Της Μαρίας Δεδούση
Δεν ξέρω αν ο κόσμος θα τελειώσει με έναν κρότο ή με έναν λυγμό, ο ΣΥΡΙΖΑ πάντως επιμένει να μην τελειώνει μετά τις απανωτές γελοιότητες και θέλει να μας σερβίρει περισσότερες, ακόμη και του είδους που δεν φανταζόμασταν καν ότι υπάρχουν.
Μετά τα όσα φαιδρά έγιναν στο συνέδριό τους, αλλά και όσα φαιδρά οδήγησαν σε αυτό, τώρα η πίστα ανέβηκε ακόμη περισσότερο και κάθονται οι κασσελακικοί βουλευτές και κοιτάνε τους άλλους, μέσα στο ίδιο κόμμα, διότι όποιος τολμήσει να παραιτηθεί αυτήν τη στιγμή, θα ρίξει το κόμμα στην τρίτη θέση και άρα αυτό θα πάψει να είναι αξιωματική αντιπολίτευση.
Καμία ντροπή
Η Θεοδώρα Τζάκρη, ας πούμε. Είναι αποκρουστικό το γεγονός ότι η Θεοδώρα Τζάκρη δεν έχει παραιτηθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι σχεδόν τρομακτικό.
Και δεν είναι μόνο η Τζάκρη φυσικά, απλώς η δική της περίπτωση είναι εκθαμβωτική. Ξεμένω από επίθετα, όπου να ’ναι.
Είναι και κάνα δυο από το Επικρατείας, οι οποίοι δεν ψηφίστηκαν καν, στην πραγματικότητα τους χάρισε ο ΣΥΡΙΖΑ τις έδρες και τώρα θέλουν να τις πάρουν να τις πάνε στα σπίτια τους, να τις βάλουν πάνω από το τζάκι. Ή κάθονται ακίνητοι και αμίλητοι σε ένα κόμμα που κατηγόρησαν για ένα σωρό πράγματα και του οποίου υποστήριξαν μέχρις εσχάτων τον έκπτωτο αρχηγό. Ο οποίος, με τη σειρά του, έχει κηρύξει ανένδοτο αγώνα εναντίον του κόμματος και αυτοί είναι δηλωμένα μαζί του.
Αλλά δεν έχουν καν τη στοιχειώδη συνείδηση να παραιτηθούν.Δεν έχουν ξαναγίνει αυτά πουθενά και ποτέ. Και μετά, κατηγορούν τους άλλους για λατρεία στις καρέκλες και τα αξιώματα…
Νομίζω ότι στα χρόνια που θυμάμαι τον εαυτό μου -και είναι μπόλικα- δεν έχω ξαναδεί ποτέ πιο αδιανόητους πολιτικούς τακτικισμούς, χειρότερα πολιτικά πονηρεύματα από αυτά που συμβαίνουν αυτήν τη στιγμή στον ΣΥΡΙΖΑ. Οι άνθρωποι που μέχρι χτες βριζόντουσαν μεταξύ τους και πλακωνόντουσαν στους διαδρόμους και κατηγορούσαν τους άλλους για πραξικοπήματα και χούντες και δεν ξέρω τι, κάθονται στα ίδια βουλευτικά έδρανα μαζί τους. Και διαπραγματεύονται με τους «νικητές» αν θα μείνουν ή θα φύγουν, περιμένοντας ταυτόχρονα τον Κασσελάκη να φτιάξει κόμμα και να δουν αν αυτό το κόμμα θα έχει τα στοιχειώδη φόντα, ώστε να αποφασίσουν προς τα πού θα στρίψουν.
Κάθονται σε μια δήθεν περισπούδαστη ησυχία και σκέπτονται. «Για το καλό του ΣΥΡΙΖΑ και του λαού και της δημοκρατίας» δήθεν, ενώ στην πραγματικότητα απλώς περιμένουν να δουν αν ο μεσσίας που τόσο φανατικά υποστήριξαν θα βρει την απαιτούμενη στήριξη, ή θα πάει στα αζήτητα μια και καλή, με την υπόθεση του πόθεν έσχες.
Η ολοκλήρωση της ξεφτίλας
Αυτοί οι άνθρωποι, στο μεταξύ, θα έρθουν κάποια στιγμή να μας ζητήσουν να τους ψηφίσουμε. Άνετοι,ανερυθρίαστοι. Σαν να μη συμβαίνει τίποτε. Είτε με τον Κασσελάκη (αν κάνει κόμμα), είτε με τον ίδιον τον ΣΥΡΙΖΑ «των πραξικοπημάτων και της χούντας». Θα μας μιλάνε και θα μας κοιτάνε στα μάτια. Θα γράφουν αναρτησούλες στα σόσιαλ,είτε δικαιολογώντας τα αδικαιολόγητα, είτε σαν να μην έχει συμβεί ποτέ το παραμικρό. Θα πηγαίνουν οι οπαδοί από κάτω και θα τους κάνουν λάικ. Και η ζωή θα συνεχίζεται.
Και ορισμένοι εξ ημών θα αναρωτιόμαστε μήπως δεν είμαστε εμείς στα καλά μας.Αυτό σου κάνει το πολύ gaslighting, αμφισβητείς τελικά την πραγματικότητα.
Αν ήμουν ο Μητσοτάκης τώρα, θα κατέβαζα στη Βουλή κάποιο νομοσχέδιο υψηλού προφίλ, χωρίς πολιτικό κόστος για τον ίδιον. Να τους αναγκάσω να σηκωθούν από τα έδρανα να μιλήσουν στους συναδέλφους τους και στον ελληνικό λαό όλοι αυτοί. Ως βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά κυρίως ως βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Να σηκωθεί η Θεοδώρα Τζάκρη να μας πει τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για το τάδε ή το δείνα θέμα και να τις υποστηρίξει. Και μετά να σύρει τις γόβες της ως το μαγαζί του Κασσελάκη στον Ταύρο, να σχεδιάσουν πώς θα εκδικηθούν τον ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι πρέπει.
Διότι, προφανώς, το προφανές δεν αρκεί. Σε ορισμένες περιπτώσεις πρέπει να ολοκληρωθεί η ξεφτίλα. Τι να κάνουμε; Συμβαίνει και στα καλύτερα σπίτια. Πόσω μάλλον στα χειρότερα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου