Φ.Φράγκος Σχόλιο: Οι επίορκοι του κοινοβουλίου που ψηφιζουν υπέρ της προδοτικής συμφωνιαςτων Πρεσπών κρίνονται απο τον Ελληνικό λαό , που τους καταδίκασε ήδη με την μαζική συμμετοχή στα Συλλαλητήρια της Θεσσαλονίκης και των Αθηνών..
«Την προδοσία όλοι αγάπησαν τον προδότη ουδείς» ( Πλουταρχος 45- 127 μ. Χ.).
Δεν νοείται ο θίασος αυτός να κυβερνά και να επικυρώνει συμφωνίες με ανεμομαζώματα και αποστάτες...
«Την προδοσία όλοι αγάπησαν τον προδότη ουδείς» ( Πλουταρχος 45- 127 μ. Χ.).
Δεν νοείται ο θίασος αυτός να κυβερνά και να επικυρώνει συμφωνίες με ανεμομαζώματα και αποστάτες...
Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.
Καταθέτουμε στους αναγνώστες μας τις 475 σελίδες της απογραφής του 1921 στο «Βασίλειο των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων», όπως ήταν τότε η επίσημη ονομασία του κράτους και τους σχετικούς πίνακες.
Την απογραφή την βρήκαμε ολόκληρη εδώ και την έχουμε διαθέσιμη και σε δικό μας λογαριασμό στο google drive εδώ
Δείτε το εξώφυλλο
Πίνακας 1 – σελίδα 2 της Απογραφής. Πληθυσμός όλου του βασιλείου με βάση την θρησκεία
| Πληθυσμός | Ποσοστό | |
| Σύνολο | 11,984,911 | |
| Ορθόδοξοι | 5,593,037 | 46.67% |
| Καθολικοί | 4,708,657 | 39.29% |
| Ελληνοκαθολικοί | 40,338 | 0.34% |
| Προτεστάντες | 229,517 | 1.92% |
| Μουσουλμάνοι | 1,345,271 | 11.22% |
| Εβραίοι | 64,746 | 0.54% |
| Άλλοι | 1,944 | 0.02% |
| Άθεοι | 1,381 | 0.01% |
| Πληθυσμός | Ποσοστό | |
| Σερβοκροάτικα | 8,911,509 | 74.36% |
| Σλοβένικα | 1,019,997 | 8.51% |
| Τσέχικα-Σλοβάκικα | 115,532 | 0.96% |
| Ρουθεριανά | 25,615 | 0.21% |
| Πολωνικά | 14,764 | 0.12% |
| Ρώσικα | 20,568 | 0.17% |
| Ουγγαρέζικα | 467,658 | 3.90% |
| Γερμανικά | 505,790 | 4.22% |
| Αρναούτ (Αλβανικά) | 439,657 | 3.67% |
| Τούρκικα | 150,322 | 1.25% |
| Ρουμάνικα | 231,068 | 1.93% |
| Ιταλικά | 12,553 | 0.10% |
| ? | 1,163 | 0.01% |
| ? | 453 | 0.00% |
| Άλλοι | 68,282 | 0.57% |
| Σύνολο | 145,880 | |
| Ορθόδοξοι | 75,498 | 51.75% |
| Καθολικοί | 1,012 | 0.69% |
| Ελληνοκαθολικοί | 31 | 0.02% |
| Προτεστάντες | 91 | 0.06% |
| Μουσουλμάνοι | 67,376 | 46.19% |
| Εβραίοι | 1,872 | 1.28% |
| Άλλοι | – | 0.00% |
| Άθεοι | – | 0.00% |
| Σερβοκροάτικα | 82,148 | 56.3% |
| Σλοβένικα | 44 | 0.0% |
| Τσέχικα-Σλοβάκικα | 63 | 0.0% |
| Ρουθεριανά | – | 0.0% |
| Πολωνικά | 10 | 0.0% |
| Ρώσικα | 103 | 0.1% |
| Ουγγαρέζικα | 35 | 0.0% |
| Γερμανικά | 66 | 0.0% |
| Αρναούτ (Αλβανικά) | 32,035 | 22.0% |
| Τούρκικα | 26,341 | 18.1% |
| Ρουμάνικα | 646 | 0.4% |
| Ιταλικά | 23 | 0.0% |
| ? | 39 | 0.0% |
| ? | 5 | 0.0% |
| Άλλοι | 4,322 | 3.0% |
Συμπέρασμα
Το 1921 στην (μετέπειτα) Γιουγκοσλαβία, δεν βρέθηκε ούτε ένας «Μακεδόνας», ούτε ένας που να μιλάει την «μακεδονική» γλώσσα. Ούτε στα Σκόπια, τα οποία σχεδόν κατά το ήμισυ ήταν μουσουλμανική πόλη.
Αν αναρωτιέστε πού βρισκόταν οι παππούδες των σημερινών πολιτικών των Σκοπίων, θα αναφέρω τα εξής
- ο παππούς του Νικόλα Γκρουέφσκι (πρώην πρωθυπουργός με το VMRO) ήταν από την Αχλάδα Φλωρίνης, γεννήθηκε το 1911 και πέθανε το 1940 μετά από τραύμα στα ελληνοαλβανικά σύνορα πολεμώντας με τον ελληνικό στρατό τους Ιταλούς. Ο πατέρας του επίσης γεννήθηκε στην Αχλάδα Φλωρίνης. Το 1948 έφυγαν από την Ελλάδα και πήγαν στα Σκόπια.
- Ο παππούς του Νικόλα Δημητρώφ (υπουργός εξωτερικών της κυβέρνησης Ζάεφ) λεγόταν Νικόλαος Δημητρίου και καταγόταν από το χωριό Χρυσή Αριδαίας του Νομού Πέλλας. Ο παππούς, πήρε τον γιο του Δημήτριο Δημητρίου (πατέρα του υπουργού εξωτερικών Νικόλα Δημητρώφ), ο οποίος είχε γεννηθεί κι αυτός στο χωριό στις 13/11/1937, και το 1948 έφυγαν κι αυτοί από την Ελλάδα για τα Σκόπια.
- Ο Λιούμπκο Γκεοργιέφσκι, πρώην πρωθυπουργός με το VMRO (1998-2002), και μάλιστα ιδρυτής του κόμματος το 1990 και πρόεδρός του μέχρι το 2003, μετά τη λήξη της θητείας του, απέκτησε βουλγαρικό διαβατήριο και έγινε πρέσβης της Βουλγαρίας στην πΓΔΜ! Μάλιστα, προπαγανδίζει από την βουλγαρική τηλεόραση εναντίον του «μακεδονισμού» και δηλώνει ανοιχτά ότι οι (ψευδο)-«μακεδόνες» είναι βούλγαροι.
Οι παππούδες λοιπόν των σημερινών (ψευδο)-«μακεδόνων» το 1921 ήταν είτε Έλληνες, είτε Βούλγαροι, είτε Σέρβοι. Αλβανοί δεν ήταν, διότι οι Αλβανοί παρέμειναν Αλβανοί και απαρτίζουν σήμερα το 30% του πληθυσμού της πΓΔΜ. Η δε πρωτεύουσα της πΓΔΜ, τα Σκόπια, από το 1888 μέχρι το 1913 και την κατάκτηση της πόλης από τον στρατό της Σερβίας ήτανε πρωτεύουσα του Βιλαετίου του Κοσσυφοπεδίου. Καμία απολύτως σχέση με την Μακεδονία, κάτω από οποιονδήποτε ορισμό.
Σειρά ιστορικών αποκαλύψεων στο Αντίβαρο
- Η απογραφή του 1921 στην Γιουγκοσλαβία. Δεν βρέθηκε ούτε ένας «Μακεδόνας». Όλα τα στοιχεία
- Αναπαραγωγή του βιβλίου του Γιώργου Ρωμανού με χορηγία των Παμμακεδονικών «Μακεδονία – Μία και Ελληνική»
- Συνθήκη του Βουκουρεστίου το 1931 όπου δεν υπήρχε πουθενά ο όρος Μακεδονία,
- το πρώτο άρθρο κατά του «μακεδονισμού» σε ελληνική εφημερίδα στις 15.6.1945
- το άρθρο του Γιάννη Μαρίνου το 1993 με πλήθος ντοκουμέντων για το «Σλαβομακεδονικό και το ΚΚΕ»
- Απορίες για τη Συμφωνία των Πρεσπών – φύλλο και φτερό. Για να ξέρετε για ποιο πράγμα μιλάμε
- Δέκα μύθοι και αλήθειες για το ζήτημα του ονόματος «Μακεδονία»
- Οι ρίζες του Μακεδονικού ζητήματος και το σπάσιμο του προφράγματος. [Νικολάι Πάβλοβιτς Ιγνάτιεφ] Ανίχνευση από το 1864 μέχρι σήμερα.
Με προτροπή ενός φίλου, διάβασα ένα σημείωμα από τον Ιούνιο του 2018, το οποίο παρέπεμπε σε αρκετούς γεωγραφικούς και εθνολογικούς χάρτες και του 18ου και 19ουαιώνα, καθώς και σε ένα βιβλίο του 1919 ενός αμερικανού Ιστορικού, το οποίο ανέφερε ότι στην Συνθήκη του Βουκουρεστίου η «Μακεδονία» μοιράστηκε σε τρία κράτη. Δεν το λέει έτσι ακριβώς, αλλά αυτό είναι το νόημα. Οι χάρτες είναι αποδεκτοί. Το πνεύμα του κειμένου όχι. Οι αντιρρήσεις μου είναι οι εξής:
Πρώτον, είναι πράγματι αποδεκτό ότι ορισμένοι χαρτογράφοι ή ιστορικοί χρησιμοποιούσαν το όνομα «Μακεδονία» για να περιγράψουν μία συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή. Αυτό δεν το αρνείται κανείς. Ταυτόχρονα όμως, είναι επίσης αποδεκτό ότι ουδέποτε χρησιμοποιήθηκε αυτός ο όρος επισήμως. Ο όρος «Μακεδονία» δεν αναφέρεται πουθενά στην Συνθήκη του Βουκουρεστίου, δεν αναφέρεται σε κανένα Οθωμανικό έγγραφο από τον 15ο ως τον 20ο αιώνα. Χρησιμοποιούσαν τα βιλαέτια (Θεσσαλονίκης, Μοναστηρίου, Αδριανούπολης, Κοσσυφοπεδίου). Το ότι σε 2-3 χάρτες του 18ου αιώνα αναγράφεται το όνομα «Μακεδονία» είναι επιλογή του χαρτογράφου. Το ότι ένας ιστορικός το 1918 (Handbook for the diplomatic history of Europe, Asia, and Africa, 1870-1914, σελίδα 440) αναφέρει ότι «η Ελλάδα πήρε εδάφη της νότιας Μακεδονίας από τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου» είναι επιλογή του ιστορικού, επειδή ήθελε να δώσει ένα χρώμα στο κείμενό του. Οι χώρες οι οποίες υπέγραψαν την Συνθήκη μέσω των επισήμων αντιπροσωπειών τους δεν υπέγραψαν το κείμενο με την έννοια ότι «τώρα μοιράζουμε την Μακεδονία». Το αναμασούμενο επιχείρημα αρκετών είναι περίπου ότι «αποδεχτήκαμε το μοίρασμα της Μακεδονίας στα τρία με τα συγκεκριμένα ποσοστά, άρα δεν έχουμε μονοπώλιο στη Μακεδονία, άρα ας τους δώσουμε ένα σύνθετο όνομα». Ε λοιπόν ποτέ δεν αποδεχτήκαμε το μοίρασμα της Μακεδονίας στα τρία. Αποδεχτήκαμε τα σημερινά σύνορα, τα οποία ορίστηκαν από τις πόλεις, χωριά, ποταμούς, λίμνες και βουνά που αναφέρονται στην Συνθήκη. Επίσης, ακόμα και να είχαμε αποδεχτεί ότι κατοικούν σε ένα τμήμα της Μακεδονίας (πράγματι κατοικούν!), αυτό δεν τους δίνει δικαίωμα χρήσης του ονόματος για το κράτος τους, πόσο μάλλον για το έθνος τους! Εδώ η γέφυρα για τη δεύτερη αντίρρηση.
Δεύτερον, κανένας, μα κανένας από τους εθνολογικούς χάρτες που παρουσιάζονται στο κείμενο δεν αναφέρει «μακεδονική» εθνότητα, ούτε χρωματίζει διαφορετικά κάποια περιοχή ως περιοχή που κατοικείται από «Μακεδόνες». Εάν ίσχυε κάτι τέτοιο, τότε ακόμα και να δεχόμασταν ότι η Συνθήκη του Βουκουρεστίου διαμοίρασε μία υποτιθέμενη ευρύτερη, γεωγραφική, αόριστη «Μακεδονία» λέγοντας πολύ συγκεκριμένα «στην παρούσα συνθήκη διαμοιράζεται η Μακεδονία στις τάδε χώρες», θα χρησιμοποιούσε τον όρο με αυστηρή και απόλυτη περιγραφική έννοια περί των εδαφών, χωρίς δηλαδή να αποδίδει σ’ αυτήν χαρακτηριστικά κράτους ή έθνους. Αν, για παράδειγμα, διαμοιραστεί σε μία Συνθήκη το βουνό του Ολύμπου και γραφτεί ότι «οι Λαρισαίοι παίρνουν το 51% του Ολύμπου και οι Πιερείς το 38% και οι Κοζανίτες το 11%», δεν σημαίνει ότι κάποιος από τους τρεις δικαιούται να ονομαστεί Ολύμπιος. (πόσο μάλλον όταν δεν γραφτεί καν, και απλώς ένας ιστορικός 5 χρόνια μετά πρωτογράψει τα ποσοστά και τον όρο «Όλυμπος»).
Τρίτον, στην διεθνή βιβλιογραφία ο όρος έθνος έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Δεν είναι λέξη που αποδίδεται έτσι εύκολα. Ουδέποτε υπήρξε στην Ιστορία έθνος «Μακεδόνων», κάτω από κανέναν ορισμό. Χιλιάδες βιβλία και εκατοντάδες ακαδημαϊκές έδρες ασχολούνται με τον «εθνικισμό», όχι με την λέξη-καραμέλα που ρίπτεται δεξιά κι αριστερά σε ιδεολογικούς αντιπάλους, αλλά με την επιστημονική εκδοχή του, δηλαδή με το φαινόμενο του έθνους. Στις πρώτες σελίδες αυτών των βιβλίων θα δούμε μία ποικιλία κριτηρίων για να γίνει αποδεκτός ο όρος έθνος για ένα συλλογικό υποκείμενο. Σε κανέναν από αυτούς τους ορισμούς, κανένας από αυτούς τους ειδικούς πολιτικούς επιστήμονες δεν θα δεχόταν ότι η πολιτική απόφαση, για πολύ συγκεκριμένα εθνικά συμφέροντα ενός κράτους πριν από μερικές μόνο δεκαετίες, συγκροτούν αρκετά στοιχεία ώστε να γίνει αποδεκτός ο όρος «μακεδονικό έθνος». Μέχρι και η συγκρότηση της ΕΜΕΟ (VMRO) το 1893 δεν μιλούσε για «Μακεδόνες» στο έθνος. Μιλούσε για την ανεξαρτησία των κατοίκων της Μακεδονίας ανεξαρτήτως εθνότητας, θρησκείας και γλώσσας. Απευθυνόταν σε όλους τους κατοίκους της Μακεδονίας και όχι στους Σλαβόφωνους μόνο.
Τέταρτον, ομοίως και για τον όρο γλώσσα. Να διακρίνουμε λοιπόν τους φιλολόγους από τους γλωσσολόγους. «Μακεδονική γλώσσα» δεν υφίσταται. Πρόκειται για τεχνητό δημιούργημα της ίδιας περιόδου από τον Τίτο, ώστε να καλυφθεί στο μέλλον ένα ακόμη κριτήριο συγκρότησης έθνους. Στο σημείο αυτό να πούμε και το εξής, διότι και ως προς αυτό υπάρχει είτε σύγχυση, είτε εσκεμμένη παραπληροφόρηση του ελληνικού λαού. Το σλαβικό ιδίωμα που μιλούσαν οι πληθυσμοί στη Μακεδονία στις αρχές του 20ου αιώνα ΔΕΝ είναι το ίδιο με την λεγόμενη «μακεδονική» γλώσσα που έφτιαξε ο Τίτο μετά το 1943. Δεν είναι το ίδιο. Ακριβώς επειδή δεν υπήρχαν γραπτά μνημεία του ιδιώματος αυτού, ενώ υπήρχαν πολλές ομοιότητες με τα βουλγάρικα (και τα σέρβικα), ο Τίτο εργάστηκε στην μορφοποίηση μίας γλώσσας, η οποία θα την διέκρινε όσο πιο πολύ γινόταν από αυτές, και ειδικά από τα βουλγάρικα. Έτσι, δημιούργησε στην γραπτή εκδοχή της γλώσσας ορισμένες τεχνητές διαφορές. Αυτές, πέρασαν απαρατήρητες από τους λιγοστούς σλαβόφωνους της Ελλάδας. Δεν τις γνώριζαν, δεν τις αντιλήφθηκαν. Η διάδοση του ιδιώματος αυτού από γενιά σε γενιά έγινε με βάση την προφορική διάλεκτο που μιλούσαν οι παππούδες τους πριν 100 χρόνια. Αυτός είναι ο λόγος, που ακόμα και όταν ο βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Φλώρινας βγήκε να πανηγυρίσει την ημέρα της υπογραφής του πλαισίου Συμφωνίας των Πρεσπών, εκτός του ότι ξεχνούσε («έτρωγε») ορισμένες λέξεις, μιλούσε λίγο διαφορετικά από τους ψευδο-«μακεδόνες» των Σκοπίων. Με κάθε επιφύλαξη, οι διαφορές του προφορικού ιδιώματος στην Ελλάδα με την επίσημη γλώσσα στα Σκόπια ίσως είναι μεγαλύτερες και από τις διαφορές μεταξύ της βουλγαρικής γλώσσας από την επίσημη γλώσσα στα Σκόπια.
Οι χάρτες του κειμένου
Χάρτης του 1771 (wikipedia)
Χάρτης του 1799 (wikipedia)
Χάρτης του 1855 (wikipedia)
Χάρτης του 1885 (wikipedia)
Χάρτης του 19ου αιώνα (1851)
Εθνολογικός χάρτης του 1847 (wikipedia)
Εθνολογικός χάρτης του 1882 (wikipedia)
Εθνολογικός χάρτης του 1893 (Cassel) – με ζωγραφισμένα τα σημερινά σύνορα
Εθνολογικός χάρτης του 1918 (wikipedia)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου