Η σημασία του ρόλου της κεντροαριστεράς

Του ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

Ο πάλαι ποτέ ισχυρός χώρος του ΠΑΣΟΚ,  προσπαθεί να ξαναβρεί τον βηματισμό του. Το επιχειρεί με νέο όνομα και νέο ενδεχομένως επικεφαλής, αν και όλες οι μέχρι τώρα ενδείξεις οδηγούν στο συμπέρασμα, ότι τίποτα δεν θα αλλάξει, μια και η σημερινή πρόεδρος του κόμματος θα επανεκλεγεί.

Υπάρχει πάντα, σε ένα τόσο ετερόκλητο εκλογικό σώμα, η πιθανότητα να υπάρξουν εκπλήξεις, που θα δούμε ενδεχομένως την δεύτερη Κυριακή, και αυτές προκύψουν, αν υπάρξει μια ευρεία συναίνεση των άλλων υποψηφίων, στο πρόσωπο του δεύτερου της πρώτης αναμέτρησης.  

Άρα το αποτέλεσμα δεν θα είναι ασφαλές για τον νικητή του πρώτου γύρου μια και το τι μέλλει γενέσθαι στον ενδιάμεσο χώρο ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ θα κριθεί την δεύτερη Κυριακή.

Πάντως η επανασυγκόλληση του ΠΑΣΟΚ δεν έχει σε καμιά περίπτωση επιτευχθεί. Από τον χώρο έχουν οριστικά αποχώριση σημαντικά στελέχη όπως ο Αλέκος Παπαδόπουλος, ή Άννα Διαμαντοπούλου ο Σαχινίδης και πολλοί άλλοι. Βεβαίως έχουμε και αυτούς που είδαν φως στο ΣΥΡΙΖΑ και καβάλησαν στο τρένο της, που όμως από την πορεία τους αποδείχθηκαν βαρίδια.

Το μεγάλο πλήγμα που υπέστη το άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ, είναι η υπόθεση Άκη Τσοχατζόπουλου με τις μίζες και αρκετών άλλων που είναι γνωστοί, αλλά κατάφεραν να ξεφύγουν από την τσιμπίδα της δικαιοσύνης, χάρη στο άρθρο 86 του Συντάγματος, έργο ΠΑΣΟΚ-ΝΔ

Θα πει κάποιος, ο χώρος έχει χάσει την αίγλη του παρελθόντος, δεν συγκινεί και δεν έχει κάτι νέο να μας πει, μια και το παλιό είναι το βαρίδι που τον εμποδίζει να αναταχθεί και να συγκινήσει και πάλι ευρύτερα στρώματα των ψηφοφόρων.

Είναι αλήθεια ότι ο χώρος που έχει κατακερματιστεί αντιμετωπίζει ένα βασικό πρόβλημα, που δεν είναι άλλο από το ιδεολογικό του στίγμα, το οποίο αναμένεται να διαμορφωθεί εκ των υστέρων, από το νέο πρόσωπο που θα αναλάβει τα ινία του κόμματος.

Κι αυτό είναι ένα μεγάλο πρόβλημα, μια και όσοι πιστοί προσέλθουν να ψηφίσουν δεν θα γνωρίζουν με πιο πρόγραμμα και ποιες θέσεις θα πορευθεί ο νέος ενδιάμεσος χώρος. Όλα αυτά θα τα αποφασίσει ο νέος αρχηγός. Ακούγοντας τους υποψηφίους, διαπιστώνει κανείς ότι αυτή την στιγμή το ιδεολογικό στίγμα του νέου φορέα θυμίζει λίγο πολύ τον πύργο της Βαβέλ.

Στο εύλογο ερώτημα, γιατί να ασχοληθούμε με ένα χώρο που δημοσκοπικά εμφανίζει μονοψήφια νούμερα, η απάντηση είναι ότι ο χώρος αυτός θα κληθεί να παίξει τον ρόλο του μπαλαντέρ, χρήσιμου και κρίσιμου μετά την επόμενη εκλογική αναμέτρηση.

Όλα δείχνουν ότι τα κόμματα στην επόμενη βουλή δεν θα είναι οκτώ, που είναι σήμερα, αλλά πέντε ή έξι. Από αυτά, αν αφαιρέσει κανείς ΚΚΕ και ΧΑ τα οποία δεν συνεργάζονται με κανέναν, απομένουν οι δύο που διεκδικούν την εξουσία και ο νέος φορέας του ενδιάμεσου χώρου από τη μια και ενδεχομένως ένα ακόμη μικρό κόμμα, του κέντρου που αν επιμείνει στους όρους που θέτει σήμερα, δεν προβλέπεται να συνεργαστεί με κανέναν για τον σχηματισμό κυβέρνησης.

Με τα σημερινά δεδομένα το μόνο κόμμα, που θα προσφέρεται για συνεργασία, θα είναι αυτό του ενδιάμεσου χώρου του κεντρώου ή της κεντροαριστεράς, που θα αποφασιστεί προς τα που θα γέρνει, από το νέο αρχηγό.

Με αυτή την έννοια ο μπαλαντέρ θα έχει ένα σημαντικό ρόλο. Για την ώρα οι συνεργασίες σε κυβερνητικό επίπεδο, τόσο αυτή επί κυβερνήσεως Σαμαρά-Βενιζέλου, όσο και η δεύτερη Τσίπρα-Καμμένου, έγιναν στη βάση της διανομής των ιματίων της εξουσίας και όχι μετά από κάποια προγραμματική συμφωνία, πάνω στις ράγες καλούνται να κυβερνήσουν, οι συνεργαζόμενοι την χώρα.

Με απλά λόγια οι κομματικές συνεργασίες στην Ελλάδα δεν έχουν καμιά σχέση, με αυτές που γίνονται σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Το γεγονός ότι επί μήνες συζητούν στη Γερμανία ή στην Ολλανδία για τον σχηματισμό μιας κυβέρνησης συνεργασίας, σε αντίθεσή με την χώρα μας, που οι εταίροι συμφωνούν την βραδιά των εκλογών, κάτι σημαίνει.

Κι αυτό αποδεικνύεται στην πράξη με την άρνηση του κυβερνητικού εταίρου να ψηφίσει νομοσχέδια, που είναι εκ διαμέτρου αντίθετα με της απόψεις του, στα περί αυτά που λέμε πατρίς-θρησκεία-οικογένεια.

Αν στα μελλούμενα συνυπολογίσει κανείς την πρόθεση της σημερινής αντιπολίτευσης να αλλάξει τον εκλογικό νόμο, που ψήφισε η παρούσα συγκυβέρνηση, αν αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας, μετά από την επόμενη εκλογική αναμέτρηση, τότε αντιλαμβάνεται κανείς ότι θα έχουμε σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, διαφορετικό εκλογικό σύστημα.  

Αν δεν εκλεγεί το 2020 Πρόεδρος δημοκρατίας, θα έχουμε μια  νέα αναμέτρηση με την απλή αναλογική, που μπορεί να ανατρέψει τα μέχρι  τώρα δεδομένα, μια και το δεύτερο κόμμα θα μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση, συμμαχώντας με άλλους  μικρότερους  σχηματισμούς.

Όλα αυτά σε μια χώρα που έχει άμεση ανάγκη να βγει από το σπιράλ της κρίσης και το πρώτο που χρειάζεται, είναι η κυβερνητική σταθερότητα. Όταν ακούς υποψήφιο να λέει ότι θα συναινέσει αν εκλεγεί αρχηγός, μόνο στα πρόσωπα των Κ. Σημίτη ή Γ. Παπανδρέου για ΠτΔ, τότε αντιλαμβάνεται κανείς τι μας περιμένει και σε τι τσίρκο θα βρεθούμε λίαν συντόμως.

Με αυτή την έννοια το μέλλον προβλέπεται ζοφερό, αν η συγκυρία μας οδηγήσει σε πρόσωπα, που βλέπουν την πολιτική με αγκυλώσεις τέτοιου τύπου. Και είναι η ώρα να αναλογιστούμε τις ευθύνες, που όλοι έχουμε όταν βρισκόμαστε μπροστά στις κάλπες.  

Όταν πιστέψαμε στα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα των αντιπάλων του Ελ. Βενιζέλου, που υποσχέθηκαν επιστροφή των στρατευμένων στα σπίτια τους από την Μικρά Ασία και έπραξαν το αντίθετο, επεκτείνοντας τον πόλεμο μέχρι τον Σαγγάριο με τα γνωστά οδυνηρά αποτελέσματα, όταν πιστέψαμε τον Γ. Παπανδρέου που έλεγε ότι «λεφτά υπάρχουν» και αντί αυτών, βρεθήκαμε παγιδευμένοι στα μνημόνια και τέλος τον Α. Τσίπρα, που έταξε λαγούς με πετραχήλια και όταν ήρθε η ώρα του λογαριασμού υπεστήκαμε από τα capital controls μέχρι την βαριά υπερφορολόγηση, που διέλυσε κυριολεκτικά την μεσαία τάξη, τότε είμαστε άξιοι της τύχης μας διαχρονικά και ανώριμοι πολιτικά…