Η Ελλάδα, η Τουρκία, η αστοχασιά, η άμυνα και η διπλωματία/ Ότι αφήνεις σε αφήνει

Κείμενο Ειδικού Συνεργάτη 

Η Ελλάδα εδώ και πολλά χρόνια έχει υιοθετήσει την στάση της τίμιας κόρης των παλαιών ασπρόμαυρων ταινιών που αδικείται από τον εκάστοτε κακό αλλά τελικά, με τη βοήθεια του από μηχανής θεού, διασώζεται και νυμφεύεται το καλό παλικάρι, στο τέλος. Οι διεθνείς σχέσεις όμως δεν δουλεύουν έτσι και ουδείς θα δώσει δίκαιο στον οποιονδήποτε αν δεν έχει την πολιτική ισχύ να το επιβάλει. Και η πολιτική ισχύς είναι συνάρτηση της οικονομικής, διπλωματικής και στρατιωτικής ισχύος. 

Η Ελλάδα πάσχει και στα τρία. Διπλωματικά δεν φαίνεται να τα καταφέρνει και τόσο καλά από την στιγμή που η Αλβανία, η Αλβανία όχι οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Ρωσία, ή η Γερμανία, γκρεμίζει ανεμπόδιστα τα σπίτια των Ελλήνων της μειονότητας. Την ίδια ώρα η Τουρκία στέλνει τον αντιπρόεδρό της να κάνει βόλτα στη Θράκη για να δώσει γραμμή στα εκεί ενεργούμενα της Άγκυρας, με τις ευχές της Αθήνας. Οικονομικά η κατάσταση της χώρας είναι γνωστή και η έξοδός της από το τούνελ, στην καλύτερη περίπτωση, απροσδιόριστη χρονικά, παρά τα παχιά λόγια. Στρατιωτικά επίσης η Ελλάδα έχει, δυστυχώς, αφεθεί να παρακμάσει. Με τρομακτικό, καθημερινό, αγώνα τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων χύνουν αίμα, όχι ιδρώτα, για να συντηρήσουν και να κρατήσουν επιχειρησιακά τα οπλικά συστήματα, τα πλοία, τα αεροσκάφη.

Η Τουρκία των «μπουνταλάδων» όμως έχει αλλάξει. Κάποτε το ελληνικό πολιτικό σύστημα και ορισμένοι επαΐοντες πανηγύριζαν την άνοδο Ερντογάν στην εξουσία διότι θα περιόριζε τους «κακούς» στρατιωτικούς που προκαλούσαν τις κρίσεις με την Ελλάδα, τις οποίες δεν θέλει ο τουρκικός λαός και οι πολιτικοί και άλλα συναφή…ευχάριστα. Στην πραγματικότητα η Τουρκία ακολουθεί, με αξιοθαύμαστη μάλιστα συνέπεια, παρά τις αναπόφευκτες διακυμάνσεις, την ίδια εξωτερική πολιτική από την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάννης και μετά. Το θέμα ήταν μόνο πότε θα ένιωθε αρκετά ισχυρή για να απαιτήσει, όχι να διεκδικήσει, πλέον. 

Ο Ερντογάν με το νέο-οθωμανικό του όραμα, ως άλλος Σουλεϊμάν «Μεγαλοπρεπής», δείχνει τα δόντια του διαλύοντας, εδώ και καιρό, τις αυταπάτες. Διπλωματικά η Τουρκία θεωρείται, σχεδόν, παρίας του διεθνούς συστήματος. Είναι όμως έτσι; Μάλλον όχι. Η προσέγγιση με τη Ρωσία έχει δώσει άλλη βαρύτητα στην Άγκυρα επιτρέποντάς της να παίζει το κλασικό παιχνίδι της, αυτό του ανατολίτικου παζαριού με Ανατολή και Δύση. 

Και ο Ερντογάν γνωρίζει πως όσο και αν ενοχλείται η Δύση από τα τσαλίμια του, για την ώρα τουλάχιστον, δεν μπορεί παρά να τον ανέχεται και γιατί όχι, αν χρειαστεί, να τον δεχτεί στις αγκάλες τις ως άλλο άσωτο υιό, σφάζοντας για χάρη του τον μόσχο τον σιτευτό, αν για χάρη της εγκαταλείψει αύριο τη Ρωσία και βοηθήσει, λέμε τώρα, στην ισοπέδωση του Ιράν. 

Γιατί αυτό; Μα διότι, όσο και αν η ελληνική πλευρά τείνει να αμφισβητεί, η Τουρκία έχει σημαντικότερη γεωπολιτική θέση, έχει στρατιωτική ισχύ και το σημαντικότερο δείχνει – έστω – έτοιμη να τη χρησιμοποιήσει και η οικονομία της, παρά τα χαστούκια που δέχεται αντέχει και μπορεί να αντέξει, όπως άντεξε και η Ρωσία στις δυτικές κυρώσεις. Η τακτική «υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές» του Ερντογάν αν δεν έχει αποδώσει πλήρως, εντούτοις δεν έχει ζημιώσει, όσο θα έπρεπε, βάσει των αβελτηριών του Τούρκου προέδρου, την Άγκυρα. 

Ο Ερντογάν έχασε το παιχνίδι, αλλά με ένα τηλεφώνημα στο Κρεμλίνο βρέθηκε και πάλι στο τραπέζι ως ισχυρός μάλιστα παίκτης. Στην Συρία η Τουρκία δεν θα χάσει όσο τουλάχιστον θα μπορούσαν κάποιοι να ελπίζουν ή να περιμένουν. 

Οι Κούρδοι του Ιράκ πήραν ήδη το μάθημα και αν χρειαστεί θα το πάρουν και οι ομοεθνείς τους στην Συρία, καθώς στο κουρδικό παιχνίδι η Τουρκία δεν είναι μόνη. Έχει συμμάχους και το Ιράν και το Ιράκ, αλλά και την Συρία του καθεστώτος Άσαντ. 

Η Ελλάδα από την πλευρά της δεν επενδύει στην άμυνα, κινείται δειλά, διπλωματικά και δεν εκμεταλλεύεται όσο θα μπορούσε τη γεωπολιτική της θέση και προχωρεί σε άστοχες κινήσεις που βαπτίζει «πολυδιάστατη» εξωτερική πολιτική. Πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική μπορεί να κάνει η Ινδία και οι αναλόγου μεγέθους, ισχύος ή σημασίας χώρες η Ελλάδα δεν μπορεί. 

Μπορεί όμως να ελίσσεται και να πάψει να ασχολείται με μικρής έως ελάχιστης βαρύτητας παίκτες του διεθνούς συστήματος δυσαρεστώντας ισχυρότερους και κυρίως χρησιμότερους για την ίδια δρώντες. Στην άμυνα η Ελλάδα έχει πολλά – πολλά χρόνια να επενδύσει. Και δεν εννοούμε να αγοράσει, αλλά να επενδύσει. 

Το πρόβλημα της χώρας δεν λύνεται με εντυπωσιακές παρελάσεις στις οποίες όμως συμμετέχουν τεθωρακισμένα Μ-113 οπλισμένα μόνο με ένα πολυβόλο, χωρίς καν ασπίδιο για τον χειριστή. Δεν αρκούν οι ιαχές και το παράστημα, ούτε καν, από μόνη της, η άριστη εκπαίδευση. Εξάλλου και οι απέναντι δεν είναι άχρηστοι και τα όπλα τους επίσης σκοτώνουν. 

Το παιχνίδι δεν παίζεται όπως στις ταινίες τύπου Ράμπο, όπου ο ήρωας “καθαρίζει” με ένα ανοιχτήρι για κονσέρβες ένα αντίπαλο τάγμα πεζικού, ή πυροβολεί με ένα όπλο που δεν χρειάζεται ποτέ επαναγέμιση και η κάννη του δεν θερμαίνεται ποτέ. Και οι καλά εκπαιδευμένοι σκοτώνονται και οι απέναντι έχουν περιθώριο να αντέξουν απώλειες. Καλώς ή κακώς ο πόλεμος διέπεται από ψυχρές, μαθηματικές λογικές όπου οι αριθμοί αποτελούν σημαντικό δεδομένο, ακόμα και εκεί που δεν μπορεί εύκολα να το αντιληφθεί κάποιος. 

Η Ελλάδα, δεδομένου και του δημογραφικού της προβλήματος, χρειάζεται, απλά, στρατό, λαό, που έλεγαν και οι αρχαίοι και Βυζαντινοί πρόγονοι και όχι μειώσεις θητείας για ψήφους. Χρειάζεται προοπτική και σχεδίαση της άμυνάς της σε βάθος δεκαετιών, χρειάζεται επιθετική λογική και όχι αμυντική που έχει επιβληθεί από το ανόητο δόγμα του δεν διεκδικούμε τίποτα που επιβλήθηκε από κυβερνήσεις υποστηρικτών των απανταχού της Γης αδικημένων. 

Η μεταβολή δε του δόγματος θα επιβάλει και τις απαραίτητες αναδιοργανώσεις, θα θέσει τους όρους των εξοπλιστικών προγραμμάτων που θα πρέπει να «τρέξουν» και όχι αντιστρόφως. 

Μην ξεχνάμε ότι η Τουρκία αναπτύσσει με καταπληκτική ταχύτητα την εγχώρια αμυντική της βιομηχανία σε βαθμό καταπληκτικό, αντίθετα με την Ελλάδα που δεν κάνει παρά ελάχιστα βήματα. Και είναι σίγουρο ότι σε βάθος χρόνου, όχι πολύ μακριά και να θέλει η Ελλάδα, απλώς δεν θα προλαβαίνει. Η Ελλάδα οφείλει, αν θέλει να επιβιώσει ως έθνος, να γίνει το Ισραήλ των Βαλκανίων, πρώτα-πρώτα σε αμυντική νοοτροπία. Share this:

Πηγή: Ότι αφήνεις σε αφήνει: Η Ελλάδα, η Τουρκία, η αστοχασιά, η άμυνα και η διπλωματία http://mignatiou.com/2017/11/oti-afinis-se-afini-i-ellada-i-tourkia-i-astochasia-i-amina-ke-i-diplomatia/