Παρασκευή 7 Ιουλίου 2017

Όλη η «πορεία» για την καμπάνια της Safe Water Sports με την Εθνική Συγχρονισμένης Κολύμβησης




Η γνωριμία
Μίλησα ένα απόγευμα πρώτα με την Ευαγγελία (Πλατανιώτη).
Η φωνή της ήταν ζεστή και τραγουδιστή…
Είχε μια οικειότητα.
Κανονίσαμε ένα skype call με όλα τα κορίτσια. Όταν καταφέραμε να συνδεθούμε όλες μαζί, η οθόνη μου γέμισε με τα πρόσωπά τους.
Η Ευαγγελία Πλατανιώτη, η Εβελίνα Παπάζογλου, η Σοφία Μαλκογεώργου, η Αθανασία Τσόλα….
Με μια φρεσκάδα, που δεν συνδέεται υποχρεωτικά με το νεαρό της ηλικίας τους. Μια φρεσκάδα που πηγάζει από μέσα τους.
Μια οθόνη όλο νιάτα και ελπίδα.
Η ομιλία τους έκρυβε μια ευγένεια, μια συστολή.
Μιλήσαμε για τις αγωνιστικές τους υποχρεώσεις, για τα σχέδια τους, τις σπουδές τους, για τη συγχρονισμένη. Για το Safe Water Sports. Τα όνειρά τους για το μέλλον.
Ήξεραν τα πάντα για το Safe Water Sports. Ούτε στιγμή δεν ένιωσα το «όχι» τους. Ήταν όλες ένα «Ναι».
«Θα κάνουμε ότι μας ζητηθεί. Έχουμε δει και την περσινή καμπάνια. Είμαστε πολύ χαρούμενες που μας επιλέξατε», διευκρίνισε η Ευαγγελία με μια αφοπλιστική ειλικρίνεια.
Κρατούσα σημειώσεις.
Τους είπα ότι θα τους στείλω μερικές ερωτήσεις για να τις απαντήσουν ώστε να τις γνωρίσω καλύτερα πριν αρχίσω να γράφω.
Μιλήσαμε αρκετές φορές.
Η πρώτη μας γνωριμία έγινε στον Α. Κοσμά. Αυτές μέσα στην πισίνα να κολυμπάνε και εμείς απ’ έξω…
Τα ωραία πράγματα δύσκολα γίνονται…
… Παρότι είχαμε κανονίσει τις ώρες των γυρισμάτων στον Α. Κοσμά, μας ενημέρωσαν ότι δεν μπορούμε να κινηματογραφήσουμε παρά μόνο την επόμενη μέρα στις 6 το πρωί…
«Μην ανησυχείτε, θα κινηματογραφήσουμε στις 6 το πρωί. Και στις 3 τα χαράματα να μας πείτε, εμείς θα έρθουμε.»
Ξύπνησα την επόμενη στις 4.30. Δεν ξέρω ούτε πώς ούτε αν κοιμήθηκα. Οι σκέψεις στοίχειωναν το μυαλό μου. Τι θα προλαβαίναμε, πώς θα προλαβαίναμε, πώς θα εξελισσόταν άραγε αυτό το γύρισμα;
Έξι παρά ήμουν στον Α. Κοσμά. Είχε χαράξει…
Σε πολύ λίγο ήρθαν και τα κορίτσια.
Παρότι τόσο νωρίς, ήταν τόσο χαρούμενες και συγκεντρωμένες.
Μοσχομυριστές.
Ήξερα πως δεν έχουμε ούτε λεπτό για χάσιμο και πως στις 6.10 θα έπρεπει να είμαστε έτοιμες για πλάνο.
Κάναμε πρώτα τα πλάνα τους έξω από την πισίνα.
Τους είχαμε ζητήσει να φέρουν τις φόρμες της Εθνικής για το πλάνο στο τέλος, όπου περπατάνε, με το «Hellas» να γεμίζει κυριολεκτικά την οθόνη.
Ήταν απόλυτα συγκεντρωμένες.
Ίσως δεν έχω ξαναδεί ανθρώπους να εκτελούν οδηγίες με τέτοια ακρίβεια.
«Εβελίνα, πιο δεξιά. Ευαγγελία άλλη μία. Σοφία έτσι ακριβώς, συνέχισε να χαμογελάς. Αθανασία γύρισε από την ανάποδη… »
Δεκάδες οδηγίες από το στόμα του σκηνοθέτη και της ομάδας και αυτές αλάνθαστες.
Είχε έρθει η ώρα να ετοιμαστούν για να βουτήξουν στην πισίνα.
Κοίταξα τριγύρω μου.
Με κυρίευσε μια στεναχώρια.
Ήμουνα στο Ολυμπιακό Κολυμβητήριο του Αγίου Κοσμά. Μια εικόνα παραίτησης.
«Μα εδώ προπονούνται οι εθνικές ομάδες;» σκέφτηκα χωρίς να πω τίποτα αλλά η Αθανασία σαν να διάβασε τη σκέψη μου ίσως είδε και τη θλίψη στα μάτια μου και συμπλήρωσε την πρόταση.
«Ναι, εδώ προπονούνται οι εθνικές ομάδες….»
Μεσολάβησε μια παύση.
Πήγαμε στα αποδυτήρια.
«Είναι δυνατόν να προπονείστε σε αυτές τις συνθήκες;», τις ρώτησα.
«Το μεγάλο θέμα είναι η θερμοκρασία. Η θερμοκρασία της πισίνας πρέπει να είναι 28 με 29 βαθμούς και αυτό δεν συμβαίνει δυστυχώς…», μου εξήγησε η Ευαγγελία.
Αισθάνθηκα μια ντροπή.
Και μια δύναμη.
Αυτό το γύρισμα θα γίνει και θα γίνει όπως αρμόζει σε αυτές τις πρωταθλήτριες.
Τις σκέψεις μου σταμάτησε ο ήχος από ένα βραστήρα.
Είδα να βράζουν νερό, να χρησιμοποιούν ζελατίνη…
Δεν πίστευα στα μάτια μου…
«Είναι για να στερεώνουμε τα μαλλιά μας και για να παραμένουν σταθερά στο νερό…», μου είπε τρυφερά η Εβελίνα.
Τις καμάρωνα μέσα από τον καθρέφτη. Ψηλόλιγνες. Λεπτεπίλεπτες αλλά δυνατές. Με τα μαλλιά τους τραβηγμένα είχαν την όψη της Ελλάδας.
Έχουν κάτι καθαρό αυτά τα κορίτσια. Κάτι αμόλυντο. Δεν έχει προλάβει κανείς να τις «χαλάσει». Είναι ένα με τους αιθέρες. Γοργόνες. Μισές στη στεριά και μισές στο νερό.
Είναι άμεσες και τόσο συγκεκριμένες. Κυριαρχούν και επιβάλλονται. Δεν ακκίζονται.
Χειρίζονται το σώμα τους, το χρόνο που έχουν, το χώρο με απόλυτη φυσικότητα και επιμέλεια.
Ετοιμάστηκαν και άρχισαν να περπατάνε προς την πισίνα.
«Είμαστε έτοιμες», αναφώνησε η Σοφία.
Έλαμπαν.
Σταμάτησε η ανάσα μας. Κόπηκαν τα πόδια μας.
Ήξεραν ακριβώς το πρόγραμμα που θα έκαναν.


Δεν δυσανασχέτησαν. Δεν παραπονέθηκαν. Δεν κρύωναν. Δεν πεινούσαν. Δεν ζήτησαν τίποτα.

Και τότε συνέβη κάτι μαγικό.
Μέσα από τα παράθυρα άρχισε να εισβάλλει ένα «χρυσό» φως. Ο ελληνικός ήλιος που είχε πάνω του όλες τις αποχρώσεις του χρυσού.
«Ευτυχία, τρέξε! Έλα να δεις», μου φώναξε ο Στάμος (ο σκηνοθέτης)
Πλησίασα στην κάμερα και αυτό που αντίκρυσα με συνεπήρε. Είχαμε το πιο συγκλονιστικό φως που θα μπορούσαμε να ζητήσουμε.
Κοιταχτήκαμε.
Χαμογελάσαμε συνωμοτικά.
«Αυτό το φως για να το στήσεις με τεχνητά φώτα, θέλεις αρκετές ώρες και πολλά και πάρα πολύ ακριβά φώτα», εξήγησε ο Στάμος στα κορίτσια.
«Έχετε όλο το φως της Ελλάδας πάνω σας, τίποτα δεν είναι τυχαίο», ήταν το μόνο που μπορούσα να πω.

Έξω από την πισίνα ένωσαν τα χέρια τους και φώναξαν «Ελλάς».
Δακρύσαμε. Ακολούθησε το γύρισμα στο Ναυτικό Όμιλο Βουλιαγμένης, για τα tubes, και η ηχογράφηση του σεναρίου στο studio.
Με διαφορά η πιο εύκολη ηχογράφηση μας. Άρτια άρθρωση (τόσο στα Ελληνικά όσο και στα Αγγλικά), άριστοι χρωματισμοί.
Αλάνθαστες.
Αδάμαστες.
Με όλο το μέλλον μπροστά τους.
Αν αυτή είναι η καινούρια Ελλάδα, αν αυτή είναι η νέα γενιά τότε η ελπίδα κυματίζει ψηλά, μαζί με την γαλανόλευκη.
Εμείς θα είμαστε κοντά σας, για να σας καμαρώνουμε στο κάθε σκαλί που θα ανεβαίνετε.Σας ευχαριστούμε από καρδιάς.
Με αγάπη,
Ε
http://www.wearewhatwedo.gr.com/2017/06/%CF%8C%CE%BB%CE%B7-%CE%B7-%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%B5%CE%AF%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BA%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-safe-water-sports-%CE%BC/

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου