ΟΙ ΓΡΑΙΚΥΛΟΙ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΟΝ

 

(τοῦ Κώστα Σαρδελῆ) 

Εἶναι καθολική σχεδόν ἡ πεποίθηση καί ἡ ἀγωνία τοῦ λαοῦ μας, ὅτι περιέρχεται προοδευτικῶς σέ κατάσταση πλήρους πνευματικῆς ναρκώσεως καί αἰχμαλωσίας. Ὅτι οἱ θεσμοί του ἀμφισβητοῦνται σοβαρῶς καί οἱ ἀξίες του διασύρονται, καί μεθοδικῶς, στόν κατάλληλο χρόνο, τίθενται, χωρίς οὐσιαστική ἀντίσταση, στό περιθώριο.

Ἡ πεποίθηση καί ἡ ἀγωνία αὐτή, ἰδιαιτέρως τά τελευταῖα χρόνια, κατέχει, σέ ἔντονο, συχνά, βαθμό, καί τόν λεγόμενο πνευματικό κόσμο, τήν διανόηση τοῦ τόπου, ἀλλά καί πολιτειακούς παράγοντες. Πλήν ὅμως, παρά τίς σποραδικές ἀντιδράσεις καί κάποτε συλλογικές διαμαρτυρίες καί ἐξεγέρσεις, τελικῶς κυριαρχεῖ καί ἡγεμονεύει ἕνα περίεργο πνεῦμα ἡττοπάθειας, συμβιβαστικό ὅτι πρόκειται γιά παροδικό φαινόμενο ἤ γιά στιγμιαῖο καί ὄχι διαρκές λάθος.

Ὁφείλουμε πάντως νά ὁμολογήσουμε, ὅτι τά φαινόμενα αὐτά παρουσιάζονται, βεβαίως, σήμερα στή μορφή πού γνωρίζουμε, ὅλοι μας, σέ μία φάση ὑποταγῆς καί καταλύσεως τῶν πάντων, ἀρνήσεως θεσμῶν καί ἀξιῶν, ἀποθέσεως καί ἀποθηριώσεως τῆς ξενομανίας, τῆς ξενολατρείας, ἀλλά ἔχουν βαθειές τίς ρίζες τους στίς ἐποχή τῆς δουλείας, τῆς τουρκοκρατίας, καί ἰδιαιτέρως στούς μετά τήν ἴδρυση τοῦ ἑλλαδικοῦ κρατιδίου, πού προέκυψε ἀπό τήν ἐπανάσταση τοῦ 1821, ὄχι βεβαίως, καποδιστριακούς, ἀλλά ὀθωμανικούς καί μετέπειτα χρόνους.

Εἶναι ὁ θεός-Δύση, πού προσκυνοῦν, ὄχι πιά οἱ δοῦλοι τῶν Τούρκων, ἀλλά οἱ δοῦλοι τῶν Γραικύλων. Εἶναι ὄχι οἱ πασάδες τῆς Ἀνατολῆς, ἀλλά οἱ «πασάδες» τῆς Δύσης, πού εἰσβάλλουν, ὑπό διάφορα προσχήματα καί ἰδιότητες στόν τόπο, ἀποκόπτουν τόν λαό ἀπό τήν παράδοσή του καί τόν ὑποτάσσουν πνευματικά, καί ὄχι μόνο, θά ἔλεγα.

Δέν πρέπει νά ξεχνᾶμε, ὅτι οἱ Ἕλληνες εἴμαστε ἐπιρρεπεῖς πρός τήν ξενομανία. Θά σᾶς θυμίσω τόν ἀρχαῖο λόγο: Ἕλληνες ἀεί ἐν θαύμασι τιθέασι τ’ ἀλλότρια ἤ τά οἱκεῖα. Καί τόν ἄλλο λόγο, τοῦ ἑλληνικῦ λαοῦ, πού προβάλλεται σάν ἀντίσταση στό πνεῦμα αὐτό τῆς ξενοδουλείας, τῆς ξενολατρείας. Λέει: Ὅπου ὑπάρχετ’ Ἕλληνες, τά ξένα διώξετέ τα καί τά δικά σας ἔθιμα δεῖτε καί μαθετέ τα.

     Ἀπό τόν περασμένο, πάντως, αἰώνα ὑπῆρξαν ἐστίες ἀντιστάσεως στό πνεῦμα αὐτό τοῦ Γραικυλισμοῦ. Ἀς ἀκούσουμε τόν γνωστό λόγο τοῦ Παπαδιαμάντη ἀπό τό διήγημά του «Λαμπριάτικος ψάλτης»: «Ἄγγλος ἤ Γερμανός ἤ Γάλλος δύναται νά εἶναι κοσμοπολίτης ἤ ἀναρχικός ἤ ἄθεος ἤ ὅ,τι δήποτε. Ἔκαμε τό πατριωτικόν χρέος του, ἔκτισε μεγάλην Πατρίδα. Τώρα εἶναι ἐλεύθερος νά ἐπαγγέλλεται χάριν πολυτελείας τήν ἀπιστίαν, καί τήν ἀπαισιοδοξίαν. Ἀλλά Γραικύλος τῆς σήμερον, ὅτι θέλει νά κάμῃ δημοσίᾳ τόν ἄθεον ἤ τόν κοσμοπολίτην, ὁμοιάζει μέ νάνον ἀνορθούμενον ἐπ’ ἄκρων ὀνύχως καί τανυόμενον νά φθάσῃ εῖς ὕψος καί φανῇ καί αὐτός γίγας. Τό  Ἑλληνικόν ἔθνος, τό δοῦλον, ἀλλ’ οὐδέν ἦττον καί τό ἐλεύθερον, ἔχει καί θά ἔχῃ διά παντός ἀνάγκην τῆς θρησκείας του.»

Οἱ ἀξίες, πού κατεξευτελίσθησαν σήμερα καί καλούμαστε νά προστετεύσουμε, ἦταν τιμή καί καμάρι καί γιά τό λαό καί γιά τούς ἄρχοντες. Διαφορές καί προβλήματα ὑπῆρχαν. Καί ὀξύτητες καί διαμάχες. Ἀλλά κάπου ἐσταματοῦσαν. Γιατί ὑπῆρχαν κάποια πράγματα, πού τά ἐσέβονταν ὅλοι. Τό νεοελληνικό ἦθος κατηύθυνε ὅλων τίς πράξεις. Τούς ἐνέπνεε. Ὑπῆρχε, πρῶτα-πρῶτα ὁ πατριωτισμός. Αὐτή ἡ ἀξία, ἀπό τήν ὁποία ἔχουν τήν ἀφετηρία τους πολλές ἀλλες, σήμερα ἔγινε συνώνυμος τοῦ ἐχθροῦ τοῦ λαοῦ καί τοῦ Συστήματος. Ὁ πατριώτης εἶναι σήμερα ἐπικίνδυνο ἄτομο, ὑπό διωγμόν. Ἡ ἠττοπάθεια, ἡ περιφρόνηση καί ἡ ἀποστροφή, τό μίσος πρός τά ἰδανικά καί τό γενναῖο φρόνημα, καλλιεργοῦνται μεθοδικῶς ἐδῶ καί πολλά χρόνια, καί τώρα ζοῦμε μέ φρίκη ὅλοι τά ἀποτελέσματα, στά ὁποῖα ὁ καθένας μας ἔχει τό μερίδιό του.

     Ἡ οἰκογένεια, λίκνο ὅλων τῶν ἀξιῶν ἄλλοτε, σήμερα εὐρίσκεται οὐσιαστικῶς σέ κατάσταση διαλύσεως. Ἤδη κυκλοφοροῦν ἀπόψεις καί θεωρίες, πού θέτουν σοβαρῶς ὑπό ἀμφισβήτηση τόν θεσμό τῆς οἰκογένειας. Οἱ ἐχθροί τῶν παραδοσιακῶν ἀξιῶν τοῦ λαοῦ μας καί τοῦ ἔθνους μας, ἔπληξαν τόν θεμελιώδη τοῦτο θεσμό μέ πολλή προσοχή, ἀλλά καιρίως. Οἱ διάφοροι φεμινισμοί καί τά δῆθεν κινήματα τῆς γυναίκας γιά τά δικαιώματά της, ἀποβλέπουν στήν ἐκθεμελίωση τῆς οἰκογένειας.

     Οἱ ἴδιοι ἄνθρωποι, πού δροῦν ἀφανῶς, ἀφοῦ διέλυσαν τήν οἰκογένεια καί ἐκπόρνευσαν τήν νεολαία, τήν ἐκχυδάισαν καί τήν ἀποπροσανατόλισαν ἀπό τούς στόχους της καί τά ἰδανικά της, ἐστράφησαν ἀμέσως πρός τήν Ἐκκλησία, τῆς ὁποίας, ἀσφαλῶς, τά ἀνομήματα εἶναι πολλά, ἀλλά ὄχι ἐκεῖνα πού τῆς καταμαρτυροῦν οἱ κατήγοροί της, οἱ ὁποῖοι ἐπικαλοῦνται ὡς ἐπιχείρημα τήν κάθαρση, ἀλλά ὁ σκοπός, πού ὑποκρύπτεται, δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τόν διασυρμό της καί τήν ἐξάλειψη τῆς ἐπιρροῆς της στό λαό. Γιατί τό γνωρίζουν πολύ καλά, ὅτι μιά ἰσχυρή Ἐκκλησία δέν ἐπιτρέπει τήν ἐκπλήρωση τῶν σχεδίων τους.

Φονεῖς τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, φονεῖς τοῦ ἑλληνικοῦ πνεύματος καί τοῦς ἔθνους, ὑποκρύπτονται πίσω ἀπό τά σχέδια τῆς δῆθεν φιλελευθεροποιήσεως στά Ἅγια τῶν Ἁγίων τοῦ Γένους, πού εἶναι ἡ πάτριος γλώσσα καί παιδία. Ἡ τραγωδία στίς ἱερές αὐτές ἀξίες ἔχει συντελεσθεῖ γιά τίς τρέχουσες γενιές, πού πρέπει νά θεωροῦνται ὁριστικῶς χαμένες γιά τήν πατρίδα μας. Ἀπογαλακτισμένες άπό τή θηλή τῆς βρυσομάνας παράδοσης, της ἀρχαίας, τῆς μέσης καί τῆς νεώτερης, θά παραμείνουν πνευματικῶς καί γλωσσικῶς τυφλές ἕως θανάτου. Καμμιά, ἀπολύτως καμμιά, ἐλπίδα διασώσεώς τους ὑπάρχει.

Ἐκεῖνο λοιπόν πού ἀπομένει εἶναι ἡ ἐξάλειψη τῶν αἰτιῶν, πού ὁδήγησαν στό δράμα αὐτό τήν σπουδάζουσα νεολαία μας. Ἰδιαιτέρως ἐπείγει τό θέμα τῆς γλώσσας, τήν ἀξία τῶν ἀξιῶν στό χῶρο τῆς παιδείας, τοῦ πολιτισμοῦ καί τοῦ πνεύματος.

 

(Ἀποσπάσματα ἀπό τό βιβλίο τοῦ Κώστα Σαρδελῆ, Ἡ προδομένη Παράδοση, Οἱ Γραικύλοι τῆς σήμερον, Β΄ Τόμος, ἐκδ. Τήνος, 1991, σελ. 25-29)