Παρασκευή 22 Ιουνίου 2018

Δεν υπάρχει… «Τετέλεσται»!

Πούλησαν το όνομα της Μακεδονίας!
Δεν κατάφεραν να πείσουν τον Ελληνικό λαό, πως αυτό ήταν τάχα «σωστό», ή «εθνικά ωφέλιμο» ή «ρεαλιστικό», ή ότι γι’ αυτό τάχα «φταίνε οι προηγούμενοι»…
Ο κόσμος απλώς δεν τους ακούει, τους γύρισε την πλάτη, τους αηδίασε, τους αποδοκιμάζει όπου τους βρει.
Το φρόνημά του δεν το άλλαξαν!
Το μόνο που τους απέμεινε είναι να σπάσουν το ηθικό του!
Να πάψει να προσδοκά ότι αυτό μπορεί να αλλάξει. Να μη διανοηθεί πως αυτή η ήττα, μπορεί να ανατραπεί στην πορεία. Να πάψει να πιστεύει ότι υπάρχει «σωτηρία», έστω και δύσκολη…
Να πάψει να ελπίζει. Γιατί μόνο έτσι θα πάψει να αντιστέκεται.
Το φρόνημα ενός λαού αλλάζει, είτε αν τον «πείσουν», είτε αν τον οδηγήσουν στην πλήρη απελπισία.
Το πρώτο απέτυχε. Τώρα επιχειρούν το δεύτερο.
Κι εδώ τους «βοηθάνε» - άθελα τους - και κάμποσοι από την από ’δω πλευρά.
Έλεγε ένας φίλος χθες: έχετε δίκιο ο Τσίπρας και ο Κοτζιάς είναι «προδότες», αλλά τώρα το κακό έγινε! «Τετέλεσται» η Μακεδονία…
Καλύτερο «σύμμαχο» δεν θα μπορούσαν να βρουν Τσίπρας και Κοτζιάς!
Μια παρατήρηση μόνο: Όταν αγωνίζεσαι για κάτι ΔΕΝ υπάρχει η λέξη «Τετέλεσται»!
--Προχθές σας έδωσα διπλωματικά παραδείγματα που δείχνουν το αντίθετο…
--Χθες σας έδωσα νομικά και πολιτικά επιχειρήματα που δείχνουν ότι παλεύεται η ανατροπή και κατάργηση αυτής της Συμφωνίας.
Σήμερα θα πάω πιο μακροσκοπικά:
Θα επικαλεστώ ιστορικά παραδείγματα ηττών – συντριπτικών ηττών, μάλιστα - που «περιέργως» οδηγήθηκαν στο ακριβώς αντίθετο!
Ιστορικά γεγονότα που υπήρξαν καταστρεπτικές ήττες, αλλά αυτοί που τις υπέστησαν δεν το έβαλαν κάτω. Το πάλεψαν και τις ανέτρεψαν. Πλήρως…
Γιατί όπως αποδεικνύεται ο μεγάλος μας αντίπαλος δεν βρίσκεται «απέναντι», τελικά βρίσκεται μέσα μας.
Ο μεγάλος μας αντίπαλος δεν είναι ο θίασος των «εθνομηδενιστών». Είναι η εγγενής και παθογενής ηττοπάθεια των «πατριωτών». Αυτό τον εχθρό πρέπει να νικήσουμε πρώτα: την ίδια την ηττοπάθειά μας!
Περιστατικό πρώτο: Το 391 π.Χ. η Ρώμη εξορίζει το σημαντικότερο στρατηγό της τον Μάρκο Φούριο Κάμιλλο. Λίγο αργότερα όμως, ηττάται και καταλαμβάνεται από τις ορδές του Γαλάτη Βρέννου. Οι Ρωμαίοι – όσοι γλίτωσαν από την σφαγή - εγκαταλείπουν αλλόφρονες την πόλη τους.
Μόνο κάποιοι παλαιοί ύπατοι με τη φρουρά τους, μένουν οχυρωμένοι στο λόφο του Καπιτωλίου, όπου φυλάνε τα αρχεία της πόλης και το θησαυρό της, ενω οι Γαλάτες γύρω τους πολιορκούν στενά.
Οι ίδιοι δεν ξέρουν τι περιμένουν. Απλώς αγωνίζονται όσο αναπνέουν.
Αλλά κι αυτοί που έφυγαν δεν κλαίνε τη μοίρα τους, δεν το βάζουν κάτω. Μέσα στην απελπισία τους πάνε και βρίσκουν το ένδοξο στρατηγό τους το Κάμιλλο που οι ίδιοι είχαν διώξει λίγο πριν. Και του ζητάνε να τους βοηθήσει.
Εκείνος τους οργανώνει, μετατρέπει τον απελπισμένο όχλο σε καλά πειθαρχημένο στρατό, μπαίνει επικεφαλής τους και επιστρέφουν στη Ρώμη. Όπου αιφνιδιάζουν τους Γαλάτες κατακτητές, τους αποδεκατίζουν και απελευθερώνουν την πόλη τους.
Η Ρώμη καταλύθηκε ολοσχερώς και μέσα σε λίγους μήνες ξαναγεννήθηκε ισχυρότερη. Αυτό το πείσμα των Ρωμαίων τους έκανε την ισχυρότερη – και κυρίως τη μακροβιότερη - δύναμη της αρχαιότητας.
Αν οι αρχαίοι Έλληνες δίδαξαν στην ανθρωπότητα Φιλοσοφία, Τραγωδία, Αισθητική, Δημοκρατία και Φιλελεύθερο πνεύμα, οι Ρωμαίοι δίδαξαν πείσμα. Και κυρίως πείσμα και επιμονή, όταν τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά…
Παράδειγμα δεύτερο: Πάλι από τη Ρώμη, το 218 π,Χ. Ο Καρχηδόνιος στρατηγός Αννίβας έχει εισβάλλει στην Ιταλία από βορρά, με ορμητήριο την Ισπανία.
Οι Ρωμαίοι, πλέον μια παντοδύναμη πόλη, κυρίαρχη στην Κεντρική Ιταλία, στέλνουν στρατό να αντιμετωπίσουν τον εισβολέα Αννίβα, το Δεκέμβριο του 218 π.Χ. Ηττώνται στον ποταμό Τρέβια.
Ύστερα οι Ρωμαίοι στέλνουν νέο στρατό, πολύ μεγαλύτερο, και αντιμετωπίζουν τον Αννίβα στη λίμνη Τρασιμένη, τον Ιούνιο του 217.
Ηττώνται ξανά και ο στρατηγός τους Γάϊος Φλαμίνιος σκοτώνεται...
Σε αυτές τις δύο μάχες οι Ρωμαίοι υπερέχουν αριθμητικά, αλλά ηττώνται! Οι απώλειές τους, είναι 5πλάσιες ως 10πλάσιες από τις απώλειες των Καρχηδονίων. Αληθινή συντριβή…
Και ο Αννίβας βρισκόταν πια κοντά στη Ρώμη!
Οι Ρωμαίοι δεν το βάζουν κάτω, όμως. Δημιουργούν νέο στρατό, από τις επίλεκτες δυνάμεις τους, και τον στέλνουν να αντιμετωπίσει τον Αννίβα στις Κάννες, ένα χρόνο αργότερα, τον Αύγουστο του 216…
Τώρα η αριθμητική υπεροχή των Ρωμαίων είναι σχεδόν ένα προς δύο. Κι όμως οι Ρωμαίοι, ηττώνται ξανά. Για την ακρίβεια, κατασφάζονται: Από τις 86 χιλιάδες ρωμαϊκού στρατού (μια τεράστια δύναμη για τα δεδομένα της εποχής), σκοτώνονται στη διάρκεια της μάχης 56-77 χιλιάδες, ενώ οι Καρχηδόνιοι πιάνουν αιχμαλώτους άλλους 4,5 χιλιάδες. Ελάχιστοι καταφέρνουν να γλιτώσουν. Ανεπανάληπτη στρατιωτική καταστροφή.
Οι δύο ρωμαίοι στρατηγοί σκοτώθηκαν κι αυτοί στις Κάννες.
Ο Ρωμαϊκός στρατός αποψιλώθηκε εντελώς.
Οι συμμαχικές πόλεις της Ρώμης, άρχισαν να εγκαταλείπουν τη συμμαχία…
Η Ρώμη βρέθηκε σε κατάσταση απελπισίας. Καμία ελπίδα δεν φαινόταν στον ορίζοντα. Κανένα απόθεμα δύναμης δεν υπήρχε στην άλλοτε παντοδύναμη πόλη, να αντισταθεί στον ανίκητο εισβολέα. Ελάχιστοι σύμμαχοι της είχαν απομείνει. Και κανείς δεν γνώριζε πώς μπορούσε να αντιμετωπιστεί ο Αννίβας - αυτή η φοβερή «συμφορά» που τους είχε βρει.
Τα πάντα τα έσκιαζε ο φόβος. Παντού επικρατούσε η απόγνωση.
Κι όμως, οι Ρωμαίοι δεν το έβαλαν κάτω. Ούτε τότε.
Μετά από τέσσερις απανωτές ήττες, εκ των οποίων η δύο συντριπτικές και η μία - η τελευταία – «ολική καταστροφή», εκείνοι συνέχισαν να αντιστέκονται.
Αυτή τη φορά όμως, χρησιμοποίησαν ό,τι αργότερα έγινε γνωστό ως «στρατηγική»: Σύνθετη διάταξη δυνάμεων και κλιμάκωση σχεδιασμένων πρωτοβουλιών, όχι κατευθείαν επιδίωξη τελικής σύγκρουσης:
--Χρησιμοποίησαν τον ένα στρατηγό τους το Φάβιο Μάξιμο, να «παρενοχλεί» τον Αννίβα, χωρίς να συγκρούεται μαζί του.
--Έστειλαν τον άλλο στρατηγό τους, το Μάρκελλο, να καταλάβει τη Σικελία, να εξασφαλίσει νέους πόρους για τη χειμαζόμενη Ρώμη και να εμποδίσει τους Έλληνες του Ιταλικού νότου να ενωθούν με τους Καρχηδονίους.
--Και τέλος έστειλαν ένα τρίτο στρατηγό τους, το Γάϊο Σκιπίωνα, να χτυπήσει τη βάση εξόρμησης του Αννίβα στην Ισπανία.
Ο Αννίβας τους είχε συντρίψει σε αλλεπάλληλες μάχες στην χώρα τους κι αυτοί τον χτυπούσαν παντού αλλού, όπου μπορούσαν, όπως μπορούσαν, για να τον αποδυναμώσουν. Και τα κατάφεραν!
Τελικά οι Ρωμαίοι με ορμητήριο τη Σικελία που είχαν στο μεταξύ κατακτήσει, εισέβαλαν κατευθείαν στην Καρχηδόνα και ο Αννίβας ανακλήθηκε για να υπερασπιστεί την πρωτεύουσά του…
Έφυγε από την Ιταλία ανίκητος. Αλλά εκεί, στη Βόρειο Αφρική, ο Ρωμαίος στρατηγός Πόπλιος Κορνήλιος Σκιπίων, γιός αυτού που είχε ηττηθεί στην πρώτη μάχη εναντίον του Αννίβα στο Τικίνιο και ανιψιός εκείνου που είχε αντεπιτεθεί για λογαριασμό της Ρώμης στην Ιβηρική, κατάφερε τελικά να νικήσει τον Αννίβα στη μάχη της Ζάμα. Το 202 π.Χ.
Επί δεκαέξι χρόνια οι Ρωμαίοι ηττώνταν και συντρίβονταν και ταπεινώνονταν και αποδεκατίστηκαν, μια και δύο και τρείς φορές, και φοβούνταν όλο και περισσότερο, αλλά δεν το έβαλαν κάτω!
Κι έτσι, όχι μόνο επιβίωσαν. Αλλά έθεσαν τα θεμέλια να γίνουν παγκόσμια υπερδύναμη για αιώνες! Λίγες δεκαετίες μόλις, μετά τα χρόνια εκείνα, που είχαν δει «το Χάρο με τα μάτια» τους κι είχαν φτάσει στο χείλος της εξαφάνισης!
Διδάσκοντας τους λαούς όχι μόνο τη δύναμη του πείσματος, αλλά και την σημασία της στρατηγικής.
Και το πιο σημαντικό:
Κανείς τους δεν είπε, σε κάποια απελπιστική στιγμή: «Τετέλεσται»!
Κανείς!
Άλλα ιστορικά παραδείγματα, πιο σύγχρονα και πιο κοντά μας:
Οι Κρητικές επαναστάσεις κατά των Οθωμανών, τον 19ο αιώνα.
--Μια σημαντική εξέγερση των Κρητών γίνεται το 1841, λίγο μετά την συντριβή των Οθωμανών από τις δυνάμεις του πρώην συμμάχου τους, Μωχάμετ Άλυ (πατέρα του Ιμπραήμ) το 1839. Είδαν οι Κρητικοί την «ευκαιρία» της δεινής Οθωμανικής ήττας, αλλά οι Τούρκοι κατέπνιξαν την επανάστασή τους στο αίμα. Όμως, οι Κρήτες δεν το έβαλαν κάτω…
--Μια δεύτερη σημαντική εξέγερση γίνεται στην Κρήτη το 1866 και κράτησε τρία χρόνια. Τότε έγινε και το ολοκαύτωμα του Αρκαδίου. Τελικά η εξέγερση θα συντριβεί στρατιωτικά, αλλά ο Σουλτάνος θα υποχρεωθεί να τους δώσει κάποιες ελευθερίες και κάποια δικαιώματα που όμως, δεν τηρήθηκαν ποτέ.
Οι Κρητικοί, ωστόσο, ξανά: δεν θα το βάλουν κάτω…
--Μια τελευταία εξέγερση γίνεται το 1897. Αυτή προκαλεί τελικώς και τον «ατυχή» ελληνοτουρκικό Πόλεμο, με τραγική κατάληξη για την Ελλάδα. Αλλά ένα χρόνο αργότερα η Κρήτη κερδίζει την Ανεξαρτησία της. Και από τα σπλάχνα αυτής της τελευταίας εξέγερσης αναδεικνύεται μια μεγάλη προσωπικότητα - που λίγο αργότερα θα γίνει ο μεγάλος αναμορφωτής της Ελλάδας - ο Ελεύθεριος Βενιζέλος.
Κάθε φορά οι Κρητικοί γίνονταν ολοκαύτωμα. Κι ύστερα έθαβαν τους νεκρούς τους, έγλειφαν τις πληγές τους και ετοιμάζονταν για το επόμενο ολοκαύτωμα. Ακόμα και πριν ελευθερωθούν οι ίδιοι έστελναν εθελοντές να πολεμήσουν για τη Μακεδονία…
Μέχρι που κέρδισαν αυτό που ήθελαν! Και μαζί τους κέρδισε η Ελλάδα ολόκληρη. Ποτέ δεν είπαν τις ώρες της μαύρης απελπισίας τους: «Τετέλεσται»! Ποτέ!
--Κι ακόμα: στις αρχές του 20 αιώνα, η Ελλάδα ήταν ένα θλιβερό κρατίδιο, χρεοκοπημένο (από το 1893 - το περιβόητο «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» του Χαρίλαου Τρικούπη), ταπεινωμένο στρατιωτικά από τον «ατυχή» ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, υπό ασφυκτικό Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο (πολύ χειρότερο από εκείνο της Τρόϊκας) από το 1898, πλήρως απομονωμένο στα Βαλκάνια, και με βαθιά αίσθηση της εσωτερικής παρακμής του.
Τότε ο Ίων Δραγούμης γράφει ότι η Ελλάδα είναι «ένα αισχρό έθνος μπακάληδων».
Και τότε ο Κωστής Παλαμάς χαράζει το συγκλονιστικό στίχο:
Δεν έχεις Όλυμπε θεούς, μηδέ λεβέντες Όσσα,
ραγιάδες έχεις μάνα γη, σκυφτούς για το χαράτσι,
κούφιοι και ορθοί καταφρονάν, τη θεία τραχιά σου γλώσσα,
Των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι.
Είναι απόσπασμα από το ποίημα του Παλαμά «Γύριζε».
Το έδειξα προχθές σε ένα 20χρονο και την παρέα από συνομηλίκους του.
--Σαν να είναι γραμμένο σήμερα, μου είπαν τα παιδιά…
Έτσι ήταν, έτσι ένιωθε η Ελλάδα πριν 110 χρόνια!
Κι όμως, λίγο αργότερα έκανε ένα από τα μεγαλύτερα «πετάγματα» της Ιστορίας της. Και υπερδιπλασιάστηκε!
Διχάστηκε και μάτωσε, έχασε και πολύτιμες και μακραίωνες Πατρίδες, αλλά στο τέλος υπερδιπλασιάστηκε!
Αλλά κανείς δεν είπε, ούτε τότε: «Τετέλεσται»!
--Και αργότερα μέσα στη σκοτεινή δεκαετία του ’30 όταν η Παγκόσμια Οικονομική κρίση σάρωνε όλο τον κόσμο και τα σύννεφα του Πολέμου που ερχόταν πύκνωναν πάνω από την Ευρώπη, η κατεστραμμένη Ελλάδα ανασυγκροτούνταν και πετύχαινε για μια δεκαετία περίπου το δεύτερο μεγαλύτερο ρυθμό ανάπτυξης στον Κόσμο (μετά την Ιαπωνία)!
Και μετά νίκησε τη φασιστική Ιταλία, πέρασε μιαν εφιαλτική Κατοχή, έζησε ένα αδελφοκτόνο εμφύλιο - ένας στους οκτώ Έλληνες σκοτώθηκαν τότε, από τους πολέμους τον εμφύλιο και τις κακουχίες - κι ύστερα βγήκε ετοιμόρροπη, καταστραμμένη, ρακένδυτη...
Κανείς δεν πίστευε ότι η Ελλάδα θα καταφέρει να σηκωθεί στα πόδια της.
Κι όμως, όχι μόνο ανασηκώθηκε και ξαναγεννήθηκε, αλλά για τα είκοσι μεταπολεμικά χρόνια, η Ελλάδα είχε και πάλι το δεύτερο μεγαλύτερο ποσοστό ανάπτυξης στον κόσμο (πίσω από την Ιαπωνία ξανά)!
Πώς τα κατάφερε;
Μα πολύ απλά: και στις πιο δύσκολες στιγμές.
Κανείς δεν βρέθηκε να πει ποτε: «Τετέλεσται»!
Συμπέρασμα: Μετά απ’ όλα αυτά, όσοι πιστεύουν ότι… «Τετέλεσται» για την Ελλάδα, μετά από ένα άθλιο και επαίσχυντο… «προσύμφωνο», να πάνε να χωθούν στο καβούκι τους!
Δεν έχουν την παραμικρή συναίσθηση ούτε πως επιζούν οι λαοί, ούτε πως γράφουν Ιστορία, ούτε τι είμαστε εμείς, ούτε τι κουβαλάμε, ούτε τι περάσαμε, ούτε που πάμε, ούτε τι μπορούμε να επιτύχουμε...
Οι υπόλοιποι, που έχουμε την ίδια φύτρα με τους παλιούς, ή έστω μαθαίνουμε από την Ιστορία να μας φωτίζει το πεπρωμένο μας. ξέρουμε τι θα κάνουμε Και κυρίως ξέρουμε τι δεν θα κάνουμε.
Θα απαγορεύσουμε την λέξη: Τετέλεσται από το λεξιλόγιό μας.
Τέτοια λέξη δεν υπάρχει για μας…
Υπάρχει μόνο στη Βίβλο.
Τη λέει ο Χριστός, πάνω στο Σταυρό του Μαρτυρίου, λίγο πριν ξεψυχήσει.
Αλλά και τότε, τι ακολούθησε; Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ!
Πηγή Πούλησαν το όνομα της Μακεδονίας!
Δεν κατάφεραν να πείσουν τον Ελληνικό λαό, πως αυτό ήταν τάχα «σωστό», ή «εθνικά ωφέλιμο» ή «ρεαλιστικό», ή ότι γι’ αυτό τάχα «φταίνε οι προηγούμενοι»…
Ο κόσμος απλώς δεν τους ακούει, τους γύρισε την πλάτη, τους αηδίασε, τους αποδοκιμάζει όπου τους βρει.
Το φρόνημά του δεν το άλλαξαν!
Το μόνο που τους απέμεινε είναι να σπάσουν το ηθικό του!
Να πάψει να προσδοκά ότι αυτό μπορεί να αλλάξει. Να μη διανοηθεί πως αυτή η ήττα, μπορεί να ανατραπεί στην πορεία. Να πάψει να πιστεύει ότι υπάρχει «σωτηρία», έστω και δύσκολη…
Να πάψει να ελπίζει. Γιατί μόνο έτσι θα πάψει να αντιστέκεται.
Το φρόνημα ενός λαού αλλάζει, είτε αν τον «πείσουν», είτε αν τον οδηγήσουν στην πλήρη απελπισία.
Το πρώτο απέτυχε. Τώρα επιχειρούν το δεύτερο.
Κι εδώ τους «βοηθάνε» - άθελα τους - και κάμποσοι από την από ’δω πλευρά.
Έλεγε ένας φίλος χθες: έχετε δίκιο ο Τσίπρας και ο Κοτζιάς είναι «προδότες», αλλά τώρα το κακό έγινε! «Τετέλεσται» η Μακεδονία…
Καλύτερο «σύμμαχο» δεν θα μπορούσαν να βρουν Τσίπρας και Κοτζιάς!
Μια παρατήρηση μόνο: Όταν αγωνίζεσαι για κάτι ΔΕΝ υπάρχει η λέξη «Τετέλεσται»!
--Προχθές σας έδωσα διπλωματικά παραδείγματα που δείχνουν το αντίθετο…
--Χθες σας έδωσα νομικά και πολιτικά επιχειρήματα που δείχνουν ότι παλεύεται η ανατροπή και κατάργηση αυτής της Συμφωνίας.
Σήμερα θα πάω πιο μακροσκοπικά:
Θα επικαλεστώ ιστορικά παραδείγματα ηττών – συντριπτικών ηττών, μάλιστα - που «περιέργως» οδηγήθηκαν στο ακριβώς αντίθετο!
Ιστορικά γεγονότα που υπήρξαν καταστρεπτικές ήττες, αλλά αυτοί που τις υπέστησαν δεν το έβαλαν κάτω. Το πάλεψαν και τις ανέτρεψαν. Πλήρως…
Γιατί όπως αποδεικνύεται ο μεγάλος μας αντίπαλος δεν βρίσκεται «απέναντι», τελικά βρίσκεται μέσα μας.
Ο μεγάλος μας αντίπαλος δεν είναι ο θίασος των «εθνομηδενιστών». Είναι η εγγενής και παθογενής ηττοπάθεια των «πατριωτών». Αυτό τον εχθρό πρέπει να νικήσουμε πρώτα: την ίδια την ηττοπάθειά μας!
Περιστατικό πρώτο: Το 391 π.Χ. η Ρώμη εξορίζει το σημαντικότερο στρατηγό της τον Μάρκο Φούριο Κάμιλλο. Λίγο αργότερα όμως, ηττάται και καταλαμβάνεται από τις ορδές του Γαλάτη Βρέννου. Οι Ρωμαίοι – όσοι γλίτωσαν από την σφαγή - εγκαταλείπουν αλλόφρονες την πόλη τους.
Μόνο κάποιοι παλαιοί ύπατοι με τη φρουρά τους, μένουν οχυρωμένοι στο λόφο του Καπιτωλίου, όπου φυλάνε τα αρχεία της πόλης και το θησαυρό της, ενω οι Γαλάτες γύρω τους πολιορκούν στενά.
Οι ίδιοι δεν ξέρουν τι περιμένουν. Απλώς αγωνίζονται όσο αναπνέουν.
Αλλά κι αυτοί που έφυγαν δεν κλαίνε τη μοίρα τους, δεν το βάζουν κάτω. Μέσα στην απελπισία τους πάνε και βρίσκουν το ένδοξο στρατηγό τους το Κάμιλλο που οι ίδιοι είχαν διώξει λίγο πριν. Και του ζητάνε να τους βοηθήσει.
Εκείνος τους οργανώνει, μετατρέπει τον απελπισμένο όχλο σε καλά πειθαρχημένο στρατό, μπαίνει επικεφαλής τους και επιστρέφουν στη Ρώμη. Όπου αιφνιδιάζουν τους Γαλάτες κατακτητές, τους αποδεκατίζουν και απελευθερώνουν την πόλη τους.
Η Ρώμη καταλύθηκε ολοσχερώς και μέσα σε λίγους μήνες ξαναγεννήθηκε ισχυρότερη. Αυτό το πείσμα των Ρωμαίων τους έκανε την ισχυρότερη – και κυρίως τη μακροβιότερη - δύναμη της αρχαιότητας.
Αν οι αρχαίοι Έλληνες δίδαξαν στην ανθρωπότητα Φιλοσοφία, Τραγωδία, Αισθητική, Δημοκρατία και Φιλελεύθερο πνεύμα, οι Ρωμαίοι δίδαξαν πείσμα. Και κυρίως πείσμα και επιμονή, όταν τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά…
Παράδειγμα δεύτερο: Πάλι από τη Ρώμη, το 218 π,Χ. Ο Καρχηδόνιος στρατηγός Αννίβας έχει εισβάλλει στην Ιταλία από βορρά, με ορμητήριο την Ισπανία.
Οι Ρωμαίοι, πλέον μια παντοδύναμη πόλη, κυρίαρχη στην Κεντρική Ιταλία, στέλνουν στρατό να αντιμετωπίσουν τον εισβολέα Αννίβα, το Δεκέμβριο του 218 π.Χ. Ηττώνται στον ποταμό Τρέβια.
Ύστερα οι Ρωμαίοι στέλνουν νέο στρατό, πολύ μεγαλύτερο, και αντιμετωπίζουν τον Αννίβα στη λίμνη Τρασιμένη, τον Ιούνιο του 217.
Ηττώνται ξανά και ο στρατηγός τους Γάϊος Φλαμίνιος σκοτώνεται...
Σε αυτές τις δύο μάχες οι Ρωμαίοι υπερέχουν αριθμητικά, αλλά ηττώνται! Οι απώλειές τους, είναι 5πλάσιες ως 10πλάσιες από τις απώλειες των Καρχηδονίων. Αληθινή συντριβή…
Και ο Αννίβας βρισκόταν πια κοντά στη Ρώμη!
Οι Ρωμαίοι δεν το βάζουν κάτω, όμως. Δημιουργούν νέο στρατό, από τις επίλεκτες δυνάμεις τους, και τον στέλνουν να αντιμετωπίσει τον Αννίβα στις Κάννες, ένα χρόνο αργότερα, τον Αύγουστο του 216…
Τώρα η αριθμητική υπεροχή των Ρωμαίων είναι σχεδόν ένα προς δύο. Κι όμως οι Ρωμαίοι, ηττώνται ξανά. Για την ακρίβεια, κατασφάζονται: Από τις 86 χιλιάδες ρωμαϊκού στρατού (μια τεράστια δύναμη για τα δεδομένα της εποχής), σκοτώνονται στη διάρκεια της μάχης 56-77 χιλιάδες, ενώ οι Καρχηδόνιοι πιάνουν αιχμαλώτους άλλους 4,5 χιλιάδες. Ελάχιστοι καταφέρνουν να γλιτώσουν. Ανεπανάληπτη στρατιωτική καταστροφή.
Οι δύο ρωμαίοι στρατηγοί σκοτώθηκαν κι αυτοί στις Κάννες.
Ο Ρωμαϊκός στρατός αποψιλώθηκε εντελώς.
Οι συμμαχικές πόλεις της Ρώμης, άρχισαν να εγκαταλείπουν τη συμμαχία…
Η Ρώμη βρέθηκε σε κατάσταση απελπισίας. Καμία ελπίδα δεν φαινόταν στον ορίζοντα. Κανένα απόθεμα δύναμης δεν υπήρχε στην άλλοτε παντοδύναμη πόλη, να αντισταθεί στον ανίκητο εισβολέα. Ελάχιστοι σύμμαχοι της είχαν απομείνει. Και κανείς δεν γνώριζε πώς μπορούσε να αντιμετωπιστεί ο Αννίβας - αυτή η φοβερή «συμφορά» που τους είχε βρει.
Τα πάντα τα έσκιαζε ο φόβος. Παντού επικρατούσε η απόγνωση.
Κι όμως, οι Ρωμαίοι δεν το έβαλαν κάτω. Ούτε τότε.
Μετά από τέσσερις απανωτές ήττες, εκ των οποίων η δύο συντριπτικές και η μία - η τελευταία – «ολική καταστροφή», εκείνοι συνέχισαν να αντιστέκονται.
Αυτή τη φορά όμως, χρησιμοποίησαν ό,τι αργότερα έγινε γνωστό ως «στρατηγική»: Σύνθετη διάταξη δυνάμεων και κλιμάκωση σχεδιασμένων πρωτοβουλιών, όχι κατευθείαν επιδίωξη τελικής σύγκρουσης:
--Χρησιμοποίησαν τον ένα στρατηγό τους το Φάβιο Μάξιμο, να «παρενοχλεί» τον Αννίβα, χωρίς να συγκρούεται μαζί του.
--Έστειλαν τον άλλο στρατηγό τους, το Μάρκελλο, να καταλάβει τη Σικελία, να εξασφαλίσει νέους πόρους για τη χειμαζόμενη Ρώμη και να εμποδίσει τους Έλληνες του Ιταλικού νότου να ενωθούν με τους Καρχηδονίους.
--Και τέλος έστειλαν ένα τρίτο στρατηγό τους, το Γάϊο Σκιπίωνα, να χτυπήσει τη βάση εξόρμησης του Αννίβα στην Ισπανία.
Ο Αννίβας τους είχε συντρίψει σε αλλεπάλληλες μάχες στην χώρα τους κι αυτοί τον χτυπούσαν παντού αλλού, όπου μπορούσαν, όπως μπορούσαν, για να τον αποδυναμώσουν. Και τα κατάφεραν!
Τελικά οι Ρωμαίοι με ορμητήριο τη Σικελία που είχαν στο μεταξύ κατακτήσει, εισέβαλαν κατευθείαν στην Καρχηδόνα και ο Αννίβας ανακλήθηκε για να υπερασπιστεί την πρωτεύουσά του…
Έφυγε από την Ιταλία ανίκητος. Αλλά εκεί, στη Βόρειο Αφρική, ο Ρωμαίος στρατηγός Πόπλιος Κορνήλιος Σκιπίων, γιός αυτού που είχε ηττηθεί στην πρώτη μάχη εναντίον του Αννίβα στο Τικίνιο και ανιψιός εκείνου που είχε αντεπιτεθεί για λογαριασμό της Ρώμης στην Ιβηρική, κατάφερε τελικά να νικήσει τον Αννίβα στη μάχη της Ζάμα. Το 202 π.Χ.
Επί δεκαέξι χρόνια οι Ρωμαίοι ηττώνταν και συντρίβονταν και ταπεινώνονταν και αποδεκατίστηκαν, μια και δύο και τρείς φορές, και φοβούνταν όλο και περισσότερο, αλλά δεν το έβαλαν κάτω!
Κι έτσι, όχι μόνο επιβίωσαν. Αλλά έθεσαν τα θεμέλια να γίνουν παγκόσμια υπερδύναμη για αιώνες! Λίγες δεκαετίες μόλις, μετά τα χρόνια εκείνα, που είχαν δει «το Χάρο με τα μάτια» τους κι είχαν φτάσει στο χείλος της εξαφάνισης!
Διδάσκοντας τους λαούς όχι μόνο τη δύναμη του πείσματος, αλλά και την σημασία της στρατηγικής.
Και το πιο σημαντικό:
Κανείς τους δεν είπε, σε κάποια απελπιστική στιγμή: «Τετέλεσται»!
Κανείς!
Άλλα ιστορικά παραδείγματα, πιο σύγχρονα και πιο κοντά μας:
Οι Κρητικές επαναστάσεις κατά των Οθωμανών, τον 19ο αιώνα.
--Μια σημαντική εξέγερση των Κρητών γίνεται το 1841, λίγο μετά την συντριβή των Οθωμανών από τις δυνάμεις του πρώην συμμάχου τους, Μωχάμετ Άλυ (πατέρα του Ιμπραήμ) το 1839. Είδαν οι Κρητικοί την «ευκαιρία» της δεινής Οθωμανικής ήττας, αλλά οι Τούρκοι κατέπνιξαν την επανάστασή τους στο αίμα. Όμως, οι Κρήτες δεν το έβαλαν κάτω…
--Μια δεύτερη σημαντική εξέγερση γίνεται στην Κρήτη το 1866 και κράτησε τρία χρόνια. Τότε έγινε και το ολοκαύτωμα του Αρκαδίου. Τελικά η εξέγερση θα συντριβεί στρατιωτικά, αλλά ο Σουλτάνος θα υποχρεωθεί να τους δώσει κάποιες ελευθερίες και κάποια δικαιώματα που όμως, δεν τηρήθηκαν ποτέ.
Οι Κρητικοί, ωστόσο, ξανά: δεν θα το βάλουν κάτω…
--Μια τελευταία εξέγερση γίνεται το 1897. Αυτή προκαλεί τελικώς και τον «ατυχή» ελληνοτουρκικό Πόλεμο, με τραγική κατάληξη για την Ελλάδα. Αλλά ένα χρόνο αργότερα η Κρήτη κερδίζει την Ανεξαρτησία της. Και από τα σπλάχνα αυτής της τελευταίας εξέγερσης αναδεικνύεται μια μεγάλη προσωπικότητα - που λίγο αργότερα θα γίνει ο μεγάλος αναμορφωτής της Ελλάδας - ο Ελεύθεριος Βενιζέλος.
Κάθε φορά οι Κρητικοί γίνονταν ολοκαύτωμα. Κι ύστερα έθαβαν τους νεκρούς τους, έγλειφαν τις πληγές τους και ετοιμάζονταν για το επόμενο ολοκαύτωμα. Ακόμα και πριν ελευθερωθούν οι ίδιοι έστελναν εθελοντές να πολεμήσουν για τη Μακεδονία…
Μέχρι που κέρδισαν αυτό που ήθελαν! Και μαζί τους κέρδισε η Ελλάδα ολόκληρη. Ποτέ δεν είπαν τις ώρες της μαύρης απελπισίας τους: «Τετέλεσται»! Ποτέ!
--Κι ακόμα: στις αρχές του 20 αιώνα, η Ελλάδα ήταν ένα θλιβερό κρατίδιο, χρεοκοπημένο (από το 1893 - το περιβόητο «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» του Χαρίλαου Τρικούπη), ταπεινωμένο στρατιωτικά από τον «ατυχή» ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, υπό ασφυκτικό Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο (πολύ χειρότερο από εκείνο της Τρόϊκας) από το 1898, πλήρως απομονωμένο στα Βαλκάνια, και με βαθιά αίσθηση της εσωτερικής παρακμής του.
Τότε ο Ίων Δραγούμης γράφει ότι η Ελλάδα είναι «ένα αισχρό έθνος μπακάληδων».
Και τότε ο Κωστής Παλαμάς χαράζει το συγκλονιστικό στίχο:
Δεν έχεις Όλυμπε θεούς, μηδέ λεβέντες Όσσα,
ραγιάδες έχεις μάνα γη, σκυφτούς για το χαράτσι,
κούφιοι και ορθοί καταφρονάν, τη θεία τραχιά σου γλώσσα,
Των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι.
Είναι απόσπασμα από το ποίημα του Παλαμά «Γύριζε».
Το έδειξα προχθές σε ένα 20χρονο και την παρέα από συνομηλίκους του.
--Σαν να είναι γραμμένο σήμερα, μου είπαν τα παιδιά…
Έτσι ήταν, έτσι ένιωθε η Ελλάδα πριν 110 χρόνια!
Κι όμως, λίγο αργότερα έκανε ένα από τα μεγαλύτερα «πετάγματα» της Ιστορίας της. Και υπερδιπλασιάστηκε!
Διχάστηκε και μάτωσε, έχασε και πολύτιμες και μακραίωνες Πατρίδες, αλλά στο τέλος υπερδιπλασιάστηκε!
Αλλά κανείς δεν είπε, ούτε τότε: «Τετέλεσται»!
--Και αργότερα μέσα στη σκοτεινή δεκαετία του ’30 όταν η Παγκόσμια Οικονομική κρίση σάρωνε όλο τον κόσμο και τα σύννεφα του Πολέμου που ερχόταν πύκνωναν πάνω από την Ευρώπη, η κατεστραμμένη Ελλάδα ανασυγκροτούνταν και πετύχαινε για μια δεκαετία περίπου το δεύτερο μεγαλύτερο ρυθμό ανάπτυξης στον Κόσμο (μετά την Ιαπωνία)!
Και μετά νίκησε τη φασιστική Ιταλία, πέρασε μιαν εφιαλτική Κατοχή, έζησε ένα αδελφοκτόνο εμφύλιο - ένας στους οκτώ Έλληνες σκοτώθηκαν τότε, από τους πολέμους τον εμφύλιο και τις κακουχίες - κι ύστερα βγήκε ετοιμόρροπη, καταστραμμένη, ρακένδυτη...
Κανείς δεν πίστευε ότι η Ελλάδα θα καταφέρει να σηκωθεί στα πόδια της.
Κι όμως, όχι μόνο ανασηκώθηκε και ξαναγεννήθηκε, αλλά για τα είκοσι μεταπολεμικά χρόνια, η Ελλάδα είχε και πάλι το δεύτερο μεγαλύτερο ποσοστό ανάπτυξης στον κόσμο (πίσω από την Ιαπωνία ξανά)!
Πώς τα κατάφερε;
Μα πολύ απλά: και στις πιο δύσκολες στιγμές.
Κανείς δεν βρέθηκε να πει ποτε: «Τετέλεσται»!
Συμπέρασμα: Μετά απ’ όλα αυτά, όσοι πιστεύουν ότι… «Τετέλεσται» για την Ελλάδα, μετά από ένα άθλιο και επαίσχυντο… «προσύμφωνο», να πάνε να χωθούν στο καβούκι τους!
Δεν έχουν την παραμικρή συναίσθηση ούτε πως επιζούν οι λαοί, ούτε πως γράφουν Ιστορία, ούτε τι είμαστε εμείς, ούτε τι κουβαλάμε, ούτε τι περάσαμε, ούτε που πάμε, ούτε τι μπορούμε να επιτύχουμε...
Οι υπόλοιποι, που έχουμε την ίδια φύτρα με τους παλιούς, ή έστω μαθαίνουμε από την Ιστορία να μας φωτίζει το πεπρωμένο μας. ξέρουμε τι θα κάνουμε Και κυρίως ξέρουμε τι δεν θα κάνουμε.
Θα απαγορεύσουμε την λέξη: Τετέλεσται από το λεξιλόγιό μας.
Τέτοια λέξη δεν υπάρχει για μας…
Υπάρχει μόνο στη Βίβλο.
Τη λέει ο Χριστός, πάνω στο Σταυρό του Μαρτυρίου, λίγο πριν ξεψυχήσει.
Αλλά και τότε, τι ακολούθησε; Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ!
Πηγή:Πούλησαν το όνομα της Μακεδονίας!
Δεν κατάφεραν να πείσουν τον Ελληνικό λαό, πως αυτό ήταν τάχα «σωστό», ή «εθνικά ωφέλιμο» ή «ρεαλιστικό», ή ότι γι’ αυτό τάχα «φταίνε οι προηγούμενοι»…
Ο κόσμος απλώς δεν τους ακούει, τους γύρισε την πλάτη, τους αηδίασε, τους αποδοκιμάζει όπου τους βρει.
Το φρόνημά του δεν το άλλαξαν!
Το μόνο που τους απέμεινε είναι να σπάσουν το ηθικό του!
Να πάψει να προσδοκά ότι αυτό μπορεί να αλλάξει. Να μη διανοηθεί πως αυτή η ήττα, μπορεί να ανατραπεί στην πορεία. Να πάψει να πιστεύει ότι υπάρχει «σωτηρία», έστω και δύσκολη…
Να πάψει να ελπίζει. Γιατί μόνο έτσι θα πάψει να αντιστέκεται.
Το φρόνημα ενός λαού αλλάζει, είτε αν τον «πείσουν», είτε αν τον οδηγήσουν στην πλήρη απελπισία.
Το πρώτο απέτυχε. Τώρα επιχειρούν το δεύτερο.
Κι εδώ τους «βοηθάνε» - άθελα τους - και κάμποσοι από την από ’δω πλευρά.
Έλεγε ένας φίλος χθες: έχετε δίκιο ο Τσίπρας και ο Κοτζιάς είναι «προδότες», αλλά τώρα το κακό έγινε! «Τετέλεσται» η Μακεδονία…
Καλύτερο «σύμμαχο» δεν θα μπορούσαν να βρουν Τσίπρας και Κοτζιάς!
Μια παρατήρηση μόνο: Όταν αγωνίζεσαι για κάτι ΔΕΝ υπάρχει η λέξη «Τετέλεσται»!
--Προχθές σας έδωσα διπλωματικά παραδείγματα που δείχνουν το αντίθετο…
--Χθες σας έδωσα νομικά και πολιτικά επιχειρήματα που δείχνουν ότι παλεύεται η ανατροπή και κατάργηση αυτής της Συμφωνίας.
Σήμερα θα πάω πιο μακροσκοπικά:
Θα επικαλεστώ ιστορικά παραδείγματα ηττών – συντριπτικών ηττών, μάλιστα - που «περιέργως» οδηγήθηκαν στο ακριβώς αντίθετο!
Ιστορικά γεγονότα που υπήρξαν καταστρεπτικές ήττες, αλλά αυτοί που τις υπέστησαν δεν το έβαλαν κάτω. Το πάλεψαν και τις ανέτρεψαν. Πλήρως…
Γιατί όπως αποδεικνύεται ο μεγάλος μας αντίπαλος δεν βρίσκεται «απέναντι», τελικά βρίσκεται μέσα μας.
Ο μεγάλος μας αντίπαλος δεν είναι ο θίασος των «εθνομηδενιστών». Είναι η εγγενής και παθογενής ηττοπάθεια των «πατριωτών». Αυτό τον εχθρό πρέπει να νικήσουμε πρώτα: την ίδια την ηττοπάθειά μας!
Περιστατικό πρώτο: Το 391 π.Χ. η Ρώμη εξορίζει το σημαντικότερο στρατηγό της τον Μάρκο Φούριο Κάμιλλο. Λίγο αργότερα όμως, ηττάται και καταλαμβάνεται από τις ορδές του Γαλάτη Βρέννου. Οι Ρωμαίοι – όσοι γλίτωσαν από την σφαγή - εγκαταλείπουν αλλόφρονες την πόλη τους.
Μόνο κάποιοι παλαιοί ύπατοι με τη φρουρά τους, μένουν οχυρωμένοι στο λόφο του Καπιτωλίου, όπου φυλάνε τα αρχεία της πόλης και το θησαυρό της, ενω οι Γαλάτες γύρω τους πολιορκούν στενά.
Οι ίδιοι δεν ξέρουν τι περιμένουν. Απλώς αγωνίζονται όσο αναπνέουν.
Αλλά κι αυτοί που έφυγαν δεν κλαίνε τη μοίρα τους, δεν το βάζουν κάτω. Μέσα στην απελπισία τους πάνε και βρίσκουν το ένδοξο στρατηγό τους το Κάμιλλο που οι ίδιοι είχαν διώξει λίγο πριν. Και του ζητάνε να τους βοηθήσει.
Εκείνος τους οργανώνει, μετατρέπει τον απελπισμένο όχλο σε καλά πειθαρχημένο στρατό, μπαίνει επικεφαλής τους και επιστρέφουν στη Ρώμη. Όπου αιφνιδιάζουν τους Γαλάτες κατακτητές, τους αποδεκατίζουν και απελευθερώνουν την πόλη τους.
Η Ρώμη καταλύθηκε ολοσχερώς και μέσα σε λίγους μήνες ξαναγεννήθηκε ισχυρότερη. Αυτό το πείσμα των Ρωμαίων τους έκανε την ισχυρότερη – και κυρίως τη μακροβιότερη - δύναμη της αρχαιότητας.
Αν οι αρχαίοι Έλληνες δίδαξαν στην ανθρωπότητα Φιλοσοφία, Τραγωδία, Αισθητική, Δημοκρατία και Φιλελεύθερο πνεύμα, οι Ρωμαίοι δίδαξαν πείσμα. Και κυρίως πείσμα και επιμονή, όταν τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά…
Παράδειγμα δεύτερο: Πάλι από τη Ρώμη, το 218 π,Χ. Ο Καρχηδόνιος στρατηγός Αννίβας έχει εισβάλλει στην Ιταλία από βορρά, με ορμητήριο την Ισπανία.
Οι Ρωμαίοι, πλέον μια παντοδύναμη πόλη, κυρίαρχη στην Κεντρική Ιταλία, στέλνουν στρατό να αντιμετωπίσουν τον εισβολέα Αννίβα, το Δεκέμβριο του 218 π.Χ. Ηττώνται στον ποταμό Τρέβια.
Ύστερα οι Ρωμαίοι στέλνουν νέο στρατό, πολύ μεγαλύτερο, και αντιμετωπίζουν τον Αννίβα στη λίμνη Τρασιμένη, τον Ιούνιο του 217.
Ηττώνται ξανά και ο στρατηγός τους Γάϊος Φλαμίνιος σκοτώνεται...
Σε αυτές τις δύο μάχες οι Ρωμαίοι υπερέχουν αριθμητικά, αλλά ηττώνται! Οι απώλειές τους, είναι 5πλάσιες ως 10πλάσιες από τις απώλειες των Καρχηδονίων. Αληθινή συντριβή…
Και ο Αννίβας βρισκόταν πια κοντά στη Ρώμη!
Οι Ρωμαίοι δεν το βάζουν κάτω, όμως. Δημιουργούν νέο στρατό, από τις επίλεκτες δυνάμεις τους, και τον στέλνουν να αντιμετωπίσει τον Αννίβα στις Κάννες, ένα χρόνο αργότερα, τον Αύγουστο του 216…
Τώρα η αριθμητική υπεροχή των Ρωμαίων είναι σχεδόν ένα προς δύο. Κι όμως οι Ρωμαίοι, ηττώνται ξανά. Για την ακρίβεια, κατασφάζονται: Από τις 86 χιλιάδες ρωμαϊκού στρατού (μια τεράστια δύναμη για τα δεδομένα της εποχής), σκοτώνονται στη διάρκεια της μάχης 56-77 χιλιάδες, ενώ οι Καρχηδόνιοι πιάνουν αιχμαλώτους άλλους 4,5 χιλιάδες. Ελάχιστοι καταφέρνουν να γλιτώσουν. Ανεπανάληπτη στρατιωτική καταστροφή.
Οι δύο ρωμαίοι στρατηγοί σκοτώθηκαν κι αυτοί στις Κάννες.
Ο Ρωμαϊκός στρατός αποψιλώθηκε εντελώς.
Οι συμμαχικές πόλεις της Ρώμης, άρχισαν να εγκαταλείπουν τη συμμαχία…
Η Ρώμη βρέθηκε σε κατάσταση απελπισίας. Καμία ελπίδα δεν φαινόταν στον ορίζοντα. Κανένα απόθεμα δύναμης δεν υπήρχε στην άλλοτε παντοδύναμη πόλη, να αντισταθεί στον ανίκητο εισβολέα. Ελάχιστοι σύμμαχοι της είχαν απομείνει. Και κανείς δεν γνώριζε πώς μπορούσε να αντιμετωπιστεί ο Αννίβας - αυτή η φοβερή «συμφορά» που τους είχε βρει.
Τα πάντα τα έσκιαζε ο φόβος. Παντού επικρατούσε η απόγνωση.
Κι όμως, οι Ρωμαίοι δεν το έβαλαν κάτω. Ούτε τότε.
Μετά από τέσσερις απανωτές ήττες, εκ των οποίων η δύο συντριπτικές και η μία - η τελευταία – «ολική καταστροφή», εκείνοι συνέχισαν να αντιστέκονται.
Αυτή τη φορά όμως, χρησιμοποίησαν ό,τι αργότερα έγινε γνωστό ως «στρατηγική»: Σύνθετη διάταξη δυνάμεων και κλιμάκωση σχεδιασμένων πρωτοβουλιών, όχι κατευθείαν επιδίωξη τελικής σύγκρουσης:
--Χρησιμοποίησαν τον ένα στρατηγό τους το Φάβιο Μάξιμο, να «παρενοχλεί» τον Αννίβα, χωρίς να συγκρούεται μαζί του.
--Έστειλαν τον άλλο στρατηγό τους, το Μάρκελλο, να καταλάβει τη Σικελία, να εξασφαλίσει νέους πόρους για τη χειμαζόμενη Ρώμη και να εμποδίσει τους Έλληνες του Ιταλικού νότου να ενωθούν με τους Καρχηδονίους.
--Και τέλος έστειλαν ένα τρίτο στρατηγό τους, το Γάϊο Σκιπίωνα, να χτυπήσει τη βάση εξόρμησης του Αννίβα στην Ισπανία.
Ο Αννίβας τους είχε συντρίψει σε αλλεπάλληλες μάχες στην χώρα τους κι αυτοί τον χτυπούσαν παντού αλλού, όπου μπορούσαν, όπως μπορούσαν, για να τον αποδυναμώσουν. Και τα κατάφεραν!
Τελικά οι Ρωμαίοι με ορμητήριο τη Σικελία που είχαν στο μεταξύ κατακτήσει, εισέβαλαν κατευθείαν στην Καρχηδόνα και ο Αννίβας ανακλήθηκε για να υπερασπιστεί την πρωτεύουσά του…
Έφυγε από την Ιταλία ανίκητος. Αλλά εκεί, στη Βόρειο Αφρική, ο Ρωμαίος στρατηγός Πόπλιος Κορνήλιος Σκιπίων, γιός αυτού που είχε ηττηθεί στην πρώτη μάχη εναντίον του Αννίβα στο Τικίνιο και ανιψιός εκείνου που είχε αντεπιτεθεί για λογαριασμό της Ρώμης στην Ιβηρική, κατάφερε τελικά να νικήσει τον Αννίβα στη μάχη της Ζάμα. Το 202 π.Χ.
Επί δεκαέξι χρόνια οι Ρωμαίοι ηττώνταν και συντρίβονταν και ταπεινώνονταν και αποδεκατίστηκαν, μια και δύο και τρείς φορές, και φοβούνταν όλο και περισσότερο, αλλά δεν το έβαλαν κάτω!
Κι έτσι, όχι μόνο επιβίωσαν. Αλλά έθεσαν τα θεμέλια να γίνουν παγκόσμια υπερδύναμη για αιώνες! Λίγες δεκαετίες μόλις, μετά τα χρόνια εκείνα, που είχαν δει «το Χάρο με τα μάτια» τους κι είχαν φτάσει στο χείλος της εξαφάνισης!
Διδάσκοντας τους λαούς όχι μόνο τη δύναμη του πείσματος, αλλά και την σημασία της στρατηγικής.
Και το πιο σημαντικό:
Κανείς τους δεν είπε, σε κάποια απελπιστική στιγμή: «Τετέλεσται»!
Κανείς!
Άλλα ιστορικά παραδείγματα, πιο σύγχρονα και πιο κοντά μας:
Οι Κρητικές επαναστάσεις κατά των Οθωμανών, τον 19ο αιώνα.
--Μια σημαντική εξέγερση των Κρητών γίνεται το 1841, λίγο μετά την συντριβή των Οθωμανών από τις δυνάμεις του πρώην συμμάχου τους, Μωχάμετ Άλυ (πατέρα του Ιμπραήμ) το 1839. Είδαν οι Κρητικοί την «ευκαιρία» της δεινής Οθωμανικής ήττας, αλλά οι Τούρκοι κατέπνιξαν την επανάστασή τους στο αίμα. Όμως, οι Κρήτες δεν το έβαλαν κάτω…
--Μια δεύτερη σημαντική εξέγερση γίνεται στην Κρήτη το 1866 και κράτησε τρία χρόνια. Τότε έγινε και το ολοκαύτωμα του Αρκαδίου. Τελικά η εξέγερση θα συντριβεί στρατιωτικά, αλλά ο Σουλτάνος θα υποχρεωθεί να τους δώσει κάποιες ελευθερίες και κάποια δικαιώματα που όμως, δεν τηρήθηκαν ποτέ.
Οι Κρητικοί, ωστόσο, ξανά: δεν θα το βάλουν κάτω…
--Μια τελευταία εξέγερση γίνεται το 1897. Αυτή προκαλεί τελικώς και τον «ατυχή» ελληνοτουρκικό Πόλεμο, με τραγική κατάληξη για την Ελλάδα. Αλλά ένα χρόνο αργότερα η Κρήτη κερδίζει την Ανεξαρτησία της. Και από τα σπλάχνα αυτής της τελευταίας εξέγερσης αναδεικνύεται μια μεγάλη προσωπικότητα - που λίγο αργότερα θα γίνει ο μεγάλος αναμορφωτής της Ελλάδας - ο Ελεύθεριος Βενιζέλος.
Κάθε φορά οι Κρητικοί γίνονταν ολοκαύτωμα. Κι ύστερα έθαβαν τους νεκρούς τους, έγλειφαν τις πληγές τους και ετοιμάζονταν για το επόμενο ολοκαύτωμα. Ακόμα και πριν ελευθερωθούν οι ίδιοι έστελναν εθελοντές να πολεμήσουν για τη Μακεδονία…
Μέχρι που κέρδισαν αυτό που ήθελαν! Και μαζί τους κέρδισε η Ελλάδα ολόκληρη. Ποτέ δεν είπαν τις ώρες της μαύρης απελπισίας τους: «Τετέλεσται»! Ποτέ!
--Κι ακόμα: στις αρχές του 20 αιώνα, η Ελλάδα ήταν ένα θλιβερό κρατίδιο, χρεοκοπημένο (από το 1893 - το περιβόητο «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» του Χαρίλαου Τρικούπη), ταπεινωμένο στρατιωτικά από τον «ατυχή» ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, υπό ασφυκτικό Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο (πολύ χειρότερο από εκείνο της Τρόϊκας) από το 1898, πλήρως απομονωμένο στα Βαλκάνια, και με βαθιά αίσθηση της εσωτερικής παρακμής του.
Τότε ο Ίων Δραγούμης γράφει ότι η Ελλάδα είναι «ένα αισχρό έθνος μπακάληδων».
Και τότε ο Κωστής Παλαμάς χαράζει το συγκλονιστικό στίχο:
Δεν έχεις Όλυμπε θεούς, μηδέ λεβέντες Όσσα,
ραγιάδες έχεις μάνα γη, σκυφτούς για το χαράτσι,
κούφιοι και ορθοί καταφρονάν, τη θεία τραχιά σου γλώσσα,
Των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι.
Είναι απόσπασμα από το ποίημα του Παλαμά «Γύριζε».
Το έδειξα προχθές σε ένα 20χρονο και την παρέα από συνομηλίκους του.
--Σαν να είναι γραμμένο σήμερα, μου είπαν τα παιδιά…
Έτσι ήταν, έτσι ένιωθε η Ελλάδα πριν 110 χρόνια!
Κι όμως, λίγο αργότερα έκανε ένα από τα μεγαλύτερα «πετάγματα» της Ιστορίας της. Και υπερδιπλασιάστηκε!
Διχάστηκε και μάτωσε, έχασε και πολύτιμες και μακραίωνες Πατρίδες, αλλά στο τέλος υπερδιπλασιάστηκε!
Αλλά κανείς δεν είπε, ούτε τότε: «Τετέλεσται»!
--Και αργότερα μέσα στη σκοτεινή δεκαετία του ’30 όταν η Παγκόσμια Οικονομική κρίση σάρωνε όλο τον κόσμο και τα σύννεφα του Πολέμου που ερχόταν πύκνωναν πάνω από την Ευρώπη, η κατεστραμμένη Ελλάδα ανασυγκροτούνταν και πετύχαινε για μια δεκαετία περίπου το δεύτερο μεγαλύτερο ρυθμό ανάπτυξης στον Κόσμο (μετά την Ιαπωνία)!
Και μετά νίκησε τη φασιστική Ιταλία, πέρασε μιαν εφιαλτική Κατοχή, έζησε ένα αδελφοκτόνο εμφύλιο - ένας στους οκτώ Έλληνες σκοτώθηκαν τότε, από τους πολέμους τον εμφύλιο και τις κακουχίες - κι ύστερα βγήκε ετοιμόρροπη, καταστραμμένη, ρακένδυτη...
Κανείς δεν πίστευε ότι η Ελλάδα θα καταφέρει να σηκωθεί στα πόδια της.
Κι όμως, όχι μόνο ανασηκώθηκε και ξαναγεννήθηκε, αλλά για τα είκοσι μεταπολεμικά χρόνια, η Ελλάδα είχε και πάλι το δεύτερο μεγαλύτερο ποσοστό ανάπτυξης στον κόσμο (πίσω από την Ιαπωνία ξανά)!
Πώς τα κατάφερε;
Μα πολύ απλά: και στις πιο δύσκολες στιγμές.
Κανείς δεν βρέθηκε να πει ποτε: «Τετέλεσται»!
Συμπέρασμα: Μετά απ’ όλα αυτά, όσοι πιστεύουν ότι… «Τετέλεσται» για την Ελλάδα, μετά από ένα άθλιο και επαίσχυντο… «προσύμφωνο», να πάνε να χωθούν στο καβούκι τους!
Δεν έχουν την παραμικρή συναίσθηση ούτε πως επιζούν οι λαοί, ούτε πως γράφουν Ιστορία, ούτε τι είμαστε εμείς, ούτε τι κουβαλάμε, ούτε τι περάσαμε, ούτε που πάμε, ούτε τι μπορούμε να επιτύχουμε...
Οι υπόλοιποι, που έχουμε την ίδια φύτρα με τους παλιούς, ή έστω μαθαίνουμε από την Ιστορία να μας φωτίζει το πεπρωμένο μας. ξέρουμε τι θα κάνουμε Και κυρίως ξέρουμε τι δεν θα κάνουμε.
Θα απαγορεύσουμε την λέξη: Τετέλεσται από το λεξιλόγιό μας.
Τέτοια λέξη δεν υπάρχει για μας…
Υπάρχει μόνο στη Βίβλο.
Τη λέει ο Χριστός, πάνω στο Σταυρό του Μαρτυρίου, λίγο πριν ξεψυχήσει.
Αλλά και τότε, τι ακολούθησε; Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ!

Πηγή        Πούλησαν το όνομα της Μακεδονίας!
Δεν κατάφεραν να πείσουν τον Ελληνικό λαό, πως αυτό ήταν τάχα «σωστό», ή «εθνικά ωφέλιμο» ή «ρεαλιστικό», ή ότι γι’ αυτό τάχα «φταίνε οι προηγούμενοι»…
Ο κόσμος απλώς δεν τους ακούει, τους γύρισε την πλάτη, τους αηδίασε, τους αποδοκιμάζει όπου τους βρει.
Το φρόνημά του δεν το άλλαξαν!
Το μόνο που τους απέμεινε είναι να σπάσουν το ηθικό του!
Να πάψει να προσδοκά ότι αυτό μπορεί να αλλάξει. Να μη διανοηθεί πως αυτή η ήττα, μπορεί να ανατραπεί στην πορεία. Να πάψει να πιστεύει ότι υπάρχει «σωτηρία», έστω και δύσκολη…
Να πάψει να ελπίζει. Γιατί μόνο έτσι θα πάψει να αντιστέκεται.
Το φρόνημα ενός λαού αλλάζει, είτε αν τον «πείσουν», είτε αν τον οδηγήσουν στην πλήρη απελπισία.
Το πρώτο απέτυχε. Τώρα επιχειρούν το δεύτερο.
Κι εδώ τους «βοηθάνε» - άθελα τους - και κάμποσοι από την από ’δω πλευρά.
Έλεγε ένας φίλος χθες: έχετε δίκιο ο Τσίπρας και ο Κοτζιάς είναι «προδότες», αλλά τώρα το κακό έγινε! «Τετέλεσται» η Μακεδονία…
Καλύτερο «σύμμαχο» δεν θα μπορούσαν να βρουν Τσίπρας και Κοτζιάς!
Μια παρατήρηση μόνο: Όταν αγωνίζεσαι για κάτι ΔΕΝ υπάρχει η λέξη «Τετέλεσται»!
--Προχθές σας έδωσα διπλωματικά παραδείγματα που δείχνουν το αντίθετο…
--Χθες σας έδωσα νομικά και πολιτικά επιχειρήματα που δείχνουν ότι παλεύεται η ανατροπή και κατάργηση αυτής της Συμφωνίας.
Σήμερα θα πάω πιο μακροσκοπικά:
Θα επικαλεστώ ιστορικά παραδείγματα ηττών – συντριπτικών ηττών, μάλιστα - που «περιέργως» οδηγήθηκαν στο ακριβώς αντίθετο!
Ιστορικά γεγονότα που υπήρξαν καταστρεπτικές ήττες, αλλά αυτοί που τις υπέστησαν δεν το έβαλαν κάτω. Το πάλεψαν και τις ανέτρεψαν. Πλήρως…
Γιατί όπως αποδεικνύεται ο μεγάλος μας αντίπαλος δεν βρίσκεται «απέναντι», τελικά βρίσκεται μέσα μας.
Ο μεγάλος μας αντίπαλος δεν είναι ο θίασος των «εθνομηδενιστών». Είναι η εγγενής και παθογενής ηττοπάθεια των «πατριωτών». Αυτό τον εχθρό πρέπει να νικήσουμε πρώτα: την ίδια την ηττοπάθειά μας!
Περιστατικό πρώτο: Το 391 π.Χ. η Ρώμη εξορίζει το σημαντικότερο στρατηγό της τον Μάρκο Φούριο Κάμιλλο. Λίγο αργότερα όμως, ηττάται και καταλαμβάνεται από τις ορδές του Γαλάτη Βρέννου. Οι Ρωμαίοι – όσοι γλίτωσαν από την σφαγή - εγκαταλείπουν αλλόφρονες την πόλη τους.
Μόνο κάποιοι παλαιοί ύπατοι με τη φρουρά τους, μένουν οχυρωμένοι στο λόφο του Καπιτωλίου, όπου φυλάνε τα αρχεία της πόλης και το θησαυρό της, ενω οι Γαλάτες γύρω τους πολιορκούν στενά.
Οι ίδιοι δεν ξέρουν τι περιμένουν. Απλώς αγωνίζονται όσο αναπνέουν.
Αλλά κι αυτοί που έφυγαν δεν κλαίνε τη μοίρα τους, δεν το βάζουν κάτω. Μέσα στην απελπισία τους πάνε και βρίσκουν το ένδοξο στρατηγό τους το Κάμιλλο που οι ίδιοι είχαν διώξει λίγο πριν. Και του ζητάνε να τους βοηθήσει.
Εκείνος τους οργανώνει, μετατρέπει τον απελπισμένο όχλο σε καλά πειθαρχημένο στρατό, μπαίνει επικεφαλής τους και επιστρέφουν στη Ρώμη. Όπου αιφνιδιάζουν τους Γαλάτες κατακτητές, τους αποδεκατίζουν και απελευθερώνουν την πόλη τους.
Η Ρώμη καταλύθηκε ολοσχερώς και μέσα σε λίγους μήνες ξαναγεννήθηκε ισχυρότερη. Αυτό το πείσμα των Ρωμαίων τους έκανε την ισχυρότερη – και κυρίως τη μακροβιότερη - δύναμη της αρχαιότητας.
Αν οι αρχαίοι Έλληνες δίδαξαν στην ανθρωπότητα Φιλοσοφία, Τραγωδία, Αισθητική, Δημοκρατία και Φιλελεύθερο πνεύμα, οι Ρωμαίοι δίδαξαν πείσμα. Και κυρίως πείσμα και επιμονή, όταν τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά…
Παράδειγμα δεύτερο: Πάλι από τη Ρώμη, το 218 π,Χ. Ο Καρχηδόνιος στρατηγός Αννίβας έχει εισβάλλει στην Ιταλία από βορρά, με ορμητήριο την Ισπανία.
Οι Ρωμαίοι, πλέον μια παντοδύναμη πόλη, κυρίαρχη στην Κεντρική Ιταλία, στέλνουν στρατό να αντιμετωπίσουν τον εισβολέα Αννίβα, το Δεκέμβριο του 218 π.Χ. Ηττώνται στον ποταμό Τρέβια.
Ύστερα οι Ρωμαίοι στέλνουν νέο στρατό, πολύ μεγαλύτερο, και αντιμετωπίζουν τον Αννίβα στη λίμνη Τρασιμένη, τον Ιούνιο του 217.
Ηττώνται ξανά και ο στρατηγός τους Γάϊος Φλαμίνιος σκοτώνεται...
Σε αυτές τις δύο μάχες οι Ρωμαίοι υπερέχουν αριθμητικά, αλλά ηττώνται! Οι απώλειές τους, είναι 5πλάσιες ως 10πλάσιες από τις απώλειες των Καρχηδονίων. Αληθινή συντριβή…
Και ο Αννίβας βρισκόταν πια κοντά στη Ρώμη!
Οι Ρωμαίοι δεν το βάζουν κάτω, όμως. Δημιουργούν νέο στρατό, από τις επίλεκτες δυνάμεις τους, και τον στέλνουν να αντιμετωπίσει τον Αννίβα στις Κάννες, ένα χρόνο αργότερα, τον Αύγουστο του 216…
Τώρα η αριθμητική υπεροχή των Ρωμαίων είναι σχεδόν ένα προς δύο. Κι όμως οι Ρωμαίοι, ηττώνται ξανά. Για την ακρίβεια, κατασφάζονται: Από τις 86 χιλιάδες ρωμαϊκού στρατού (μια τεράστια δύναμη για τα δεδομένα της εποχής), σκοτώνονται στη διάρκεια της μάχης 56-77 χιλιάδες, ενώ οι Καρχηδόνιοι πιάνουν αιχμαλώτους άλλους 4,5 χιλιάδες. Ελάχιστοι καταφέρνουν να γλιτώσουν. Ανεπανάληπτη στρατιωτική καταστροφή.
Οι δύο ρωμαίοι στρατηγοί σκοτώθηκαν κι αυτοί στις Κάννες.
Ο Ρωμαϊκός στρατός αποψιλώθηκε εντελώς.
Οι συμμαχικές πόλεις της Ρώμης, άρχισαν να εγκαταλείπουν τη συμμαχία…
Η Ρώμη βρέθηκε σε κατάσταση απελπισίας. Καμία ελπίδα δεν φαινόταν στον ορίζοντα. Κανένα απόθεμα δύναμης δεν υπήρχε στην άλλοτε παντοδύναμη πόλη, να αντισταθεί στον ανίκητο εισβολέα. Ελάχιστοι σύμμαχοι της είχαν απομείνει. Και κανείς δεν γνώριζε πώς μπορούσε να αντιμετωπιστεί ο Αννίβας - αυτή η φοβερή «συμφορά» που τους είχε βρει.
Τα πάντα τα έσκιαζε ο φόβος. Παντού επικρατούσε η απόγνωση.
Κι όμως, οι Ρωμαίοι δεν το έβαλαν κάτω. Ούτε τότε.
Μετά από τέσσερις απανωτές ήττες, εκ των οποίων η δύο συντριπτικές και η μία - η τελευταία – «ολική καταστροφή», εκείνοι συνέχισαν να αντιστέκονται.
Αυτή τη φορά όμως, χρησιμοποίησαν ό,τι αργότερα έγινε γνωστό ως «στρατηγική»: Σύνθετη διάταξη δυνάμεων και κλιμάκωση σχεδιασμένων πρωτοβουλιών, όχι κατευθείαν επιδίωξη τελικής σύγκρουσης:
--Χρησιμοποίησαν τον ένα στρατηγό τους το Φάβιο Μάξιμο, να «παρενοχλεί» τον Αννίβα, χωρίς να συγκρούεται μαζί του.
--Έστειλαν τον άλλο στρατηγό τους, το Μάρκελλο, να καταλάβει τη Σικελία, να εξασφαλίσει νέους πόρους για τη χειμαζόμενη Ρώμη και να εμποδίσει τους Έλληνες του Ιταλικού νότου να ενωθούν με τους Καρχηδονίους.
--Και τέλος έστειλαν ένα τρίτο στρατηγό τους, το Γάϊο Σκιπίωνα, να χτυπήσει τη βάση εξόρμησης του Αννίβα στην Ισπανία.
Ο Αννίβας τους είχε συντρίψει σε αλλεπάλληλες μάχες στην χώρα τους κι αυτοί τον χτυπούσαν παντού αλλού, όπου μπορούσαν, όπως μπορούσαν, για να τον αποδυναμώσουν. Και τα κατάφεραν!
Τελικά οι Ρωμαίοι με ορμητήριο τη Σικελία που είχαν στο μεταξύ κατακτήσει, εισέβαλαν κατευθείαν στην Καρχηδόνα και ο Αννίβας ανακλήθηκε για να υπερασπιστεί την πρωτεύουσά του…
Έφυγε από την Ιταλία ανίκητος. Αλλά εκεί, στη Βόρειο Αφρική, ο Ρωμαίος στρατηγός Πόπλιος Κορνήλιος Σκιπίων, γιός αυτού που είχε ηττηθεί στην πρώτη μάχη εναντίον του Αννίβα στο Τικίνιο και ανιψιός εκείνου που είχε αντεπιτεθεί για λογαριασμό της Ρώμης στην Ιβηρική, κατάφερε τελικά να νικήσει τον Αννίβα στη μάχη της Ζάμα. Το 202 π.Χ.
Επί δεκαέξι χρόνια οι Ρωμαίοι ηττώνταν και συντρίβονταν και ταπεινώνονταν και αποδεκατίστηκαν, μια και δύο και τρείς φορές, και φοβούνταν όλο και περισσότερο, αλλά δεν το έβαλαν κάτω!
Κι έτσι, όχι μόνο επιβίωσαν. Αλλά έθεσαν τα θεμέλια να γίνουν παγκόσμια υπερδύναμη για αιώνες! Λίγες δεκαετίες μόλις, μετά τα χρόνια εκείνα, που είχαν δει «το Χάρο με τα μάτια» τους κι είχαν φτάσει στο χείλος της εξαφάνισης!
Διδάσκοντας τους λαούς όχι μόνο τη δύναμη του πείσματος, αλλά και την σημασία της στρατηγικής.
Και το πιο σημαντικό:
Κανείς τους δεν είπε, σε κάποια απελπιστική στιγμή: «Τετέλεσται»!
Κανείς!
Άλλα ιστορικά παραδείγματα, πιο σύγχρονα και πιο κοντά μας:
Οι Κρητικές επαναστάσεις κατά των Οθωμανών, τον 19ο αιώνα.
--Μια σημαντική εξέγερση των Κρητών γίνεται το 1841, λίγο μετά την συντριβή των Οθωμανών από τις δυνάμεις του πρώην συμμάχου τους, Μωχάμετ Άλυ (πατέρα του Ιμπραήμ) το 1839. Είδαν οι Κρητικοί την «ευκαιρία» της δεινής Οθωμανικής ήττας, αλλά οι Τούρκοι κατέπνιξαν την επανάστασή τους στο αίμα. Όμως, οι Κρήτες δεν το έβαλαν κάτω…
--Μια δεύτερη σημαντική εξέγερση γίνεται στην Κρήτη το 1866 και κράτησε τρία χρόνια. Τότε έγινε και το ολοκαύτωμα του Αρκαδίου. Τελικά η εξέγερση θα συντριβεί στρατιωτικά, αλλά ο Σουλτάνος θα υποχρεωθεί να τους δώσει κάποιες ελευθερίες και κάποια δικαιώματα που όμως, δεν τηρήθηκαν ποτέ.
Οι Κρητικοί, ωστόσο, ξανά: δεν θα το βάλουν κάτω…
--Μια τελευταία εξέγερση γίνεται το 1897. Αυτή προκαλεί τελικώς και τον «ατυχή» ελληνοτουρκικό Πόλεμο, με τραγική κατάληξη για την Ελλάδα. Αλλά ένα χρόνο αργότερα η Κρήτη κερδίζει την Ανεξαρτησία της. Και από τα σπλάχνα αυτής της τελευταίας εξέγερσης αναδεικνύεται μια μεγάλη προσωπικότητα - που λίγο αργότερα θα γίνει ο μεγάλος αναμορφωτής της Ελλάδας - ο Ελεύθεριος Βενιζέλος.
Κάθε φορά οι Κρητικοί γίνονταν ολοκαύτωμα. Κι ύστερα έθαβαν τους νεκρούς τους, έγλειφαν τις πληγές τους και ετοιμάζονταν για το επόμενο ολοκαύτωμα. Ακόμα και πριν ελευθερωθούν οι ίδιοι έστελναν εθελοντές να πολεμήσουν για τη Μακεδονία…
Μέχρι που κέρδισαν αυτό που ήθελαν! Και μαζί τους κέρδισε η Ελλάδα ολόκληρη. Ποτέ δεν είπαν τις ώρες της μαύρης απελπισίας τους: «Τετέλεσται»! Ποτέ!
--Κι ακόμα: στις αρχές του 20 αιώνα, η Ελλάδα ήταν ένα θλιβερό κρατίδιο, χρεοκοπημένο (από το 1893 - το περιβόητο «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» του Χαρίλαου Τρικούπη), ταπεινωμένο στρατιωτικά από τον «ατυχή» ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, υπό ασφυκτικό Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο (πολύ χειρότερο από εκείνο της Τρόϊκας) από το 1898, πλήρως απομονωμένο στα Βαλκάνια, και με βαθιά αίσθηση της εσωτερικής παρακμής του.
Τότε ο Ίων Δραγούμης γράφει ότι η Ελλάδα είναι «ένα αισχρό έθνος μπακάληδων».
Και τότε ο Κωστής Παλαμάς χαράζει το συγκλονιστικό στίχο:
Δεν έχεις Όλυμπε θεούς, μηδέ λεβέντες Όσσα,
ραγιάδες έχεις μάνα γη, σκυφτούς για το χαράτσι,
κούφιοι και ορθοί καταφρονάν, τη θεία τραχιά σου γλώσσα,
Των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι.
Είναι απόσπασμα από το ποίημα του Παλαμά «Γύριζε».
Το έδειξα προχθές σε ένα 20χρονο και την παρέα από συνομηλίκους του.
--Σαν να είναι γραμμένο σήμερα, μου είπαν τα παιδιά…
Έτσι ήταν, έτσι ένιωθε η Ελλάδα πριν 110 χρόνια!
Κι όμως, λίγο αργότερα έκανε ένα από τα μεγαλύτερα «πετάγματα» της Ιστορίας της. Και υπερδιπλασιάστηκε!
Διχάστηκε και μάτωσε, έχασε και πολύτιμες και μακραίωνες Πατρίδες, αλλά στο τέλος υπερδιπλασιάστηκε!
Αλλά κανείς δεν είπε, ούτε τότε: «Τετέλεσται»!
--Και αργότερα μέσα στη σκοτεινή δεκαετία του ’30 όταν η Παγκόσμια Οικονομική κρίση σάρωνε όλο τον κόσμο και τα σύννεφα του Πολέμου που ερχόταν πύκνωναν πάνω από την Ευρώπη, η κατεστραμμένη Ελλάδα ανασυγκροτούνταν και πετύχαινε για μια δεκαετία περίπου το δεύτερο μεγαλύτερο ρυθμό ανάπτυξης στον Κόσμο (μετά την Ιαπωνία)!
Και μετά νίκησε τη φασιστική Ιταλία, πέρασε μιαν εφιαλτική Κατοχή, έζησε ένα αδελφοκτόνο εμφύλιο - ένας στους οκτώ Έλληνες σκοτώθηκαν τότε, από τους πολέμους τον εμφύλιο και τις κακουχίες - κι ύστερα βγήκε ετοιμόρροπη, καταστραμμένη, ρακένδυτη...
Κανείς δεν πίστευε ότι η Ελλάδα θα καταφέρει να σηκωθεί στα πόδια της.
Κι όμως, όχι μόνο ανασηκώθηκε και ξαναγεννήθηκε, αλλά για τα είκοσι μεταπολεμικά χρόνια, η Ελλάδα είχε και πάλι το δεύτερο μεγαλύτερο ποσοστό ανάπτυξης στον κόσμο (πίσω από την Ιαπωνία ξανά)!
Πώς τα κατάφερε;
Μα πολύ απλά: και στις πιο δύσκολες στιγμές.
Κανείς δεν βρέθηκε να πει ποτε: «Τετέλεσται»!
Συμπέρασμα: Μετά απ’ όλα αυτά, όσοι πιστεύουν ότι… «Τετέλεσται» για την Ελλάδα, μετά από ένα άθλιο και επαίσχυντο… «προσύμφωνο», να πάνε να χωθούν στο καβούκι τους!
Δεν έχουν την παραμικρή συναίσθηση ούτε πως επιζούν οι λαοί, ούτε πως γράφουν Ιστορία, ούτε τι είμαστε εμείς, ούτε τι κουβαλάμε, ούτε τι περάσαμε, ούτε που πάμε, ούτε τι μπορούμε να επιτύχουμε...
Οι υπόλοιποι, που έχουμε την ίδια φύτρα με τους παλιούς, ή έστω μαθαίνουμε από την Ιστορία να μας φωτίζει το πεπρωμένο μας. ξέρουμε τι θα κάνουμε Και κυρίως ξέρουμε τι δεν θα κάνουμε.
Θα απαγορεύσουμε την λέξη: Τετέλεσται από το λεξιλόγιό μας.
Τέτοια λέξη δεν υπάρχει για μας…
Υπάρχει μόνο στη Βίβλο.
Τη λέει ο Χριστός, πάνω στο Σταυρό του Μαρτυρίου, λίγο πριν ξεψυχήσει.
Αλλά και τότε, τι ακολούθησε; Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ!
Πηγή antinews.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου