγεύουν,

τίς ἀνάσες τῶν ὀνείρων, στῶν νυχτῶν τίς ἀγκαλιές μας.

Μιά στήν Σμύρνη μιά παρέκει, στοῦ Βοσπόρου τό κατῶφλι,

σάν τά χίλια χρόνια μπαίνουν, -τῶν Ἑλλήνων- μές τήν πόλη

καί γιά λίγο μαγεμένα, στῆς Ἁγιά Σοφιᾶς τ' ἀνώφλι,

στέκουν κάνουν τόν Σταυρό τους, σάν Ρωμηοί ὀνειροπόλοι

καί τίς ρότες ζωγραφίζουν, στά νερά τοῦ Ἑλλησπόντου,

νά τίς βροῦν οἱ Ἀργοναῦτες, πού παλεύουν μέ τό κῦμα

καί τραβοῦν γιά τίς ἀκτές μας, τίς ἀρχαῖες μας τοῦ Πόντου,

νά ξεπλύνουν τῶν βαρβάρων, τό ἀνόσιο τους τό κρῖμα.

Κι ἄν σταθοῦν λίγο μαζί σου,  τότε νοιώθεις τίς δονήσεις,

πού λικνίζουνε τό φῶς τους, μές τοῦ Σύμπαντος τίς στράτες

κι ἄν λουστεῖς μές τήν μαγεία, τ' ἀσημιοῦ τους θά μεθύσεις

κι ἡ ἀλήθεια σου θά μοιάζει, μέ χιλιάδες αὐταπάτες.

Ὤ ἀρχαῖα μου Φεγγάρια, ὤ πανέμορφες Σελῆνες,

μιά Πανσέληνος ἀπόψε, σάν Οὐράνιος προβολέας,

στίς ὀθόνες μας προβάλλει, τῶν ὀνείρων τίς Σειρῆνες,

πού χορεύουν στά σκοτάδια, τῆς γαλάζιας του αὐλαίας

κι ἔτσι λάμπουν καί οἱ ἴσκιοι, στό κατάστρωμα τῶν χρόνων,

τό πλατύ τό πελαγίσιο, σκλάβοι ἄρχοντες κι ἀγγέλοι

κι οἱ νεράιδες τῆς νύχτας, μές τούς θρύλους τῶν αἰώνων

κι ἡ πατρίδα ἡ Ἑλλάδα, σάν ὀνείρων μιά κυψέλη.

ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΕΚΤΕΛΕΣΗΣ ΚΑΡΑΟΛΗ ΚΑΙ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

21.19΄58΄΄10/5/2017

Αἰῶνες τώρα προσπαθοῦν, κατακτητές βαρβάροι,

δικάζοντας τά ὄνειρα, π' ἀνθίζουν Ἱστορία

καί κεῖνα πλέον ὡς ποθοῦν, στόν θάνατο ζευγάρι,

ἀθανασίας γίνονται, μέ τήν Ἐλευθερία.

Κι αὐτήν τήν λέν Καραολή, μαζί καί Δημητρίου

καί χαίρεται τά κύματα, στῆς Κύπρου τ' ἀκρογιάλια

καί στά βουνά (ὀ)νειροπολεῖ, παλμοῦ ἐγερτηρίου

καί μπρός στήν Παναγία μας, φλογίζει μανουάλια.

Ιωάννης Μαλτέζος