Mε αφορμή το μόνιμο παθητικό του ισοζυγίου της χώρας μας ( ενδεικτικά -α' 3μήνου 2017 = - 6,5 δις ) παραθέτω τμήμα από το έργου του Λιβανέζου ποιητή Χαλίλ Γκιμπράν "Ο κήπος του προφήτη" ( έκδοση 1923 )που αποτυπώνει διαχρονικά τις αιτίες παρακμής ενός έθνους.
Και αφού γνωρίζουμε τα αίτια της παρακμής μας, το ζητούμενο είναι με ποιό τρόπο μπορεί να θεραπευθεί.
"Το έθνος να λυπάστε αν φορεί ένδυμα που δεν το ύφανε.
Ψωμί αν τρώει αλλά όχι απ' τη σοδειά του.
Κρασί αν πίνει, αλλά όχι από το πατητήρι του.
Το έθνος να λυπάστε που δεν υψώνει τη φωνή παρά μονάχα στη πομπή της κηδείας.
Που δεν συμφιλιώνεται παρά μονάχα μες τα ερείπιά του.
Που δεν επαναστατεί παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του ανάμεσα στο σπαθί και την πέτρα.
Το έθνος να λυπάστε που έχει αλεπού για πολιτικό, απατεώνα για φιλόσοφο,
μπαλώματα και απομιμήσεις είναι η τέχνη του.
Το έθνος να λυπάστε που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους."
Συμφωνούμε...ΑΠΟΛΥΤΑ!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή