Μια μικρή ιστορία αφιερωμένη στην σημερινή Ημέρα της αεροπορίας και σε όλους εκείνους που δεν πέταξαν ποτέ, αλλά κράτησαν τον ουρανό καθαρό
Δεν ήταν πιλότος. Ή τουλάχιστον όχι με τη στολή και τα σήματα που φαντάζεσαι.
Ήταν ο τύπος που κοιτούσε τα αεροπλάνα να φεύγουν από το "Μακεδονία" και έλεγε πάντα την ίδια φράσης
«Όλοι κάπου πάνε εκτός από μένα».
Και γελούσε. Όχι με πίκρα, αλλά με εκείνο το ήρε μο χαμόγελο των ανθρώπων που ξέρουν ότι δεν χρειάζεται να απογειωθείς για να νιώσεις το ύψος.
Δούλευε μια ζωή στα καύσιμα της 113 Πτέρυγας Μάχης, κάτω απ' τις φτερούγες. Ξεκινούσε πριν χα ράξει, τελείωνε όταν είχαν φύγει και οι τελευταίες πτήσεις για Αθήνα
«Ούτε μία δεν έχασες», του έλεγε ο επόπτης,
«Καμία δεν ήταν δική μου», απαντούσε.
Τα χρόνια πέρασαν και τον φώναζαν πια το γερο-Νί-κος της πίστας". Τα παιδιά της νέας βάρδιας τον πεί ραζαν πως αναγνωρίζει τα F-16 απ' τον ήχο τους, κι εκείνος το επιβεβαίωνε με μια δόση περηφάνιας:
«Το 199, όταν ήρθαν οι πρώτοι στη Σούδα, εγώ τους έβαλα το πρώτο λίτρο καύσιμο. Κι έμεινε πάνω μου η μυρωδιά.
Δεν παντρεύτηκε ποτέ. Είχε όμως ένα ραδιόφωνο στο μικρό του διαμέρισμα στον Εύοσμο. Κάθε 8 Νοεμβρίου, Ημέρα της Αεροπορίας, το άνοιγε και άκουγε τις τελετές από τα ρεπορτάζ. Έλεγε πως ο ωραιότερος ήχος στον κόσμο δεν είναι η απογείωση, αλλά η επιστροφή.
«Να γυρνάς πίσω σημαίνει ότι επέζησες του ονεί που σου», συνήθιζε να λέει.
Κάποιοι λένε πως ένα απόγευμα, λίγο προτού δύσει ο ήλιος πάνω απ' τον Θερμαϊκό, ο γερο-Νίκος άφησε το πόστο του για πρώτη φορά. Πήρε άδεια χωρίς λόγο.
Περπάτησε ως τον φράχτη του αεροδρομίου, εκεί που τελειώνει η πίστα και αρχίζει το τίποτα. Έβγαλε το καπέλο του, το πέταξε ψηλά και είπε:
«Αυτό είναι το πιο κοντινό που θα φτάσω ποτέ σ'ένα σύννεφα».
Κι έφυγε.
Άλλοι είπαν πως τον πήραν οι συγγενείς του. Αλλοι πως απλώς κουράστηκε.
Μα κάθε 8 Νοεμβρίου, κάποιοι ορκίζονται πως ακούνε έναν ήχο στο παλιό interconι του σταθμού καυσίμων.
Μια φωνή που λέει «Έτοιμο το αεροπλάνο, καπετάνιε. Τα φτερά γε μάτα. Καύσιμο ψυχή 100%
Ίσως να ήταν πάντα αυτός ο ρόλος τους να γεμίζει τις δεξαμενές των άλλων
Να δίνει σε κάποιον άλλον τη δύναμη να πετάξει.
Στην τελική, τι είναι η πτήσης Ένα άλμα πίστης, ένα λεπτό ανάμεσα στο έδαφος και το όνειρο, κι ένας άν θρωπος που σε σπρώχνει από κάτω με τη φωνή του
Όπως οι πιλότοι του Αιγαίου που δεν φαίνονται ποτέ, μα τους νιώθεις κάθε φορά που σηκώνεις τα μάτια στον ουρανό
Η Ημέρα της Αεροπορίας δεν είναι μόνο για όσους πετούν. Είναι και για όσους δεν πέταξαν ποτέ, αλλά κράτησαν τον ουρανό καθαρό για τους υπόλοιπους.
Για τους γερανούς που γεμίζουν δεξαμενές, για τις φωνές του ελέγχου, για τους μηχανικούς που δεν κοιμήθηκαν, για τους ανθρώπους που έμειναν πίσω για να φύγουμε εμείς,Ο γερο-Νίκος ίσως να μην μπήκε ποτέ σε πιλοτήρια.Αλλά έμαθε κάτι πιο σπουδαίο
Ότι το ύψος είναι για τα αεροπλάνα. Το ανάστημα, για τους ανθρώπους.
Κι εκείνη η μέρα του χρόνου που σηκώνουμε το βλέμμα ψηλά, ίσως είναι η μόνη που μας θυμίζει πως όλοι κάποτε ονειρευτήκαμε να πετάξουμε, κι αν δεν τα καταφέραμε, τουλάχιστον κρατήσαμε το βλέμμα στραμμένο προς τα πάνω.
Άλλωστε, ο ουρανός δεν ανήκει σε κανέναν... Μόνο σε όσους συνεχίζουν να τον κοιτούν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου