Τετάρτη 28 Ιουνίου 2017

Ένα ξεχωριστό απόγευμα στο Ριζοκάρπασο, με συγκίνηση και συμβολισμούς

Του Κυριάκου Τσιμίλλη

Ποιο άραγε είναι το ανατολικότερο ευρωπαϊκό σχολείο; 
Ποιοι ευρωπαίοι μαθητές  βλέπουν πρώτοι την ανατολή; 
To ερώτημα θα μπορούσε να εντάσσεται στο μάθημα της γεωγραφίας και της ευρωπαϊκής αυτογνωσίας – ποια είναι τα όρια τούτης της μεγάλης οικογένειας…

Μόνο που το απόγευμα της περασμένης Τρίτης στον μικρό λόφο πάνω από το Ριζοκάρπασο έδωσε πολλά άλλα μηνύματα και σημαντικές απαντήσεις. Για τη θέληση, την προσπάθεια, την αντοχή, την επιμονή, τη δημιουργικότητα – όλα αυτά σε ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες και μάλιστα ξένες προς τις ευρωπαϊκές συνήθειες, πέρα από ευρω-γεωγραφικές συντεταγμένες.

Οι αναρτημένες ταμπέλες σε τοίχο του σχολείου ήταν σαφείς στην αλληλουχία των μηνυμάτων τους: «Σ΄αυτό το σχολείο είμαστε χαρούμενοι με ότι έχουμε, είμαστε φίλοι, νοιαζόμαστε, συνεργαζόμαστε, ζητούμε συγγνώμη, συγχωρούμε, προσφέρουμε, αγαπάμε, ενωμένοι πολλά καταφέρνουμε»


Πρόσωπα γελαστά στην υποδοχή στη φιλόξενη αυλή του σχολείου. Δάσκαλοι αναμένουν τη γιορταστική δικαίωση της σκληρής προσπάθειας μιας χρονιάς, γονείς περιμένουν να καμαρώσουν τα μωρά τους. Παιδιά σε δημιουργική ένταση και αμήχανη ζωηράδα στην προσμονή της μεγάλης γιορτής και με την αγωνία αν θα τα καταφέρουν, το καθένα στον ρόλο του, κι όλα μαζί, τουλάχιστον όπως τα κατάφεραν στις πρόβες. Γέλια και χαρές, νάζια τα μικρότερα, προστατευτικά τα μεγαλύτερα. Οι δάσκαλοι διευθετούν τις τελευταίες λεπτομέρειες… Ήταν φανερό πως δεν είμαστε μόνοι. Ορατές και αόρατες δυνάμεις επιτηρούν «διακριτικά» την όλη εκδήλωση…

Το πρόγραμμα για τη γιορτή επί τη λήξει των μαθημάτων στο Δημόσιο Νηπιαγωγείο και το Δημοτικό Σχολείο Ριζοκαρπάσου δεν είχε μόνο τα γνώριμα στοιχεία για την περίπτωση. Τα παιδιά μάς καλωσόρισαν εξηγώντας μας πως Ριζοκάρπασο σημαίνει «Ρίζα και Καρπασία…  Εδώ ζούμε από επιλογή και αγάπη αυτού του τόπου. Εδώ είναι οι ρίζες μας! Ποτέ δεν θα ξεριζωθούν!».  Χρήσιμη και η σάτιρα που ακολούθησε, δηκτική (για τους ευαισθησίαν έχοντες) – μια κατάλληλη προσαρμογή του (ξεχασμένου) «Δεν ξεχνώ», πριν τους χαιρετισμούς από τη διεύθυνση, την πρόεδρο του σχολείου και τους επίσημους.

«Τόσο καιρό που ήσασταν; Σε ποια βουνά και δάση; Και δε μας θυμηθήκατε, μάτι να μη σας πιάσει.  Ρωτήσατε καμιά φορά πώς πάει το Σχολείο, τι κάνουν δάσκαλοι – παιδιά, πώς πάει το βιβλίο; …Όλα όσα ακούσατε, άκοντες και εκόντες, για άλλους έχουνε ισχύ, όχι για τους παρόντες! Λοιπόν καλωσορίσατε στην τελική γιορτή μας, γελάστε, καμαρώστε μας κι ακούστε τη φωνή μας!». Ο διευθυντής απευθυνόμενος στους γονείς (αλλά και σε όλους μας) μάς θύμισε πως «Τα παιδιά σας, τα παιδιά μας, παρ΄ όλες τις αντίξοες συνθήκες, καταβάλλουν κάθε προσπάθεια να μορφωθούν και να αποκτήσουν όλα εκείνα τα εφόδια, που θα τους χρειαστούν στην ενήλικη ζωή τους. Σ΄ αυτήν τους την προσπάθεια, σας χρειάζονται δίπλα τους, συμπαραστάτες και οδηγούς…».

Ένα καλλιτεχνικό πρόγραμμα με πολύ καλοκαιρινό χρώμα και καλοκαιρινή διάθεση. Ένα θεατρικό με τη ματιά των παιδιών που εκφράζονται ως «οι Καρπασίτες που το παίζουν Ευρωπαίοι». Τραγούδι και χορός. Όλα τα παιδιά συμμετέχουν με κέφι και χαμόγελο και χαρά που συνδυάζεται με την αυτοπεποίθηση πως πράγματι τα πάνε καλά…

Κι ύστερα η αποφοίτηση… Το πιο σύντομο μα και πολλαπλά συμβολικό κομμάτι! Οι αριθμοί απεικονίζουν την άλλη πραγματικότητα: Απόφοιτοι νηπιαγωγείου: 1, απόφοιτοι  δημοτικού: 3. Κάνεις τον λογαριασμό μέσα από τα συγκοινωνούντα δοχεία της εκπαίδευσης. Το ξέρεις πως τα παιδιά δεν είναι αριθμοί αλλά σ΄αυτό τον ιδιαίτερο χώρο οι αριθμοί έχουν την ανθρώπινη σημασία τους…

Η συγκίνηση την ώρα του μηνύματος του αποχαιρετισμού, των μεγαλύτερων παιδιών προς τους δασκάλους αλλά και τα μικρότερα, φορτίζει παραπέρα την ατμόσφαιρα. Είναι φανερό πως εδώ η σχέση είναι πολύ διαφορετική, πιο βαθειά και σύνθετη. Όσοι όχι μόνο έχουν εμπειρία αλλά κι έχουν αγαπήσει την εκπαιδευτική διαδικασία και τον ρόλο (που αισθάνονται πως από καλή τύχη είχαν) του δασκάλου, μπορούν να κατανοήσουν πόση προσπάθεια, πόση αγωνία, πόση φροντίδα, πόση αγάπη και στοργή χρειάστηκαν για να φτάσουμε σ΄αυτό το τέλος της σχολικής χρονιάς 2016-2017.

Η σκηνή έχει αδειάσει από τα παιδιά, τα χειροκροτήματά μας δεν μεταφέρουν πια τη δική μας ευγνωμοσύνη – έχουμε πολλούς άλλους τρόπους να την εκφράσουμε έμπρακτα στη συνέχεια και για όσο καιρό χρειαστεί. Τα παιδιά του νηπιαγωγείου έχουν πάρει τα δώρα τους για το καλοκαίρι και σκέφτονται κιόλας νέες βουτιές. Παιδιά, σας ευχαριστούμε, εσάς και τους δασκάλους σας. Να το ξέρετε πως, όπως έγραψε ο Ναζίμ Χικμέτ, «η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που δεν την αρμενίσαμε ακόμα…».


Στο μεταξύ ο ήλιος, αυτός ο πρώτος ευρωπαϊκός ήλιος, γέρνει προς τη δύση του, πέρα από την Κερύνεια και το ακρογιάλι που έχει χαθεί, χρόνια τώρα, από τη δική μας  καθημερινότητα… Εξακολουθεί να αποτελεί ένα από τα ελάχιστα ζηλευτά στοιχεία της καθημερινότητας των 180 νομίμων κατοίκων του Ριζοκαρπάσου….

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου