Οσοι στην Ελλάδα σήμερα διαχειρίζονται εξουσία (την οικονομία, τους θεσμούς, τις διεθνείς σχέσεις της χώρας – ή το ΠΡΟ-ΠΟ, το ΛΟΤΤΟ, τα διόδια) εμφανίζονται ειτε παγερά αδιάφοροι, ειτε με εξόφθαλμη άγνοια για κάποιες διακρίσεις: Τη διάκριση της αλήθειας από το ψέμα, της τιμιοτητας από την ατιμία, της ευθύτητας από τη δολιότητα, της φιλαλληλίας από την εγωλαγνεία, της ελευθερίας από την καταδυνάστευση.
Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, μοιάζει να έχει συντελεστεί ένας παλι-βαρβαρισμός, δίχως προσχήματα ή εξωραϊσμούς: παλινδρόμηση στην αλογία του ενστίκτου, στη βουλιμία της αρπαγής. Είναι σαν να ζουμε ακομα στην προ-ιστορικη εποχη.
Ισως να αποδείχνεται πιο καταστροφικός από όσο μπορούσαμε να διανοηθούμε, ο μηδενιστικός αμοραλισμός «δογμάτων» όπως:
«Εναν πρωθυπουργό δεν τον παραπέμπεις να δικαστεί, απλώς δεν τον επανεκλέγεις».
Μια τέτοια διαστροφική λογική, που αμνηστεύει οποιοδήποτε πολιτικό - κοινωνικό έγκλημα προκειμένου να μην προκληθεί «εθνικός διχασμός», παγίωσε και θεσμοποίησε κάτι πολύ χειρότερο από έναν εμφύλιο πόλεμο: Την ασυδοσία, που γεννιέται νομοτελειακά από την ατιμωρησία.
Τα πολιτικα εγκληματα ξεκινουν με τις «πελατειακές σχέσεις» κομμάτων - πολιτών: Ενα κόμμα που εξαγοράζει την ψήφο του πολίτη αντιπροσφέροντάς του μόνιμο διορισμό στο Δημόσιο, χωρίς κρίση - αξιολόγηση, η κοινωνική λογική θα απαιτούσε: να χάνει την άδεια λειτουργίας του το κόμμα και οι φυσικοί αυτουργοί της συναλλαγής να τιμωρούνται με απώλεια πολιτικών δικαιωμάτων.
Το ρουσφέτι είναι ειδεχθές κοινωνικό έγκλημα, καθήλωση στην υπανάπτυξη. Πρωθυπουργοί και υπουργοί Οικονομικών που συνομολογούν και υπογράφουν δανεισμό της χώρας, καταφανώς υπέρτερο των δυνατοτήτων της να αποπληρώσει με συνέπεια το χρέος, πρεπει να τιμωρούνται με ποινές εγκλήματος έσχατης προδοσίας.
Η «έσχατη προδοσία» δεν είναι έννοια φορτισμένη με πατριωτικούς συναισθηματισμούς Μεγάλης Ιδέας. Είναι η ρεαλιστική ευθύνη για την αγωνία επιβίωσης, για το μαρτύριο της ανεργίας, τον εξευτελισμό της ανέχειας εκατομμυρίων συνανθρώπων.
Εγκλημα κατάφωρης απανθρωπίας είναι και η εκχώρηση ραδιοτηλεοπτικών συχνοτήτων (πολύτιμης κοινωνικής περιουσίας) στην αθλιότητα και στον πρωτογονισμό ενός μικρεμπορίου που, σε εικοσιτετράωρη βάση, ασελγεί αδιάντροπα στην αισθητική του πολίτη, στη νοημοσύνη του και στη γλώσσα του.
Είναι έγκλημα απανθρωπίας, γιατί μετασχηματίζει την πληροφόρηση - ενημέρωση - καλλιέργεια του πολίτη σε βιασμό του από τη μικρονοϊκή εμπορολαγνεία. Φτάσαμε σε σημείο, αυτή η εμπορία της ντροπής να γίνεται το εφαλτήριο για την ανάδυση «κορυφαίων» στην πολιτική ηγεσία του τόπου.
Ο μηδενιστικός αμοραλισμός που σαρώνει, από άκρη σε άκρη, σαράντα χρόνια τώρα, την κάποτε Ελλάδα, δεν μπορεί να αναχαιτιστεί με νομοθετήματα, καινούργια διοικητικά σχήματα, εμπνεύσεις εκσυγχρονιστών. Η ελλαδική κοινωνία έχει ανάγκη από πολιτικούς με νοοτροπία και τόλμη κοινωνικού μεταρρυθμιστή.
Ποια η διαφορά; Ο πολιτικός σχεδιάζει με τη λογική της αποτελεσματικότητας: «Θα μειώσω το παρασιτικό κράτος, για να επιδιώξω ορατή βελτίωση του Συστήματος Υγείας». Ο κοινωνικός μεταρρυθμιστής σχεδιάζει με τη λογική της έμβιας λειτουργικότητας, της σποράς - καρποφορίας: «Θα διδάξω Αρχαία Ελληνικά στα σχολειά, για να έχω αύξηση της παραγωγικότητας στα υπουργεία». «Θα ξαναγυρίσω με εντιμότητα στην τοπική αυτοδιοίκηση (στην Αυτοδιαχειριζόμενη Κοινότητα), για να εξυγιάνω τη λειτουργία των Τραπεζών»!
Φυσικά, μια τέτοια λογική, για το σημερινό κομματικό κατεστημένο της «προοδευτικής» ολιγόνοιας και του αποτελματωμένου «εκσυγχρονισμού», ηχεί σαν φωνη βοωντος εν τη ερημω. Επαγγελματίες εξουσιαστές είναι οι άνθρωποι που δεν μπορούν να δουν τίποτα πέρα από τη μύτη τους και τον απληστο πισινο τους. Τυφλωμενοι από το χρημα, δεν αντιλαμβανοντε την δυναμική που έχει ο Αρμαγεδώνας της σκόπιμης λαθρο-μεταναστευσης, ή την εφιαλτική κλεψύδρα του «δημογραφικού» που μετράει τα χρόνια ως την οριστική μας εξαφάνιση.
Ομως τίποτα δεν μπορεί να τους μετακινήσει από το ρίζωμα και την προσκόλλησή τους στη παραφροσυνη της εξουσιαστικής ηδονής.
Γι’ αυτό και αυτονόητη η εμμονή ολόκληρου του «πολιτικού φάσματος» στην αμνήστευση κάθε κοινωνικού εγκλήματος των εκάστοτε εξουσιαστών μας: Των αυτουργών του τερατώδους υπερδανεισμού της χώρας (όλοι αδίκαστοι και μας κουνάνε το δάχτυλο). Των κορυφαίων του οργίου προσλήψεων στο Δημόσιο. Των αιωνιων λαμογιων της καταληστευσης του δημοσιου (δικου μας) χρηματος. Αμνήστευση της διαχρονικης ληστειας των αρπακτικων και απληστων λαμογιων. Αμνήστευση της συνεχους κοροηδιας ενός ιστορικου εθνους. Αμνηστευση των πολιτικων εγκληματων από ξευτελισμενα ερπετα της δημοκρατιας, εναντιον ενός ολοκληρου φουκαρα λαου.
Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, μοιάζει να έχει συντελεστεί ένας παλι-βαρβαρισμός, δίχως προσχήματα ή εξωραϊσμούς: παλινδρόμηση στην αλογία του ενστίκτου, στη βουλιμία της αρπαγής. Είναι σαν να ζουμε ακομα στην προ-ιστορικη εποχη.
Ισως να αποδείχνεται πιο καταστροφικός από όσο μπορούσαμε να διανοηθούμε, ο μηδενιστικός αμοραλισμός «δογμάτων» όπως:
«Εναν πρωθυπουργό δεν τον παραπέμπεις να δικαστεί, απλώς δεν τον επανεκλέγεις».
Μια τέτοια διαστροφική λογική, που αμνηστεύει οποιοδήποτε πολιτικό - κοινωνικό έγκλημα προκειμένου να μην προκληθεί «εθνικός διχασμός», παγίωσε και θεσμοποίησε κάτι πολύ χειρότερο από έναν εμφύλιο πόλεμο: Την ασυδοσία, που γεννιέται νομοτελειακά από την ατιμωρησία.
Τα πολιτικα εγκληματα ξεκινουν με τις «πελατειακές σχέσεις» κομμάτων - πολιτών: Ενα κόμμα που εξαγοράζει την ψήφο του πολίτη αντιπροσφέροντάς του μόνιμο διορισμό στο Δημόσιο, χωρίς κρίση - αξιολόγηση, η κοινωνική λογική θα απαιτούσε: να χάνει την άδεια λειτουργίας του το κόμμα και οι φυσικοί αυτουργοί της συναλλαγής να τιμωρούνται με απώλεια πολιτικών δικαιωμάτων.
Το ρουσφέτι είναι ειδεχθές κοινωνικό έγκλημα, καθήλωση στην υπανάπτυξη. Πρωθυπουργοί και υπουργοί Οικονομικών που συνομολογούν και υπογράφουν δανεισμό της χώρας, καταφανώς υπέρτερο των δυνατοτήτων της να αποπληρώσει με συνέπεια το χρέος, πρεπει να τιμωρούνται με ποινές εγκλήματος έσχατης προδοσίας.
Η «έσχατη προδοσία» δεν είναι έννοια φορτισμένη με πατριωτικούς συναισθηματισμούς Μεγάλης Ιδέας. Είναι η ρεαλιστική ευθύνη για την αγωνία επιβίωσης, για το μαρτύριο της ανεργίας, τον εξευτελισμό της ανέχειας εκατομμυρίων συνανθρώπων.
Εγκλημα κατάφωρης απανθρωπίας είναι και η εκχώρηση ραδιοτηλεοπτικών συχνοτήτων (πολύτιμης κοινωνικής περιουσίας) στην αθλιότητα και στον πρωτογονισμό ενός μικρεμπορίου που, σε εικοσιτετράωρη βάση, ασελγεί αδιάντροπα στην αισθητική του πολίτη, στη νοημοσύνη του και στη γλώσσα του.
Είναι έγκλημα απανθρωπίας, γιατί μετασχηματίζει την πληροφόρηση - ενημέρωση - καλλιέργεια του πολίτη σε βιασμό του από τη μικρονοϊκή εμπορολαγνεία. Φτάσαμε σε σημείο, αυτή η εμπορία της ντροπής να γίνεται το εφαλτήριο για την ανάδυση «κορυφαίων» στην πολιτική ηγεσία του τόπου.
Ο μηδενιστικός αμοραλισμός που σαρώνει, από άκρη σε άκρη, σαράντα χρόνια τώρα, την κάποτε Ελλάδα, δεν μπορεί να αναχαιτιστεί με νομοθετήματα, καινούργια διοικητικά σχήματα, εμπνεύσεις εκσυγχρονιστών. Η ελλαδική κοινωνία έχει ανάγκη από πολιτικούς με νοοτροπία και τόλμη κοινωνικού μεταρρυθμιστή.
Ποια η διαφορά; Ο πολιτικός σχεδιάζει με τη λογική της αποτελεσματικότητας: «Θα μειώσω το παρασιτικό κράτος, για να επιδιώξω ορατή βελτίωση του Συστήματος Υγείας». Ο κοινωνικός μεταρρυθμιστής σχεδιάζει με τη λογική της έμβιας λειτουργικότητας, της σποράς - καρποφορίας: «Θα διδάξω Αρχαία Ελληνικά στα σχολειά, για να έχω αύξηση της παραγωγικότητας στα υπουργεία». «Θα ξαναγυρίσω με εντιμότητα στην τοπική αυτοδιοίκηση (στην Αυτοδιαχειριζόμενη Κοινότητα), για να εξυγιάνω τη λειτουργία των Τραπεζών»!
Φυσικά, μια τέτοια λογική, για το σημερινό κομματικό κατεστημένο της «προοδευτικής» ολιγόνοιας και του αποτελματωμένου «εκσυγχρονισμού», ηχεί σαν φωνη βοωντος εν τη ερημω. Επαγγελματίες εξουσιαστές είναι οι άνθρωποι που δεν μπορούν να δουν τίποτα πέρα από τη μύτη τους και τον απληστο πισινο τους. Τυφλωμενοι από το χρημα, δεν αντιλαμβανοντε την δυναμική που έχει ο Αρμαγεδώνας της σκόπιμης λαθρο-μεταναστευσης, ή την εφιαλτική κλεψύδρα του «δημογραφικού» που μετράει τα χρόνια ως την οριστική μας εξαφάνιση.
Ομως τίποτα δεν μπορεί να τους μετακινήσει από το ρίζωμα και την προσκόλλησή τους στη παραφροσυνη της εξουσιαστικής ηδονής.
Γι’ αυτό και αυτονόητη η εμμονή ολόκληρου του «πολιτικού φάσματος» στην αμνήστευση κάθε κοινωνικού εγκλήματος των εκάστοτε εξουσιαστών μας: Των αυτουργών του τερατώδους υπερδανεισμού της χώρας (όλοι αδίκαστοι και μας κουνάνε το δάχτυλο). Των κορυφαίων του οργίου προσλήψεων στο Δημόσιο. Των αιωνιων λαμογιων της καταληστευσης του δημοσιου (δικου μας) χρηματος. Αμνήστευση της διαχρονικης ληστειας των αρπακτικων και απληστων λαμογιων. Αμνήστευση της συνεχους κοροηδιας ενός ιστορικου εθνους. Αμνηστευση των πολιτικων εγκληματων από ξευτελισμενα ερπετα της δημοκρατιας, εναντιον ενός ολοκληρου φουκαρα λαου.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. Η ΕΛΛΑΔΑ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΕΝΑΝ ΝΕΟ "ΠΟΛΙΤΙΚΟ" ΜΕΓΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ.
ΑπάντησηΔιαγραφή