Η έννοια της ψυχραιμίας Το άρθρο στην Εστία του Σαββάτου 5-5-18

Καθημερινώς σχεδόν ακούμε στην ειδησεογραφία, ότι η ελληνική Κυβέρνησις λειτουργεί έναντι των Τούρκων με «ψυχραιμία» και έχει δώσει οδηγίες στις Ένοπλες Δυνάμεις να επιδεικνύουν και αυτές «ψυχραιμία» έναντι των προκλήσεων που μπορεί να δέχονται. Ταυτοχρόνως βεβαίως γίνεται λόγος και για «κόκκινες γραμμές» αλλά με τέτοια ασάφεια, που εν τέλει ουδείς γνωρίζει ποιες είναι αυτές και κατά το τελευταίο διάστημα έχουν παραβιασθεί. Και όμως η ψυχραιμία πρέπει να συμπληρώνεται από σαφήνεια. Όταν οι «κόκκινες γραμμές» δεν είναι επακριβώς προσδιορισμένες τότε ευκόλως μπορεί να σκεφθεί κανείς ότι υποκρύπτονται πονηρίες, ότι δηλαδή η «ψυχραιμία» μπορεί να μετατραπεί σε υποχωρητικότητα.

Η ψύχραιμη αντιμετώπισις της καταστάσεως απαιτεί πρωτίστως ψύχραιμη ανάλυση των γεγονότων. Και δεν είμαστε βέβαιοι αν αυτό γίνεται από πλευράς της ελληνικής Κυβερνήσεως. Η εικόνα που αντικατοπτρίζεται στα μέσα ενημερώσεως προδίδει μάλλον σύγχυση παρά ψύχραιμη αποτίμηση των γεγονότων. Είναι εύκολο σε αυτές τις περιπτώσεις, ο οιοσδήποτε κυβερνητικός παράγων να απεκδύεται των ευθυνών του αιτιώμενος τις εφημερίδες και τις τηλεοράσεις. Στην πραγματικότητά όμως φταίει αυτός ο ίδιος αν η πληροφόρησις είναι πλημμελής, οπότε κάποια ΜΜΕ σπεύδουν να συμπληρώσουν τα κενά κατά το δοκούν.

Η συμπεριφορά της Κυβερνήσεως ως προς τα μέσα ενημερώσεως, αναδεικνύει δύο βασικές παθογένειες. Η πρώτη και απλουστέρα είναι, η προσπάθειά της για μικροκομματική εκμετάλλευση κάθε καταστάσεως. Έτσι όταν συμβαίνει κάτι που αφορά στα εθνικά θέματα, όπου η αντιμετώπισις πρέπει να είναι διαφορετική, οι προπαγανδιστές του ΣΥΡΙΖΑ στέκονται αμήχανοι όσο αναζητούν κάποιον τρόπο να συνδέσουν την πραγματική κατάσταση με τις κομματικές φαντασιώσεις τους. Έτσι χάνουν πολύτιμο χρόνο οπότε η άλλη πλευρά παίρνει το επάνω χέρι και μας φέρνει σε δύσκολη θέση. Την ίδια στιγμή και τα ΜΜΕ καταλήγουν στα δικά τους συμπεράσματα, τα οποία συνήθως δεν είναι αρεστά στην Κυβέρνηση, η οποία για να δικαιολογηθεί επικαλείται «σκοτεινούς κύκλους», την «ακροδεξιά» και ότι άλλο γεννήσουν οι τεταραγμένοι εγκέφαλοι των στελεχών της.

Υπάρχει όμως και κάτι χειρότερο. Η Κυβέρνησίς μας έχει καταστήσει εμφανή την αγωνία της, μήπως τυχόν και κάποια κατάστασις κλιμακωθεί οπότε και θα ευρεθεί προ δυσκόλων αποφάσεων, οι οποίες θα την φέρουν σε αντίθεση προς τις αριστερές ιδεοληψίες της περί «ειρηνικής συνυπάρξεως» και άλλων στερεοτύπων, τα οποία δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα. Τουλάχιστον όταν ο γείτονάς είναι Τούρκος... Η χρήσις της λέξεως «ψυχραιμία» λοιπόν, είναι μια μεθόδευσις δια της οποίας θέλει να συγκαλύψει την υποχωρητικότητά της. Ελπίζει έτσι ότι θα αποφύγει τα χειρότερα. Η τακτική αυτή όμως εγκυμονεί κινδύνους απωλειών. Διότι ως γνωστόν οι Τούρκοι αντιλαμβάνονται μόνον την γλώσσα της ισχύος και εκλαμβάνουν εξ αντικειμένου την ψυχραιμία ως υποχωρητικότητα.

Συμβούλιο Ασφαλείας

Σε αντίθεση με τον «συρμό» που ζητεί επιτακτικώς την δημιουργία ενός Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας, δεν πιστεύουμε ότι κάτι τέτοιο θα συνιστούσε λύση. Διότι απλούστατα αν ένα τέτοιο όργανο εδημιουργείτο δεν θα οργανωνόταν με βάση τεχνοκρατικά κριτήρια, ούτε τα μέλη του θα επελέγονταν αξιοκρατικώς. Θα ήταν μια ακόμη στέγη σιτίσεως κομματικών εγκαθέτων του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία θα αναζητούσε απλώς τρόπους να υποστηρίξει την κυβερνητική «ψυχραιμία».

Το ορθόν θα ήτο αντί για συζητήσεις περί συμβουλίων και κοκκίνων γραμμών να καθορισθούν αυτά που θεσμικώς προβλέπονται. Δηλαδή οι διαδικασίες χειρισμού κρίσεων

με βάση την υφισταμένη συνεργασία μεταξύ των υπουργείων Εξωτερικών και Εθνικής Αμύνης. Αυτά όμως απαιτούν σχεδιασμό και περίσκεψη. Όχι ψευδεπίγραφη ψυχραιμία.