Ζήσης Ιωάννης του Δημητρίου, Υποστράτηγος. Γεννήθηκε στο Μάκρυσι (νέα Μάκρη) το 1888, Διοικητής της Ταξιαρχίας Έβρου. Αυτοκτόνησε στα Ύψαλα Ανατολικής Θράκης.
Η Ταξιαρχία του Έβρου, μετά τον αγώνα προκαλύψεως (από το Παπίκιο όρος μέχρι τον Έβρο ποταμό), υποχρεώνεται να περάσει τον Έβρο.Ο Αλ. Ζαούσης γράφει: «Υπηρέτησα εις το Όρος Μπέλες και διέφυγα αμέσως με άλλους Αξιωματικούς και μέσω Αγ. Όρους, Λήμνου-Μυτιλήνης-Χίου έφθασα στο Τσεσμέ της Τουρκίας, την 4η Μαΐου 1941 και την επομένη εις Πέργαμο, όπου ήδη ευρίσκετο ολόκληρη η Ταξιαρχία Έβρου. Με την είσοδο των Γερμανών εις την Θράκη, η Ταξιαρχία εισήλθε εις το τουρκικό έδαφος και αφοπλίστηκε από τους τούρκους…..»
Πράγματι στις 7 Απριλίου 1941 ο Υποστράτηγος Ιωάννης Ζήσης, προ του κινδύνου της αιχμαλωσίας από τους Γερμανούς, κατέφυγε στην ουδέτερη τουρκία.Πέρασαν πρώτα δύο τάγματα και την επομένη πέρασε και το τρίτο τάγμα, ένα τμήμα του επιβιβάστηκε στην Μάκρη, στο ατμόπλοιο «ΕΣΠΕΡΟΣ» και οδηγήθηκε στο εσωτερικό (κατά τον Σαράντο Καργάκο, το πλοίο ονομάζετο «ΑΙΓΑΙΟΝ»).Έτσι, την 8 Απριλίου 1941, όλη η Ταξιαρχία Έβρου βρισκόταν σε τουρκικό έδαφος και συγκεκριμένα στην πόλη Ύψαλα (πόλη που βρίσκεται δίπλα στον Έβρο, στην δίοδο των Κήπων). Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, παρέδωσαν τον οπλισμό τους και τότε οι τούρκοι ανακοίνωσαν ότι θα παρέμεναν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, ως το τέλος του πολέμου.
O Διοικητής της Ταξιαρχίας, Υποστράτηγος Ιωάννης Ζήσης, βλέποντας ότι γλύτωσε την μονάδα του από την Γερμανική αιχμαλωσία και οδηγήθηκε στην τουρκική αιχμαλωσία, αποσύρθηκε κάπου και τίναξε τα μυαλά του στον αέρα, στις 9 Απριλίου, στα Ύψαλα της Ανατολικής Θράκης, με ένα περίστροφο που είχε κρύψει στις αποσκευές του.
Κατά τον Αλ. Ζαούση «….Ο Διοικητής της, Υποστράτηγος Ιωάννης Ζήσης, όταν οι τούρκοι τού ζήτησαν το πιστόλι του, αυτοκτόνησε», το πιθανότερο όμως είναι η πρώτη εκδοχή.
Τέτοιου είδους αυτοκτονίες αξιωματικών συνέβησαν και αλλού, όπως στην περίπτωση τουΣυνταγματάρχη Χονδρού, ο οποίος κυκλώθηκε από τους Γερμανούς μεταξύ Νυμφαίου-Κλειδίου, στην πρώτη διάσπαση του μετώπου, και αυτοκτόνησε· και του Ταγματάρχη (ΠΒ) Κωνσταντίνου Βερσή, όταν διατάχθηκε να παραδώσει στους Γερμανούς τα πυροβόλα του, τα παρέταξε, διέταξε τους άνδρες να αποδώσουν τιμές στα όπλα και αυτοκτόνησε υπό τους ήχους του Εθνικού Ύμνου, που έψαλλαν οι πυροβολητές του.
Από εδώ αρχίζει το δράμα της Ταξιαρχίας του Έβρου, η οποία έμεινε σε στρατόπεδο της Ζίγδης επί 2,5 μήνες και ύστερα από επίμονες προσπάθειες των προξενικών αρχών Ελλάδας και Αγγλίας, επιτράπηκε σε αξιωματικούς και 1300 περίπου οπλίτες, να πάνε στη Μέση Ανατολή τον Ιούλιο του 1941, με επικεφαλείς τους ταγματάρχες Καραθανάση και Καλομοίρη.Οι υπόλοιποι (χίλιοι περίπου) επέστρεψαν στην Ελλάδα, τον Φεβρουάριο του 1942, με τον λοχαγό Γιωτόπουλο.
Αυτοί οι άνδρες της Ταξιαρχίας του Έβρου, μαζί με τους λιγοστούς Αιγυπτιώτες Έλληνες που είχαν συγκροτήσει την «Δωδεκανησιακή Φάλαγγα», που την εκπαίδευε ο συνταγματάρχης του ιππικού Χαρ Οικονομόπουλος, αποτέλεσαν τον πυρήνα του Ελληνικού στρατού της Μέσης Ανατολής. Στην συνέχεια, κατέφθασαν αρχικά από την Κρήτη και μετά από όλη την Ελλάδα και ιδίως από τα νησιά, φυγάδες που εντάχθηκαν στον στρατό αυτό
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗΣ
ΑΒΕΡΩΦ
ΠΟΙΜΕΝΙΚΟΣ ΑΥΛΟΣ
Η Ταξιαρχία του Έβρου, μετά τον αγώνα προκαλύψεως (από το Παπίκιο όρος μέχρι τον Έβρο ποταμό), υποχρεώνεται να περάσει τον Έβρο.Ο Αλ. Ζαούσης γράφει: «Υπηρέτησα εις το Όρος Μπέλες και διέφυγα αμέσως με άλλους Αξιωματικούς και μέσω Αγ. Όρους, Λήμνου-Μυτιλήνης-Χίου έφθασα στο Τσεσμέ της Τουρκίας, την 4η Μαΐου 1941 και την επομένη εις Πέργαμο, όπου ήδη ευρίσκετο ολόκληρη η Ταξιαρχία Έβρου. Με την είσοδο των Γερμανών εις την Θράκη, η Ταξιαρχία εισήλθε εις το τουρκικό έδαφος και αφοπλίστηκε από τους τούρκους…..»
Πράγματι στις 7 Απριλίου 1941 ο Υποστράτηγος Ιωάννης Ζήσης, προ του κινδύνου της αιχμαλωσίας από τους Γερμανούς, κατέφυγε στην ουδέτερη τουρκία.Πέρασαν πρώτα δύο τάγματα και την επομένη πέρασε και το τρίτο τάγμα, ένα τμήμα του επιβιβάστηκε στην Μάκρη, στο ατμόπλοιο «ΕΣΠΕΡΟΣ» και οδηγήθηκε στο εσωτερικό (κατά τον Σαράντο Καργάκο, το πλοίο ονομάζετο «ΑΙΓΑΙΟΝ»).Έτσι, την 8 Απριλίου 1941, όλη η Ταξιαρχία Έβρου βρισκόταν σε τουρκικό έδαφος και συγκεκριμένα στην πόλη Ύψαλα (πόλη που βρίσκεται δίπλα στον Έβρο, στην δίοδο των Κήπων). Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, παρέδωσαν τον οπλισμό τους και τότε οι τούρκοι ανακοίνωσαν ότι θα παρέμεναν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, ως το τέλος του πολέμου.
O Διοικητής της Ταξιαρχίας, Υποστράτηγος Ιωάννης Ζήσης, βλέποντας ότι γλύτωσε την μονάδα του από την Γερμανική αιχμαλωσία και οδηγήθηκε στην τουρκική αιχμαλωσία, αποσύρθηκε κάπου και τίναξε τα μυαλά του στον αέρα, στις 9 Απριλίου, στα Ύψαλα της Ανατολικής Θράκης, με ένα περίστροφο που είχε κρύψει στις αποσκευές του.
Κατά τον Αλ. Ζαούση «….Ο Διοικητής της, Υποστράτηγος Ιωάννης Ζήσης, όταν οι τούρκοι τού ζήτησαν το πιστόλι του, αυτοκτόνησε», το πιθανότερο όμως είναι η πρώτη εκδοχή.
Τέτοιου είδους αυτοκτονίες αξιωματικών συνέβησαν και αλλού, όπως στην περίπτωση τουΣυνταγματάρχη Χονδρού, ο οποίος κυκλώθηκε από τους Γερμανούς μεταξύ Νυμφαίου-Κλειδίου, στην πρώτη διάσπαση του μετώπου, και αυτοκτόνησε· και του Ταγματάρχη (ΠΒ) Κωνσταντίνου Βερσή, όταν διατάχθηκε να παραδώσει στους Γερμανούς τα πυροβόλα του, τα παρέταξε, διέταξε τους άνδρες να αποδώσουν τιμές στα όπλα και αυτοκτόνησε υπό τους ήχους του Εθνικού Ύμνου, που έψαλλαν οι πυροβολητές του.
Από εδώ αρχίζει το δράμα της Ταξιαρχίας του Έβρου, η οποία έμεινε σε στρατόπεδο της Ζίγδης επί 2,5 μήνες και ύστερα από επίμονες προσπάθειες των προξενικών αρχών Ελλάδας και Αγγλίας, επιτράπηκε σε αξιωματικούς και 1300 περίπου οπλίτες, να πάνε στη Μέση Ανατολή τον Ιούλιο του 1941, με επικεφαλείς τους ταγματάρχες Καραθανάση και Καλομοίρη.Οι υπόλοιποι (χίλιοι περίπου) επέστρεψαν στην Ελλάδα, τον Φεβρουάριο του 1942, με τον λοχαγό Γιωτόπουλο.
Αυτοί οι άνδρες της Ταξιαρχίας του Έβρου, μαζί με τους λιγοστούς Αιγυπτιώτες Έλληνες που είχαν συγκροτήσει την «Δωδεκανησιακή Φάλαγγα», που την εκπαίδευε ο συνταγματάρχης του ιππικού Χαρ Οικονομόπουλος, αποτέλεσαν τον πυρήνα του Ελληνικού στρατού της Μέσης Ανατολής. Στην συνέχεια, κατέφθασαν αρχικά από την Κρήτη και μετά από όλη την Ελλάδα και ιδίως από τα νησιά, φυγάδες που εντάχθηκαν στον στρατό αυτό
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗΣ
ΑΒΕΡΩΦ
ΠΟΙΜΕΝΙΚΟΣ ΑΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου