ΕΛΛΗ ΛΑΜΠΕΤΗ

ΕΛΛΗ ΛΑΜΠΕΤΗ

13 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1926  -  

3 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1983

Μια ιέρεια της δραματικής τέχνης..!!!

Ένας ανθός του θεάτρου πάνω στην σκηνή. Την χτύπησε η''επάρατη νόσος''

και έλεγε: ότι πιο όμορφο είχα στο σώμα μου το έχασα. Το στήθος μου 

και τα μαλλιά μου. Μετα απο μια περιπέτεια περίπου τριών χρόνων χάνει

και την φωνή της. Παρά τα προβλήματα στην Αμερική είδε μια παράσταση

κωφαλαλων. Αυτό ήταν. Παίρνει την απόφαση  να την ανεβάσει στην Αθήνα.

Μια παράσταση που είναι ακόμη και σήμερα έντονα χαραγμένη στην μνήμη μου.

 Έλλη Λαμπέτη: σκληρή και εύθραυστη

Πως έγινε κι εσύ, η Λαμπέτη που ένα βασικό εργαλείο της δουλειάς σου είναι αυτη η φωνή σου, η θρυμματισμένη μα πάντα στιλπνή, διαλεξες να παίξεις τον ρόλο μιας κωφάλαλης; 

 Ένας φίλος μου 'χε μιλήσει για τη Σάρα. Βρέθηκα στην Αμερκή. Είδα την παράσταση. Και ξετρελάθηκα! Και την ίδια στιγμή αποφάσισα να γίνω εγώ η Σάρα.

Μα εδώ δεν πρόκειται για ένα συνηθισμένο έργο, όπου μελετάς ένα ρόλο, κάνεις πρόβες και βγαίνεις για παράσταση...

Ακριβώς. Στην Αμερική το έργο παιζόταν απο κωφάλαλους. Για να μπορέσω, λοιπόν, κι εγώ να το υπερασπιστώ πάνω στη σκηνή, έπρεπε να εισχωρήσω σ' αυτό τον παγερό κι άγνωστο σε όλους μας κόσμο των κωφαλάλων. Επι τρείς μήνες δεν έκανα τίποτ' άλλο απο το να μαθαίνω τη γλώσσα των κωφαλάλων. Να μιλάω με τα χέρια μου. Με τα δάκτυλά μου. Πήρα και δασκάλα. Και για μένα και για τους υπόλοιπους ηθοποιους του θιάσου. Και μάθαμε όλοι μας να συνενοούμαστε με τα σύμβολα της δακτυλολογίας.

Σηκώνεται. Αρχίζει να παίζει. Η μαγεία που έλεγα. Παίζει χωρίς να μιλάει Κι ειναι βυθισμένη όλη σ' αυτό που παίζει. Κι ας χτυπάει το τηλέφωνο. Και το κουδούνι της εξώπορτας απο τον ταχυδρόμο. Εκείνη παίζει. Και δεν σου αφήνει κανένα περιθώριο να τη διακόψεις. Γιατί είναι σκληρή. Όσο ακριβώς και εύθραστη.

Ήρθαν κωφάλαλοι στο θέατρο να δούν την παράσταση;

Και βέβαια ήρθαν. Τριάντα κωφάλαλα παιδιά. Ήταν κάτι άγριο και συγκλονιστικό συνάμα. Τα παιδιά καταλάβαιναν τα πάντα που συνέβαιναν στη σκηνή. Και αντιδρούσαν. Έβγαζαν άναρθρες κραυγές, που δεν μπορούσαν να ελέγξουν, γιατί, βέβαια, δεν ακούνε. Κι η αίθουσα γέμιζε απ' αυτές τις άναρθρες φωνές, που σ' έκαναν να ριγείς. Ήταν μια συνταρακτική εμπειρία.

Απόσπασμα απο συνεντευξη που έδωσε η Έλλη Λαμπέτη στον Λευτέρη Ππαπαδόπουλο, εφημερίδα 
ΤΑ ΝΕΑ, 14/3/1981ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ''ΖΩ ΑΠΟ ΠΕΡΙΕΡΓΕΙΑ'' Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

Το ωραιότερο ''σ' αγαπώ'' του Ελληνικού σινεμά