Πέμπτη 31 Αυγούστου 2017

Μια άλλη τραγωδία της Ευρωπαϊκής Ένωσης: Η οριοθέτηση της ΑΟΖ ανάμεσα στην Ελλάδα και την Ιταλία

Η ομορφιά της ΑΟΖ της Ελλάδας και της Κύπρου. Γράφει ο Θεόδωρος Καρυώτης

Είναι μια πολύ παράξενη ιστορία για ένα πρόβλημα που, ασφαλώς, δεν έπρεπε ούτε καν να υφίσταται. Πρόκειται για την οριοθέτηση της ΑΟΖ ανάμεσα στην Ελλάδα και την Ιταλία, την ευκολότερη οριοθέτηση στο κόσμο, διότι η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας των δύο κρατών έχει ήδη συντελεστεί και η οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ πάντα συμπίπτουν.

Οριοθέτηση Υφαλοκρηπίδας το 1977
Στις 24 Μαΐου 1977, οι κυβερνήσεις της Ελληνικής Δημοκρατίας και της Ιταλικής Δημοκρατίας υπέγραψαν συμφωνία για την οριοθέτηση των αντίστοιχων υφαλοκρηπίδων τους στην Ιόνιο Θάλασσα. Με την ανταλλαγή των εγγράφων επικύρωσης, η συμφωνία τέθηκε σε ισχύ στις 12 Νοεμβρίου 1980.

Έτσι σήμερα, σχεδόν 40 χρόνια αργότερα, δεν έχουμε ακόμα καταφέρει να οριοθετήσουμε την ΑΟΖ των δυο κρατών.
ΕΠΙΣΗΜΟΣ ΧΑΡΤΗΣ ΟΡΙΟΘΕΤΗΣΗΣ ΥΦΑΛΟΚΡΗΠΙΔΑΣ
Πηγή: United States Department of State, Limit in The Seas, No 96, Continental Shelf Boundary, GREECE-ITALY June 6, 1982
Όπως δείχνει ο παραπάνω χάρτης το όριο της ηπειρωτικής υφαλοκρηπίδας αποτελείται από δεκαπέντε τμήματα, δεκατέσσερα σημεία καμπής και δύο τερματικά σημεία και εκτείνεται σε γενική κατεύθυνση βορρά-νότου για 268 ναυτικά μίλια. Το βάθος των υδάτων στην περιοχή των ορίων ποικίλει από λιγότερο από 800 μέτρα έως σχεδόν 4.000 μέτρα. Το βόρειο άκρο του ορίου είναι το σημείο πλησιέστερης προσέγγισής του στις ακτές της Ελλάδας και της Ιταλίας, που βρίσκονται 22 και 20,1 ναυτικά μίλια από τις αντίστοιχες ακτές. Το νότιο άκρο βρίσκεται 168,9 ναυτικά μίλια από τις ακτές της Σικελίας και 163,4 από το ελληνικό νησί Σταμφάνη.
Σύμφωνα με τη συμφωνία, χρησιμοποιήθηκε μια διάμεση γραμμή «λαμβάνοντας υπόψη οποιαδήποτε αμοιβαία εγκεκριμένες μικρές προσαρμογές». Σημαντικές προσαρμογές συμφωνήθηκαν στα σημεία καμπής 1, 2 και 3, όπου η συνοριακή γραμμή είναι 1,9 έως 3,3 ναυτικά μίλια 5 πιο κοντά στο ελληνικό νησί Οθωνούς παρά στην ακτή της Ιταλίας. Στο σημείο 8, όπου το όριο είναι 6,1 ναυτικά μίλια πιο κοντά στην ιταλική ακτή από το ελληνικό νησί της Κεφαλλονιάς, και στα σημεία 15 και 16, όπου το όριο βρίσκεται 1,8 έως 5,5 ναυτικά μίλια πλησιέστερα προς το ελληνικό νησί Σταμφάνη παρά στην ακτή της Σικελίας. Τα υπόλοιπα σημεία υπολογίζεται ότι απέχουν 1,5 ναυτικά μίλια από την εμφανή διάμεση γραμμή. Η συμφωνία προβλέπει την ενδεχόμενη επέκταση της οριακής γραμμής προς τα βόρεια από το σημείο 1 και νότια από το σημείο 16. Το σημείο 1 βρίσκεται 28,0 ναυτικά μίλια από την ακτή της Αλβανίας. Το σημείο 16 βρίσκεται 185,0 ναυτικά μίλια από τη Μάλτα και 21,6 ναυτικά μίλια από τη Λιβύη.
Η ΑΟΖ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ
Όταν πριν μερικά χρόνια ο τότε πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς μίλησε για μια ΑΟΖ της Ευρώπης, κάποιοι ειδήμονες της υφαλοκρηπίδας έκαναν ειρωνικές δηλώσεις ισχυριζόμενοι ότι δεν υπάρχει ΑΟΖ της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το γεγονός και μόνο ότι η ΕΕ διέθετε ένα μεγάλο μήκος ακτών ήταν αρκετό για να ενδιαφερθεί και να λάβει μέρος στην 3η Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας, που δημιούργησε το νέο Σύνταγμα των Θαλασσών του πλανήτη μας.

Βέβαια, ο κύριος λόγος της συμμετοχής της ΕΕ στην Διάσκεψη, ήταν το γεγονός, ότι τα κράτη-μέλη της είχαν μεταβιβάσει ορισμένες αρμοδιότητες στην ΕΕ. Οι αρμοδιότητες αυτές αφορούσαν βασικά τα θέματα της αλιείας, της εμπορικής πολιτικής και της προστασίας του θαλάσσιου περιβάλλοντος. Δηλαδή η ΕΕ έχει κυριαρχικά δικαιώματα αλιείας στις ΑΟΖ των κρατών-μελών της. Γι’ αυτό και η ΕΕ έχει Επίτροπο για τα θέματα Αλιείας και ΑΟΖ.
Το UNCLOS (στο Μέρος XVIΙ και στο Παράρτημα IX) δίνει τη δυνατότητα συμμετοχής Διεθνών Οργανισμών αμέσως μετά τη συμμετοχή της απολύτου πλειοψηφίας των κρατών-μελών της. Ήδη όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ καθώς και η ίδια η ΕΕ έχουν επικυρώσει τη Σύμβαση του Δίκαιου της Θάλασσας. Με βάση τα άρθρα 309 και 310 δεν επιτρέπεται να διατυπωθούν επιφυλάξεις ή εξαιρέσεις, όταν τα διάφορα κράτη καταθέτουν τα κείμενα επικύρωσης της Σύμβασης. Έτσι, τα κράτη-μέλη της ΕΕ δεν μπορούν να διατηρούν επιφυλάξεις σχετικά με τις αρμοδιότητες, που έχουν μεταβιβάσει σε αυτή. Πιο συγκεκριμένα, όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση υπέγραψε την Τελική Πράξη της Σύμβασης του Δίκαιου της Θάλασσας τον Δεκέμβρη του 1982 στο Montego Bay της Τζαμάικας έκανε την ακόλουθη δήλωση:
«Η Κοινότητα σημειώνει ότι τα Κράτη-Μέλη της έχουν μεταβιβάσει σ’ αυτήν τις αρμοδιότητες που αφορούν στην διατήρηση και διαχείριση των αλιευτικών τους πόρων. Επομένως, στα θέματα αλιείας μόνο η Κοινότητα μπορεί να υιοθετήσει τους σχετικούς κανόνες και κανονισμούς (οι οποίοι εκτελούνται από τα Κράτη-Μέλη) και έχει την δυνατότητα να προβαίνει σε συμφωνίες με τρίτα Κράτη ή με διεθνείς οργανισμούς.»
Όταν η ΕΕ αντιλήφθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1970 ότι μια ΑΟΖ 200 ν.μ. σύντομα θα εξαπλωθεί σε όλες τις ηπείρους αποφάσισε να μελετήσει το θέμα για να διαπιστώσει αν πρέπει και η ΕΕ να αποκτήσει μια τέτοια ζώνη. Έτσι έχοντας αναλύσει τις απώλειες και τα κέρδη της ΕΕ από μια ΑΟΖ 200 ν.μ., η ΕΕ έκανε ένα σημαντικό βήμα τον Νοέμβριο του 1976, συμφωνώντας σε τρεις βασικές αρχές:
  • 1. Την προέκταση των αλιευτικών ζωνών όλων των μελών της σε 200 ν.μ.
    2. Την μεταβίβαση στην Κοινότητα της αποκλειστικής αρμοδιότητας για τις διαπραγματεύσεις για αλιευτικές συμφωνίες της ΕΚ με κράτη μη-μέλη της Κοινότητας.
    3. Την διατύπωση ορισμένων αρχών για την μελλοντική της πολιτική σε θέματα διαχείρισης και διατήρησης των αλιευτικών πόρων.
Έτσι δημιουργήθηκε ένας Κανονισμός το 1983, που ξεκάθαρα ανέφερε ότι το εύρος της αιγιαλίτιδας ζώνης των κρατών-μελών δεν θα έχει καμία επίπτωση σε αυτή την αλιευτική ζώνη. Δηλαδή κράτη-μέλη που είχαν αιγιαλίτιδα ζώνη 3 ή 6 ν.μ. θα έπρεπε να αποκτήσουν αλιευτική ζώνη 12 ν.μ. Η Ελλάδα δεν έκανε τότε καμία ενέργεια για να δημιουργήσει μια αλιευτική ζώνη 12 ν.μ. Αργότερα, η Τουρκία βλέποντας πολλές χώρες της ΕΕ να επεκτείνουν την αλιευτική τους ζώνη στα 12 ν.μ. και φοβούμενη ότι και η Ελλάδα θα έπραττε το ίδιο, αντέδρασε και κάλεσε στην Άγκυρα, την 25η Οκτωβρίου 1990 όλους τους τότε πρεσβευτές της ΕΕ, εκτός του Έλληνα πρέσβη και τους ζήτησε να μην επεκτείνουν την αλιευτική ζώνη τους στα 12 ν.μ. στη Μεσόγειο. Δυστυχώς η ΕΕ αποδέχτηκε αυτό το τουρκικό διάβημα αλλά, ακόμα χειρότερα, το δέχθηκε και η τότε κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Αργότερα, όταν η ΕΕ αποφάσισε να δημιουργήσει ΑΟΖ 200 ν.μ. για όλα τα κράτη-μέλη της, η Τουρκία ζήτησε να μη δημιουργηθεί μια τέτοια ζώνη στη Μεσόγειο, μια θέση που πάλι αποδέχθηκε και η ΕΕ και η Ελλάδα. Η εξήγηση που δόθηκε από την ΕΕ είναι ότι τα ψάρια σε αυτή τη θάλασσα έχουν υψηλή μεταναστευτική τάση και έτσι δεν κρίθηκε χρήσιμο να επεκταθούν τα 200 ν.μ. και σε αυτή την θάλασσα. Αγνόησαν κατάφορα το γεγονός ότι οι υδρογονάνθρακες δεν έχουν υψηλή μεταναστευτική τάση! Έτσι ούτε η Ελλάδα ούτε και η Ιταλία διαθέτουν μια ΑΟΖ 200 ν.μ., ενώ η Γαλλία και η Ισπανία διαθέτουν ΑΟΖ 200 ν.μ. αλλά όχι στην περιοχή της Μεσογείου. Έτσι το μοναδικό κράτος της ΕΕ που διαθέτει ΑΟΖ στη Μεσόγειο είναι η Κύπρος, για τη οποία δεν έφερε καμία αντίρρηση η ΕΕ.
Αυτή η κατάσταση, δηλαδή η εξαίρεση της Μεσογείου από την ζώνη των 200 ν.μ., δεν εξυπηρετεί τα συνολικά συμφέροντα της ΕΕ και ιδιαίτερα των κρατών της που βρέχονται από την Μεσόγειο και πρέπει να αναιρεθεί, ιδιαίτερα τώρα που η Κύπρος διαθέτει μια τέτοια ΑΟΖ. Μόνο ένα 4% του αλιεύματος στην Μεσόγειο προέρχεται από τα ύδατα άλλων κρατών και η ύπαρξη μιας ΑΟΖ στην Μεσόγειο δεν θα επιδράσει αρνητικά στην Ελλάδα, στην Ισπανία και την Ιταλία που αλιεύουν έξω από τις ακτές της Αλγερίας, του Μαρόκου και της Τυνησίας. Η Ελλάδα πρέπει να ζητήσει από τους συνεταίρους της στις Βρυξέλλες να επεκτείνουν την ΑΟΖ και στη Μεσόγειο. Για αυτό το λόγο ήταν πολύ σημαντική η παρέμβαση του Αντώνη Σαμαρά που, ουσιαστικά, ζήτησε να δημιουργηθεί μια Ευρωπαϊκή ΑΟΖ στην νοτιοανατολική Μεσόγειο ανάμεσα στην Ιταλία, την Ελλάδα, την Κύπρο και την Μάλτα.
Ο χάρτης που ακολουθεί δείχνει τις ΑΟΖ όλων των παράκτιων κρατών-μελών της ΕΕ.
ΧΑΡΤΗΣ ΑΟΖ ΤΩΝ ΚΡΑΤΩΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ
Το 2013 ήταν μια σημαντική και κρίσιμη χρονιά για τα θέματα της ΑΟΖ, γιατί και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή παρουσίασε μια νέα μελέτη με τίτλο «Βελτιώνοντας τη διακυβέρνηση του θαλάσσιου χώρου: Μια ευκαιρία για Γαλάζια Ανάπτυξη στη Μεσόγειο Θάλασσα».
Αυτή η μελέτη επισημαίνει ότι η δημιουργία Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών στη Μεσόγειο Θάλασσα θα ωφελήσει την Γαλάζια Ανάπτυξη της Ε.Ε. Η μελέτη παρουσιάζει μια οικονομική ανάλυση για την αξία δημιουργίας ΑΟΖ από τα ευρωπαϊκά κράτη που θα είναι προέκταση του σχεδίου «Γαλάζια Ανάπτυξη» της Ευρώπης. Η στρατηγική της Γαλάζιας Ανάπτυξης έχει σκοπό την ενίσχυση της οικονομικής ανάπτυξης και εργασίας στην θαλάσσια οικονομία, ώστε να βοηθήσει την οικονομική ανάκαμψη της Ευρώπης.
Έτσι η μελέτη αυτή προτρέπει τα κράτη της Ανατολικής Μεσογείου να προβούν στην ανακήρυξη και οριοθέτηση των ΑΟΖ τους.
Συγκεκριμένα τονίζει:
  • «Γύρω από αυτή την στρατηγική και κρίσιμη από κάθε πλευρά θαλάσσια λεκάνη, το λίκνο του δυτικού μας πολιτισμού, ελάχιστα παράκτια κράτη έχουν ανακηρύξει ΑΟΖ. Αυτή η πρωτοβουλία της ΕΕ μπορεί να πυροδοτήσει μια σειρά από τέτοιες διεκδικήσεις με βάση τη Διεθνή Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS). Ο πασιφανής στόχος είναι η εξερεύνηση του πλούτου της Μεσογείου Θάλασσας, αλλά πιθανώς ακόμα περισσότερο των υδρογονανθράκων που βρίσκονται στα βάθος των βυθών της. Γιατί δεν πρέπει η ΕΕ να περιμένει για καλύτερες ειρηνικές περιόδους για να προβεί στην εκτέλεση αυτού του σχεδίου. Αντιλαμβανόμαστε ότι η μελέτη γίνεται ακόμα πιο σημαντική μετά τις τελευταίες ανακαλύψεις των τεράστιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου που έχουν εντοπιστεί στην περιοχή ανάμεσα στη Κύπρο, το Ισραήλ και την Αίγυπτο. Και δεν είναι μόνο αυτό. Υπάρχει ήδη ένδειξη που υποστηρίζεται από επιστημονικά δεδομένα ότι υπάρχουν και άλλα κοιτάσματα φυσικού αερίου και πετρελαίου στην Ανατολική Μεσόγειο. Μέσα στις ΑΟΖ των 200 ν.μ. των κρατών-μελών της ΕΕ, το μεγαλύτερο ποσοστό της Μεσογείου σε αλιεία και σε υδρογονάνθρακες θα είναι ευρωπαϊκή ιδιοκτησία. Χωρίς οι ΑΟΖ να έχουν συμφωνηθεί, να έχουν ανακηρυχθεί και οριοθετηθεί, η εκμετάλλευση του ό, τι βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια του νερού είναι αδύνατη. Επομένως, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τα κράτη-μέλη της ΕΕ θα πρέπει, με εμμονή να ακολουθήσουν μια στρατηγική με βάση αυτά τα δεδομένα. Ο στόχος δεν είναι τίποτα λιγότερο από την επίτευξη ενεργειακής αυτάρκειας στην διψασμένη για υδρογονάνθρακες γερασμένη μας ήπειρο.»
Η μελέτη αυτή δημοσιεύτηκε πριν ανέλθει η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην εξουσία και ίσως την διαβάζουν τώρα για πρώτη φορά. Φοβούμαι ότι εμείς δεν θα αρπάξουμε αυτή την ευκαιρία για να πάμε στις Βρυξέλλες και να ενημερώσουμε τους εταίρους μας ότι είμαστε έτοιμοι να ανακηρύξουμε την ελληνική ΑΟΖ , όπως προτείνει η μελέτη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Έχω την εντύπωση ότι η ΕΕ δεν θα δώσει εντολή στην Ελλάδα και στα άλλα κράτη-μέλη της να ανακηρύξουν και να οριοθετήσουν ΑΟΖ στη Μεσόγειο Θάλασσα. Βέβαια η Ε.Ε. δεν κάνει τίποτα άλλο από το να δίνει συνεχώς εντολές στα κράτη-μέλη της για διάφορα οικονομικά, πολιτικά και οικονομικά θέματα. Φαίνεται ότι τα κράτη-μέλη της ΕΕ έχουν μόνο υποχρεώσεις και όχι δικαιώματα.
  • Επίλογος
    Όπως όλοι γνωρίζουμε, η Ελλάδα έχει θαλάσσια σύνορα με έξι κράτη. Την Αλβανία, την Ιταλία, την Λιβύη, την Αίγυπτο, την Κύπρο και την Τουρκία και δεν έχει πραγματοποιήσει ούτε μια οριοθέτηση!
    Το ΥΠΕΞ, για χρόνια τώρα, προσπαθεί να τα βρει με τους Ιταλούς αλλά αυτοί ζητούν μεγαλύτερη ΑΟΖ απ΄ ότι δικαιούνται. Ο κύριος λόγος της άρνησής του είναι ότι σήμερα, επειδή διαθέτουν έναν μεγάλο αλιευτικό στόλο ψαρεύουν πολύ κοντά στα χωρικά μας ύδατα και θα χάσουν αυτούς τους ψαρότοπους όταν η οριοθέτηση της ΑΟΖ γίνει με βάση τη μέση γραμμή.
    Αναμφίβολα, ο Πρωθυπουργός περνάει μεγάλες φουρτούνες αλλά πρέπει  στην επόμενη συνάντηση του με τον Ιταλό Πρωθυπουργό Πάολο Τζεντιλόνι να απαιτήσει την άμεση οριοθέτηση των ΑΟΖ των δυο αδελφικών κρατών. Όπως ήδη αναφέραμε, υφίσταται η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας των δύο κρατών από το 1977 και είναι παγκοσμίως γνωστό ότι η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ πάντα συμπίπτουν. Επαφίεται στον Έλληνα πρωθυπουργό να καταγάγει μια εθνική επιτυχία. Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα. 

  • Πηγή:mignatiou.com
  • http://www.analystsforchange.org/2017/08/blog-post_469.html?utm_source=feedburner&utm_medium=twitter&utm_campaign=Feed:+analystsforchange/zFQj+(%CE%91nalysts+for+Change)&m=1

Τα Πρωτόκολλα της Φλωρεντίας. Έτσι «Πέρασαν» 14 χωριά της Μακεδονίας στην Αλβανία το 1924

Τα Πρωτόκολλα της Φλωρεντίας (1913 και 1924) και τα 14 χωριά της Μακεδονίας που παραχωρήσαμε στην Αλβανία το 1924
Από τη Συνθήκη του Λονδίνου στο Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας – Το πλήρες κείμενό του – Η οριστική διευθέτηση των ελληνοαλβανικών συνόρων με το Δεύτερο Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας – Τα χωριά της Φλώρινας που παραχωρήσαμε στην Αλβανία το 1924 και τα ζητήσαμε πίσω (!) λίγα χρόνια αργότερα – Τι έγραψαν ξένοι διπλωμάτες.
Οι ελληνοαλβανικές σχέσεις, βρίσκονται διαρκώς στο προσκήνιο τα τελευταία χρόνια, κυρίως με τις ανιστόρητες και επικίνδυνες κορόνες των γειτόνων αλλά και τα οράματά τους για τη δημιουργία της λεγόμενης «Μεγάλης Αλβανίας».
Θα χαρακτηρίζαμε την Αλβανία, ένα «μικρό ταραξία των Βαλκανίων». O «μεγάλος ταραξίας των Βαλκανίων» βέβαια είναι χωρίς αντίπαλο η Τουρκία, υποκινητής και αρωγός συχνά των Αλβανών στα επεκτατικά σχέδιά τους.
Πώς όμως έγινε η χάραξη της ελληνοαλβανικής μεθορίου;
Από ποια έγγραφα καθορίζονται τα ελληνικά και τα αλβανικά εδάφη στην Ήπειρο;
Το Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας (17/12/1913), ίσως για πρώτη φορά κάνει την εμφάνισή του στο διαδίκτυο. Για να ξέρουμε πού πατάμε και να βλέπουμε ότι για μία ακόμη φορά η Ελλάδα βρέθηκε «ριγμένη» και έγινε έρμαιο των διαθέσεων των, τότε, ισχυρών…

Η ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΟΥ ΛΟΝΔΙΝΟΥ (30/5/1913)

– ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΩΣ ΤΟ
ΠΡΩΤΌΚΟΛΛΟ ΤΗΣ ΦΛΩΡΕΝΤΊΑΣ (17/12/1913)

Η Ιταλία και η Αυστροουγγαρία, μεγάλες δυνάμεις των αρχών του 20ου αιώνα, έδειχναν έντονο ενδιαφέρον για τις εξελίξεις στη Χερσόνησο του Αίμου κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων.
Στις 31 Δεκεμβρίου 1912, υπόγραψαν μυστική συμφωνία για το διαμοιρασμό της Αλβανίας σε σφαίρες επιρροής. Αυτή η συμφωνία, επαναβεβαιώθηκε στη Ρώμη με τη σύμβαση της 8ης Μαΐου 1913. Η Αυστροουγγαρία, θεωρούσε την Αλβανία «ειδική ζώνη επιρροής», ενώ η Ιταλία έδειχνε ζωηρότατο ενδιαφέρον και για το στρατηγικής σημασίας λιμάνι της Αυλώνας που δεσπόζει στην Αδριατική και απέχει 100 χλμ από τις ιταλικές ακτές.
Με βάση τη Συνθήκη Ειρήνης του Λονδίνου, της 30ης Μαΐου του 1913, ανατέθηκε στις Μεγάλες Δυνάμεις η ρύθμιση των συνόρων της Αλβανίας και στις 29 Ιουλίου του ίδιου χρόνου, η πρεσβευτική συνδιάσκεψη κατέληξε με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου στην ανακήρυξη της Αλβανίας σε ανεξάρτητο κράτος, χωρίς όμως να καθορίσει τα όριά της.
Η Ελλάδα, αν και αρχικά αιφνιδιάστηκε και δεν παρουσίασε ολοκληρωμένες προτάσεις, επέμεινε στη συνέχεια για την άμεση ρύθμιση των ζωτικών εθνικών θεμάτων της Βορείου Ηπείρου. Τελικά, υπέκυψε στον στυγνό εκβιασμό του Υπουργού Εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας Edward Grey (1862-1913), ο οποίος, όπως γράφει ο Σ. Αντωνόπουλος στο βιβλίο του «Οι Συνθήκες Λονδίνου, Βουκουρεστίου και Αθηνών», «… είπεν εις τους Βαλκανικούς πληρεξούσιους ότι όσοι εξ αυτών επιθυμούν να υπογράψουν, ως έχει, την Συνθήκην πρέπει να το πράξουν άνευ αργοπορίας. Οι μη διατεθειμένοι να υπογράψουν, το καλύτερο που μπορούν να κάνουν είναι να εγκαταλείψουν το Λονδίνο, διότι είναι ανωφελές να παραμένουν και να παρατείνουν τη συζήτηση, της οποίας το μόνο αποτέλεσμα είναι αναβολή ατέρμων. Όσοι υπογράψουν θα έχουν την ηθική ημών (ενν. των Βρετανών) συνδρομήν… »:
(Προσαρμόσαμε το κείμενο στα νέα ελληνικά).
Μπροστά στον κίνδυνο να δημιουργηθεί ανεξάρτητο αλβανικό κράτος σε βάρος βορειοηπειρωτικών εδαφών, οι κάτοικοι των περιοχών (της Β. Ηπείρου), κατέκλυσαν το Συνέδριο στο Λονδίνο με χιλιάδες τηλεγραφήματα διαμαρτυρίας. Σχετικό υπόμνημα, κατατέθηκε στη Συνδιάσκεψη του Λονδίνου από αντιπροσώπους των Βορειοηπειρωτών και συγκεκριμένα τους: Θεμιστοκλή Μπαχίμα (Δέλβινο), Βλάση Λέκκα (Χειμάρρα), Βασίλειο Ζούστη (Αργυρόκαστρο), Ιωσήφ Μπένια (Πρεμετή) και Πέτρο Ζάππα (Τεπελένι).
Βαρυσήμαντα υπομνήματα, έστειλαν ακόμα οι εκπρόσωποι των περιοχών: Δυρραχίου, Αυλώνας, Κορυτσάς, Βιγλίστας, Μοσχόπολης και Κολωνίας Βορείου Ηπείρου.
Οι Βορειοηπειρώτες ζήτησαν να παρουσιάσουν οι ίδιοι το υπόμνημα, κάτι που δεν έγινε δεκτό, μετά από επίμονη άρνηση του Ιταλού και του Βρετανού εκπροσώπου. Στο υπόμνημα, οι Βορειοηπειρώτες αποδείκνυαν με ατράνταχτα στοιχεία την ελληνικότητα της Ηπείρου και πέρα από την Αυλώνα και επισήμαιναν τον κίνδυνο μελλοντικών περιπλοκών από τη δημιουργία αλβανικού κράτους σε βάρος ελληνικών εδαφών.
Οι εκπρόσωποι των «μεγάλων δυνάμεων», δεν έλαβαν υπόψη τους για ευνόητους λόγους, την εθνική ταυτότητα του ντόπιου πληθυσμού αλλά μόνο τη γλωσσική του σύνθεση, με αποτέλεσμα περιοχές που κατοικούνταν από Έλληνες βλαχόφωνους, αλβανόφωνους κλπ. να δοθούν στο (μελλοντικό) αλβανικό κράτος. Στο πλευρό της Ιταλίας και της Αυστροουγγαρίας σε βάρος της χώρας μας, τάχθηκε και η Ρουμανία, ο πρεσβευτής της οποίας ζήτησε από τη Συνδιάσκεψη «… όπως πάσαι αι μεταξύ Ιωαννίνων, Μετσόβου, Γρεβενών, του όρους Γράμμου και Κορυτσάς χώρες, συσσωματωθούν μετά της Αλβανίας…». Τις θέσεις αυτές υποστήριξαν επίσης η Τουρκία και η Βουλγαρία…
Παράλληλα, η συνδιάσκεψη, αρνήθηκε την ελληνική πρόταση για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος στις περιοχές της Β. Ηπείρου, προκειμένου ν’ αποφασίσουν οι ίδιοι οι κάτοικοι για το μέλλον τους. Δέχτηκε μόνο τη σύσταση επιτροπής έρευνας για τη σύνθεση του πληθυσμού με κριτήριο τη γλώσσα και αποκλειστικά για το νομό Αργυροκάστρου. Παράλληλα, ξεκίνησε το έργο της η Επιτροπή για τον ακριβή καθορισμό των ελληνοαλβανικών συνόρων. Τα μέλη της, ήταν οι:
Tierry (Γερμανία), Billinsky και Buchberger (Αυστροουγγαρία), Lallemand και Krayer (Γαλλία), Doughty – Wylle και King (Αγγλία), Labia και Gastoldi (Ιταλία) και Goudim Len Kovitch (Ρωσία), η οποία θα τελείωνε τις εργασίες της στις 30 Νοεμβρίου.
Ανάμεσα στα μέλη της επιτροπής, υπήρχαν διαφωνίες για τον τρόπο εργασίας και την επιθεώρηση των καθορισμένων τόπων. Απ’ όπου περνούσαν τα μέλη της Επιτροπής, οι κάτοικοι Χριστιανοί, Μουσουλμάνοι, ελληνόγλωσσοι, δίγλωσσοι και βλαχόφωνοι διαδήλωναν την ελληνικότητα και την επιθυμία για ένωσή τους με την Ελλάδα.
Κατά το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Σεπτεμβρίου 1913, τα μέλη της Επιτροπής συγκεντρώθηκαν στο Μοναστήρι (σημ. Bitola της Fyrom) της Μακεδονίας για να πάρουν τις οριστικές αποφάσεις τους. Εκεί, προσπάθησαν να τους συναντήσουν αντιπροσωπείες από διάφορα μέρη της Β. Ηπείρου, όμως τα μέλη της Επιτροπής με το πρόσχημα ότι η αποστολή τους ήταν πολύ λεπτή, δεν δέχτηκαν καμία ελληνική αντιπροσωπεία.
Αντίθετα, δεν ήταν το ίδιο «λεπτή» η αποστολή της Επιτροπής, όταν επρόκειτο για αλβανικές αντιπροσωπείες. Συγκεκριμένα, ο Ιταλός Bittorio Labia, δέχτηκε τρεις φορές Αλβανούς με επικεφαλής τον τουρκικής καταγωγής Σουλεϊμάν Ντελβίνα (26, 28 και 29/9/1913), ενώ ο εκπρόσωπος της Αυστροουγγαρίας Billinsky, συναντήθηκε με την ίδια αντιπροσωπεία όπως και με δύο επιτροπές Τούρκων ψευτοαλβανών της περιοχής Κορυτσάς, υπό τον Σελίμ Μουσάι, απόγονο εξισλαμισμένων Σλάβων.
Την 1η Οκτωβρίου 1913, έφτασε στην Κορυτσά ο πρόεδρος της Επιτροπής, Άγγλος Doughty – Wylle και δύο μέρες αργότερα, πήγαν στην πόλη και οι υπόλοιποι συνάδελφοί του. Η Κορυτσά είχε ήδη επιδικαστεί στην Αλβανία και τα μέλη της Επιτροπής αποφάσισαν να συνεχίσουν την έρευνά τους στην περιοχή της Κολώνιας.
Οι κάτοικοι της Κορυτσάς, αντιλήφθηκαν τις προθέσεις τους και τους ζήτησαν να παραμείνουν έστω μια μέρα για να εξετάσουν την εθνική τους συνείδηση. Οι αντιπρόσωποι, προσπάθησαν να φύγουν εγκαταλείποντας τις αποσκευές τους! Περικυκλώθηκαν όμως από αδιαπέραστο τείχος γυναικόπαιδων και κατευθύνθηκαν στο Διοικητήριο, όπου τους υποδέχθηκε ο στρατιωτικός και πολιτικός διοικητής Παναγιώτης Κοντούλης.
Μπροστά από τον χώρο του Διοικητηρίου, στις 5/10/1913, παρά τις σφοδρές αντιδράσεις του Ιταλού και του Αυστριακού αντιπροσώπου, τα μέλη της παρακολούθησαν την παρέλαση των 3.500 περίπου μαθητών των ελληνικών σχολείων της Κορυτσάς και στη συνέχεια την εντυπωσιακή παρέλαση 2.500 ενόπλων. Την ίδια μέρα όμως, οι εκπρόσωποι της Ιταλίας και της Αυστροουγγαρίας, ξέφυγαν από την προσοχή του κόσμου και πήγαν στην Ερσέκα. Λίγες μέρες αργότερα και τα υπόλοιπα μέλη της Επιτροπής, συνοδευόμενα από τον Έλληνα ίλαρχο Βασίλειο Μελά, έφτασαν στην Ερσέκα, όπου συνέχισαν τις εργασίες τους από τις 16/10/1913. Εκεί, τα μέλη της ίδιας Επιτροπής, βρέθηκαν μπροστά σε εκδηλώσεις χριστιανών και μουσουλμάνων που ζητούσαν την ένωσή τους με την Ελλάδα.
Την ίδια περίοδο, μεγάλα συλλαλητήρια έγιναν σ’ όλες τις μεγάλες πόλεις της Βόρειας Ηπείρου για ένωση με την Ελλάδα, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Πολλά μέλη της Διεθνούς Επιτροπής, εξέφραζαν την αγανάκτησή τους για τη συμπεριφορά και τις επιδιώξεις των εκπροσώπων της Ιταλίας και της Αυστροουγγαρίας, οι οποίοι είχαν αποφασίσει να δημιουργήσουν μια «μεγάλη» (για τα δεδομένα του 1913) Αλβανία, η οποία δεν υπήρξε ποτέ στο παρελθόν ούτε ως έθνος, ούτε ως φυλή, ούτε ως κράτος. Ο Άγγλος συνταγματάρχης Murray, στις 25/11/1913 στην Κορυτσά, είπε προς τα μέλη της Επιτροπής, αγανακτισμένος και αηδιασμένος απ’ όσα συνέβαιναν: «Δεν θέλω να γελοιοποιήσω τους κυρίους της Διεθνούς Επιτροπής, γιατί το σφάλμα δεν ήταν δικό τους αλλά των Μεγάλων Δυνάμεων, οι οποίες τους έφεραν σε τόσο δύσκολη κατάσταση».
Στις 27/11/1913, τα μέλη της Επιτροπής, συνεδρίασαν για τελευταία φορά στο Αργυρόκαστρο και στις 28/11/1913, αναχώρησαν για το Μπρίντεζι κι από εκεί για τη Φλωρεντία, όπου πάρθηκαν οι τελικές αποφάσεις για τη χάραξη των ελληνοαλβανικών συνόρων.
Εκεί, οι εκπρόσωποι της Γαλλίας και της Ρωσίας, οι οποίοι είχαν πειστεί για την τεράστια αδικία σε βάρος της Ελλάδας αντέδρασαν έντονα. Όμως, η επιμονή της Αυστροουγγαρίας και της Ιταλίας με τη συνδρομή της Γερμανίας και η ανοχή της Μεγάλης Βρετανίας, είχαν σαν αποτέλεσμα να υπογραφτεί το περιβόητο Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας, το οποίο παραθέτουμε αυτούσιο στη συνέχεια, ίσως για πρώτη φορά στο διαδίκτυο.
Πρωτόκολλον Φλωρενδίας, τη 17η Δεκεμβρίου 1913:
«Περιγραφή: Η οροθετική γραμμή αναχωρεί εκ του σημείου (επί του Αυστριακού Χάρτου υψόμετρον 1738 Β.Α της Μάνδρας Νικολιτσάς), ένθα η μεσημβρινή μεθόριος του Καζά Κορυτσάς ενούται με την οφρύν του Γράμμου μέχρι Μαύρης Πέτρας. Κατόπιν διέρχεται δια των υψομέτρων 2.538 και 2.019 και φθάνει εις Γόλο. Εκείθεν αφού ακολουθήσει την διανομήν των υδάτων μέχρι του υψομέτρου 1.740, διέρχεται μεταξύ των χωρίων Ραδάτα και Κουρσάκα, διευθύνεται εις λόφον τον ευρισκόμενον ΒΑ του Κούκεσι, όθεν καταβαίνει όπως φθάσει εις Σαρανταπόρον. Ακολουθεί την κοίτην του ποταμού τούτου μέχρι της εκβολής του εις τον Αώον, όθεν φθάνει εις την κορυφήν του όρους Τούμπα, διερχομένη μεταξύ των χωρίων Δεπαλίτσα και Μεσσαρία και δια των υψομέτρων 1956 και 2.000.
«Από της κορυφής του όρους Τούμπα η γραμμή διευθύνεται προς ανατολάς επί του υψομέτρου 1621, διερχομένη βορείως των Δρυμάδων.
Κατόπιν ακολουθεί την διανομήν των υδάτων μέχρι του υψώματος του ευρισκομένου ΒΑ του χωρίου Επισκοπή. Εκείθεν διευθύνεται προς ανατολάς, ακολουθούσα την οφρύν μεταξύ Ραδάτης όπερ μένει εις την Αλβανίαν και Γεδοχάρ, όπερ μένει εις την Ελλάδα, καταβαίνει εις την Κοιλάδα του Δρίνου και, διαπερώσα του ποταμού, αναβαίνει επί του λόφου Κακαβιά, χωρίου, όπερ μένει εις την Αλβανίαν. Ακολουθεί αύθις την διανομήν των υδάτων, αφίνουσα την Βάλτιστα (σημ. Χαραυγή) και Καστάνιανην εις την Ελλάδα, την δε Κοσσοβίτσαν εις την Αλβανίαν και φθάνει εις Μουργκάναν, υψόμετρου 2.124. Εκείθεν φθάνει εις το όρος Στουγάρα και δια Βερτόη και του υψομέτρου 750 αφήνουσα την Γιανναρήν και Βέρβαν εις την Αλβανίαν, διέρχεται δια την υψομέτρων 1014, 675, 839 μ. διευθύνεται ΒΔ, αφήνουσα δε την Κονίσπολην εις την Αλβανίαν, ακολουθεί την οφρύν των λόφων Στύλου και Όρμπα, πριν ή δε φθάσει εις το υψόμετρον 254 μ. στρέφεται νοτίως και φθάνει εις τον όρμον της Πτελέας (Φτελιάς)».
Με το Πρωτόκολλο αυτό της Φλωρεντίας της 17/12/1913, οι Βόρειες περιοχές της Ηπείρου μετονομάστηκαν «Νότιος Αλβανία», οι δε Έλληνες Ηπειρώτες «Ελληνική Μειονότητα». Αξίζει να επισημάνουμε ότι την εγκληματική αυτή απόφαση των Μ. Δυνάμεων κατεδίκασε και ο ίδιος ο – τότε πρεσβευτής της Γερμανίας – Πρίγκηπας Λιχνόβσκι και μέλος της Πρεσβευτικής Διάσκεψης του Λονδίνου, ο οποίος στα απομνημονεύματά του, που δημοσιεύτηκαν το 1918, μεταξύ των άλλων αναφέρει και τα εξής:
«Εις το μεγαλύτερο μέρος της Αλβανίας ο πολιτισμός είναι ελληνικής προελεύσεως. Εις το νότιο τμήμα της χώρας (Β. Ήπειρος), αι πόλεις είναι απολύτως ελληνικαί. Η προσάρτησις συνεπώς των «Αλβανών» τούτων, κατά το πλείστον Ορθοδόξων ή μουσουλμάνων εις την Ελλάδα ήτο η καλυτέρα και φυσικοτέρα λύσις».
Το βορειοηπειρωτικό ζήτημα, τα επόμενα χρόνια, θα το εξετάσουμε σε ξεχωριστό άρθρο. Ωστόσο, πρέπει να αναφέρουμε, ότι η αμφισβήτηση των ελληνοαλβανικών συνόρων, συνεχίστηκε και τα επόμενα χρόνια.
Στις 9/11/1921, η Πρεσβευτική Διάσκεψη αποφάσισε την οριστική ενσωμάτωση της Β. Ηπείρου στην Αλβανία. Η απόφαση υπογράφτηκε από τους αντιπροσώπους των κυβερνήσεων Μ. Βρετανίας, Ιταλίας, Γαλλίας και Ιαπωνίας, οι οποίοι «αναγνώρισαν ένα συρφετό ληστών, δολοφόνων και παντοειδών κακούργων» (έτσι τους αποκαλούσε μέχρι το τέλος της Διάσκεψης ο Γάλλος αντιπρόσωπος), ως «συντεταγμένον, κυρίαρχον και ανεξάρτητον κράτος», με βάση το Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας (17/12/1913).
Με την απόφαση της ίδιας Πρεσβευτικής Διάσκεψης, αποφασίστηκε η σύσταση διασυμμαχικής τετραμελούς επιτροπής για τη διαχάραξη των νοτίων και νοτιοανατολικών συνόρων της Αλβανίας.
Η επιτροπή αυτή, είχε επικεφαλής τον Ιταλό στρατηγό Tellini (Τελίνι). Η δολοφονία του Τελίνι και της ακολουθίας του από αγνώστους κοντά στην Κακαβιά στις 27/8/1923 (σχετικό άρθρο στο protothema.gr στις 28/8/2016), είχε σαν αποτέλεσμα να διακοπούν οι εργασίες της.
Στα τέλη Μαρτίου 1924, η επιτροπή τελικά ολοκλήρωσε τις εργασίες της και υπέβαλε το πόρισμά της στην Πρεσβευτική Διάσκεψη, η οποία, μετά από πιέσεις της Ιταλίας, στις 19/4/1924, ανακοίνωσε στον Έλληνα πρεσβευτή στο Παρίσι, ότι η Ελλάδα έπρεπε να δώσει στην Αλβανία, εκτός της Βορείου Ηπείρου, και πρόσθετο ελληνικό έδαφος κοντά στις Πρέσπες!

ΤΑ 14 ΧΩΡΙΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΊΑΣ ΠΟΥ ΔΟΘΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ
ΤΟ 1924

– Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΠΟΥ «ΕΙΣΕΠΡΑΞΕ» Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
ΕΛ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ ΟΤΑΝ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΖΗΤΗΣΕ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΑΦΟΥΝ
ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΑ ΧΩΡΙΑ ΑΥΤΑ

Η περιοχή αυτή, που με υπόδειξη της Ιταλίας δόθηκε στην Αλβανία, βρίσκεται, όπως είπαμε  κοντά στις Πρέσπες. Έτσι, 14 ελληνικά χωριά που από το 1912 βρισκόταν υπό ελληνική διοίκηση, παραχωρήθηκαν στην Αλβανία.
Το εντυπωσιακό είναι, ότι στο διαδίκτυο ΜΟΝΟ στο florina-history.blogspot.gr, βρήκαμε πρόσθετα στοιχεία. Στα, αρκετά, βιβλία που διαθέτουμε, γραμμένα από διαπρεπείς ιστορικούς, δεν υπάρχει αναφορά σ’ αυτή την παραχώρηση, εκτός από το «ΒΟΡΕΙΟΣ ΗΠΕΙΡΟΣ», η συνεχιζόμενη ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ του ΒΑΣ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ (Χρήστου Ρήγα).
Στο σάιτ λοιπόν που αναφέραμε παραπάνω, διαβάζουμε ότι:
«Την ίδια εποχή (1924), παραχωρήθηκαν από την Ελλάδα, τα παρακάτω 14 χωριά της περιοχής Φλώρινας – Καστοριάς με αμιγή μουσουλμανικό πληθυσμό στην Αλβανία για διόρθωση (sic) των συνόρων των δύο χωρών: Άνω Γκορίτσα, Βερνίκι, Γκλομποτσάνη, Ζαγραδέτσι, Ζαρόσκα, Καπέστιτσο, Κάτω Γκορίτσα, Λέσκα, Πούστετς, Ρακίτσα, Σούλεν, Σούετς, Τέρστενικ και Τσέριε.
Με λίγα λόγια δηλαδή, επειδή δεν κατοικούσαν σε αυτά τα χωριά καθόλου χριστιανικοί πληθυσμοί, τα … χαρίσαμε στην Αλβανία!!!».
Επειδή κάποιοι θα σκεφτούν ότι τα περισσότερα από τα χωριά αυτά δεν έχουν ελληνικά ονόματα, να σημειώσουμε ότι πάρα πολλά χωριά της Θράκης, της Μακεδονίας και της Ηπείρου, που ενσωματώθηκαν στην Ελλάδα μετά τους Βαλκανικούς πολέμους, είχαν ξενικά ονόματα. Το 1928, τα ονόματα αυτά άλλαξαν και αντικαταστάθηκαν από ελληνικά. Πάντως, σε καμία περίπτωση η γλώσσα ή το θρήσκευμα των κατοίκων κάποιων περιοχών, δεν μπορούν να αποτελούν κριτήριο για τον καθορισμό των συνόρων μεταξύ δύο χωρών.
Τα χωριά που αναφέραμε παραπάνω, καταλήφθηκαν από τα στίφη Τουρκαλβανών που συγκροτούσαν τον αλβανικό στρατό στις 30/10/1924.
Μερικά χρόνια αργότερα, ο Ανδρέας Μιχαλακόπουλος, ως Υπουργός Εξωτερικών επιδιώκοντας την επανάκτησή τους, μετά από εντολή του πρωθυπουργού, τότε, Ελευθέριου Βενιζέλου, απευθύνθηκε στον Γάλλο Υπουργό Εξωτερικών Μπριάν (Aristide Briand), τιμημένο με Νόμπελ Ειρήνης το 1926 μάλιστα, και πήρε την εξής κυνική απάντηση:
«Μην ανησυχείτε κύριε Μιχαλακόπουλε! Ασφαλώς θα βρεθεί κάποια λύση. Ή θα δοθούν τα χωριά σε εσάς και οι κάτοικοι τους εις τους Αλβανούς ή θα δοθούν τα χωριά στους Αλβανούς και σε εσάς οι κάτοικοι»…
Ο Βασ. Γεωργίου, στο βιβλίο που αναφέραμε παραπάνω, γράφει ότι αυτό έγινε στις 20/8/1927.
Όμως τότε δεν υπήρχε κυβέρνηση Βενιζέλου. Πιθανότατα, αυτό έγινε το 1929, όταν πρωθυπουργός ήταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος, Υπουργός Εξωτερικών (από 6/7/1929) ο Ανδρέας Μιχαλακόπουλος και ο Μπριάν ήταν Υπουργός Εξωτερικών. (Μάλιστα από 29/7/1929 ως 22/10/1929, ο Μπριάν ήταν και πρωθυπουργός).
Η οριστική επιδίκαση της Β. Ηπείρου στην Αλβανία, επικυρώθηκε στις 27/11/1925 με το Δεύτερο Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας, που υπογράφτηκε από τους:
Στρατηγό Pietro Cazzera (Ιταλός), Συνταγματάρχη I.A. Ordioni (Γάλλος), Αντισυνταγματάρχη F. Giles (Βρετανός) και τον Έλληνα  Αντισυνταγματάρχη Χρήστο Αβραμίδη.

ΟΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ

Η παραχώρηση της Βορείου Ηπείρου στην Αλβανία, πυροδότησε σφοδρές αντιδράσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Είναι γνωστή η κήρυξη της Αυτονομίας της Β. Ηπείρου τον Φεβρουάριο του 1914, ο ένοπλος αγώνας των Βορειοηπειρωτών εναντίον του νεοσύστατου αλβανικού στρατού ο οποίος κατευθυνόταν από Ιταλούς και Ολλανδούς αξιωματικούς και το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας που υπογράφτηκε στις 5 Μαΐου 1914. Τα γεγονότα που ακολούθησαν θα τα εξετάσουμε, όπως αναφέραμε, σε μελλοντικό άρθρο.
Ας δούμε όμως τι έγραψαν κάποιοι ξένοι για την προσάρτηση της Β. Ηπείρου στην Αλβανία.
Ο Γάλλος διπλωμάτης και δημοσιογράφος Ρενέ Πιό (1883-1951), γνωστός μας κι από το άρθρο για το «Κρυφό Σχολειό», στον πρόλογο του βιβλίου του «Η Δυστυχισμένη Ήπειρος», γράφει:
«Η Ευρώπη πρόκειται να επιτρέψει τη διάπραξη ενός εγκλήματος και η τύχη των μερών της Β. Ηπείρου θα έχει ήδη κανονιστεί. Οι Μεγάλες Δυνάμεις, υποκλινόμεναι προ των ιταλικών ορέξεων θα έχουν παραχωρήσει εις το υποθετικό βασίλειον της Αλβανίας εδάφη κατοικημένα από Έλληνες πατριώτες, παραδίδουσαι αυτούς εις την τυραννίαν των Αλβανών… Η Ιταλία ζητούσα να κάμει την Αλβανίαν όσο το δυνατόν μεγάλην, προς μόνον σκοπόν να τη μοιραστεί αργότερα με την Αυστροουγγαρίαν, νομίζοντας ότι η συνένοχός της θα την αφήσει να εγκατασταθεί εις τον Αυλώνα και να τον κάμει πρωτεύουσα της «Ιταλικής αποικίας εις Αλβανίαν».
Ο Γάλλος, τότε πρωθυπουργός , Κλεμανσό, έγραφε στην παρισινή εφημερίδα «L’ Homme Libre» («Ελεύθερος Άνθρωπος»), τα εξής συγκλονιστικά:
«Ιδού 350.000 αληθινοί Έλληνες διανεμόμενοι εις χωρία των οποίων και μόνο τα ονόματα δηλώνουν την ελληνικήν καταγωγήν. Κατόρθωσαν να κρατήσουν την εθνικότητα των εναντίον των Τούρκων και όταν έφθασαν τα ελληνικά στρατεύματα προς απελευθέρωσίν των εκ του Οθωμανικού ζυγού, τους είπον και τους επανέλαβον ότι τώρα ήτο οριστική η αποκατάστασίς των εις την πατρίδα. Διότι αρχικώς θέμα της κυβερνήσεως των Αθηνών και της διπλωματίας της ήτο η επιστροφή ολοκλήρου της Ηπείρου στην Ελλάδα. Και ξαφνικά, χωρίς καμιά προπαρασκευήν, χωρίς να λάβουν δια τους δυστυχείς αυτούς πληθυσμούς καμίαν εγγύησην …  καληνύχτα σας, αγαπητοί συμπατριώται και καλήν τύχην με τους ληστάς Αλβανούς!!»
Ζορζ Κλεμανσό, Γάλλος πολιτικός (1841-1929)
Κλείνοντας, αναφέρουμε το Υπόμνημα της 11/23.9.1828, που υπέβαλε ο Ιωάννης Καποδίστριας, επωφελούμενος κι από τον ρωσοτουρκικό πόλεμο. Μ’ αυτό, ο Κυβερνήτης, έθετε το ζήτημα των συνόρων σε «μάλιστα συνεσταλμένα όρια» από τον κόλπο του Βόλου (Παγασητικός) ως τις Σαγιάδες (Θεσπρωτίας), παρότι φυσικότερη και προσήκουσα οροθεσία  θα ήταν από τον Θερμαϊκό έως τον Πάνορμο της Χειμάρρας, στην Αδριατική, βάσει γεωφυσικών, δημογραφικών και πολεμικών επιχειρημάτων.
(D.C. Fleming, John  Capodistrias and the Conference of London, 1828-1831 IMXA, Θεσσαλονίκη 1970).

Το υπόμνημα έφερε αποτελέσματα, καθώς προς τον Βορρά, η ελληνική μεθόριος καθοριζόταν από τη λεγόμενη γραμμή Αμβρακικού – Παγασητικού. Μετά από 85 χρόνια και δύο νικηφόρους πολέμους, πανηγυρίζαμε γιατί τα σύνορα της χώρας μας έφτασαν στα βορειοδυτικά, εκεί που βρίσκονται μέχρι σήμερα…
ΠΗΓΕΣ: K.A. Βακαλόπουλου, «ΗΠΕΙΡΟΣ», εκδ. ΑΔΕΛΦΩΝ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗ,ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1992
Βασ. Γεωργίου, «ΒΟΡΕΙΟΣ ΗΠΕΙΡΟΣ, η συνεχιζόμενη ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ», εκδόσεις Ε. ΡΗΓΑ
«Ο ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ», Γιώργος Γεωργής (επιμέλεια), εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ 2015


1922: Ο μαρτυρικός θάνατος του Mητροπολίτη Χρυσοστόμου

  • Ο Μητροπολίτης Σμύρνης Χρυσόστομος στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό της Αγίας Φωτεινής (1919)
Εκείνο το πρωϊνό της 27ης Αυγούστου 1922, στην άλλοτε ακμάζουσα Σμύρνη, τα πυκνά σύννεφα της αναμενόμενης καταστροφής ολοένα και περισσότερο πύκνωναν. Οι Τσέτες ήταν έτοιμοι να μπουν στην πόλη με έναν και μόνο σκοπό: Να εξολοθρεύσουν τους... γκιαούρηδες, να τους αφανίσουν από την ιερή πόλη τους, να κάψουν τα σπίτια τους, την ιστορία τους, τον πολιτισμό τους, και να απαλλαγούν διά παντός από αυτούς!
Πολλοί κατέφυγαν στον ιερό ναό της Αγίας Φωτεινής για να πέμψουν ικεσίες στον ύψιστο και τους λυπηθεί, ενώ ο μητροπολίτης Χρυσόστομος κάνει το τελευταίο του κήρυγμα ενθαρρύνοντας το ποίμνιό του: «Η θεία πρόνοια δοκιμάζει την πίστιν, το θάρρος και την υπομονήν μας. Προσεύχεσθε και θα παρέλθη το ποτήριον τούτο. Θα ίδωμεν πάλιν καλάς ημέρας και ευλογήσωμεν τον Θεόν. Θαρρείτε ως εμπρέπει εις καλούς χριστιανούς».

Η εκκλησία μας έδωσε ιεράρχες που όχι μόνο αποδείχθηκαν αντάξιοι της αποστολής τους, αλλά έδειξαν και το μεγαλείο της ψυχής τους, την γενναιότητα και την πίστη τους στα ύψιστα ιδανικά της πατρίδος και της πίστεως. Ήταν σωστοί ποιμένες του λαού. Αγωνίστηκαν για την πατρίδα και δεν δίστασαν να δώσουν και αυτήν ακόμα την ζωή τους, όπως ο μητροπολίτης Σμύρνης Χρυσόστομος Καλαφάτης.
Γεννήθηκε στην Τρίγλια της Προποντίδας, σπούδασε στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης, χειροτονήθηκε πρεσβύτερος το 1897 και μητροπολίτης Δράμας το 1902, σε ηλικία μόλις 35 ετών. Οι αγώνες του για τον ελληνισμό ενόχλησαν τον σουλτάνο, ο οποίος διέταξε να τον εξορίσουν, και ο πατριάρχης Ιωακείμ μετά την εξορία τον διόρισε μητροπολίτη Σμύρνης.
Όταν στις 2 Μαΐου 1919, γονατιστός και με δάκρυα στα μάτια, ευλογούσε τις ελληνικές σημαίες και υποδεχόταν τους ελευθερωτές, τίποτε δεν προμήνυε την καταστρεπτική θύελλα που θα ερχόταν.
Και ήλθε το θέρος του ’22. Οι Μεγάλες Δυνάμεις προτείνουν Eλληνοτουρκική ανακωχή με παραχώρηση της Ανατολικής Θράκης στην Ελλάδα και εκκένωση της Μικράς Ασίας από τους Έλληνες. Ο Χρυσόστομος αρνείται τέτοια λύση. Γράφει στους ξένους ηγέτες και στον Πάπα για συμπαράσταση, αλλά ουδείς ανταποκρίνεται.

Κι ενώ οι Έλληνες προσπαθούν να φύγουν με κάθε μέσο, ο Χρυσόστομος παραμένει στον μητροπολιτικό ναό, στην εκκλησιά της Αγίας Φωτεινής, και μοιράζει τρόφιμα –όσα έχει– για τους πεινασμένους και τους κυνηγημένους. Όλοι φεύγουν, ακόμα και ο δυνάστης των Ελλήνων και του ίδιου του Χρυσόστομου, ο ύπατος αρμοστής Αριστείδης Στεργιάδης, ο ιεράρχης όμως περιμένει καρτερικά το θέλημα του Θεού αποποιούμενος κάθε πρόταση να φύγει.
Το μαρτύριο του Χρυσοστόμου Σμύρνης από τον αγιογράφο Αντώνιο Φίκο
Στρατιωτικό απόσπασμα τον συλλαμβάνει και τον φυλακίζει με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Ο ίδιος ο Νουρεντίν πασάς τον χαστουκίζει και τον παραδίδει στον όχλο. Τον χτυπούν με ρόπαλα, του ξεριζώνουν την γενειάδα, του βγάζουν τα μάτια, και αφού τον σέρνουν σιδηροδέσμιο στους τουρκομαχαλάδες, του κόβουν το κεφάλι πριν πεθάνει… Έτσι ο Σμύρνης Χρυσόστομος ενεγράφη στη χορεία των μαρτύρων…
Τάσος Κ. Κοντογιαννίδης

Το 2025 αλλάζουν τα δεδομένα στο Αιγαίο: Η Τουρκία θα διαθέτει έξι νέα υποβρύχια

Η κατασκευή του πρώτου τουρκικού υποβρυχίου Type-214TN AIP το οποίο θα ενταχθεί στο στόλο ως TCG Piri Reis, θα ολοκληρωθεί το 2018, δηλαδή τρία χρόνια μετά την έναρξη της κατασκευής του. Σημειώνεται ότι το 2015 η Τουρκία ξεκίνησε την κατασκευή του νέου τύπου υποβρυχίου κλάσης REIS (το οποίο είναι φυσικά το Type 214 που διαθέτει και το Πολεμικό Ναυτικό), στα ναυπηγεία του Golcuk. Οι ίδιες πληροφορίες αναφέρουν ότι σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα , μετά την ολοκλήρωση της κατασκευής το 2018, θα ακολουθήσει το πρόγραμμα δοκιμών, με ορίζοντα ένταξης στο τουρκικό ναυτικό περί το 2020. Μέχρι το 2025 αναμένεται η κατασκευή ενός ακόμη υποβρυχίου ανά έτος, το οποίο σημαίνει ότι σε μια επταετία από σήμερα, εάν φυσικά τηρηθεί το χρονοδιάγραμμα κατασκευής και δοκιμών, το τουρκικό ναυτικό θα έχει ενσωματώσει στην δύναμη του τουλάχιστον έξι νέα υποβρύχια. Υπενθυμίζεται αν και η βασική δομή του υποβρυχίου είναι όπως και των αντίστοιχων ελληνικών, το γεγονός ότι στην ανάπτυξη – κατασκευή του συμμετέχουν οι τουρκικές εταιρίες STM, ASELSAN, HAVELSAN, AYESAS, MILSOFT,KOC και ΤUBITAK, οι οποίες έχουν αναλάβει τον ηλεκτρονικό τους εξοπλισμό, το διαφοροποιούν αρκετά. Εκτός όμως από τα εγχώριας κατασκευής ηλεκτρονικά, τα οποία δεν είναι κατ’ ανάγκη πανάκεια, εκτός φυσικά της τεχνογνωσίας που υποδηλώνει το γεγονός από μόνο του, θα είναι εξοπλισμένα με αμερικανικού τύπου τορπίλες Mark 48 , γερμανικούς πυραύλους IDAS για την αυτοάμυνα τους από ανθυποβρυχιακά ελικόπτερα και ενδεχομένως πυραύλους cruise Gezgin-D. Επίσης, οι μπαταρίες των υποβρυχίων θα κατασκευαστούν στις αντίστοιχες εγκαταστάσεις για την ανάπτυξη συστοιχιών που λειτουργεί στις εγκαταστάσεις του Golcuk. Σε λιγότερο λοιπόν από μια δεκαετία το τουρκικό ναυτικό θα διαθέτει υποβρύχια του ιδίου τύπου με το Πολεμικό Ναυτικό, γεγονός που σημαίνει ότι η ελληνική πλευρά θα χάσει ένα τακτικό πλεονέκτημα που στην σημερινή ισορροπία ναυτικών δυνάμεων θα λειτουργήσει ως πολλαπλασιαστής ισχύος στο πεδίο της αντιπαραθέσεως. Αξίζει δε να αναφερθεί ότι η ανάπτυξη της τουρκικής αμυντικής βιομηχανίας τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες, οφείλετε στο εμπάργκο που επιβλήθηκε στην Τουρκία μετά από τα γεγονότα του 1974 στην Κύπρο, με αποτέλεσμα να αναγκαστεί να αναπτύξει εγχώρια συστήματα, ή όπως στην συγκεκριμένη περίπτωση να έχει φθάσει στο επίπεδο να ενσωματώνει σε υπάρχοντες και δοκιμασμένους σχεδιασμούς οπλικών συστημάτων, εγχώρια υποσυστήματα με ότι αυτό συνεπάγεται για τον τομέα της υποστήριξης. Με στοιχεία από το turkishnavy.net και τον τουρκικό τύπο

Πηγή: Το 2025 αλλάζουν τα δεδομένα στο Αιγαίο: Η Τουρκία θα διαθέτει έξι νέα υποβρύχια http://mignatiou.com/2017/08/to-2025-allazoun-ta-dedomena-sto-egeo-i-tourkia-tha-diatheti-exi-nea-ipovrichia/

Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΩΣ ΥΒΡΙΔΙΚΗ ΑΠΕΙΛΗ

* Του αναγνώστη μας Απόστολου Αναστάσιου Τσακωνίτη
Τις τελευταίες δεκαετίες λαμβάνει χώρα μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας μια συνεχή σύγκρουση χαμηλής έντασης (low intensity warfare) στην οποία κυριαρχούν η στρατιωτική και πολιτική πίεση, η κατασκοπεία και ο ψυχολογικός πόλεμος με κύριο εργαλείο την εξαγωγή πολιτισμού. Στην πραγματικότητα ωστόσο η τουρκική απειλή αποδεικνύεται πολύ πιο σύνθετη περιλαμβάνοντας τον κυβερνοπόλεμο αλλά και ένα πλήθος δραστηριοτήτων από τον ευρύτατο χώρο του μη κανονικού πολέμου (irregular warfare), όπως η λαθρομετανάστευση, οι παραστρατιωτικές επιχειρήσεις και το οργανωμένο έγκλημα. Η εν λόγω συστράτευση στα πλαίσια μιας σφαιρικής προσέγγισης (comprehensive approach) τακτικών συμβατικού, μη κανονικού πολέμου και κυβερνοπολέμου προσδίδει ξεκάθαρα στην Τουρκία χαρακτηριστικά υβριδικής απειλής (hybrid threat).
Παραστρατιωτικές Επιχειρήσεις

            Η επόμενη ημέρα του πραξικοπήματος βρήκε τις Τουρκικές δυνάμεις ασφαλείας σε πλήρη αποδιοργάνωση λόγω των εκκαθαρίσεων και του πογκρόμ διώξεων. Ένα ζήτημα που διέλαθε της προσοχής πολλών ήταν η αναβάθμιση της ΜΙΤ του Χακάν Φιντάν με την δημιουργία Τμήματος Ειδικών Επιχειρήσεων. Το πιο πιθανό είναι ότι το συγκεκριμένο τμήμα αποτελεί εξέλιξη του Κλάδου Ειδικών Επιχειρήσεων (ΚΕΕΠ) που δημιουργήθηκε το 2012 με στόχο την οργάνωση της Τουρκικής εμπλοκής στην Συρία. Η αναβάθμιση του Κλάδου σε Τμήμα με διοικητή Υποδιευθυντή δηλώνει μια ξεκάθαρη πρόθεση από την πλευρά της Άγκυρας για ενίσχυση των συγκαλυμμένων επιχειρήσεων  και ανάδειξη τους σε βασικό μέσο άσκησης εξωτερικής πολιτικής και επίτευξης στρατηγικών στόχων. Η πρόθεση αυτή φάνηκε και κατά την επιχείρηση «Ασπίδα του Ευφράτη» από το 2016 μέχρι σήμερα. Οι επιχειρήσεις διεξήχθησαν κυρίως από την ΜΙΤ και τις ειδικές δυνάμεις της ΟΚΚ που καθοδηγούσαν ντόπιες αντάρτικες δυνάμεις με την πρώτη να έχει αναλάβει την στρατηγική και την δεύτερη την επιχειρησιακή σχεδίαση. Το νέο τμήμα έχει αποδειχθεί ένα πραγματικό πολυεργαλείο στην διεξαγωγή ενός μη κανονικού πολέμου με έμπειρο στρατιωτικό προσωπικό (πρώην στελέχη των Μπορντό Μπερελί) ικανό να εκτελέσει πληθώρα παραστρατιωτικών αποστολών από προσβολή στρατηγικών στόχων, δολοφονίες και εκπαίδευση ανταρτικών η παραστρατιωτικών δυνάμεων μέχρι επιχειρήσεις ψυχολογικού πολέμου, προπαγάνδας και εσωτερικής αποσταθεροποίησης. Αξίζει να τονιστεί ότι η Διεύθυνση Ειδικών Επιχειρήσεων (ΟΚΚ) έχει πολλάκις εμπλακεί σε σχέδια αποσταθεροποίησης της χώρας μας και σε σχέδια δολοφονιών, όπως στα πλαίσια της επιχείρησης «Βαριοπούλα».
Κατασκοπεία-Οργανωμένο Έγκλημα
            Οι δυνατότητες διεξαγωγής ενός υβριδικού πολέμου ενισχύονται και από την παραδοσιακή συνεργασία τουρκικού κράτους και εγκληματικών οργανώσεων (βλ. υπόθεση Εργκένεκον) αλλά και από τα δίκτυα κατασκοπείας της ΜΙΤ στην χώρα μας. Η τελευταία έχει ανεπτυγμένα κύρια και εφεδρικά δίκτυα, πλήθος μετωπικών οργανώσεων, διασυνδέσεις με τα ΜΜΕ και ισχυρότατη επιρροή στους κόλπους την Αλβανικής και μουσουλμανικής μειονότητας αλλά και των προσφύγων ενώ τα περιστατικά στρατιωτικής  και μη κατασκοπείας, προβοκατόρικων ενεργειών και δολιοφθορών (π.χ. εμπρησμοί δασών)  εις βάρος της χώρας μας είναι ατελείωτα. Όσον αφορά στους μη κρατικούς δρώντες χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της SADAT της ιδιωτικής εταιρείας ασφαλείας, ειδικής σε επιχειρήσεις αποσταθεροποίησης, που εμπλέκεται σε υποθέσεις διακίνησης ναρκωτικών και όπλων και έχει εξελιχθεί στην πραιτοριανή φρουρά του Ερντογάν.
Θράκη
Ειδικά για την περίπτωση της Θράκης αξίζει να αναφέρουμε ότι από χρόνια έχουμε μια συστηματική προσπάθεια εκμετάλλευσης της μειονότητας και δημιουργίας υποδομών για διεξαγωγή επιχειρήσεων αποσταθεροποίησης και ανορθόδοξου πολέμου σε καιρό ειρήνης, κρίσης η πολέμου. Παρά τις προσπάθειες, όχι πάντα αποτυχημένες, της ελληνικής πλευράς η τουρκική πολιτική (επισκέψεις αξιωματούχων, διπλωματική παρουσία κ.α.), θρησκευτική (ψευδομουφτήδες κ.α.) και οικονομική διείσδυση (Ζiraat) στην περιοχή είναι συνεχής και εντονότατη. Ταυτόχρονα με βάση τις δεκάδες μετωπικές οργανώσεις η μουσουλμανική μειονότητα κινδυνεύει να εξελιχθεί σε μία συμπαγή μάζα απόλυτα ελεγχόμενη από την Τουρκία ενώ σύμφωνα με τον διαπρεπή αναλυτή Χρήστο Μηνάγια δεν αποκλείεται η ύπαρξη παρακρατικής οργάνωσης για τον συντονισμό των τουρκογενών πληθυσμών σε Θράκη, Κω και Ρόδο με επιχειρησιακό βραχίονα αρμόδιο για πραγματοποίηση επιχειρήσεων ένοπλης προπαγάνδας και τρομοκρατικών επιθέσεων.
Λαθρομετανάστευση – Τρομοκρατία
Ιδιαίτερη μνεία αξίζει να γίνει στα τα φαινόμενα της ισλαμιστής τρομοκρατίας, της λαθρομετανάστευσης και στις σχέσεις τους με τον τουρκικό επεκτατισμό. Οι μάζες των χιλιάδων εξαθλιωμένων ανθρώπων που εγκαταλείπουν τις ταραχώδεις περιοχές της Μ. Ανατολής έχουν εξελιχθεί από την Τουρκία σε ένα τρομερό εργαλείο πίεσης τόσο προς την Ε.Ε. όσο και προς την χώρα μας. Η γείτονα συστηματικά όχι απλώς ανέχεται αλλά συντονίζει και καθοδηγεί τις ανεξέλεγκτες ροές μουσουλμάνων.


Στελέχη της ΜΙΤ σε συνδυασμό με παρακρατικά και εγκληματικά δίκτυα οργανώνουν και εξασφαλίζουν την απρόσκοπτη άφιξη των μεταναστών, από όλη την Β. Αφρική και την Μ. Ανατολή, στους χώρους συγκέντρωσης των μικρασιατικών παραλίων. Εκεί την σκυτάλη παίρνουν τα στελέχη της τουρκικής ακτοφυλακής τα σκάφη της οποίας λειτουργούν ως ανιχνευτές των δουλεμπορικών  παραβιάζοντας πολλές φορές και τα ελληνικά χωρικά ύδατα. Ταυτόχρονα η συσσώρευση χιλιάδων λαθρομεταναστών στο εσωτερικό της χώρας, στα αστικά κέντρα αλλά και στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου δημιούργησε ένα νέο πεδίο δράσης για τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες.

Οι τελευταίες δομούν με όπλο τον ισλαμισμό έναν ολόκληρο «μυστικό στρατό» με τρομερές αποσταθεροποιητικές δυνατότητες δημιουργώντας νέους κινδύνους για την εσωτερική ασφάλεια (εξεγέρσεις, καταστάσεις παρεκτρεπόμενου όχλου, πολλαπλές επιθέσεις σε αστικά κέντρα, δημιουργία θυλάκων στα βόρεια σύνορα της χώρας, άνοδο του οργανωμένου εγκλήματος, τρομοκρατία, αμυντική εξουθένωση μέσω δέσμευσης δυνάμεων ασφαλείας κ.α.). Θυμίζουμε δε ότι οι σχέσεις της ισλαμιστικής Τουρκίας με μουσουλμανικές εξτρεμιστικές οργανώσεις, των οποίων μέλη είναι βέβαιο ότι βρίσκονται στην χώρα μας μέσα στον όγκο των λαθρομεταναστών, είναι γνωστές.
Στελέχη της ΜΙΤ και των Μπορντό Μπερελί έχουν συλληφθεί αντίστοιχα να μεταφέρουν όπλα στην Συρία (1/2014) και να καθοδηγούν δυνάμεις της Αl- Nusra και του ISIS(2012) ενώ και σε επίπεδο κοινωνίας υπάρχει σημαντική διολίσθηση και ανοχή προς τον εξτρεμισμό (11,9% υπέρ του ISIS). Συνεπώς για την ελληνική εθνική ασφάλεια η λαθρομετανάστευση, η ισλαμική τρομοκρατία και ο τουρκικός επεκτατισμός αποτελούν μέρη της ίδιας αποσταθεροποιητικής εξίσωσης.
            Εν κατακλείδι οι υβριδικές διαστάσεις της τουρκικής απειλής είναι υπαρκτές και καθιστούν επιτακτική την ανάγκη για δημιουργία από την χώρα μας, ενός ευέλικτου διϋπηρεσιακού  μοντέλου αντιμετώπισης ανάλογων απειλών.
Πηγές
  • Ηλιάδης Μάνος, Η μυστική δράση των Τούρκων στην Ελλάδα και η σύγχρονη ΜΙΤ, Αθήνα: Ινφογνώμων, 2011
  • Ηλιάδης Μάνος, Οι Τουρκικές Μυστικές Υπηρεσίες και η ΜΙΤ, Αθήνα: Λαβύρινθος, 1998
  • Θεοδωράτος Ιωάννης, «Η Τουρκία έχει πιο επικίνδυνα όπλα από πυραύλους και βλήματα», www.defence-point.gr (6/12/2016)
  • Λυγερού Νεφέλη, «100 Υβριδικά Χτυπήματα Ιμίων», εφ. Πρώτο Θέμα (26.02.2017),σελ. 12-14
  • Μηνάγιας Χρήστος, Η Γεωπολιτική Στρατηγική και η Στρατιωτική Ισχύς της Τουρκίας, Αθήνα: Τουρίκη, 2010
  • Ντόκος Θάνος, Ο γεωστρατηγικός ρόλος της Τουρκίας, Αθήνα: Τουρίκη, 2001
  • Περιοδικό Καταδρομή και Ασφάλεια τεύχη 5, 22, 38, 39, 40, 43
  • Περιοδικό Στρατηγική τεύχη 248, 254
  • Περιοδικό Επίκαιρα τεύχος 377
  • Συνέντευξη Erich Schmidt- Eenboom (Real 9/04/2017)
  • https://www.thinknews.gr/politiki/tourkia-os-yvridiki-apili/

The unknown Catholics of Samos Island


BY 

Saint Joseph nuns from Samos Island
The calendars would write “Year 1900” when three French Catholic monks of the African Mission would arrive for the first time in Samos Island, a remoted island of the Eastern Aegean Sea, near Turkey. Shortly thereafter, the White Fathers, as they were called, would establish their monastic community and parish in the Vathy area of Samos.
The Catholic Parish Assumption of the Blessed Virgin or “Fragoklissia” would serve in the early 1900s a small community of Catholics, which would outnumber about 80 people. Over the years, the Catholic community would begin to flourish in favor of the commercial links and of the consulates of the Catholic doctrine that were being hosted by the island.
On March 19th, 1901, the French School of Saint Joseph would open its doors. Until the end of their presence on the island, on June 28th, 1971, St. Joseph’s nuns wouldl host and offer a high level of education to hundreds of children coming from the cities and villages of Samos, the rest of the Aegean Sea’s islands and of Athens. Famous for their charity work to all people without discrimination, they would offer a great relief to the children of the Armenian refugees in 1920 and to all the inhabitants of the island during the Second World War.
The life for the Catholic Parish would continue until the early 1970s. The monks would buy large areas of land to create the catholic cemetery, its chapel, but also to cultivate vines for the production of special wine for the celebration of Divine Liturgy and the Eucharist.
In 1970, the last French monk, Francis Gagiou, would return to France and shortly before leaving, he would sell the property of the monastic community to two families in Samos. Since then, the main building that houses the temple and an attic will belong to the Catholic parish. Gagiou would be honored by the Municipality of Samos island for his offer and services to the local community. The monk would be followed by the Saint Joseph nuns and everything showed that the end of the Catholic community had been reached.
The citizens of Samos would rejoice with great regret the monk and the nuns knowing that this meant the end of a rich cultural and tolerant society that brought great spiritual development to the place.
“Until today, older people are moved when they remember the farewell to the nuns, or when they remember their daily lives while passing by the Catholic Church,” says the current subdeacon of the Catholic parish of Samos, Mr Marios Foscolos who helped us during the research for the Catholic parish and the catholic community of Samos.
The revival and future of the community
The building of the parish was renovated in 2000, giving a new hope to the Catholic community and the island. In 2017, the Catholic community outnumbers about 200 people of all ages.
“We are constantly finding new people that we did not know that they existed and were not recorded anywhere,” says Marios Foskolos.
The main feature of the island’s catholic community is that it does not consist exclusively of Greeks but has also a huge percentage of Italians, Polish, Belgians, Albanians and other nationalities. Recently, Samos would welcome 45 Catholic French-speaking refugees from places such as Cameroon, Congo and North African states.
“With the refugee flows, our flock has Been increased and we are called upon to meet its needs and to stand next to it. Our goal is to embrace refugees and to integrate them into our community. The mass continues in the Greek language according to the regulations of the Second Vatican Council, where the Latin is abolished and the mass is done in the national language of each country. However, they are being offered the opportunity to chant some hymns in French and read some extracts from the New Testament in French in order to feel intimate and fully integrated.”
In Samos the Catholic families are scattered on the island. There are families in all places, in Vathi, in Karlovasi, in Platanos or in Marathokampos. Unlike other Catholic doctrines, Greek Catholics of Samos make mixed marriages with Orthodox Christians without any problem.
“The catholic community of Samos has the happiness of being composed of all ages and especially of new ages. May all of her members not be extremely active but that does not mean that its optimistic future will stop. Indeed, there is a young Samiot who is in the second year of the sanctuary, without of course knowing if he is going return. In any case, we believe that the future is hopeful.”
Opening its doors
“It has been the right time to change the mindset that the Catholic Church is closed and remote. It was supposed to be open to the world, fearless and with perspective to re-embrace the local community. Coming here from the island of Tinos I thought that the parish should become again an active part of the island’s life.”
The last years, the Catholic parish is open to the public almost all the day. The priest comes twice a month for the mass while some gatherings are being organized in order to empower and encourage the community. During the Holy Week, two concerts of church music were held with works by Bach, Mozart, Beethoven, Easter sacred music and others.
“The church was full of people during those two days of concerts. If we had concerts for a a whole week, I’m sure it would be full of people for all these days. Thanks to the concerts, there was a raising of the awareness regarding the existence and the mission of the parish. However, there are still a lot of people who do not know about us and we are trying to communicate our work through the local media.”
The “difficult” charity work
“We are trying to find solutions and resources as people in need hut us the door every day. Our goal is to alleviate the pain of every person. Unfortunately, our capabilities are still too limited in relation to the number of people in need and we are constantly looking for solutions.”
With the aid of Caritas, the global philanthropic organization of the Catholic Church, the Catholic Parish of Samos is trying to increase the number of families (Greeks and refugees) that support financially. Our cooperation with the Catholic parishes of other Greek islands has helped to a great extent the charity work in Samos.
“There have been requests for help mainly on the refugee issue which unfortunately we have not been able to satisfy. This is why we have approached other parishes, such as the parish of Tinos, with whom we have co-operation on charity issues. Generally with all the Catholic parishes and dioceses of the other islands we have created very good relationships and excellent cooperation and mutual assistance.”
Closing the door to the history of the Catholic Parish of Samos at 09.30 in the evening, Mr. Foskolos asked us to remember just one thing:
“The Catholic Parish of Samos is a gem for the island. Many are being moved to the memory of a robust Catholic community and parish. Now the façade of the building is ready to collapse and nothing reminds us of the glory of the past. Unfortunately, the building does not belong to the Catholic parish after 1970 but only to individuals and we would like to emphasize the need to repair it so that Samos does not lose something so precious for its history.”
Georgia Gleoudi is a graduate of "MA in Religious Roots in Europe: in Lund University and has a BA in International Relations and European Studies from Panteion University, Athens. She is interested in Religion and State relations, faith - based diplomacy and intercultural relations