Μήνιν άειδε Θεά...

Γράφει ο Λευκός Λύκος

Σαν σήμερα, πριν από 97 χρόνια, στις 28 Ιουλίου 1920, υπογράφεται η Συνθήκη των Σεβρών, δια της οποίας ολοκληρωνόταν το Όραμα των Αγωνιστών του 1821, για την Ανασύσταση της Αυτοκρατορίας και την Ανακατάληψη από τους τουρκομογγόλους, των εδαφών και των πληθυσμών μας. Ο Βενιζέλος, έχοντας εξασφαλίσει την υποστήριξη της Αγγλίας δια του πρωθυπουργού Λόιντ Τζώρτζ και κατόπιν της τετελεσμένης απόβασης, ήδη από τον Μάιο του 1919, του Ελληνικού Στρατού στην Σμύρνη και στην ευρύτερη περιοχή της Ιωνίας, υπογράφει την συνθήκη, για να δεχτεί ο ίδιος απόπειρα δολοφονίας μόλις δύο ημέρες μετά, στις 30 Ιουλίου 1920, στο σιδηροδρομικό σταθμό της Λυών, από δύο απόστρατους «βασιλικούς» αξιωματικούς. Στην Ελλάδα, πριν καλά καλά στεγνώσει το μελάνι της συνθήκης και επουλωθούν τα τραύματα του πρωθυπουργού, χύνεται, άδικα, το αίμα ενός μεγάλου Έλληνα, ενός σπουδαίου Εθνικιστή και Πατριώτη, του Ίωνος Δραγούμη, στις 31 Ιουλίου 1920, ως αντίποινα των «βενιζελικών» στην απόπειρα δολοφονίας του αρχηγού τους. Ο Εθνικός Διχασμός σε όλο του το μεγαλείο! Και μάλιστα την στιγμή που το Όνειρο γινόταν πραγματικότητα.

Στην Ελληνική ράτσα, φαίνεται πως αρέσει ο αλληλοσκοτωμός και η αλληλοεξόντωση και αυτό είναι κάτι που μπορούμε να δούμε όχι μόνο στις μεγάλες ιστορικές στιγμές του Έθνους μας, αλλά, δυστυχώς, και στην μικρογραφία των καθημερινών μας σχέσεων. Δια λόγους άνευ αιτίας και ουσιαστικού περιεχομένου, δια μικρο-παρεξηγήσεις τις περισσότερες φορές ανούσιες και βλακώδεις, φίλοι απομακρύνονται ο εις εκ του άλλου, παρέες διαλύονται και οι σχέσεις των ανθρώπων που μέχρι πριν από λίγο καιρό ήσαν φιλικότατες, μετατρέπονται σε κλάσματα δευτερολέπτου εχθρικές!

Δε είναι τυχαίο, ότι η πρώτη λέξη με την οποία ξεκινά το πρώτο μεγάλο λογοτέχνημα της ελληνικής γλώσσης, η Ιλιάς του Ομήρου, είναι η λέξη μήνις, που σημαίνει οργή και μάλιστα μανιώδης και καταστροφική (ουλομένην) οργή. Έτσι ξεκινά το έπος του, ο μεγαλύτερος ποιητής όλων των εποχών, καλώντας την Θεά να του τραγουδήσει την μανιώδη οργή του Αχιλλέα κατά του Αγαμέμνονα, που οδήγησε στον αφανισμό πλήθος ηρώων και έφερε την καταστροφή στο στρατόπεδο των Ελλήνων, για «πάρα πολύ σοβαρό» λόγο... για δυο γκομενάκια! Ναι, όσο αστείο και αν ακούγεται ο «σοβαρός» λόγος που ο Αχιλλεύς μάλωσε με τον Αγαμέμνονα, ακούει στο όνομα Βρισηίδα! Ήταν η σκλάβα που έλαβε ως λάφυρο ο Αχιλλεύς και την οποία υποχρεώθηκε να επιστρέψει στον Αγαμέμνονα, ο οποίος είχε πάρει την εξαδέλφη της Χρυσηίδα, αλλά υποχρεώθηκε και αυτός να την επιστρέψει στον ιερέα πατέρα της, δια να αποφύγει την οργή (πάλι οργή!) του Απόλλωνος! Οι κακές γλώσσες πάλι, λένε πως η Βρισηίδα ήταν απλά ομορφότερη από την Χρυσηίδα! Του άρπαξε λοιπόν το «γκομενάκι» ο Αρχιστράτηγος Αγαμέμνων και ο Αρχιπολεμιστής Αχιλλεύς, ούτε να τον δει, ούτε να τον απαντήσει, που λένε! Τίποτα, ούτε τηλέφωνο! «Πείτε του δεν είμαι εδώ, πείτε του πως είμαι απασχολημένος» σαν να ακούμε την φωνή του αρχηγού των Μυρμιδόνων, η στάση του οποίου οδήγησε στον θάνατο τον αδελφικό του φίλο Πάτροκλο και έφερε τους Τρώες ως τα πλοία των Ελλήνων! 

Η Μήνις είναι επίσης ομόηχη με την λέξη Μήνη, που είναι ένα από τα ονόματα της Σελήνης και η ρίζα της λέξεως μήνας. Η σοφή και συμπαντική Γλώσσα των Ελλήνων, σαν να μπερδεύει επίτηδες την Οργή και το Φεγγάρι, που όταν είναι σε πανσέληνο οι Λύκοι ουρλιάζουν μανιωδώς! Σεληνιάζονται! Το παθαίνουν δε και μερικοί άνθρωποι!

Στα μικρά και στα μεγάλα, στα κατώτερα και στα ανώτερα γεγονότα, εδώ και χιλιάδες χρόνια, η Μήνις έφερε την καταστροφή και τον όλεθρο, στο στρατόπεδο των Ελλήνων. Από την ομηρική εποχή, με τον θυμό των δύο μεγάλων αρχηγών της Τρωικής Εκστρατείας, ως την κλασσική εποχή της μάχης του Μαραθώνα με εκείνη την ανατριχιαστική ρήση του Θεμιστοκλέους «ουκ εά με καθεύδειν το του Μιλτιάδου τρόπαιον» (δεν με αφήνει να ησυχάσω η νίκη του Μιλτιάδη!), ως τα χρόνια της Ελληνο-Ρωμαικής μας Αυτοκρατορίας, ως το 1821 με τον εμφύλιο του 1823-1825, ως τον Εθνικό Διχασμό και ως τον ολέθριο Συμμοριτοπόλεμο, ως τις ημέρες μας τέλος πάντων, που το βλέπουμε παντού γύρω μας, αυτή η ομόηχη της Σελήνης λέξη, φαίνεται να μας καταδιώκει συνολικά ως Έθνος και προσωπικά ως Άτομα. Ίσως να είναι η Τιμωρία των Θεών, για την κλοπή της Φωτιάς - Γνώσεως, ίσως να αποτελεί την Θεία Μέριμνα, για να μην καταστεί ανεξέλεγκτη αυτή η ιδιαίτερη Φυλή, που παρόλο ότι διαθέτει όλα τα προσόντα τα οποία την καθιστούν Ανώτερη όλων των υπολοίπων, βρίσκεται σε συνεχή φάση αλληλοσπαραγμού! 

Ποιες ενώσεις, ποιες συλλογικότητες, ποιες ιδεολογίες, ποιες οργανώσεις μπορούν να σταθούν μπροστά στην γενετικά προδιαγεγραμμένη ροπή του Έλληνα για θυμό και οργή; Ποιος Ηγέτης - πλην των ολίγων Λεόντων που υπήρξαν και θα υπάρξουν και μελλοντικά - μπορεί να δαμάσει αυτόν τον χείμαρρο της μανίας και ολέθριας τάσης αυτοκαταστροφής της Φυλής; 

Από τα βάθη των Αιώνων ακούγεται η φωνή του Ποιητή, φωνή αγωνίας αλλά και ελπίδας ότι ίσως αυτή η γενετική ασθένεια κάποτε θα αδρανήσει...

Ως τότε όμως, Μήνιν άειδε Θεά ...

http://diplospelekys.blogspot.gr/2017/07/blog-post_54.html?m=1