Τα καλοκαίρια, από τις απογευματινές ώρες, η παραλιακή λεωφόρος της Αλεξανδρούπολης πεζοδρομείται. Ζευγάρια, γονείς με καροτσάκια, πιτσιρίκια με πατίνια, νεαροί με ποδήλατα έκαναν τη βόλτα τους στο δειλινό, άλλοι κάθονταν για ούζο και ψαρομεζέδες, ενώ πλανόδιοι μουσικοί συμπλήρωναν το κάδρο. Oταν όμως ακούστηκαν οι πρώτες νότες από τον εθνικό μας ύμνο για την υποστολή της γαλανόλευκης από το παραλιακό στρατόπεδο της 12ης Μεραρχίας Πεζικού Εβρου, o χρόνος «πάγωσε», όλοι στάθηκαν όρθιοι και ακίνητοι. Ακόμη και τα νήπια που κρατούσαν το χέρι του μπαμπά και της μαμάς πειθάρχησαν. Εδώ, κοντά στα σύνορα, έχει κανείς τη βεβαιότητα ότι η σύνθεση του Μάντζαρου και οι στίχοι του Σολωμού ηχούν αλλιώτικα στις καρδιές των ανθρώπων. Και αν με τα γεγονότα του 2020 στον Εβρο οι κάτοικοι της απομακρυσμένης αυτής περιοχής αισθάνθηκαν τη θέρμη της υποστήριξης των Ελλήνων, η τεράστια πυρκαγιά του 2023 ξαναμάτωσε στους ακρίτες τη χρόνια πληγή της εγκατάλειψης.
Διαβάστε αναλυτικά το άρθρο στην ιστοσελίδα:www.kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου